Οι 7 μεταγραφές που μάτωσαν το «Κοπ»
03.02.2011 | 12.46
Το νούμερο 7 είναι κάτι παραπάνω από απλά λατρεμένο στη Λίβερπουλ. Ιερό θα έλεγε κανείς. Είναι ο αριθμός της φανέλας του δόξασαν πάνω απ’ όλους δύο από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που είχε την τύχη να διαθέτει ποτέ στις τάξεις της η ομάδα του μεγάλου λιμανιού. Ο λόγος φυσικά για τους θρυλικούς Κέβιν Κίγκαν και Κένι Νταλγκλίς...
...τους ποδοσφαιριστές που αποτέλεσαν την ελίτ των ασύγκριτων ομάδων των «κόκκινων» στις μαγικές για εκείνους δεκαετίες του 70 και 80. Όμως αν κανείς θέλει να «παίξει» λίγο με τον πλέον σπουδαίο των αριθμών για την ομάδα του Μερσισάιντ μπορεί με αφορμή και την πρόσφατη, μάλλον αιφνίδια όπως εξελίχθηκε το εξαιρετικά σύντομο κορυφαίο μεταγραφικό σήριαλ του Γενάρη, φυγή του Φερνάντο Τόρες μπορεί να εντοπίσει ισάριθμες απώλειες για τη Λίβερπουλ τα προηγούμενα 30 χρόνια. Και οι 7 ήταν υπέροχοι για το θρυλικό «Κόπ» και η φυγή τους από την ομάδα δίχως αμφιβολία τους πίκρανε πάρα πολύ. Και μάλιστα στις πλείστες των περιπτώσεων πολύ περισσότερο από εκείνη του Ισπανού την περασμένη Δευτέρα. Και για να είμαστε πιο ακριβοδίκαιοι θα προσθέσουμε στην 7αδα αυτή και μία σούπερ-αλλαγή.
«Ακάλυπτη» μετά τη φυγή του Τσάβι Αλόνσο
Θα ξεκινήσουμε από την πιο πρόσφατη φυγή. Εκείνη του συμπαίκτη του «ελ νίνιο» στην πρωταθλήτρια Ευρώπης και κόσμου εθνική Ισπανίας Τσάβι Αλόνσο. Ο Βάσκος μέσος αποχώρησε το καλοκαίρι του 2009 για να επαναπατριστεί για λογαριασμό της Ρεάλ Μαδρίτης. Μπορεί το σωματείο του Μαρσισάιντ να έβαλε στο ταμείο από την παραχώρηση του στη «βασίλισσα» το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 30 εκατομμυρίων στερλινών αλλά δίχως αμφιβολία το κενό που άφησε αυτή η απώλεια του ποδοσφαιριστή ο οποίος φόρεσε σε 210 ματς τη φανέλα της (και πέτυχε 19 γκολ ενώ στο πρωτάθλημα είχε 143 παρουσίες και 15 τέρματα) αποδείχθηκε ως σήμερα αδύνατο να καλυφθεί από τους «διαδόχους» του. Η Λίβερπουλ που υποχώρησε στην 7η θέση την πρώτη σεζόν μετά την φυγή του εφέτος έπειτα και από το τέλος της θητείας του συμπατριώτη του Ράφα Μπενίτεθ στον πάγκο της ομάδας τα πήγε με τον αντικαταστάτη του τελευταίου Ρόι Χόντγκτσον πολύ χειρότερα. Και πλέον έχει επιστρατευτεί ο θρυλικός «βασιλιάς Κένι» για να διορθώσει τα σχεδόν αδιόρθωτα.
