Αν αρχίσουν πάλι διθύραμβοι η ιστορία θα τελειώσει με πολλά δάκρυα ξανά!
Παρά την ισοπαλία με την Ιταλία, η γενική εικόνα της εθνικής Αγγλίας στο συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν εξαιρετική μετά το πρώτο εικοσάλεπτο. Το ζητούμενο είναι μην αρχίσουν και πάλι αυτές οι ανούσιες κουβέντες στο νησί σχετικά με το αν μπορεί να πάει μακριά η ομάδα στο Μουντιάλ. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Έγραφα και πριν από το Euro του 2016 ότι μεγαλύτερος εχθρός της εθνικής Αγγλίας παραδοσιακά είναι ο ίδιος ο εαυτός της. Αιχμάλωτοι των προσδοκιών, έρμαια των εντύπων και των ΜΜΕ γενικότερα, οι ποδοσφαιριστές της εθνικής Αγγλίας φορτώνονται από την αρχή της προετοιμασίας μέχρι την πρώτη μέρα που αρχίζει ένα τουρνουά, με τον σταυρό του μαρτυρίου. Πόσο μεγάλη είναι η απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και στις τεράστιες προσδοκίες που αποδεικνύονται φρούδες ελπίδες, φαίνεται κάθε φορά με την κριτική που γίνεται μόλις η Εθνική Αγγλίας αποκλειστεί! Εάν η εθνική Ουαλίας αντιμετωπίστηκε ως μία πολύ ευχάριστη έκπληξη στο Euro, από τα βρετανικά μέσα, ο αποκλεισμός στον ημιτελικό από την Πορτογαλία δεν ήρθε ως το τέλος του κόσμου. Συνεπώς αρκεί κάποιος να δει τη σύγκριση και να αντιμετωπίσει το γεγονός πως ο αγγλικός Τύπος και ο μέσος οπαδός θα περνούσε γενεές δεκατέσσερις τη δική του ομάδα αν έπεφτε με κάτω τα χέρια από τη Πορτογαλία σε ένα αντίστοιχο ημιτελικό!
Κι όμως, αυτή είναι η νεανική εθνική Αγγλίας υπό τις οδηγίες ενός ανθρώπου που ρισκάρει όπως ο Σαουθγκέιτ μπορεί να πάει στα προημιτελικά στη Ρωσία. Ξέρω πως δεν είναι επιτυχία, ωστόσο ας οριοθετήσουμε το ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες αυτής της φουρνιάς ποδοσφαιριστών για τη συγκεκριμένη στιγμή που γίνεται η συζήτηση. Σε δύο χρόνια από τώρα, στο Euro του 2020, με ημιτελικό και τελικό στο Γουέμπλεΐ, πιθανώς οι απαιτήσεις να είναι περισσότερες! Και πάλι όχι όμως τόσες ώστε να φτάνουν στην κατάκτηση του τίτλου! Γιατί η Αγγλία από το 1966 που κατέκτησε το μοναδικό μεγάλο τρόπαιο στην ιστορία της, το παγκόσμιο κύπελλο, έχει παίξει στα ημιτελικά μεγάλων διοργανώσεων μόλις τρεις φορές. Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος σύγκρισης, η Γερμανία έχει παίξει στα ημιτελικά των τελευταίων πέντε διοργανώσεων και έχει κατακτήσει το Μουντιάλ του 2014. Η Ισπανία πήρε τρεις σερί μεγάλους τίτλους, το 2008 το 2010 και το 2012. Η Ιταλία που θα λείψει από το Παγκόσμιο Κύπελλο για πρώτη φορά μετά 64 χρόνια, ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια το 2006 και έφτασε στον τελικό του Euro το 2012. Η Ολλανδία που επίσης θα λείψει από το Μουντιάλ, ήταν πριν τέσσερα χρόνια στη Βραζιλία τρίτη και φιναλίστ το 2010 στη Νότια Αφρική. Η Αγγλία στα τελευταία 12 χρόνια έχει να επιδείξει μία παρουσία στα προημιτελικά, του Εuro του 2012. Οι συγκρίσεις είναι αδυσώπητες! Τώρα αντιλαμβάνεται κανείς στο νησί πόσο σημαντικό ήταν με τον Σβεν Γκόραν Έρικσον να πηγαίνει η ομάδα σε κάθε μεγάλη διοργάνωση στην οκτάδα το 2002 στην Άπω Ανατολή όπου ηττήθηκε από τη Βραζιλία του Ρονάλντο και του Ριβάλντο και δύο φορές από την Πορτογαλία στα πέναλτι το 2004 και το 2006. Και τότε όλοι έπεφταν επάνω του για να τον «φάνε»!
Φυσικά δύο χρόνια πριν στη Γαλλία, ο αποκλεισμός από την Ισλανδία ήταν ότι χειρότερο έχει συμβεί στο αγγλικό ποδόσφαιρο σε επίπεδο εθνικών ομάδων από την εποχή της ήττας από τους ερασιτέχνες των Ηνωμένων Πολιτειών το 1950 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Αλλά ακόμα κι αν περνούσε η ομάδα του Χότζον πριν δύο καλοκαίρια στην οκτάδα την περιμένει η -ανώτερη της- Γαλλία.
Συνεπώς παρά την καλή εμφάνιση και σε αυτό το φιλικό με τους Ιταλούς και στη νίκη επί των Ολλανδών στο Άμστερνταμ και στα παιχνίδια του περασμένου Νοεμβρίου με τη Βραζιλία και τη Γερμανία που τελείωσαν με λευκές ισοπαλίες η Αγγλία είναι ακόμα πολύ μακριά από τον ανταγωνισμό. Εάν πάει με χαμηλωμένα τα βλέμματα και μείνει κάτω από τα ραντάρ στην Ρωσία έχει τους ποδοσφαιριστές για να κάνει ζημιές. Μόλις όμως αρχίσουν τα επικά πρωτοσέλιδα και οι αναλύσεις για το αν μπορεί να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο το πιο πιθανό είναι η τελική κατάληξη για μία ακόμη φορά να έχει πάρα πολλά δάκρυα!
