Ένα πραγματικό «λιοντάρι»
H πιο εμβληματική μορφή στην ιστορία της Μπόλτον Γουόντερερς και ένας πραγματικός μεταπολεμικός γίγαντας του αγγλικού ποδοσφαίρου ήταν , είναι και θα είναι για πάντα ο αλησμόνητος πλέον Νατ Λοφτχάους που έφυγε από τη ζωή το βράδυ του Σαββάτου.
Το θρυλικό «λιοντάρι της Βιέννης» πέρασε στην αιωνιότητα αφήνοντας πίσω του μία τεράστια ποδοσφαιρική διαθήκη για το σωματείο του Λανκασίρ το οποίο υπηρέτησε με θρησκευτική προσήλωση στο μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του.
Γεννημένος στις 27 Αυγούστου του 1925 στην ομώνυμη αγγλική πόλη υπέγραψε στα 14 του χρόνια , ενώ πήγαινε ακόμα σχολείο, το δελτίο του με την Γουόντερες στις 4 Σεπτέμβρη του 1939 ενώ την ίδια ημέρα είδε με θλίψη όλη την ομάδα της να επιβιβάζεται σε στρατιωτικά μεταφορικά μέσα για να πάρει μέρος στον πόλεμο που είχε κηρυχθεί μόλις την προηγούμενη ημέρα.
Ο έφηβος Νατ που ήταν ανακάλυψη του, τότε μάνατζερ της Μπόλτον, Τσάρλς Φόουρεκερ κατά την διάρκεια της παγκόσμιας πολεμικής σύρραξης συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο και εξασφάλιζε τα προς το ζωή εργαζόμενος ως ανθρακωρύχος.
Η αμοιβή για την υπογραφή του στο σωματείο ήταν 10 στερλίνες και ο ίδιος παραδέχθηκε αρκετό καιρό αργότερα : « Ξέρω ότι οι 10 στερλίνες δεν φαίνονται πολλά χρήματα αυτή την εποχή αλλά ήταν τέσσερις φορές περισσότερα από όσα κέρδιζε ο πατέρας μου από την δουλειά του ολόκληρη την εβδομάδα στα ανθρακωρυχεία». Επαγγελματίας έγινε μετά το πέρας του Πολέμου αλλά έκανε ντεμπούτο με την ομάδα του στις 22 Μάρτη του 1941 στο ματς κόντρα στη Μπέρι και πέτυχε δύο γκολ στο θριαμβευτικό 5-1. Η παρθενική του εμφάνιση στο πρωτάθλημα ήρθε περισσότερο από πέντε χρόνια αργότερα και πιο συγκεκριμένα στις 31 Αυγούστου του 1946 όταν και σκόραρε επίσης δις αλλά η ομάδα του ηττήθηκε 4-3 από την Τσέλσι.
Μια ζωή στην Μπόλτον Γουόντερερς
Ήταν τα πρώτα από τα συνολικά 255 γκολ που πέτυχε με τη φανέλα της από την χρονιά εκείνη ως το 1960 όταν και κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια έπειτα από 452 συνολικά παρουσίες με τον ένα και μοναδικό σύλλόγο της ζωής του. Υπήρξε ένας χαρισματικός επιθετικός με ικανότητα τόσο στα δύο του πόδια αλλά και εξαιρετικός στις κεφαλιές.
Είχε την τιμή να φορέσει το περιβραχιόνιο της δις σε τελικό του κυπέλλου Αγγλίας στο «Γουέμπλεϊ» με αποκορύφωμα φυσικά τον αλησμόνητο του 1954, τον αποκαλούμενο τελικό του Στάνλεϊ Μάθιους, όταν η Μπόλτον ηττήθηκε 4-3 από την Μπλάκπουλ σ’ ένα από τα σπουδαιότερα ματς της ιστορίας της αρχαιότερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης του πλανήτη. Πέτυχε ένα από τα γκολ της ομάδας του για της οποίας την παρουσία στον τελικό είχε καταλυτική συμβολή καθώς είχε βρει δίκτυα σ’ όλα τα ματς των προηγούμενων γύρων εκείνης της περιόδου. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι την ίδια χρονιά αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 30 γκολ.
