Ο κύκλος των νταμπλούχων τεχνικών (2ο μέρος)
07.12.2010 | 11.44
Το england365 συνεχίζει σήμερα το αφιέρωμα στους λίγους και σπουδαίους ασφαλώς τεχνικούς που έχουν γευτεί την υπέρτατη χαρά του νταμπλ στον 1,5 και πλέον αιώνα της ζωής του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Πολλές οι επιτυχίες στους μοντέρνους καιρούς
Όσο δύσκολα ήταν τα πρώτα 100 χρόνια της ιστορίας του αγγλικού ποδοσφαίρου αναφορικά με την επίτευξη ενός νταμπλ άλλο τόσο παραγωγικά αποδείχθηκαν τα τελευταία 15 του προηγούμενα αιώνα όταν οι ανάλογες επιτυχίες ξεπέρασαν εκείνες σ’ ολόκληρη την προηγούμενη μακρόχρονη διαδρομή.
Και μάλιστα ένας πρωτάρης των πάγκων και ο μοναδικός μέχρι σήμερα παίκτης-μάνατζερ έσυρε το χορό.
Ένας απίθανος πρωτάρης
Δεν ήταν άλλος από τον ένα και μοναδικό Κένι Νταλγκλίς. Ο κατά πολλούς κορυφαίος Σκωτσέζος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών (και μαζί με τον προκάτοχο του στην θρυλική φανέλα με το νούμερο 7 της Λίβερπουλ Κέβιν Κίγκαν) ο καλύτερος που έχει αγωνιστεί με τους «κόκκινους» ευτύχησε να κάνει αυτό το οποίο ούτε οι μυθικοί προκάτοχοι του αλησμόνητοι Μπίλι Σάνκλι και Μπόμπ Πέισλι κατόρθωσαν. Και πολύ περισσότερο βέβαια οι διάδοχοι του οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν στάθηκαν ικανοί να ανταποκριθούν στην βαρύτατη κληρονομιά των τριών προαναφερθέντων που συνθέτουν το λαμπρότερο κεφάλαιο της Ιστορίας της πιο επιτυχημένης αγγλικής ομάδας. Να σηκώσει δηλαδή την ίδια χρονιά τα δύο σημαντικότερα εθνικά τρόπαια της Αγγλίας.
Η μαγική για τον ίδιο και μοναδική για το μεγάλο σωματείο του Μερσισάιντ σεζόν ήταν εκείνη του 1985-86 με τον Νταλγκλίς που δεν είχε ακόμα κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια να οδηγεί τους συμπαίκτες του κύρια από τον πάγκο αλλά και σε ουκ λίγες περιπτώσεις (21 παρουσίες στο πρωτάθλημα αλλά ήταν το γκολ του στην τελευταία αγωνιστική εκτός έδρας με την Τσέλσι που της χάρισε τη νίκη 1-0 και τον 16ο τίτλο της στη διοργάνωση) και μέσα από τον αγωνιστικό χώρο τους «κόκκινους» στο παρθενικό τους νταμπλ πριν καν συμπληρωθεί ένας χρόνος από την ανάληψη των καθηκόντων του διαδεχόμενος τον Τζο Φάγκαν που παραιτήθηκε μετά την τραγωδία του «Χέιζελ» τον Μάιο του 1985. Εκείνη τη σεζόν μεγάλη αντίζηλος της Λίβερπουλ ήταν η τότε κάτοχος τροπαίου καθώς του κυπέλλου Κυπελλούχων συμπολίτισσα Έβερτον που μάλιστα τερμάτισε 2η και αντίπαλο της στον τελικό του Κυπέλλου στην ολοκλήρωση του παρθενικού και ως τώρα μοναδικού τους νταμπλ. Στην διάρκεια της 6ετους θητείας του στον πάγκο της η ομάδα του μεγάλου λιμανιού ποτέ δεν τερμάτισε κάτω από την 2η θέση κατέκτησε τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα ενώ σοκαρισμένος από την άλλη μεγάλη τραγωδία που έχει συνδέσει το όνομα με το σωματείο, εκείνη του «Χίλσμπορο» τον Απρίλιο του 1989, αποφάσισε αιφνιδιαστικά επικαλούμενος λόγους υγείας, να αποχωρήσει τον Φεβρουάριο του 1991. Μετακόμισε λίγους μήνες αργότερα στην Μπλάκμπερν την οποία από ομάδα 2ης κατηγορίας μεταμόρφωσε σε πρωταθλήτρια Αγγλίας τέσσερα χρόνια μετά στηριζόμενος