Το αντίο του κορυφαίου γκολκίπερ
Μεγάλη πίκρα έδωσε στους φίλους της ομάδας και η φυγή του θρυλικού Ρέι Κλέμενς στην Τότεναμ το καλοκαίρι του 1981. Ο διεθνής Άγγλος γκολκίπερ εκ των βασικών συντελεστών των εθνικών και διεθνών θριάμβων της Λίβερπουλ την αμέσως προηγούμενη δεκαετία μετά από 665 παρουσίες με τη φανέλα της και αφού είχε φθάσει στα 33 του χρόνια πέρασε την πόρτα της εξόδου του «’Ανφιλντ» και έγινε πρωτευουσιάνος. Με τα «σπιρούνια» που πλήρωσαν 300 χιλιάδες στερλίνες για να τον αποκτήσουν είχε άλλες 240 παρουσίες πριν κρεμάσει επτά χρόνια αργότερα τα γάντια του. Η ομάδα του λιμανιού με διάδοχο του κάτω από τα δοκάρια της τον αμίμητο Μπρούς Γκρόμπελαρ συνέχισε να συλλέγει σπουδαία τρόπαια εντός και εκτός Νησιού όμως ο πολύ σπουδαίος εκείνος όμως κίπερ σίγουρα έλειψε στους λάτρεις της ομάδας του λιμανιού. Έχοντας αποκορύφωμα της καριέρας του με τη φανέλα της με το νούμερο 1 το αξεπέραστο ρεκόρ του ότι δέχθηκε μόλις 16 γκολ στα 42 ματς πρωταθλήματος τη σεζόν 1978-79. Και μόνον τέσσερα μπροστά στο «Κοπ».
Η φυγή της πανίσχυρης μηχανής του κέντρου
Στην λίστα των πλέον στενάχωρων παραχωρήσεων της Λίβερπουλ συμπεριλαμβάνεται ασφαλώς και εκείνη ενός για λίγα χρόνια συμπαίκτη του Κλέμενς στα τέλη της δεκαετίας του 70. Πρόκειται για αυτή του Γκρέιαμ Σούνες που το καλοκαίρι του 1984 εγκατέλειψε την τότε κορυφαία ομάδα της Ευρώπης για να δοκιμάσει την τύχη του στο εξωτερικό. Πιο συγκεκριμένα η νέα πρόκληση στην καριέρα του διεθνή Σκωτσέζου μέσου, της ακούραστης και αλύγιστης «κόκκινης μηχανής», άκουγε στο όνομα Σαμπντόρια. Οι Γενοβέζοι επένδυσαν 650 χιλιάδες στερλίνες για να τον κάνουν δικό τους στα 31 του χρόνια έπειτα από 359 παρουσίες με τη Λίβερπουλ (247 στο πρωτάθλημα και 38 γκολ). Όμως ενώ η πρώην πλέον ομάδα του συνέχισε τις επιτυχίες της (όχι τις διεθνείς ελέω τιμωρίας έπειτα από την τραγωδία του «Χέιζελ») ο σπουδαίος εκείνος άσος δεν ήταν ποτέ ο ίδιος τόσο στους «μπλουτσερκιάτι» όσο και τη Ρέιντζερς στην οποία και μεταπήδησε λίγα χρόνια αργότερα πριν κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Και επιστρέψει το 1991 στη βάση του . Αυτή τη φορά ως προπονητής για να την οδηγήσει στην 2η θέση την πρώτη χρονιά (πίσω από την Άρσεναλ) και κατακτήσει το κύπελλο Αγγλίας το 1992 πριν οι δρόμοι τους χωρίσουν ξανά το 1994.
