Και όμως ποτέ στο παρελθόν δεν παιζόταν καλύτερο ποδόσφαιρο στο Champions League από τώρα!
Όταν ακούω τον κόσμο να γκρινιάζει πως το ποδόσφαιρο χάλασε και δεν βλέπουμε τις ματσάρες που απολαμβάναμε πιο παλιά και τα διάφορα γνωστά, γελάω γιατί ειλικρινά, επειδή παρακολουθώ από το 1970 το Κύπελλο αυτό και μεταδίδω τη τελευταία 25ετία το Champions League, πιστεύω πως από το 2010 και μετά απολαμβάνουμε την καλύτερη περίοδο του θεσμού με σπουδαία ματς και υπέροχους πρωταγωνιστές. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Είμαι άνθρωπος που λατρεύει την ιστορία, συνεπώς απολαμβάνω κουβέντες για το παρελθόν. Όμως άλλο αναπολώ, και άλλο νοσταλγώ. Το φέρνω στη μνήμη μου πάντα ζεστά και με όμορφες εικόνες όπως όλοι μας ωστόσο είναι η απόσταση από το γεγονός που αμβλύνει γωνίες και μας κάνει να θυμόμαστε μόνο τα καλά. Η ίδια η μνήμη από τη φύση της φροντίζει να σπρώχνει σε σκοτεινές καταπακτές του μυαλού τις κακές στιγμές, αλλά όλοι έχουμε την αίσθηση πως παλιά όλα ήταν καλύτερα.
Μόνο που αυτό συμβαίνει γιατί ήταν η εποχή που αυτοί που το λένε ήταν νεότεροι και οι αναμνήσεις έχουν τη τάση να επιστρέφουν κερδίζοντας τις εντυπώσεις σε αυτή την άτυπη μάχη του χθες και του τώρα.
Όμως στο ποδόσφαιρο η τωρινή περίοδος των τελευταίων πέντε, έξι, επτά χρόνων είναι υπέροχη και σας το υπογράφω έχοντας μεταδώσει και καλύψει πάνω από 500 ματς όλα αυτά τα χρόνια στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ή μετά ως Champions League. Υπάρχουν από το 2008 και μετά εξαιρετικές ομάδες με σπουδαίους παίκτες και δύο από αυτούς είναι από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών! Και παράλληλα η μάχη του Μέσι με τον Ρονάλντο όπου τραβώντας προς τα πάνω ο ένας τον άλλο σε αυτή την διελκυστίνδα, έφερνε και τις ομάδες τους μαζί να γίνονται πιο καλές. Δίπλα τους εξαιρετικοί συμπαίκτες και αντίπαλοι και επίσης πολύ μεγάλοι προπονητές που έδιναν και δίνουν τη δική τους μάχη.
Τι ημιτελικούς είδαμε φέτος, τι μεγάλα ματς είδαμε πέρσι και πρόπερσι όπως και το 2014 και το 2013 και το 2012. με γκολ με ανατροπές με ωραία γκολ και με εκπλήξεις, τηρουμένων των αναλογιών.
Για να πάμε πίσω στα χρόνια που όλοι λένε πόσο ωραία ήταν,15 χρόνια και 20 και 25 πιο πίσω. Θυμηθείτε τα δυο ματς της Άρσεναλ με τη Βιγιαρεάλ το 2006 που είχαν ένα γκολ (1-0 και 0-0) παρά το δράμα με το πέναλτι του Ρικέλμε στο τέλος που έδωσε σασπένς, αλλά συγγνώμη ήταν δυο βαρετά ματς που δεν θα τα ξανάβλεπες ούτε ως τιμωρία σε DVD! Ούτε ο άλλος ημιτελικός είχε τίποτα τρομερό, το Μίλαν – Μπαρτσελόνα που κρίθηκε με το 0-1 στο Μιλάνο από μία απίθανη πάσα του Ροναλντίνιο και σουτ του Ζουλί, αλλά τίποτα άλλο που να αξίζει αναφοράς και μία άνοστη ρεβάνς στο 0-0.