Όμως πέντε χρόνια αργότερα κέρδισε το μετάλλιο του νικητή καθώς ήταν ο σκόρερ των δύο γκολ της αναμέτρησης στην επικράτηση κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το 2ο εξ αυτών όμως ήταν λίαν αμφισβητούμενο καθώς ο γκολκίπερ της Γιουνάιτεντ Χάρι Γκρέγκ βγήκε νοκ-άουτ και κατέληξε στα δίκτυα της ομάδας του μαζί με τη μπάλα έπειτα από μαρκάρισμα του Λοφτχάπουζ με τον ώμο. Ο δράστης αργότερα παραδέχθηκε ότι ήταν φάουλ η ενέργεια του, αν και οι κανονισμοί τότε του αγγλικού ποδοσφαίρου χαρακτήριζαν νόμιμο ανάλογο μαρκάρισμα. Το ματς εκείνο είχε γίνει τρεις μήνες μετά την τραγωδία του Μονάχου όταν είχαν βρει τραγικό θάνατο πολλά στελέχη της ομάδας των μεγάλων ηττημένων του τελικού που είχαν στον τελικό για το λόγο αυτό την υποστήριξη σχεδόν σύσσωμου του αγγλικού έθνους.
Η μυθική μεταπολεμική τριπλέτα της Αγγλίας
Η διεθνής καριέρα του ήταν επίσης εντυπωσιακή. Μαζί με τους επίσης θρυλικούς επιθετικούς Μάθιους και Τομ Φίνεϊ αποτέλεσαν τη γραμμή πυρός των «λιονταριών» και πέτυχε 30 γκολ σε μόλις 33 παρουσίες. Επίτευγμα που τον διατηρεί ως σήμερα ως τον αναλογικά πιο παραγωγικό παίκτη που έχει φορέσει τη φανέλα της εθνικής Αγγλίας. Κανένα τους δεν ήταν καλύτερο από το νικητήριο κόντρα στην Αυστρία το 1952 ήταν το σλάλομ του από τη μεσαία γραμμή και το αποτελεσματικό τελείωμα του χάρισε το παρατσούκλι «λιοντάρι της Βιέννης». Για να κερδίσει εκείνη τη διάκριση στη διαδρομή της ιστορικής του ενέργειας είχε δεχθεί αγκωνιά στο πρόσωπο, τάκλινγκ από πίσω και τελικά γκρεμίστηκε στο έδαφος από τον αντίπαλο γκολκίπερ αλλά αυτή η συνδυαστική …άμυνα απέτυχε να τον σταματήσει να σημειώσει το πιο θρυλικό γκολ της καριέρας του. Ντεμπούτο με την εθνική ομάδα έκανε στις 22 Νοέμβρη του 1950 σε ηλικία 25 ετών και με τα δύο του γκολ στο 2-2 κόντρα στην Γιουγκοσλαβία στο «Χάιμπουρι» δικαίωσε περίτρανα όσους χαρακτήρισαν την κλήση του λίαν καθυστερημένη.
Στις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του ασφαλώς και η μισή ντουζίνα γκολ που πέτυχε στο θριαμβευτικό 7-1 της Αγγλικής ποδοσφαιρικής Λίγκας επί εκείνης της Ιρλανδίας στις 24 Σεπτέμβρη του 1952 στο Γουλβερχάμπτον.
Τελευταία του παρουσία με την εθνική ομάδα ήταν στις 26 Νοέμβρη του 1958 κόντρα στην Ουαλία σε ηλικία 33 ετών ενώ επίσημα είπε το αντίο στην ενεργό δράση το Γενάρη του 1960 αν και το τελευταίο του ματς στο πρωτάθλημα ήταν στις 17 Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς όταν και υπέστη τραυματισμό στο γόνατο σε ματς κόντρα στη Μπέρμιγχαμ.
Όμως η σχέση λατρείας με το σύλλογο του Μπόλτον συνεχίστηκε για περισσότερο από μισό αιώνα καθώς διατέλεσε στη συνέχεια γυμναστής ( από τις 10 Ιουλίου του 1961), κόουτς ( το 1967) , μάνατζερ (από τις 18 Δεκέμβρη του 1968) , επικεφαλής του σκάουτινγκ , μέλος της διοίκησης ( το 1978) , και τελικά , αφού το 1985 σε ηλικία 60 ετών ανέλαβε προσωρινά μάνατζερ της ομάδας για 2η φορά, πρόεδρος το 1986. Για τη συνολική του προσφορά στο αγγλικό ποδόσφαιρο τιμήθηκε από την βασίλισσα της Αγγλίας με τον τίτλο του OBE το 1994.