στα πάμπολλα εκατομμύρια του ιδιοκτήτη της Τζακ Λέστερ. Έγινε έτσι ο μόλις 3ος προπονητής στην Ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου που αναδείχθηκε πρωταθλητής με δύο διαφορετικές ομάδες μετά τους μυθικούς Χέρμπερτ Τσάμπαν (με Άρσεναλ και Χάντερσφιλντ την δεκαετία του 1930) και Μπράιαν Κλαφ (με Ντέρμπι Κάουντι και Νότιγχαμ Φόρεστ εκείνη του 1970). Επόμενος σταθμός της καριέρας του ήταν η Νιουκάστλ το 1997 και παρόλο ότι οι «καρακάξες» τερμάτισαν στην 2η θέση την περίοδο 1996–97 τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως ήθελε ο τότε ιδιοκτήτης τους Φρέντι Σέφερντ και τον απομάκρυνε από τον πάγκο τους στο ξεκίνημα της σεζόν 1998-99. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα ως προσωρινός τεχνικός στην πρώτη του αγαπημένη Σέλτικ εγκατέλειψε την προπονητική το 2000 και επικεντρώθηκε σε κοινωνικές δραστηριότητες. Από το καλοκαίρι του 2009 ξαναγύρισε στα άλλα παλιά του λημέρια , αυτά του «Άνφιλντ». Τούτη τη φορά αναλαμβάνοντας το ρόλο του επικεφαλή του τμήματος της ποδοσφαιρικής εξέλιξης των «κόκκινων» καθώς του πρεσβευτή του σωματείου.
Να σημειωθεί τέλος ότι ένα από τα καταλυτικά στοιχεία της θητείας του στον πάγκο της Λίβερπουλ ήταν και η απώλεια του νταμπλ τη σεζόν 1988-89 όταν και εξ αιτίας της τραγωδίας του «Χίλσμπορο» οι «κόκκινοι» έχοντας ήδη κατακτήσει το κύπελλο με νίκη επί της Έβερτον το έχασαν με δραματικό τρόπο (κάτι ανάλογο έγινε και ένα χρόνο νωρίτερα όταν η ομάδα έχοντας κόψει πρώτη το νήμα στον αγγλικό μαραθώνιο ηττήθηκε στον τελικό του κυπέλλου από την απίθανη Γουίμπλεντον στην μακράν μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του αρχαιότερου ποδοσφαιρικού θεσμού). Αναγκαζόμενοι να δώσουν πέντε ματς σε διάστημα δύο εβδομάδων ηττήθηκαν 2-0 μέσα στο «Άνφιλντ»από την αντίζηλο τους Άρσεναλ που τους άρπαξε με τον πλέον απίθανο τρόπο το στέμμα μέσα από τα χέρια. Μάλιστα το 2ο γκολ του μετέπειτα παίκτη της Λίβερπουλ Ντέιβ Τόμας ήταν αυτό που χάρισε τον τίτλο στους Λονδρέζους οι οποίοι ισοβάθμισαν με τη μεγάλη αντίπαλο τους και είχαν την ίδια διαφορά τερμάτων με αυτήν αλλά υπερίσχυσαν εξ αιτίας καλύτερης επίθεσης. Η μία και μοναδική φορά που έχει συμβεί αυτό στην Αγγλία καθώς και η μία και μοναδική περίπτωση στην οποία αγώνας πρωταθλήματος διεξήχθη μετά τον τελικό. Την μέχρι και το τέλος του προηγούμενου αιώνα κορυφαία γιορτή του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Για την προσφορά του στο βρετανικό ποδόσφαιρο έχει τιμηθεί με τον τίτλο του MBE (Member of the Order of the British Empire) ενώ είναι μέλος τόσο του αγγλικού όσο και του σκωτσέζικου Hall of fame.
Ο σερ που ξεπέρασε τον …σερ
Ένας συμπατριώτης του θα έρθει για να τον ξεπεράσει και να γίνει τα επόμενα 15 χρόνια όχι μόνον ο άνθρωπος που θα στάθηκε ισάξιος αλλά και ακόμα πιο επιτυχημένος απέναντι στον μύθο του θρυλικού προκατόχου του στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σερ Ματ Μπάσμπι αλλά και θα γίνει ο πρώτος αρχιτέκτονας ενός χατ-τρικ νταμπλ καθώς και του παρθενικού και μοναδικού τρεμπλ αγγλικής ομάδας.