Το παιχνίδι της Τσέλσι με την Λίβερπουλ το 2005 που είχε έρθει 0-0 στο Λονδίνο κρίθηκε από το τέρμα που δεν πέρασε τη γραμμή του Γκαρσία στη ρεβάνς ωστόσο πλην της αγωνίας δεν είχε κάτι άλλο να προσφέρει, ενώ το Μίλαν – Αιντχόβεν 2-0 ούτε καν το ανασύρει η μνήμη. Το Πόρτο–Κορούνια 0-0 που κρίθηκε στο δεύτερο ματς με ένα γκολ για τους «Δράκους» μέσα στο «Ριαθόρ», μπορεί να είναι και το πιο αδιάφορο ζευγάρι σε ημιτελικά εδώ και τριάντα χρόνια. Τα ημιτελικά του 2003 με την «λευκή ισοπαλία» της Ίντερ με την Μίλαν και το 1-1 της ρεβάνς, τα μετριότατα ματς της Γιουνάιτεντ με τη Λεβερκούζεν (1-1 0-0) το 2002, το ταμπούρι του 2001 για τη Μπάγερν στην Μαδρίτη κερδίζοντας 1-0 με το γκολ του Έλμπερ και τις αποκρούσεις του Καν ή το 0-0 της Βαλένθια στο «Ελαντ Ρόουντ» μπλοκάροντας την Λιντς. Το 2000 η Βαλένθια διέλυσε τη Μπαρτσελόνα και πρόσφερε θέαμα όπως και το 1999 όταν είδαμε χορταστικά ματς στα ημιτελικά, που ήταν η εξαίρεση. Για εκείνη την εποχή με το 3-3 της Ντιναμό Κιέβου με την Μπαγερν και την ανατροπή της Γιουνάιτεντ επί της Γιουβέντους στο Τορίνο από 0-2 σε 3-2.
Και φυσικά αυτό δεν είναι ζήτημα που γεννήθηκε με την έλευση του Τσάμπιονς Λιγκ. Από την εποχή που ήταν Κύπελλο Πρωταθλητριών είχαμε ίδια αγωνιστική συμπεριφορά στα ημιτελικά. Οι «TIMES» είχαν φτάσει στο (ακραίο) σημείο να λένε να καταργηθεί το Κύπελλο Ευρώπης! Πότε;
Το 1972 όταν σε τέσσερα ματς στα ημιτελικά μπήκε μόλις ένα γκολ! Και ποιες ήταν οι ομάδες που έπαιξαν; Η πιθανώς τελειότερη ποδοσφαιρική μηχανή όλων των εποχών σε διασυλλογικό επίπεδο, ο Άγιαξ του Κρόιφ, του Κάιζερ και του Χάαν, η Μπενφίκα του Εουσέμπιο και του Σιμόες, η Ίντερ του Ματσόλα, του Φακέτι και του Κόρσο, η Σέλτικ του Τζίμι Τζόνστον, του ΜακΝίλ και του Λένοξ! Ομάδες που αποτελούν σημεία αναφοράς στην ιστορία του σπορ, αλλά που σε 360 αγωνιστικά λεπτά σημείωσαν μαζί μόλις ένα τέρμα: αυτό του Σβαρτ με το οποίο ο Άγιαξ απέκλεισε την Μπενφίκα. Θέλει κάποιος να δει τα ημιτελικά του 1974 όταν η Σέλτικ με την Ατλέτικο Μαδρίτης έμειναν στο 0-0 σε ένα ματς που οι Ισπανοί τελείωσαν με 8 παίκτες λόγω του σκληρού παιχνιδιού τους, το 1976 όταν μόλις ένα γκολ του μεγάλου Λαρκέ ήταν αρκετό στην Σεντ Ετιέν για να αποκλείσει την Αϊντχόβεν, ή μπορεί κάποιος να ρίξει μία ματιά στα ημιτελικά του 1979 όταν η Μάλμε απέκλεισε με ένα γκολ την Αούστρια Βιέννης;