Τα δύο αντίο του Φάουλερ
Το καρέ των πλέον οδυνηρών παραχωρήσεων στην πρόσφατη ιστορία της Λίβερπουλ συμπληρώνουν ισάριθμοι κορυφαίοι επιθετικοί. Ανάμεσα τους και εκείνη του Ρόμπι Φάουλερ που το Νοέμβρη του 2001 έναντι του ασφαλώς πολύ αξιόλογου (πολύ πρισσότερο τότε) ποσού των 11 εκατομμυρίων στερλινών μετακόμισε στη Λιντς Γιουνάιτεντ. Είχε ήδη κάνει εξαιρετική καριέρα στη Λίβερπουλ με την οποία είχε 339 εμφανίσεις συνολικά και 175 γκολ (236 /120 ο απολογισμός στο πρωτάθλημα) και μάλιστα λίγους μήνες πριν έστω και συχνά –πυκνά ως αλλαγή πραγματοποίησε την πλέον επιτυχημένη από πλευράς τροπαίων σεζόν του. Κατέκτησε διαδοχικά το Λιγκ Καπ (μάλιστα πέτυχε το πρώτο γκολ στον τελικό κόντρα στη Μπέρμιγχαμ και ευστόχησε στο 5ο πέναλτι της ομάδας του στη ρουλέτα όπου τελικά κρίθηκε το τρόπαιο το οποίο και λίγο αργότερα ως κάπτεν σήκωσε) , το Κύπελλο Αγγλίας και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Όμως ένα επεισόδιο με τον τότε βοηθό του Ζεράρ Ουγιέ και βασικό αμυντικό της ομάδας της μεγάλης ομάδας Λίβερπουλ στο 2ο μισό της δεκαετίας του 70 Φιλ Τόμπσον αποτέλεσε την αιτία του ουσιαστικά διωγμού του. Έπειτα από το κάθε άλλο παρά ικανοποιητικό πέρασμα από τα «παγώνια» αλλά και τη Μάντσεστερ Σίτι που αποτέλεσε τον επόμενο σταθμό της καριέρας του το πρώην «spice boy» το Γενάρη του 2006 γύρισε με ελευθέρα μεταγραφή από τους «πολίτες» στην ομάδα από τα σπλάχνα της οποίας ξεπήδησε. Έδωσε το «παρών» σε άλλα 30 ματς πρωταθλήματος και πετύχει 8 γκολ πριν πει το 2ο και τελευταίο αντίο στο «Κοπ» που τον αγάπησε όσου λίγους. Και αρχίσει να βολοδέρνει αριστερά και δεξιά ως μία σκιά του πάλαι ποτέ σπουδαίου του εαυτού. Αλλά και η πρώην ομάδα του αν και είχε βρει στο πρόσωπο ενός άλλου δικού της παιδιού έναν πολύ καλύτερο του διάδοχο ελάχιστα σημαντικά πέτυχε μετά το πρώτο τους διαζύγιο.
Λατρεμένος στο λιμάνι , αποτυχημένο «βασιλόπουλο»
Το νέο ίνδαλμα του «Κοπ» δεν ήταν άλλος από τον Μάικλ Όουεν. Ο κορυφαίος Άγγλος επιθετικός της τελευταίας 20ετίας ήταν επίσης προϊόν της «κόκκινης ακαδημίας». Όταν το καλοκαίρι του 2004 ο Όουεν έφυγε από τη Λίβερπουλ έναντι μόλις 8 εκατομμυρίων στερλινών και τον (ποιος άραγε τον θυμάται;) Αντόνιο Νούνιεθ ως αντάλλαγμα για να γίνει , πλάι στους Ζιντάν, Φίγκο, Ρονάλντο και Μπέκαμ, μέλος των ορίτζιναλ «γκαλάκτικος» της Ρεάλ Μαδρίτης το σοκ για τους φίλους της ομάδας ήταν σίγουρα τεράστιο. Όμως η Λίβερπουλ εννιά μήνες αργότερα επέστρεψε μετά την αλησμόνητη βραδιά στην Πόλη στον ευρωπαϊκό θρόνο ενώ ο πρώην σούπερ-σταρ της και κάτοχος της «χρυσής μπάλας» το 2001 απέτυχε να κάνει στη «βασίλισσα» αυτά που υποσχόταν η εξαιρετική του θητεία με τους «κόκκινους» (297 παρουσίες και 158 γκολ εκ των οποίων 216 /118 ο απολογισμός στο πρωτάθλημα). Επαναπατρίστηκε το 2005 και μετά από 4ετή θητεία (και μεγάλες περιπέτειες με σοβαρούς τραυματισμούς) στη Νιουκάστλ φοράει από το καλοκαίρι του 2009 την κόκκινη φανέλα του αντιπάλου δέους της πρώην ομάδας του Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αναζητώντας μάταια τον παλαιό εξαιρετικό του εαυτό.
