Μία πόλη , δύο ….κόσμοι
Μόλις κάτι παραπάνω από 6,5 χιλιόμετρα χωρίζουν τα γήπεδα τους. Όμως όσο εξαιρετικά κοντά βρίσκεται το θρυλικό «Ολντ Τράφορντ» με το νέο έτερο σπουδαίο ποδοσφαιρικό παλάτι του Μάντσεστερ, το σχετικά νεόδμητο «Σίτι οφ Μάντσεστερ», άλλες τόσο πολλές χιλιάδες μίλια μακριά βρίσκονται οι δύο συμπολίτισσες μεγάλες ομάδες της αγγλικής μεγαλούπολης.
Στα περίπου 130 χρόνια της διαδρομής αμφοτέρων λίγα πράγματα ενώνουν και πολύ περισσότερα χωρίζουν την πανίσχυρη εδώ και πολλές δεκαετίες Γιουνάιτεντ από την γειτόνισσα της Σίτι που παλεύει μάταια τα τελευταία χρόνια να βγει από τη σκιά της πρώτης.
Επί χρόνια οι οπαδοί της τελευταίας ζουν με αυτή την ανείπωτη πίκρα να βλέπουν τους «κόκκινους διαβόλους» να μεγαλουργούν εντός και εκτός εθνικών συνόρων αλλά οι φίλοι της πραγματικά πιστεύουν ότι επιτέλους πλέον θα μπορούν να πουν ‘Blue moon is rising’.(όχι μόνον και το όνομα της πολύ καλής ακουστικής bluegrass, americana ακουστικής μπάντας από το Ανατολικό Τενεσί αλλά και πολύ περισσότερο ο τίτλος του βιβλίου φαντασίας του Βρετανού συγγραφέα Simon R. Green και εκείνος της πρόσφατης κινηματογραφικής παραγωγής με θέμα την ….Μάντσεστερ Σίτι και τους οπαδούς).
Πότε θα ανέβει το «γαλάζιο φεγγάρι»;
Οι οποίοι εξακολουθούν όμως να έχουν αμέτρητους λόγους να ζηλεύουν εκείνους της «κόκκινης στρατιάς» που έχουν κάθε αιτία να νιώθουν ικανοποίηση και υπερηφάνεια για τα κατορθώματα της πανίσχυρης ομάδας του σερ Άλεξ Φέργκιουσον, καθώς το ίδιο χρονικό διάστημα που εκείνη συλλέγει το ένα τρόπαιο έπειτα από το άλλο οι «μπλε» έχουν μείνει μ’ άδεια χέρια από το 1976.
Όμως με απίστευτα μεγάλα ποσά στα ταμεία της η Σίτι φιλοδοξεί όχι απλά να κοιτάζει πλέον την Γιουνάιτεντ στα μάτια αλλά και να της πάρει τα σκήπτρα όχι μόνον στο Μάντσεστερ αλλά και σ’ όλη την Αγγλία. Και γιατί όχι να ακολουθήσει σύντομα το δρόμο των θριάμβων που εκείνη έχει διαβεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Μέχρι τώρα όμως το περιβόητο τραγούδι «34 years» μπορεί να βγαίνει δικαιολογημένα και απόλυτα ειρωνικά από τα χείλη των φίλων της Γιουνάιτεντ.
Οι αναμετρήσεις των δύο ομάδων και οι διαμάχες των δύο αντιπάλων στρατοπέδων στη διαδρομή της ιστορίας έχουν να παρουσιάσουν λίαν σπουδαία κεφάλαια του αγγλικού ποδοσφαίρου και έχουν περάσει στην παράδοση της πόλης του Μάντσεστερ.
Η πρώτη τους μονομαχία έλαβε χώρα στις 12 Νοέμβρη του 1881 όταν η Γουέστ Γκόρτον (Σεντ Μάρκς) που μετέπειτα ονομάστηκε ManchesterCityF.C. φιλοξένησε την Νιούτον Χιθ ( αργότερα ManchesterUnitedF.C) και επικράτησε 3-0 σ’ ένα παιχνίδι που η τοπική εφημερίδα AshtonReporter χαρακτήρισε «ευχάριστο». Εκείνη την εποχή οι αντίπαλοι ήταν απλά δύο από τις πάμπολλες ομάδες που ξεπηδούσαν στην περιοχή του Μάντσεστερ. Μάλιστα ήταν εκείνες που μονοπωλούσαν την κατάκτηση του κυπέλλου της πόλης από το 1888 ως το 1893. Αμφότερες έκαναν την είσοδο τους στο εθνικό πρωτάθλημα την ίδια χρονιά (1892) με την Νιούτον Χιθ να συμμετέχει στην 1η κατηγορία και την Άρντγουϊκ Σίτι (όπως λεγόταν η έτερη κυρίαρχος του Μάντσεστερ) στην νεοσύστατη τότε 2η κατηγορία.
