Οι «δαίμονες» της Λίβερπουλ
Η ποδοσφαιρική είδηση της ημέρας, από το πρωί χθες στη Βρετανία, ήταν ότι οι Αμερικάνοι, ο Χικς κι ο Τζιλέτ, το αποφάσισαν. «Δίνουν» τη Λίβερπουλ. Και προσέλαβαν, να επιβλέψει τη διαδικασία της πώλησης, τον πρόεδρο της British Airways. Οπαδό ή τουλάχιστον κάτοχο εισιτηρίου διαρκείας της Τσέλσι! Ανευ σημασίας. We mean business.
Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Πηγή: Εξέδρα
Η ουσία της εξέλιξης είναι, για την ώρα, ότι καθάρισαν το τοπίο απ' τη σκόνη. Διότι, πριν από τη χθεσινή ανακοίνωσή τους, ήταν λίγο-πολύ ασαφές αν ψάχνονταν και τι ακριβώς έψαχναν. Οπως Ολυμπιακός ή περίπου. Εψαχναν αγοραστές... κανονικούς; Συμπαίκτες; Συμπαίκτη για το 50% του ενός απ' τους δύο; Πλέον είναι δεδομένο. Πωλείται το 100%.
Η αλήθεια είναι πως αυτά τα τρία χρόνια, φυσικά όχι δίχως και τη δική τους σοβαρή ευθύνη, οι Αμερικάνοι της Λίβερπουλ δαιμονοποιήθηκαν. Για το αγωνιστικό πισωγύρισμα του κλαμπ, που δεν κέρδισε τίποτα (παρεκτός κι αν έλθει, τον Μάιο, το Γιουρόπα Λιγκ) επί ημερών τους. Με αποκορύφωμα του πισωγυρίσματος ότι του χρόνου η ομάδα δεν θα παίξει καν στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Μόνο που ο βασικός υπαίτιος -δεν είναι αυτοί- είναι ο Ράφα Μπενίτεθ. Οχι ο προπονητής Μπενίτεθ τόσο. Οσο ο μάνατζερ Μπενίτεθ, με τα διαθέσιμα κονδύλια υπό τον απόλυτο έλεγχό του. Στο κάτω κάτω, αυτή την τριετία μόνο στην Τσέλσι και στη Μάντσεστερ Σίτι ξόδεψαν, απ' όλη την Πρέμιερσιπ, πιο πολλά. Αυτός λοιπόν, ο Ισπανός, αποφάσιζε και αποφασίζει για τα πάντα. Θέσεις, τιμές, παίκτες. Πάρε, φύγε, δώσε, έλα. Υποδομές. Σταφ. Σκάουτινγκ. Το όλον φάσμα.
Ο προπονητής Μπενίτεθ ήταν, και φυσικά παραμένει, σπουδαίος. Θα το αποδείξει οπουδήποτε (εκτός Αγγλίας) μετά τη Λίβερπουλ. Ομως ο «γενικών καθηκόντων», όπως είναι το υπεραπαιτητικό αγγλικό μοντέλο, Μπενίτεθ καταπλακώθηκε από το εύρος και τον όγκο της δουλειάς. Τα 'κανε, στις επιλογές, ρόιδο. Η λίστα με τα ονόματα και τις γκάφες, ποιον δεν πήρε ενώ μπορούσε ή ποιόν προτίμησε αντί εκείνου που μπορούσε, είναι... τηλεφωνικός κατάλογος. Γίνεται βιβλίο!
Τι έχασαν απ' αυτή την περιπέτεια οι Αμερικάνοι; Προς απογοήτευσιν των διαδηλωτών εναντίον τους, όχι δεν έχασαν, θα βγάλουν κιόλας. Υποτίθεται ότι ζητάνε, για να δώσουν το κλαμπ, 500. Η αγορά προβλέπει ότι θα πέσουν κάπου κοντά στα 400. Αναφερόμαστε, αν χρειάζεται η διευκρίνιση, σε εκατομμύρια λίρες. Μείον 240 που είναι τα χρέη, θα τους μείνουν πάνω-κάτω 160. Ογδόντα έκαστος. Οχι άσχημα για δουλειά τριών χρόνων και μερικές κατάρες του Kop.
Συμπέρασμα. Η συγκεκριμένη φάμπρικα, να δανείζονται (γιατί δεν τα έχουν δα cash κάτω απ' το κρεβάτι...) για να αγοράσουν το κλαμπ κι ύστερα να φορτώνουν το χρέος στην πλάτη του κλαμπ αποδεικνύεται φανταστική δουλειά. Για τους επιχειρηματίες. Για τα κλαμπ μάλλον όχι και τόσο. Μερικά μίλια παραδίπλα, οι Γκλέιζερ έχουν «σαμαρώσει» τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με -υπολογίζεται- γύρω στα 700 εκατομμύρια. Λίρες πάντα.
Επόμενο συμπέρασμα. Πωλούν οι Αμερικάνοι. Στα 500, στα 400, θα δούμε. Ποιος, στη σημερινή συγκυρία, αγοράζει; Οποιος αγοράσει, κατ' αρχάς συνυπολογίζει το κόστος για την κατασκευή του νέου σταδίου, ειδάλλως θα 'ναι παράφρων να ασχοληθεί. Μετά πιάνει να συνυπολογίζει, επίσης, τις άμεσες δαπάνες ενίσχυσης. Φτάνουμε, αν δεν ξεπερνάμε, τα 600. Αυτομάτως σημαίνει ξεκάθαρα (από) Μέση Ανατολή και μόνον. Κατάρ, Κουβέιτ, κάτι τέτοιο.
Πράγμα που θα κάνει ακόμη πιο επίκαιρο αυτό που είναι ήδη στην ατζέντα ενόψει της ετήσιας συνάντησης των εταίρων της Πρέμιερσιπ, μετά το πέρας της σεζόν. Ενας κάποιος ελεγκτικός μηχανισμός, ένα face control, από την αγωνία για το ποιόν των νεοεισερχόμενων στο παιχνίδι. Ωστε να μην υπάρξει επόμενη Πόρτσμουθ.
