Άλλο η μπάλα της Τότεναμ και άλλο το ποδόσφαιρο της Γιουβέντους!
Μερικά πράγματα στο ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο απλό να εξηγηθούν από ατέλειωτες κουβέντες. Η Γιουβέντους πέταξε έξω τη Τοτεναμ όχι γιατί ήταν καλύτερη στα δυο ματς (που δεν ήταν), αλλά γιατί ξέρει να «χτυπάει» την κατάλληλη στιγμή! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Στον στίβο οι παλιοί προπονητές στις μεσαίες αποστάσεις έλεγαν πως όταν δυσκολέψει μια κούρσα ο έμπειρος αθλητής σχεδόν πάντα θα κερδίσει γιατί το έχει ζήσει το έργο ξανά και ξανά. Δεν είναι σπριντ όπου ο πιο γυμνασμένος θα έχει την έκρηξη και τα δευτερόλεπτα είναι λίγα, ούτε μαραθώνιος ώστε ο πιο παλιός να μην αντέξει στη μεγάλη διάρκεια. Ο έμπειρος ξέρει πως αν διατηρηθεί στα 1500 μέτρα κάπου εκεί κοντά μέχρι τα 300 τελευταία μέτρα θα έχει προβάδισμα.
Αυτό που συνέβη δεν είναι πολύ πιο δύσκολο να παρομοιαστεί με τέτοια κούρσα. Η Τότεναμ ήταν πολύ καλή σχεδόν στα 150 από τα 180 αγωνιστικά λεπτά στα δυο ματς. Τα πάντα όμως αναστράφηκαν από δύο γκολ σε 169 δευτερόλεπτα στη ρεβάνς και εξαιτίας των επτά λεπτών στο πρώτο ματς. Μικρός χρόνος αν μιλάς για τόσο μεγάλο διάστημα θα πείτε. Ναι, μόνο που στο Τσάμπιονς Λιγκ πόσες και πόσες φορές δεν έχω γράψει και πει πως αρκούν τρία λεπτά για να πατήσεις τη νάρκη;
Και οι τέσσερις στιγμές που σκοράρει η Γιούβε , θα ήταν δίκαιο να πούμε, ήταν σε κάποιο βαθμό το αποτέλεσμα αμυντικής δυσλειτουργίας ωστόσο θα ήταν άδικο αν κάποιος σταθεί σε αυτό και δεν δει πόσο σημαντική συμβολή είχε ο Μαξ Αλεγκρι στο να ρισκάρει και να δικαιωθεί η ομάδα του.
Σίγουρα εδώ υπάρχει μια αίσθηση ότι η Τότεναμ ήταν καλύτερη στα δυο ματς. Και τελικά αποκλείστηκε από αυτό που θα μπορούσε φανερά να αποκτηθεί μέσω μεγαλύτερη εμπειρία της Γιουβέντους ωστόσο δεν είναι τόσο απλό. Υπάρχει η μπάλα και υπάρχει και το ποδόσφαιρο, με την ιταλική ομάδα να κάνει σεμινάριο στη διαχείριση μετά το γκολ που της έδωσε το προβάδισμα, μην επιτρέποντας πραγματικά στην ομάδα του Ποτσετίνο να μπει στην περιοχή της παρά μόνο με σέντρες. Ο νεαρός Αργεντινός τεχνικός χτες ήταν σε αχαρτογράφητα νερά και αυτό φάνηκε αφού σε τέτοιο αγωνιστικό σημείο δεν έχει ξανασταθεί στη καριέρα του.
Και το κυριότερο από την άλλη, ο Αλέγκρι που έχει βιώσει πολλά τέτοια βράδια, άλλαξε όχι μόνο το σχηματισμό αλλά και τον τρόπο που έπαιζαν ο Ιγουαΐν και ο Ντιμπαλά μέχρι εκείνο το σημείο. Οι δυο μπακ χαφ που μπήκαν, ο Λιχστάινερ και ο Ασαμόα, πίεσαν ψηλά και ο Σάντρο που ήρθε στα χαφ δημιούργησε πρόβλημα στο ποιος πιάνει ποιον για την Τότεναμ. Έτσι ελευθέρωσε τον Ντιμπαλά. Ο Ιγουαΐν ξαφνικά βρήκε χώρους αφού ο Ντάιερ έπαψε να είναι κοντά στους κεντρικούς αμυντικούς του ανεβαίνοντας μέτρα με αποτέλεσμα ο Αργεντινός φορ να σκοράρει και μετά να φτιάξει και το 1-2. Το κυριότερο που κατάφερε η Γιούβε και σίγουρα το συζήτησαν οι βετεράνοι της στα αποδυτήρια ήταν να κάνει το παιχνίδι μια μάχη νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο. Έτσι οι «spurs» κλονίστηκαν και επέτρεψαν να ταρακουνηθεί η αυτοπεποίθησή τους μόλις ισοφαρίστηκαν. Σε εκείνο το σημείο ένιωθες πως το μυαλό τους, είχε μπλοκαριστεί, ξέροντας πως απέναντι τους ήταν μία ομάδα η οποία τέτοιες βραδιές τις έχει φάει με το κουτάλι! Και μόλις έγινε το γκολ της ανατροπής, η αίσθηση ήταν πως το ματς έχει τελειώσει!
Για την Τότεναμ είναι ένα σκληρό μάθημα. Δεν είναι ντροπή να αποκλείεσαι από μία ομάδα που έχει φτάσει τόσες και τόσες φορές μέχρι τον τελικό, δύο εξ’ αυτών μόλις την τελευταία τριετία. Από την άλλη ήταν μία τεράστια χαμένη ευκαιρία, και δεν ξέρεις ποτέ τέτοιες ευκαιρίες αν θα σου ξανάρθουν.
Όσο για τον κορυφαίο του ματς δεν ήταν άλλος από τον απίθανο Τζόρτζιο Κιελίνι που γύρισε το ρολόι πίσω κάποια χρόνια! Ένας αληθινός ηγέτης που τη ταχύτητα που έχει χάσει στα πόδια την έχει και με το παραπάνω στο μυαλό…