Ας ξετυλίξουμε όμως από την αρχή το κουβάρι αυτής της λαμπρής ιστορικής διαδρομής για τους «κόκκινους διαβόλους». Αυτή έγινε τον Νοέμβριο του 1986 όταν έφθασε στο «Ολντ Τράφορντ» για να διαδεχθεί τον Ρον Άτκινσον. Έχοντας εξαιρετικά επιτυχημένη θητεία στην Αμπερντίν και αφού κάθισε στον πάγκο της εθνικής ομάδας της πατρίδας του στα τελικά του Μουντιάλ 1986 στο Μεξικό μετά τον θάνατο του θρυλικού Τζοκ Στιν χρειάστηκε να περιμένει τρία χρόνια για το πρώτο του τρόπαιο στην Αγγλία (το κύπελλο το 1990). Ένα χρόνο αργότερα η ομάδα του έγινε η πρώτη αγγλική, μετά την επιστροφή τους έπειτα από την τιμωρία τους για την τραγωδία του «Χέιζελ», που κατακτούσε ευρωπαϊκό τίτλο (το Κυπελλούχων).
Αφού το 1993 έγινε ο πρώτος τεχνικός μετά τον σερ Ματ που οδήγησε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον αγγλικό θρόνο ένα χρόνο αργότερα με οδηγό αυτόν από τον πάγκο και βασικούς συντελεστές τους Ερίκ Καντονά και Πέτερ Σμάιχελ μέσα στο γήπεδο έκανε το νταμπλ. Επίτευγμα που επαναλήφθηκε και την περίοδο 1995-96. Για να ακολουθήσει η μαγική σεζόν 1998-99 με την σχετικά εύκολη επικράτηση στο πρωτάθλημα (την 5η τις τότε τελευταίες 7 σεζόν) και τις δραματικές στο κύπελλο (στον ημιτελικό κόντρα στην αιώνια αντίζηλο Άρσεναλ φαινόταν καταδικασμένη όταν ο κάπτεν της Ρόι Κιν αποβλήθηκε και οι «κανονιέρηδες» κέρδισαν πέναλτι στο τελευταίο λεπτό το οποίο όμως απέκρουσε ο Σμάιχελ και στην παράταση ο Γκιγκς πέτυχε ένα από τα πλέον εντυπωσιακά γκολ στην ιστορία και έστειλε τους «διάβολους» στον τελικό όπου επικράτησαν 2-0 της Νιουκάστλ) όσο και το Τσάμπιονς Λιγκ ( πρώτα στον ημιτελικό όταν δέχθηκε νωρίς δύο γκολ στο εκτός έδρας ματς με τη Γιουβέντους αλλά νίκησε τελικά 3-2 και προκρίθηκε στον ακόμα πιο αλησμόνητο τελικό της Βαρκελώνης όπου απέναντι στην πολύ καλύτερη αλλά εξαιρετικά άτυχη Μπάγερν και ενώ έχανε 1-0 πήρε το πρώτο της ευρωπαϊκό στέμμα από το 1968 χάρη στα γκολ των Σέρινγχαμ και Σόλσκιερ στις καθυστερήσεις ). Ακολούθησαν βέβαια ουκ ολίγοι άλλοι τίτλοι από τότε. Εθνικοί (το πρωτάθλημα το 1999–2000, 2000–01, 2002–03, 2006–07, 2007–08, 2008–09, το κύπελλο το 2003–04, το Λιγκ Καπ ( 2005–06, 2008–09, 2009–10) και διεθνείς ( το Τσάμπιονς Λιγκ το 2007–08, το Διημπειρωτικό επίσης το 1999 καθώς και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων το 2008 ) αλλά η μαγική σεζόν του τρεμπλ είναι προσωρινά ανεπανάληπτη όχι μόνον για τον σερ Άλεξ για οποιονδήποτε άλλο τεχνικό στην Αγγλία.
Για τα ως τώρα κατορθώματα του έχει μεταξύ άλλων τιμηθεί με τους τίτλους OBE (Officer of the Order of the British Empire) το 1983 , CBE (Commander of the Order of the British Empire ) το 1995 και Knight Bachelor το 1999. Και πιθανότατα έπεται και συνέχεια για τον άνθρωπο που είχε μεν προαναγγείλει την συνταξιοδότηση του στο τέλος της περιόδου 2001-02 αλλά τον Φλεβάρη του 2002 την ανακάλεσε και από τότε συνεχίζει ντούρος και δυνατός. Και 69 του χρόνια παραμένει άγνωστο πότε θα δώσει τη σκυτάλη στον διάδοχο του που ασφαλώς και έχει όχι απλά ένα βουνό αλλά ολόκληρη οροσειρά να ανέβει για να πλησιάσει την ασύγκριτη του κληρονομιά.
