Και στο τέλος κερδίζει η Ρεάλ που θα έλεγε και ο Λίνεκερ!
Έτσι φτάσαμε στο τέρμα ακόμα μιας διαδρομής στο Τσάμπιονς Λιγκ με την ομάδα που πανηγύρισε στο τέλος να είναι η συνήθης ύποπτη! Τελικά μάλλον αυτό που είπε ο Γκάρι Λίνεκερ για τους Γερμανούς πρέπει να το παραφράσει κάποιος σε κάτι σαν "το Τσάμπιονς λιγκ είναι η διοργάνωση που παίζουν πολλοί και στο τέλος κερδίζει η Ρεάλ!" Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος από το Κάρντιφ και τον 62ο τελικό του Κυπέλλου Ευρώπης!
Στο χορτάρι του πανέμορφου Millennium στο Κάρντιφ, γράφτηκε ακόμα ένα κεφάλαιο στην ερωτική ιστορία ανάμεσα σε αυτή την ομάδα, την Ρεάλ Μαδρίτης που πρώτη αγκάλιασε το νέο θεσμό το 1956 και το Κύπελλο Ευρώπης υπό οποιαδήποτε μορφή και ονομασία του! Είναι αλήθεια πως για πάρα πολλά χρόνια, όλοι όσοι αναφερόντουσαν στους τίτλους της Ρεάλ έκαναν λόγο για την εποχή που ακόμα η διοργάνωση έκανε τα πρώτα βήματα της και οι έξι τίτλοι που είχε έως το 1966, οφείλονταν περισσότερο στο γεγονός πως τότε δεν είχαν οι πιο πολλοί σύλλογοι καταλάβει το μέγεθος και την αξία! Τώρα πια που υπάρχουν άλλοι έξι τίτλοι στην συλλογή της βασίλισσας Ευρώπης, από το 1998 μέχρι στις μέρες μας, όταν πια το κύπελλο διεξάγεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο και έχει σαφέστατα μεγαλύτερη βαρύτητα, κανείς δεν μπορεί να αντιτάξει το παραμικρό!
Ταυτόχρονα επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά πόσο σημαντικός παίκτης είναι ο Ρονάλντο σκοράροντας σε τρίτο τελικό (ο μόνος που το έχει πετύχει από την εποχή του Αλφρέντο ντι Στέφανο) και επίσης το ότι έχει βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του ο Ζινεντίν Ζιντάν σε αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στη Ρεάλ. Ένας προπονητής που λειτουργεί όπως λειτουργούσε και ως παίκτης, με απόλυτη προσωπικότητα και φινέτσα, αγνοώντας τις επιταγές και τα... κελεύσματα του Πέρεθ και της διοίκησης! Η επιλογή του να ξεκινήσω τον Ίσκο και όχι τον Μπειλ κάτι από τον δικαίωσε απόλυτα, ήταν ένα ακόμα δείγμα αυτής της δικής του τάσης να κάνει ότι θεωρεί καλύτερο για το σύνολο!
Έτσι για πρώτη φορά από την εποχή του Αρίγκο Σάκι και της τεράστιας Μίλαν το 1989 και 1990 ένας προπονητής και μια ομάδα κάνουν το back to back και δεν μας προκάλεσε τελικά εντύπωση ίσως γιατί η Ρεάλ είναι πραγματικά μια εξαιρετική ομάδα! Και για να ακριβολογούμε, αν μπορεί να πάρει τρία Champions League μέσα σε τέσσερα χρόνια κάποιος σύλλογος μάλλον δεν συμβαίνει από τύχη!
Εκείνο που μας ξάφνιασε, είναι το πόσο κατέρρευσε η Γιούβε στο δεύτερο ημίχρονο, η ομάδα που όλη τη σεζόν δέχτηκε μόλις τρία γκολ και στον τελικό τέσσερα σε ενενήντα λεπτά! Είναι απίστευτο το πως δύο χρόνια πριν στο Βερολίνο, απέναντι στη Μπαρτσελόνα δεν τρόμαξε και έπαιξε στα ίσια και εδώ έλιωσε κάτω από το βάρος και το άγχος του δεύτερου μέρους σαν το παγωτό στον ήλιο!
Εκείνο που αφορά το αγγλικό ποδόσφαιρο, είναι πως η σύγκριση με αυτό που είδαμε από τους πρωταθλητές Ευρώπης, είναι αδυσώπητη! Καμιά αγγλική ομάδα αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να πάει στα ίσα, όχι μόνο την Ρεάλ, αλλά έχω την εντύπωση ούτε την Μπαρτσελόνα και τη Γιούβε! Και αυτό είναι τροφή για σκέψη, ειδικά αν κάποιος αναλογιστεί το πόσο μέτρια υπήρξε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την περασμένη βδομάδα απέναντι στα πιτσιρίκια του Άγιαξ σε σύγκριση με αυτό που έβγαλε πάνω στο χορτάρι η Ρεάλ του Ρονάλντο!