Το 1982 όταν η Άστον Βίλα με άμυνα α λα ιταλικά, έβγαλε έξω την Άντερλεχτ (1-0 και 0-0) το 1988 η Αϊντχόβεν με τα εκτός έδρας γκολ πέρασε την Ρεάλ (1-1, 0-0), το 1984 η Λίβερπουλ με πολύ ζόρι πέταξε έξω τη Ντιναμό Βουκουρεστίου με 1-0 και 2-1. Και το 1987 η Πόρτο πήγε τελικό και το πήρε έχοντας αποκλείσει σε δύο άθλια ματς με συνολικά τέσσερις τελικές προσπάθειες τη Ντιναμό Κιέβου. Όλα αυτά τα ραντεβού είχαν ένα κοινό παρονομαστή: ομάδες που φυλάσσουν τα νώτα τους πρώτιστα και μετά κοιτούν τι ζημιά θα κάνουν στον αντίπαλο, αλλά το θεοποιεί η απόσταση και τα γιγαντώνει το γεγονός πως αναπολούμε τις εποχές που είχαμε λιγότερες έγνοιες στη ζωή!
Αντίθετα τα τελευταία χρόνια απολαμβάνουμε θέαμα, γιατί υπάρχουν ομάδες και προπονητές που θέλουν να νικήσουν και όχι να μη χάσουν. Για αυτό είδαμε 5-2 στον ένα ημιτελικό στο Λίβερπουλ μετά από 23 χρόνια και τη νίκη με το ίδιο σκορ του Άγιαξ επί της Μπάγερν το 1995. Για αυτό λέω πως όταν βλέπουμε τιτανομαχίες όπως αυτές της Ρεάλ και της Μπάγερν ας το εκτιμούμε. Όπως είδαμε ματσάρες στα ματς Γιουβέντους – Ρεάλ και παραλίγο μυθική ανατροπή, όπως τα δυο ματς Λίβερπουλ – Μαντσεστερ Σίτι είχαν ένταση και ποδόσφαιρο στα άκρα, όπως είδαμε την ανατροπή της Ρόμα με τη Μπαρτσελόνα.
Και πέρσι ήταν υπέροχη σεζόν αρχίζοντας ανάποδα από το Κάρντιφ που ήταν εξαιρετικό παιχνίδι, περνώντας στα ημιτελικά με την κόντρα Ρεάλ – Ατλέτικο, στους προημιτελικούς και την πρόκριση της Γιουβέντους επί της Μπάρτσα ακόμα και τις κόντρες της Λέστερ με τη Σεβίλλη νωρίτερα. Και φυσικά μία ανατροπή από 4-0 που πέτυχε η Μπαρτσελόνα με τη Παρί με 6-1 παρά τις γκρίνιες για διαιτητικά λάθη, δεν μπορεί να αγνοηθεί πως ήταν ένα ματς που θα το θυμούνται για πάντα όσοι το είδαν!
Μην πέφτετε λοιπόν στην παγίδα των αναμνήσεων και μη ξεχνάτε πως ποτέ σε αυτό το Κύπελλο (πιθανώς από τη δεκαετία του 60) δεν έγιναν τόσα πολλά και καλά ματς στην ίδια σεζόν όπως την τελευταία εξαετία. Και απολαύστε το αντί να προσπαθείτε να βρείτε ελαττώματα σε ένα θεσμό που γιγάντωσε. Ναι μεν δεν είναι πια εύκολο να δούμε Στεάουα και Ερυθρό Αστέρα και Αϊντχόβεν ακόμα και Πόρτο να το κατακτούν, αλλά δεν παύει να είναι τόσο υψηλού επιπέδου το θέαμα που αποζημιώνει όποιον αγαπάει αληθινά το ποδόσφαιρο.