Η πρώτη τους μάχη σ’ εθνικό μέτωπο έλαβε χώρα τη σεζόν 1894–95 με τη Νιούτον Χιθ να θριαμβεύει 5-2 στο Hyde Road. Προηγούμενα όμως είχαν αναμετρηθεί και στην στο πλαίσιο της Football Alliance στις 3 Οκτώβρη του 1891 με την ίδια θριαμβεύτρια εκείνη τη φορά 5–1 παρουσία 11.000 θεατών στο North Road.
Η παρθενική τους αναμέτρηση στα σαλόνια του αγγλικού ποδοσφαίρου έγινε τον 20 αιώνα ( Δεκέμβρης του 1906) με τη Σίτι αυτή τη φορά νικήτρια 3–0 για το πρωτάθλημα της 1ης κατηγορίας . Μάλιστα τα έσοδα του ντέρμπι ξεπέρασαν τις 1,000 στερλίνες , ποσό εξαιρετικά μεγάλο εκείνη την εποχή.
Το πρώτο ντέρμπι της πόλης που διεξήχθη υπό το φως των προβολέων φιλοξενήθηκε στο Belle Vue Athletic Ground στις 26-2-1889 και ένα κοινό 10 χιλιάδων ατόμων είδε την Νιούτον Χιθ να επικρατεί 3-2 της Άρντγουϊκ με τα έσοδα να συγκεντρώνονται για τα θύματα της δυστυχήματος στο ανθρακωρυχείο του Χάιντ.
Πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλοί Mancunians (κάτοικοι του Μάντσεστερ) παρακολουθούσαν κάθε εβδομάδα μία τη Σίτι και μία τη Γιουνάιτεντ αλλά μετά από εκείνο το άνευ προηγουμένου σ’ έκταση παγκόσμιο αιματοκύλισμα ξεκίνησε σταδιακά να προκύπτει μία αντιπαλότητα ανάμεσα στις δύο ….παρατάξεις.
Για πρώτη φορά ντέρμπι του Μάντσεστερ, σε επίσημο αγώνα, έγινε υπό το φως των προβολέων τον Οκτώβρη του 1956 και ήταν στο πλαίσιο του Τσάριτι Σιλντ. Μάλιστα σ’ εκείνο το ματς έσπασε η παράδοση της διοργάνωσης που ήθελε τον αγώνα να φιλοξενείται στην έδρα της πρωταθλήτριας. Καθώς η κάτοχος του τίτλου του πρωταθλητή Γιουνάιτεντ δεν είχε ακόμα προβολείς στο «Ολντ Τράφορντ» το ματς έγινε στην έδρα της γειτόνισσας αντιπάλου της , το Μέιν Ρόουντ» , με νικήτρια την ομάδα του, μετέπειτα σερ, Ματ Μπάσμπι με 1-0.
Το φονικό τάκλινγκ του Μπεστ
Την δεκαετία του 1970 με τις δύο αντιπάλους να έχουν αμφότερες , αρχικά τουλάχιστον , πολύ δυνατές ομάδες οι κόντρες πήραν διαστάσεις έντονης αντιπαλότητας. Το Δεκέμβρη του 1970 ένα τάκλινγκ του …Τζορτζ Μπεστ (μόνιμα κύριου αποδέκτη ανάλογων «φιλοφρονήσεων» από τους ταλαίπωρους αντιπάλους του που αδυνατούσαν να σταματήσουν τον ασύγκριτο Βορειοιρλανδό ζογκλέρ της μπάλας) είχε ως αποτέλεσμα ένα τρομακτικό κάταγμα στο πόδι για τον …αμυντικό της Σίτι Γλιν Πάρντοου. Η σοβαρότητα του τραυματισμού ήταν τέτοια που το θύμα λίγο έλειψε να χάσει το πόδι του και χρειάστηκε να μείνει επί μακρόν στο νοσοκομείο. Η Σίτι θριάμβευσε 4-1 μέσα στο σπίτι της αντιπάλου της όμως πέρασαν δύο χρόνια για να ξαναπαίξει μπάλα ο άτυχος αριστερός μπακ που ποτέ πιά δεν ήταν ο ίδιος παίκτης μετά από εκείνο το απόγευμα.
