Τα ξένα αφεντικά και η απόλυση του «Big Sam»
16.12.2010 | 11.04
Όχι, ή πιο σωστά μάλλον όχι. Ιδού η απάντηση (μου) για το κατά πόσο η εισβολή ξένων επενδυτών (και ιδεών;) στον μαγικό κόσμο της Πρέμιερ Λιγκ είναι βασική αιτία πίσω από την αιφνίδια απομάκρυνση του Σαμ Αλαρντάις από την τεχνική ηγεσία της Μπλάκμπερν.
Το γεγονός το σωματείο του Λάνκασιρ απέκτησε μόλις πριν από ένα μήνα το νέο, προερχόμενο εξ Ινδίας (!!!!), ιδιοκτησιακό καθεστώς του ασφαλώς και λέει κάποια πράγματα ή αν θέλετε συνδέει την εξέλιξη αυτή με εκείνη στην τεχνική ηγεσία της ομάδας . Κατά την πλειοψηφία ειδικών και μη η τελευταία ήταν τουλάχιστον …μη αναμενόμενη και η ως τώρα φιλολογία που την έχει συνοδεύσει δεν αφήνει ιδιαίτερα καθαρά συμπεράσματα.
Τα ίδια τα νέα αφεντικά των Ρόβερς υποστηρίζουν ότι η απόφαση τους ήταν προϊόν διαφωνίας τους με την μεταγραφική φιλοσοφία και πρακτική του 56χρονου Άγγλου τεχνικού. Ο τελευταίος είναι αλήθεια ότι αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα προπονητή της πατρίδας του περασμένων δεκαετιών. Πιστό δηλαδή στις παραδόσεις του αγγλικού ποδοσφαίρου που θέλει τα πράγματα να γίνονται με όχι ιδιαίτερα διεθνείς ή αν προτιμάτε παγκοσμιοποιημένες προδιαγραφές (χωρίς αυτό φυσικά να μπορεί να τον καταγγείλει ως οπισθοδρομικό). Είναι γεγονός ότι η σπουδή με την οποία οι Άγγλοι φρόντιζαν ως τα τέλη του 20ου αιώνα να είναι προσηλωμένοι στο «living in the past» (όπως έλεγε ένα από τα αριστουργήματα των Jethro Tull τα πρώτα χρόνια της 10ετίας του 70) στις περισσότερες εκφράσεις των κοινωνικών τους εκδηλώσεων (του λατρεμένου τους ποδοσφαίρου συμπεριλαμβανομένου) αποτελεί μία πραγματικότητα που σταθερά χάνει έδαφος στο Νησί.
Η εισαγωγή (εισβολή;) ξένου έμψυχου , χρηματικού και πολιτισμικού υλικού στην πατρίδα του ποδοσφαίρου διαφοροποιεί και σ’ αυτό όλο και περισσότερο την κατάσταση πραγμάτων η οποία έχει προ πολλού χάσει την προ -«Χέιζελ», σ’ ένα μεγάλο βαθμό αιτιολογημένη (εξ αιτίας των τεράστιων επιτυχιών των ομάδων της χώρας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ), υπεροψία των «δασκάλων» απέναντι στους πέραν από τα Στενά της Μάγχης. Πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι της Ιστορίας από την αποφράδα εκείνη νύχτα του Μάη του 1985 στο γήπεδο όπου γράφτηκε η χειρότερη σελίδα των ευρωπαϊκών διοργανώσεων (σε σωματειακό επίπεδο) και η όλο και αυξανόμενη παρουσία ξένων (όχι μόνον ποδοσφαιριστών και τεχνικών αλλά και …αφεντικών) στην καθημερινότητα του αγγλικού ποδοσφαίρου το έχει μεταλλάξει σε μεγάλο βαθμό.
Οι επίμονοι …συντηρητικοί
Ασφαλώς δεν έχουν μεγάλη σχέση με την αλήθεια οι ισχυρισμοί των επίμονων ….συντηρητικών στην Αγγλία ότι , αν όχι αποκλειστικά και μόνον, τουλάχιστον κυρίως κακό έχει προκύψει για το «όμορφο παιχνίδι» από όλο αυτό το άνοιγμα των συνόρων. Κάθε αλλαγή όχι απλά φιλοδοξεί αλλά και συχνά –πυκνά καταφέρνει (σε κάποιο βαθμό) να πετύχει και βελτίωση. Ασφαλώς όμως την ίδια στιγμή δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει και τις παράλληλες …απώλειες. Αλλά το ποιους και πόσους αφορούν εκείνες κάθε φορά είναι ένα εξίσου αμφισβητούμενο κεφάλαιο.
