Ξαναβρήκαν το κέφι για μπάλα
Προσπαθώ να θυμηθώ πότε η Λίβερπουλ έβαλε στη σειρά τριάντα πάσες όπως στο τρίτο γκολ με την Γουλβς και μου είναι αδύνατο. Ισως να μην είχε κάνει φέτος τριάντα πάσες συνολικά στα παιχνίδια της. Και αυτό το γκολ υπογραμμίζει όλη την αλλαγή στην νοοτροπία και το πόσο μεγάλη διαφορά κάνει η ψυχολογία σε μία ομάδα τέτοιου επιπέδου.
Οι 31 πάσες που άρχισαν όταν το ρολόι έδειχνε ακόμη πως έμεναν λίγα δευτερόλεπτα για να μπει το ματς στο 88' και ολοκληρώθηκαν στα 90΄και 19'' όταν ο Τόρες σκόραρε, θα έκαναν περήφανους ακόμη και τους οπαδούς της Λίβερπουλ που πρόλαβαν τις ομάδες που έκαναν δυναστεία τίτλων στη δεκαετία του 70 και του 80. Ακόμη και ο Ρέινα ακούμπησε τη μπάλα όπως κάποτε ο Κλέμενς όταν άρχιζαν οι επιθέσεις που είχαν αποδέκτη τον Ρας ή τον Νταλγκλίς. Φυσικά η Λϊβερπουλ δεν έγινε υπερομάδα επειδή διέλυσε τη Γουλβς ούτε γιατί έκανε τη πρώτη της νίκη στη ..Δευτέρα Παρουσία του Μεσσία Κένι στον πάγκο. Αλλά το ότι επέλεξε ένα 4-2-3-1 με δύο αμυντικά χαφ και τους υπόλοιπους τρεις πίσω από τον Τόρες σε ελεύθερο ρόλο , απελευθέρωσε επιτέλους τον Μειρέλες από τα δεσμά και όλοι είδαν τις δυνατότητες του εξαιρετικού Πορτογάλου είναι θέμα εξυπνάδας και πείρας. .
Επίσης ήταν ολοφάνερο πως το κέφι για μπάλα επέστρεψε και αυτό είναι κάτι που δεν εξηγείται με επιστημονικούς όρους ούτε με στατιστική. Ο Νταλγκλίς που κάποια στιγμή κοντρόλαρε τη μπάλα που βγήκε πλάγιο, μπροστά στο πάγκο αναγκάζοντας ακόμη και τους οπαδούς της Γουλβς να χειροκροτήσουν παραμένει ένας Θρύλος. Και οι Θρύλοι δεν αναλύονται με λόγια αλλά μόνο με έργα. Ο Φερνάντο Τόρες ξαναφαίνεται μέσα στο γήπεδο να τρέχει και να μαρκάρει αλλά κυρίως nα σκοράρει. Και αυτό το έχει ανάγκη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ο Νταλγκλίς για να συνεχίσει την ανακατασκευή μίας ομάδας που είχε χάσει τον δρόμος της. Τo ευχάριστο μετά από ένα τέτοιο ματς είναι πως οι παίκτες περιμένουν πάντα με ανυπομονησία να έρθει το επόμενο ματς.
Τα δυσάρεστο είναι πως τα παιχνίδια με ομάδες σαν την Γουλβς δεν θα είναι πολλά μέχρι το τέλος και πρεπει η διαφορά να φανεί και με πολύ ανώτερους αντιπάλους. Ότι και να είναι πάντως μετά από καιρό, η Λίβερπουλ έμοιαζε με.. κανονική ομάδα! Και αυτό δεν μπορεί παρά να το πιστωθεί εν μέρει ο Νταλγκλίς.