Ο «Ράσι» γύρισε γρήγορα και σάρωσε τα ρεκόρ
Το ίδιο αν όχι λίγο περισσότερο στοίχησε στους φίλους της Λίβερπουλ η φυγή του κορυφαίου γκολτζή που έχει φορέσει ποτέ τη φανέλα της. Δεν είναι άλλος φυσικά από τον θρυλικό Ίαν Ρας. Ο μεγάλος Ουαλός στράικερ που μαζί με τον Νταγλκλίς συνέθεσαν το κορυφαίο επιθετικό δίδυμο στην ιστορία του βρετανικού ποδοσφαίρου, έναν πραγματικό εφιάλτη για κάθε αντίπαλη άμυνα, παραχωρήθηκε το καλοκαίρι του 1987 στη Γιουβέντους έναντι 3,2 εκατομμυρίων στερλινών. Αλλά το …λάθος διορθώθηκε και ο τρομερός σκόρερ που στην πρώτη του θητεία είχε 325 παρουσίες και 207 γκολ επέστρεψε ένα χρόνο αργότερα όχι απλά στα γνωστά του λημέρια αλλά στη επί χρόνια ποδοσφαιρική του οικογένεια. Για να προσθέσει άλλες 335 εμφανίσεις και 139 γκολ στο ενεργητικό του και εκείνο της Λίβερπουλ για να σαρώσει τα ρεκόρ της. Ξεπέρασε έτσι τον θρυλικό Ρότζερ Χαντ πετυχαίνοντας το 287ο του γκολ με τη φανέλα της στο ματς κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στις 18 Οκτωβρίου του 1992. Κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων γκολ στο Λιγκ Καπ (49), στο Κύπελλο Αγγλίας (44 συνολικά τα 39 με τους «κόκκινους») καθώς και σε τελικό της αρχαιότερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης (5 στους τρεις νικηφόρους με τη Λίβερπουλ ) . Παράλληλα είναι και ο πρώτος σκόρερ στα ντέρμπι του μεγάλου λιμανιού καθώς με 25 συνολικά σε βάρος της Έβερτον ξεπέρασε τον μυθικό της στράικερ Ντίξι Ντιν.
Η μεγαλύτερη απώλεια
Το πλέον επώδυνο για τους φίλους της ομάδας αντίο στη Λίβερπουλ είπε το καλοκαίρι του 1977 ο μοναδικός Κέβιν Κίγκαν. Ο διεθνής Άγγλος επιθετικός εγκατέλειψε (με απολογισμό 323 παρουσίες και 100 γκολ συνολικά και 230/68 στο πρωτάθλημα) το λιμάνι της Αγγλίας λίγες εβδομάδες μετά την καταλυτική συμβολή του στο να κατακτήσει η Λίβερπουλ το πρώτο της τίτλο ως πρωταθλήτριας Ευρώπης, για ένα της Γερμανίας . Αυτό του Αμβούργου με την τοπική ομώνυμη ομάδα να καταβάλει μισό εκατομμύριο στερλίνες για να αποκτήσει τον τότε κορυφαίο παίκτη όχι μόνον της Αγγλίας αλλά και της Ευρώπης. Παρά την τεράστια απώλεια εκείνη όμως η Λίβερπουλ βρίσκοντας στο πρόσωπό του Νταλγκλίς τον ιδανικότερο αντικαταστάτη του Κίγκαν, συνέχισε σε ακόμα μεγαλύτερους θριαμβευτικούς δρόμους . Από την πλευρά του ο τελευταίος μπορεί τόσο το 1978 όσο και την αμέσως επόμενη χρονιά να εξασφάλισε τη «χρυσή μπάλα» και να αναδείχθηκε πρωταθλητής Γερμανίας αλλά η Νότιγχαμ του αλησμόνητου Μπράιαν Κλαφ τον εμπόδισε να κατακτήσει το Πρωταθλητριών και με το Αμβούργο με την ήττα 1-0 στον τελικό της Μαδρίτης το 1980. Λίγο καιρό αργότερα επέστρεψε στην Αγγλία για να αγωνιστεί στη Σαουθάμπτον όπου δεν τα πήγε άσχημα όπως και στη Νιουκάστλ, που αποτέλεσε αργότερα τον τελευταίο σταθμό της αγωνιστικής του καριέρας πριν επιστρέψει αργότερα ως προπονητής, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσε να γευτεί στιγμές ανάλογες με εκείνες στο «Άνφιλντ» Εκεί όπου λατρεύτηκε όσο λίγοι και η φυγή του το 1977 αποτέλεσε τον για τους φιλάθλους τους πιο οδυνηρό χωρισμό ποδοσφαιριστή στην μεταπολεμική ιστορία της Λίβερπουλ.
