Η δική του ρεβάνς
Και αν η Χαλ κατάφερνε να κρατήσει το 2-0 ή το 2-1 και να πάρει το Κύπελλο Αγγλίας πριν από δύο Σάββατα με αντίπαλο την Αρσεναλ στο Γουέμπλεϊ, είμαι βέβαιος ότι ο Αρσέν Βενγκέρ θα συνέχιζε στον πάγκο της ομάδας του, έστω και με συμπληρωμένα εννέα χρόνια χωρίς τίτλο. Στον... μακρινό πλανήτη που λέγεται Αγγλία, η δουλειά σου κρίνεται με πολύ πιο σύνθετα κριτήρια, γι' αυτό και ο Αλσατός θα έμενε στο πόστο του, έστω και αν η διοίκηση του συλλόγου του δεν τον καλούσε τόσο άμεσα για την τριετή ανανέωση που ανακοινώθηκε μέσα στην περασμένη εβδομάδα.
Δεκαοκτώ χρόνια στην Αρσεναλ συμπλήρωσε ο Αλσατός και πάει να τα κάνει 21. Είναι, μετά την αποχώρηση του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ο μακροβιότερος εν ενεργεία μάνατζερ στην Πρέμιερ Λιγκ, αλλά θα σπάσει το ρεκόρ του Σκωτσέζου μόνο αν καταφέρει να μείνει στον πάγκο της ομάδας του μέχρι τον Μάιο του 2022. Μέχρι τα 73 του δηλαδή.
Ηδη, πάντως, με την Αρσεναλ να ετοιμάζεται για τη 17η συνεχόμενη συμμετοχή της στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Βενγκέρ ονειρεύεται να ισοφαρίσει και να σπάσει το ρεκόρ των 18 σερί συμμετοχών της Γιουνάιτεντ στη μεγάλη διοργάνωση (1996-2014) αλλά και των 24 σερί συμμετοχών σε όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (1990-2014) που καμία άλλη αγγλική ομάδα δεν είχε στο παρελθόν και που πολύ δύσκολα θα μπορέσει κάποια να αγγίξει στο μέλλον.
Αλλά ο Αρσέν Βενγκέρ δεν ασχολείται με τέτοιους αριθμούς. Ασχολείται με τους άλλους, αυτούς που του επιτρέπουν ουσιαστικά να είναι ακλόνητος στο πόστο του, παρά το γεγονός ότι όλοι οι μικροί και μεγάλοι τίτλοι κατέληγαν εδώ και σχεδόν μια δεκαετία οπουδήποτε αλλού, εκτός από το Χάιμπουρι ή το Εμιρεϊτς. Μιλάμε ίσως για τον κορυφαίο οικονομολόγο του σύγχρονου ποδοσφαίρου, αν και θα βρεθούν κάποιοι να πουν ότι ο «καθηγητής» σε αυτό είναι ο πρόεδρος της Πόρτο Πίντο Ντα Κόστα που αγοράζει φθηνά, πουλάει ακριβά και παράλληλα παίρνει και τίτλους. Ναι, αλλά η Αρσεναλ δεν έχει «φάει» ποτέ μείον έξι βαθμούς για στημένα ματς...
Ο Βενγκέρ επέστρεψε στην Ευρώπη από ένα... αγροτικό στην Ιαπωνία το 1996 και παρέλαβε μια Αρσεναλ με σχετικά νωπές ακόμα τις δάφνες δύο πρωταθλημάτων (1989, 1991) ενός Κυπέλλου (1993) και ενός Κυπέλλου Κυπελλούχων (1994) αλλά και με τη... ρετσινιά της «boring boring Arsenal», της βαρετής ομάδας δηλαδή. Μέσα σε μια δεκαετία, όχι μόνο την έκανε άκρως θεαματική, αλλά την οδήγησε σε δύο νταμπλ (1998, 2002) σε ένα -αδιανόητο ως τότε ως επίτευγμα- αήττητο πρωτάθλημα το 2004 και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 2006, όπου έχασε από την Μπαρτσελόνα παίζοντας για σχεδόν για 75' με δέκα παίκτες.