Ρεσιτάλ ταπεινοφροσύνης
«Το παιχνίδι άλλαξε πολύ από τις ημέρες μου. Οι εμφανίσεις άλλαξαν, η μπάλα άλλαξε και τα χρήματα άλλαξαν. Αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι ποδοσφαιριστές εισπράττουν μεγάλη υπερηφάνεια από το παιχνίδι. Δεν ξέρω για εμένα αλλά άτομα όπως ο Μάθιους και ο Φίνεϊ θα θεωρούνταν και σήμερα πολύ καλοί παίκτες , δεν έχω καμία αμφιβολία για αυτό» δήλωσε κάποια στιγμή με την χαρακτηριστική ταπεινοφροσύνη της γενιάς του ο θρυλικός αυτός άνθρωπος του ποδοσφαίρου που στις 2 Δεκέμβρη του 1989 τιμήθηκε με τον τίτλο «Freeman of Bolton» ενώ στις 18 Γενάρη του 1997 η Μπόλτον αποφάσισε να δώσει στην ανατολική εξέδρα του «Ρίμποκ» το όνομα του. Τα 80α του γενέθλια γιορτάστηκαν με ένα μεγάλο πάρτι στο ίδιο γήπεδο. Ο εκτελεστικός διευθυντής της Ένωσης Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών και επίσης πρώην άσος της Μπόλτον Γκόρντον Τέιλορ έχει ξεκινήσει καμπάνια για να τιμηθεί ο Λοφτχάουζ με τον τίτλο του ιππότη και το 2002 εισήχθη στο English Football Hall of Fame.
«Λιοντάρι της Βιέννης» είναι η ονομασία ενός πολύ γνωστού πάμπ στο Μπόλτον που βρίσκεται κοντά στο ιστορικό εκπαιδευτικό ίδρυμα της πόλης (Bolton School) ενώ σύμφωνα με φήμες ο Βρετανός ηθοποιός Σον Μαγκουάιρ είχε επιλεγεί για να παίξει τον Λοφτχάουζ στην κινηματογραφική απόδοση του βιβλίου «Wartime Wanderers» που είχε θέμα τη ζωή των ποδοσφαιριστών της Μπόλτον κατά την διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου που όμως δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα εξ αιτίας της έλλειψης χρημάτων για να γυριστεί το φιλμ.
Ο πρόεδρος της Μπόλτον Φιλ Γκάρτσαϊντ επεσήμανε για τον κορυφαίο αυτό επιθετικό ότι « το σωματείο σήμαινε για αυτόν ότι εκείνος για εμάς, θα μας λείψει πολύ αλλά θα τιμήσουμε τη ζωή , την διαθήκη και τις σπουδαίες στιγμές που έφερε στην Μπόλτον» ενώ σύμφωνα με τον επικεφαλή του ποδοσφαιρικού τμήματος του BBC Radio 5 live Μάικ Ίνγκαμ « υπήρξε απόλυτος άνδρας ενός σωματείου και επιτομή του παραδοσιακού Άγγλου σέντερ –φορ, ο Άλαν Σίρερ της εποχής του».
Πηγή έμπνευσης για …ποίηση
Ίσως όμως η πλέον σε βάθος περιγραφή του μεγαλείου του Νατ Λοφτχάουζ είναι εκείνη στο παρακάτω απόσπασμα από το ποίημα “Lofthouse Saga” που υπογράφει ο κύριος Κέι από το Τόνγκ Μόορ του Λανκσασίρ.
Ο «Λόφτι» το λιοντάρι της Βιέννης αποσύρθηκε από τα γήπεδα.
Χρειάστηκε ένας ειδικός γιατρός για να κάνει τον Λοφτχάουζ να παραδοθεί τελικά.
Σαν άρμα εκατόνταρχου ήταν ο δικός μας Νέιθαν
Γύριζε με την ταχύτητα της βόμβας
Και πολλοί γκολκίπερ έλεγαν θλιμμένα « από πού ήρθε αυτό;»
Ο Χάρι Γκρέγκ μετά τον τελικό πήγε για μία μπύρα στο Νατ
ο οποίος του επέστρεψε τα χρήματα και του είπε «εδώ δεν χρεώνουμε (σ.σ. λογοπαίγνιο με τη ίδια στα αγγλικά λέξη που σημαίνει επίσης …μαρκάρουμε) τερματοφύλακες».
