Η μέρα που νόμιζες πως άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως
15.04.2010 | 13.07
O τραγικός φόρος αίματος εκείνου του απογεύματος του 1989 στο Χίλσμπορο δεν θα ήταν μόνο οι 89 άντρες και οι επτά γυναίκες που άφησαν στην πιο ακατάλληλη εξέδρα της εποχής την τελευταία τους πνοή. Θα ήταν οι εκατοντάδες τραυματίες και οι πληγωμένες ψυχές που θα άφηναν πίσω τους εκείνα τα δραματικά δευτερόλεπτα.
Πηγή:www.sday.gr
Ανθρωποι που δεν άντεξαν τους επόμενους μήνες από τον χαμό των δικών τους. Κάποιοι που άρχισαν να παίρνουν αντικαταθλιπτικά χάπια. Κάποιοι άλλοι που επιχείρησαν να δώσουν τέλος στο βάσανό τους, επιλέγοντας τον δρόμο της αυτοκτονίας. Τα σημάδια πάνω στην πόλη του Λίβερπουλ έμειναν για πάντα χαραγμένα βαθιά. Στην ιστορία της ομάδας ήταν μία ακόμη μαχαιριά. Επειτα από εκείνη της αυτοχειρίας, όταν αμαύρωσαν το όνομά της οι ενέργειες εγκληματικών στοιχείων την αποφράδα νύχτα του «Χέιζελ».
Αυτά που έγιναν σε εκείνο τον αιματοβαμμένο ημιτελικό του Κυπελλου Αγγλίας, σαν σήμερα πριν από 21 χρόνια, σηματοδότησαν την εντυπωσιακή αλλαγή για να φτάσουμε στο χλιδάτο σήμερα. Εχουν γραφτεί πολλά για την τραγωδία αυτή. Θα ήθελα να ευχηθώ το σοκ εκείνης της μέρας (που δυστυχώς τη βίωσα δραματικά και από πολύ κοντά) να μη συμβεί ποτέ ξανά. Γιατί μόνο αν θυμόμαστε, υπάρχει περίπτωση να μην τα ξαναζήσει κανείς. Ποτέ και πουθενά.
Αυτά που έγιναν σε εκείνο τον αιματοβαμμένο ημιτελικό του Κυπελλου Αγγλίας, σαν σήμερα πριν από 21 χρόνια, σηματοδότησαν την εντυπωσιακή αλλαγή για να φτάσουμε στο χλιδάτο σήμερα. Εχουν γραφτεί πολλά για την τραγωδία αυτή. Θα ήθελα να ευχηθώ το σοκ εκείνης της μέρας (που δυστυχώς τη βίωσα δραματικά και από πολύ κοντά) να μη συμβεί ποτέ ξανά. Γιατί μόνο αν θυμόμαστε, υπάρχει περίπτωση να μην τα ξαναζήσει κανείς. Ποτέ και πουθενά.
Για την ιστορία, να αναφέρω πως την κύρια ευθύνη είχε η εγκληματική αμέλεια της αστυνομίας που σε μία ήδη υπερχειλίζουσα εξέδρα, στον ημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας Λίβερπουλ - Νότιγχαμ, άφησε να μπουν πάνω από 1.000 οπαδοί χωρίς εισιτήριο. Ηταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στην εποχή που τα απαρχαιωμένα αγγλικά γήπεδα είχαν κάγκελα, το «Χίλσμπορο» ήταν από τα χειρότερα. Η καθυστερημένη αντίδραση, μόλις διαφάνηκε πως υπήρχε πρόβλημα –όταν ο κόσμος πηδούσε μέσα στο γήπεδο για να γλιτώσει– ήταν ο επόμενος κρίκος στην αλυσίδα που έσπασε. Η πολύ αργοπορημένη κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού αποτέλεσε το επόμενο σκαλοπάτι ενός αργού και βασανιστικού θανάτου (από ασφυξία) των πιο πολλών θυμάτων!
Αλλά και πάνω από το αίμα τους παίχτηκε ένα πόκερ εντυπώσεων. Μία φυλλάδα (η «Sun») επεδίωξε να βγάλει χούλιγκανς αυτούς τους ανθρώπους! Την ώρα που δεν είχαν προκαλέσει το παραμικρό πρόβλημα. Και αυτή η ηλιθιότητα αναπαράγεται κατά καιρούς και στην Ελλάδα! Ο τότε πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, ο Γάλλος Ζακ Ζορζ, παρασυρόμενος από το αντιβρετανικό μένος των συμπατριωτών του, βιάστηκε να μιλήσει για «ζώα»! Την επόμενη μέρα αναγκάστηκε να καταπιεί τη γλώσσα του και να ζητήσει συγγνώμη.