Την αμέσως επόμενη σεζόν στη διάρκεια ενός συναρπαστικού 3-3 των δύο ομάδων ο μεγάλος αστέρας της Σίτι Φράνσις Λι κατηγόρησε τον Μπεστ ότι έκανε βουτιές για να εκμαιεύσει αποφάσεις από πλευράς διαιτητή και μάλιστα ο διεθνής Άγγλος μεσοεπιθετικός δεν δίστασε να κάνει μία μεγαλοπρεπή βουτιά μπροστά στο ρέφερι για να αναπαραστήσει τα κατά τη γνώμη του θεατρικά πεπραγμένα του αντιπάλου του.
Το πρώτο ντέρμπι της περιόδου 1973–74 είδε τον αμυντικό της Σίτι Μάικ Ντόιλ και των επιθετικό της Γιουνάιτεντ Λου Μακάρι να εισπράττουν από μία κόκκινη κάρτα. Αμφότεροι αρνήθηκαν όμως να εγκαταλείψουν τον αγωνιστικό χώρο και ο διαιτητής προχώρησε στο να καλέσει τις δύο ομάδες στα αποδυτήρια μέχρι να πειστεί το δίδυμο των αποβληθέντων να υπακούσει και να συνεχιστεί το ματς.
Το ιστορικό γκολ του Λόου
Ακολούθησε το ασφαλώς πλέον αλησμόνητο των σχετικών μονομαχιών στο «Ολντ Τράφορντ» την προτελευταία αγωνιστική της ίδιας σεζόν. Η Γιουνάιτεντ που είχε ένα ακόμα ματς (εκτός έδρας με την Στόουκ) έπαιζε το …κεφάλι της στην κορυφαία κατηγορία. Χρειαζόταν νίκη αλλά και ανάλογο αποτέλεσμα της Νόριτς επί της Μπέρμιγχαμ για να ελπίζει ότι θα παραμείνει εκεί. Και η μοίρα το ήθελε να δεχθεί το «φονικό κτύπημα» από ένα πρώην δικό της παιδί. Δεν ήταν άλλος από τον μεγάλο Σκωτσέζο επιθετικό Ντένις Λόου που δεχόμενος την πάσα του Λι 10 λεπτά πριν από το φινάλε νίκησε με έξοχο τακουνάκι τον επί χρόνια συμπαίκτη του Άλεξ Σπέπνι. Καθώς οι συμπαίκτες του τον έπνιγαν στις αγκαλιές του ο σκόρερ συντετριμένος αποχωρούσε από τον αγωνιστικό χώρο με κατεβασμένο το κεφάλι καθώς γνώριζε τις συνέπειες του γκολ του. «Σπάνια έχω αισθανθεί τόση θλίψη στη ζωή μου όπως εκείνη την ημέρα. Μετά από 19 χρόνια που έδωσα τα πάντα για να σκοράρω, τελικά πέτυχα ένα το οποίο δεν ήθελα να σημειώσω» παραδέχθηκε αργότερα για την μαύρη για τον ίδιο και πολύ περισσότερο για τους «κόκκινους διαβόλους» στιγμή. Αμέσως έγινε αλλαγή και το ματς αποτέλεσε το κύκνειο του άσμα στο αγγλικό πρωτάθλημα. Λίγο πριν από το τέλος οι οπαδοί της γηπεδούχου εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο και ανάγκασαν το διαιτητή να διακόψει το ματς. Όμως δυστυχώς για εκείνους και το σωματείο τους το αποτέλεσμα δεν άλλαξε και η Γιουνάιτεντ υποβιβάστηκε στη 2η κατηγορία (κάτι που δεν θ’ απέφευγε τελικά ακόμα και σε περίπτωση ισοπαλίας). Το παιχνίδι φυσικά έμεινε με ευτυχία αλησμόνητο στις τάξεις των οπαδών των νικητών που τραγουδούν έκτοτε με μεγάλη νοσταλγία το «την ημέρα που ο Ντένις Λόου με τακουνάκι έστειλε την Γιουνάιτεντ στη 2η κατηγορία».