Δεν είναι λίγοι στο Νησί που είδαν με θετικό μάτι αυτό το άνοιγμα που μάλλον δεν αμφισβητείται πως έχει δώσει αρκετές , οικονομικές και όχι μόνον διεξόδους και τονωτικές «ενέσεις» στο αγγλικό ποδόσφαιρο.
Αυτός όμως ο νέος εξωτερικός άνεμος συχνά μπορεί να παρασύρει στο διάβα του και κάποια από τα στοιχεία που οι Άγγλοι δεν θέλουν , πιθανότατα αρκετά αιτιολογημένα, να αλλάξουν. Και να τα διατηρήσουν όσο το δυνατό περισσότερο ακέραια.
Ο Αλαρντάις, για να επιστρέψουμε στη …βάση μας, μπορεί να συγκαταλεγεί μεταξύ εκείνων που ανήκουν στην όλο και μικρότερη σε ποσοστό, κάστα των στελεχών του αγγλικού ποδοσφαίρου οι οποίοι δεν θέλουν την ποδοσφαιρική πραγματικότητα της πατρίδας τους να προχωρά σύμφωνα με τους νέους παγκόσμιους νόμους και κόντρα στη δική τους , δίχως αμφιβολία σπουδαία , παράδοση.
Δεν είναι …πρωτάκουστο
Σίγουρα το ότι οι νέοι ιδιοκτήτες της Μπλάκμπερν βλέπουν ( κάτω από , όπως και οι ίδιοι παραδέχονται, θα πρέπει να επισημανθεί εδώ, συγκεκριμένες «υποδείξεις» από ορισμένους ατζέντηδες των οποίων ο ρόλος είναι ένα άλλο τεράστιο θέμα προς συζήτηση) με άλλο μάτι το πώς θα πρέπει να λειτουργούν τα πράγματα στο «μαγαζί» τους, πιθανότατα έπαιξε ρόλο σ’ αυτό το διαζύγιο των «ρόδων» με τον Αλαρντάις.
Όμως μία πιο διεισδυτική ανάγνωση της Ιστορίας του αγγλικού ποδοσφαίρου μας επιτρέπει να κατανοήσουμε ότι ακόμα και αν τα νέα αφεντικά ήταν …αυτόχθονες θα μπορούσε να είχε προκύψει μία ανάλογη εξέλιξη στην τεχνική ηγεσία της ομάδας. Σίγουρα συνήθως οι Άγγλοι δεν είναι τόσο ρηξικέλευθοι και ίσως αν οι νέοι ιδιοκτήτες ήταν συμπατριώτες του να μην προχωρούσαν σε ανάλογη επιλογή. Όμως δεν αποκλείεται και εκείνοι να είχαν την ίδια απόφαση. Έχει γίνει και στο πάλαι ποτέ λίαν ένδοξο για το αγγλικό ποδόσφαιρο παρελθόν. Τότε που ναι μεν τα αφεντικά , άλλαζαν, εν μέσω όμως άλλων μάλλον λιγότερο δραματικών, εθνικών και διεθνών οικονομικών δεδομένων, πιο σπάνια αλλά και δεν δίσταζαν (όχι βέβαια με τους ιταλικούς ή αν θέλετε στο πιο ταπεινό, ελληνικούς ρυθμούς) να χωρίσουν τους δρόμους τους με τον προπονητή της ομάδας τους.
Και για να θυμηθούμε ξανά την μαγική ρόκ μπάντα του Ian Anderson «it was a new yeasterday , but it’s an old day now». Η αν προτιμάτε όπως μας προειδοποιούσε από τα μέσα της δεκαετίας του 60 το ιερό τέρας που ακούει στο όνομα Bod Dylan « the times they are a changing». Ναι οι καιροί αλλάζουν. Συνήθως ευτυχώς. Άλλοτε όμως πολύ δυστυχώς. Διαλέγετε και παίρνετε.