Η αστυνομία δεν έδωσε ποτέ στη δημοσιότητα τους φακέλους με το τι αληθινά συνέβη εκείνο το δραματικό μεσημέρι. Και επί σειρά ετών οι δικηγόροι των οικογενειών και οι δύο οργανώσεις που συγκροτήθηκαν μετά το τραγικό συμβάν, «Hillsborough Justice Campaign» και «Hillsborough Family Support Group», πάλεψαν με τα κύματα για να οδηγηθούν στο εδώλιο οι υπεύθυνοι. Στα αλήθεια, πάντως, ποια διαφορά θα έκανε; Θα έφερνε πίσω αυτούς που χάθηκαν τόσο άδικα; Οπως άλλωστε το ίδιο συμβαίνει σε κάθε τόπο που ένα τέτοιο γεγονός σημάδεψε ένα παιχνίδι. Μία διασκέδαση. Στη Θύρα 7, στο «Χέιζελ», στην Κορσική, στη Μόσχα, στη Γλασκώβη, στη Λίμα, στην Ακρα. Αλλάζουν τα μέρη, η γλώσσα, το χρώμα. Ο αριθμός των θυμάτων. Αλλού 340 ψυχές, αλλού 126, αλλού 318, αλλού 40, αλλού 21. Ο πόνος όμως ο ίδιος.
Το βουβό κλάμα της μάνας που δεν θα ξαναδεί το παιδί της. Του πατέρα που χάνει το βλαστάρι του. Του γιου και της κόρης που δεν θα ξαναγκαλιάσουν τον γονιό. Της χήρας που ξαφνικά μένει μόνη. Το τιτίβισμα από τις χαρούμενες φωνές που γιορτάζουν μία νίκη μετατρέπεται σε οδυρμό. Ο θόρυβος από τα αρπακτικά πτηνά, σαν σε ταινία του Χίτσκοκ, που σου παγώνει το αίμα και έρχεται από πολύ μακριά. Ψυχές χαρωπές μέχρι πριν από λίγο που έρχεται ο βαρκάρης να τις πάρει στον κάτω κόσμο.
Η αστυνομία δεν έδωσε ποτέ στη δημοσιότητα τους φακέλους με το τι αληθινά συνέβη εκείνο το δραματικό μεσημέρι. Και επί σειρά ετών οι δικηγόροι των οικογενειών και οι δύο οργανώσεις που συγκροτήθηκαν μετά το τραγικό συμβάν, «Hillsborough Justice Campaign» και «Hillsborough Family Support Group», πάλεψαν με τα κύματα για να οδηγηθούν στο εδώλιο οι υπεύθυνοι. Στα αλήθεια, πάντως, ποια διαφορά θα έκανε; Θα έφερνε πίσω αυτούς που χάθηκαν τόσο άδικα; Οπως άλλωστε το ίδιο συμβαίνει σε κάθε τόπο που ένα τέτοιο γεγονός σημάδεψε ένα παιχνίδι. Μία διασκέδαση. Στη Θύρα 7, στο «Χέιζελ», στην Κορσική, στη Μόσχα, στη Γλασκώβη, στη Λίμα, στην Ακρα. Αλλάζουν τα μέρη, η γλώσσα, το χρώμα. Ο αριθμός των θυμάτων. Αλλού 340 ψυχές, αλλού 126, αλλού 318, αλλού 40, αλλού 21. Ο πόνος όμως ο ίδιος.
Το βουβό κλάμα της μάνας που δεν θα ξαναδεί το παιδί της. Του πατέρα που χάνει το βλαστάρι του. Του γιου και της κόρης που δεν θα ξαναγκαλιάσουν τον γονιό. Της χήρας που ξαφνικά μένει μόνη. Το τιτίβισμα από τις χαρούμενες φωνές που γιορτάζουν μία νίκη μετατρέπεται σε οδυρμό. Ο θόρυβος από τα αρπακτικά πτηνά, σαν σε ταινία του Χίτσκοκ, που σου παγώνει το αίμα και έρχεται από πολύ μακριά. Ψυχές χαρωπές μέχρι πριν από λίγο που έρχεται ο βαρκάρης να τις πάρει στον κάτω κόσμο.
Εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι όσοι βρεθηκαν στην εξέδρα «Λέπινγκς Λέιν» πέρασαν, χωρίς να ξέρουν, όχι την πόρτα ενός ποδοσφαιρικού σταδίου, αλλά τις πύλες της κολάσεως. Εχω ξαναγράψει από αυτή τη στήλη πως για όλους μας εκείνο το μεσημέρι υπήρχε η αίσθηση ότι μας χώριζαν απλά κάποια αγωνιστικά λεπτά από το «Γουέμπλεϊ». Αποδείχτηκε μακάβρια στην πράξη πως 96 αθώες ψυχές ήταν μονάχα έξι λεπτά μακριά από έναν τραγικό θάνατο!