Το αποτέλεσμα εκείνο μαζί με το σαρωτικό 5-1 στο «Μέιν Ρόουντ» το Σεπτέμβρη του 1989 (μετά την επιστροφή των «μπλε» στην κορυφαία κατηγορία έπειτα από διετή απουσία) αποτέλεσε την για 13 χρόνια καλύτερη ανάμνηση της Σίτι από τα ντέρμπι στα οποία οι «διάβολοι» πήραν απόλυτα το επάνω χέρι ιδιαίτερα μετά την έξοδο τους από το τούνελ των επί δύο δεκαετίες και πλέον αποτυχιών τους στο αρχαιότερο πρωτάθλημα του κόσμου.
Στα πλέον αξιοσημείωτα των ντέρμπι εκείνης της εποχής το νικηφόρο 1-0 της Γιουνάιτεντ τον Μάιο του 1991 στο «Ολντ Τράφορντ» χάρη στο παρθενικό γκολ του 17χρονου τότε Ράιαν Γκιγκς με τη φανέλα της. Ο 35χρονος σήμερα Ουαλός είναι πλέον ο ποδοσφαιριστής με τις περισσότερες παρουσίες στα ντέρμπι (ξεπέρασε τις 35). Επίσης το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ και μάλιστα με γκολ έκανε στις 6 Δεκέμβρη του 1992, στη παρθενική αναμέτρησης των δύο γειτονισσών στην Πρέμιερ Λιγκ, ο τρομερός Ερίκ Καντονά που συνολικά πέτυχε 8 γκολ σε ανάλογα ντέρμπι και είναι στην πρώτη 5αδα των κορυφαίων τους σκόρερ μετά τους Τζό Χέινς (10) , Φράνσις Λι (10) της Σίτι και Μπόμπι Τσάρλτον της Γιουνάιτεντ . Και μαζί με τους Κόλιν Μπελ (Σίτι) , Μπράιαν Κιντ (Γιουνάιτεντ και Σίτι) και Τζο Σπένς (Γιουνάιτεντ).
Η εγκληματική εκδίκηση του Κιν
Η ομάδα του σερ Άλεξ δεν γνώρισε μάλιστα την παραμικρή ήττα από την αντίπαλο της τη δεκαετία του 90 (εποχή που ήρθε και η ευρύτερη όλων νίκη των «διαβόλων» επί των «πολιτών» με το 5-0 στο «Ολντ Τράφορντ» το Νοέμβρη του 1994) ενώ η νέα χιλιετία ξεκίνησε με ένα για λάθος λόγους αξέχαστο ματς. Επρόκειτο για το αποκορύφωμα της κόντρας ανάμεσα στον τότε κάπτεν της Γιουνάιτεντ Ρόι Κιν και τον Άλφ Ίνγκε Χάαλαντ. Ο Ιρλανδός μέσος είχε πολλά να χωρίσει με τον Νορβηγό μετά τον σοβαρό τραυματισμό του πρώτου το 1998 σε μαρκάρισμα του Σκανδιναβού χαφ της Λιντς (μίας ακόμα μεγάλης αντιζήλου της Γιουνάιτεντ). Με το θύμα στο έδαφος ο δράστης τον κατηγορούσε ότι προσποιείται τον τραυματία. Τρία χρόνια αργότερα ο Κιν σέρβιρε το κρύο πιάτο της εκδίκησης στον αντίπαλο του στο ντέρμπι του Μάντσεστερ τον Απρίλιο του 2001. Το φονικό του τάκλινγκ στο γόνατο του Χάαλαντ είχε ως άμεσο τίμημα την κόκκινη κάρτα στον άσο της Γιουνάιτεντ που στην αυτοβιογραφία του η οποία εκδόθηκε το 2002 παραδέχθηκε ότι η ενέργεια του ήταν σκόπιμη και ήθελε να τραυματίσει το θύμα γεγονός . Ομολογία που είχε ως αποτέλεσμα να του επιβληθεί το πρόστιμο ρεκόρ των 150 χιλιάδων στερλινών από την ομοσπονδία της Αγγλίας και ποινή αποκλεισμού πέντε αγωνιστικών. Όσο για το θύμα ποτέ δεν ανέκαμψε και αναγκάστηκε να κρεμάσει το 2002 τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Αν και ξεκαθάρισε ότι τα προβλήματα τραυματισμών δεν είχαν να κάνουν με το φονικό τάκλινγκ του Κιν όμως αργότερα οι θεράποντες ιατροί γνωμοδότησαν ότι εκείνος ο τραυματισμός επιβάρυνε προηγούμενα προβλήματα που είχε ο Νορβηγός μέσος.