Και μία …αλλαγή
Να κλείσουμε με μια φυγή που απουσιάζει μεν από την προαναφερθείσα λίστα των «7» αλλά «κόπηκε» οριακά και κύρια λόγω του σύντομου περάσματος του περί ου ο λόγος ποδοσφαιριστή από το κλαμπ. Το όνομα αυτού Πίτερ Μπίρντσλι. Ο διεθνής Άγγλος μεσοεπιθετικός ήταν (μαζί με τους Τζον Όλντριτζ και Τζον Μπάρνς) ένας από τους παίκτες που φρόντισε να πάρει το καλοκαίρι του 1987 ο Νταλγκλίς για καλύψει το κενό μετά τη φυγή του Ίαν Ρας. Η επένδυση των 1,9 εκατομμυρίων στερλινών που κατέβαλε στη Νιουκάστλ για τον βραχύσωμο άσο αποδείχθηκε χρυσή καθώς ο Μπίρντσλι σε 175 παρουσίες πέτυχε 59 γκολ (131/46 ο απολογισμός στο πρωτάθλημα) και ήταν από τους βασικούς συντελεστές των τελευταίων θριάμβων των «κόκκινων» στο αγγλικό πρωτάθλημα. Όμως η απροσδόκητη παραίτηση του Νταλγκλίς από την τεχνική ηγεσία το 1991 και ο ερχομός του Σούνες στον πάγκο της ομάδας τον οδήγησε σύντομα στην έξοδο και την μεταπήδηση στη συμπολίτισσα Έβερτον. Ενώ εκείνος τα πήγε καλά και στους γείτονες η ομάδα του ποτέ πλέον δεν ήταν η ίδια. Και σίγουρα η απώλεια του ήταν ανάμεσα στις πιο μεγάλες για το σωματείου του μεγάλου λιμανιού που έμελλε αυτή την εβδομάδα να γνωρίσει μία ακόμα λίαν σπουδαία απώλεια. Καθώς ο Τόρες που αποκτήθηκε τον Ιούλιο του 2007 από τη Ατλέτικο Μαδρίτης έναντι κάτι παραπάνω από 20 εκατομμύρια στερλίνες πριν πάρει την απόφαση να της γυρίσει την πλάτη πρόλαβε σε 142 ματς να πετύχει 81 γκολ (102/65) στο πρωτάθλημα. Και μάλιστα έγινε ο ποδοσφαιριστής που πέτυχε γρηγορότερα από κάθε άλλο 50 γκολ με τη φανέλα της. Κατορθώματα που τον έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλή στις τάξεις των οπαδών της ομάδας του μεγάλου λιμανιού και σίγουρα η φυγή του τους πλήγωσε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μετά από εκείνη του Όουεν πριν από μία 7ετία.