Ολα αυτά, όμως, γίνονταν παράλληλα με την κατασκευή του λαμπερού Emirates Stadium, το οποίο επιτρέπει πλέον στην Αρσεναλ να παίζει μπροστά σε πάντα γεμάτες από 60.000 φιλάθλους εξέδρες και να το... εισπράττει αυτό σε αίγλη και κυρίως σε χρήμα. Οι επιτυχίες της πρώτης δεκαετίας έκαναν τον Βενγκέρ τόσο ισχυρό, ώστε να μην αμφισβητείται ποτέ σοβαρά, ακόμα και όταν η ομάδα του έμενε μακριά από τους τίτλους την οκταετία 2005-13.
Όχι ότι δεν έλειψαν πανό του τύπου «Wenger Out», όμως το ευρύ κοινό της Αρσεναλ και κυρίως ο Αμερικανός μεγαλομέτοχος Σταν Κρένκε αναγνώριζαν το γεγονός ότι η ομάδα τους συνέχιζε να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο και παράλληλα να απολαμβάνει μια... δημοσιονομική σταθερότητα που λίγοι σύλλογοι πρώτης γραμμής έχουν πλέον στην Αγγλία. Από τη στιγμή μάλιστα που ο Κρένκε έχει επεκτείνει τη μετοχική του δύναμη και έχει καταστήσει ισχνή μειοψηφία το ποσοστό του Ρώσου ολιγάρχη Αλισερ Ουσμάνοφ (ο οποίος απέρριπτε ανοιχτά την πολιτική Βενγκέρ για ισοροοπημένα οικονομικά και ονειρευόταν να γίνει ο... Αμπράμοβιτς της Αρσεναλ) ο Αρσέν δεν έχει να φοβάται τίποτα.
Αυτή η διοικητική και οικονομική σταθερότητα, παράλληλα με την ώθηση που δίνει η επιστροφή στους τίτλους, έστω και μέσω του Κυπέλλου, είναι το μεγάλο όπλο της ομάδας για την αντεπίθεση που προετοιμάζει. Με τον Βενγκέρ αναβαπτισμένο και κυρίως... προικισμένο με εκατό εκατομμύρια λίρες για μεταγραφές, ο στόχος είναι να μην ανακοπεί αυτή τη φορά τόσο άδοξα η φιλόδοξη πορεία που είχε αρχίσει πέρσι. Η Αρσεναλ έμεινε στην κορυφή περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα αλλά το τέλος βγήκε τέταρτη, απόδειξη του πόσο μεγάλο ήταν τελικά το έλειμμα βάθους και κλάσης στο ρόστερ της.
Μην περιμένετε να δείτε την Αρσεναλ να γίνεται Μάντσεστερ Σίτι και να... μαζεύει ό,τι γυαλίζει, αλλά εκτιμώ ότι ο Βενγκέρ έχει πλέον όλα τα δεδομένα με το μέρος του για να κάνει την αντεπίθεσή του: το μπάτζετ που προανέφερα, την εμπιστοσύνη όλου του «οργανισμού» Αρσεναλ, την ανανεωμένη «εντολή» της διοίκησης, την ομάδα που κάθε χρόνο ανεβαίνει και ενισχύεται (αν μη τι άλλο, δεν αποδυναμώνεται συστηματικά, όπως τα περασμένα χρόνια) και αντιπάλους που δεν είναι άτρωτοι. Η Σίτι έχει το βραχνά του Financial Fair Play, ο Μουρίνιο δεν είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στην Τσέλσι όπως προ δεκαετίας, η Γιουνάιτεντ παλεύει να συνέλθει από την πιο βαριά σφαλιάρα των τελευταίων σαράντα ετών και η Λίβερπουλ δεν μπορεί να πάει πιο πάνω από εκεί που έφτασε πριν από μερικές εβδομάδες. Ισως τελικά ήρθε η ώρα να «εξοφληθούν» η αναμονή, οι πίκρες, η πίστη στο πλάνο, το καλό κουμάντο και τα... πανό μιας δεκαετίας.