Στις 9 Νοέμβρη του 2002 η Σίτι αποχαιρέτησε το προηγούμενο της σπίτι, το «Μέιν Ρόουντ» με νίκη (την πρώτη από την 5αρα του 89) 3-1 επί της συμπολίτισσας χάρη στο 100ο και 101ο του Σον Γκόατερ με τη φανέλα της (σκόρερ του άλλου τον Νικολά Ανελκά) ενώ θριαμβευτικό ήταν το ντεμπούτο της, σε ντέρμπι, στο νέο της γήπεδο , το «Σίτι οφ Μάντσεστερ», με το 4-1 στις 14 Μάρτη του 2002.
Στους σταθμούς ασφαλώς και η νίκη 1-0 στο ίδιο γήπεδο της Γιουνάιτεντ την σεζόν 2006-07 που σήμανε την επιστροφή της στο θρόνο της Πρέμιερ Λιγκ έπειτα από διετή ενοικίαση του από την Τσέλσι.
Αλησμόνητο ήταν τέλος και το ματς της σεζόν 2009–10 στο «Ολντ Τράφορντ» που είχε προκαταβολικά χαρακτηρίσει ο σερ Άλεξ ως το πιθανότατα καλύτερο ντέρμπι όλων των εποχών για το Μάντσεστερ. Οι δύο αντίπαλοι τον δικαίωσαν καθώς η Γιουνάιτεντ που βρέθηκε τρεις φορές πίσω στο σκορ κατάφερε τελικά να αρπάξει τη νίκη 4-3 στο 95 με το γκολ του Μάικλ Όουεν. Το ματς αυτό όπως και το επίσης με το ίδιο σκορ υπέρ της αλλά στο «Μέιν Ρόουντ» την 5η Μάη του 1971 (και αυτό για το πρωτάθλημα) και το 2-5 στο πρώτο των ντέρμπι το 1894 αλλά και το 6-1 της Σίτι στις 23 Γενάρη του 1926 μέσα στο «Ολντ Τράφορντ» συνθέτουν τα πιο παραγωγικά ντέρμπι της ιστορίας.
Διαβολική υπεροχή
Η τελευταία αποτελεί και την ευρύτερη νίκη σε ντέρμπι αλλά στις 156 επίσημες τους κόντρες η Γιουνάιτεντ έχει τον πρώτο λόγο με 65 νίκες έναντι 42 των «μπλε» και 50 ισοπαλιών.
Το ρεκόρ προσέλευσης θεατών κατέχει το ματς της 20ης Σεπτέμβρη του 1947 όταν 78.000 άτομα κατέκλυσαν το «Μέιν Ρόουντ» το οποίο αποτελούσε την έδρα αμφότερων των αντιπάλων μεταπολεμικά καθώς το «Ολντ Τράφορντ» είχε υποστεί τεράστιες ζημιές κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τυπικά γηπεδούχος πάντως ήταν η Σίτι.
Αμφότερες πάντως έχουν το ρεκόρ θεατών στην Αγγλία και μάλιστα στο ίδιο γήπεδο το «Μέιν Ρόουντ». Η Σίτι με 84, 569 το 1934 και η Γιουνάιτεντ με 83, 260 το 1948. Στους κοινούς παρανομαστές τους και τα τεράστια οικονομικά μεγέθη που συνοδεύουν την εμπορική διάσταση των δύο σωματείων. Από τη μία τα ορίτζιναλ δολάρια της Γιουνάιτεντ και από την άλλη τα εξ Αραβίας προερχόμενα της Σίτι με τον ισολογισμό τους το 2010 συνολικά να ξεπερνά τα 410 εκατομμύρια στερλίνες . Τα 286 για την πλουσιότερη πάντα Γιουνάιτεντ και τα 125 για την γειτόνισσα. Το ντέρμπι όμως είναι δημοφιλές και εκτός Μάντσεστερ με 8,3 εκατομμύρια φιλάθλων να παρακολουθούν τη νίκη 2-1 της Σίτι στο πρώτο σκέλος των περυσινών ημιτελικών του Κάρλινκ Καπ.
Από τον Μπάσμπι στον Κόπελ
Ένας ακόμα κοινός τόπος είναι ουκ ολίγοι παίκτες που έχουν φορέσει αμφότερες τις φανέλες. Η πρώτη αξιόλογη μετακίνηση από το ένα στρατόπεδο στο άλλο συνέβη το 1906. Στη διάρκεια της σεζόν 1905–06 η Σίτι έμπλεξε σε διαχειριστικό σκάνδαλο που είχε ως αποτέλεσμα την τιμωρία 17 παικτών της που συνέθεταν την βάση της θριαμβεύτριας της στο κύπελλο το 1904. Τέσσερις εξ αυτών οι Μπίλι Μέρεντιθ, Σάντι Τέρνμπουλ, Χέρμπερτ Μπέρτζες και Τζίμι Μπάνιστερ μετακόμισαν στη Γιουνάιτεντ και την βοήθησαν το 1908 να κατακτήσει τον πρώτο της σπουδαίο τίτλο. Το πρωτάθλημα Αγγλίας. Πασίγνωστη βέβαια είναι και η πρόσφατη φυγή του Κάρλος Τέβες που ακολούθησε την αντίθετη διαδρομή το 2009 μετά την έξοχη του παρουσία στους «κόκκινους διαβόλους». Το σλόγκαν "Welcome to Manchester".των φίλων τους προς τον Αργεντινό πρώην άσο της ομάδας τους αλλά και την άσεμνη χειρονομία προς τον ίδιο παραλήπτη του πρώην κάπτεν της Γκάρι Νέβιλ, στην πρώτη παρουσία του Λατινοαμερικανού σε ντέρμπι με τη φανέλα της Σίτι, είναι πολύ νωπά , μάλλον πολύ έξω από την αγγλική …ανωτερότητα, φαινόμενα.
Ο ανίκητος Σμάιχελ
Όμως λίγοι θυμόνται ασφαλώς ότι ο κορυφαίος γκολκίπερ της Γιουνάιτεντ Πέτερ Σμάιχελ φόρεσε το 2002-03 και τη φανέλα της Σίτι αλλά αξίζει να σημειωθεί ότι ποτέ , ούτε τότε ούτε στην 9ετή θητεία του στους «κόκκινους διάβολους», δεν γνώρισε την ήττα σε τοπικό ντέρμπι.
Ασφαλώς ο σπουδαιότερος όλων των ανθρώπων του ποδοσφαίρου που πέρασε από αμφότερα τα στρατόπεδα ήταν ο αλησμόνητος Ματ Μπάσμπι. Ο Σκωτσέζος έκανε μεν ως ποδοσφαιριστής σπουδαία καριέρα στη Σίτι αλλά πέρασε στην αιωνιότητα για τα κατορθώματα του στον πάγκο της Γιουνάιτεντ.
Επίσης ο συμπατριώτης του Λόου, που ξεκίνησε την καριέρα του με τους «μπλε» , δοξάστηκε περισσότερο με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ του Μπάσμπι, πριν την κλείσει με τον προαναφερθέντα δραματικό τρόπο πάλι στη Σίτι περίπου μία 20ετία αργότερα. Λαμπρή ανάλογη καριέρα έκανε και ο , συμπαίκτης του Λόου στην θριαμβεύτρια ομάδα του πρωταθλητριών το 1968, Μπράιαν Κιντ ενώ στις πιο πρόσφατες δεκαετίες «κοινοί» αστέρες ήταν μεταξύ άλλων και οι Πίτερ Μπαρνς, Σάμι ΜακΙλρόι, και Άντι Κόουλ.
Τέλος από την φανέλα της μίας στον πάγκο της άλλης βρέθηκαν πρώτα ο Στιβ Κόπελ ( που το 1996 παραιτήθηκε μετά από μόλις 32 ημέρες στη θέση του προπονητή της Σίτι κατέχοντας από τότε το ρεκόρ του τεχνικού με τη πλέον βραχυχρόνια θητεία στους «μπλε») αλλά και ο επίσης πρώην άσος της Γιουνάιτεντ και από τον Ιούνιο του 2008 μέχρι το Δεκέμβρη του 2009 τεχνικός της γειτόνισσας της Μάρκ Χιούζ.
Ποια είναι η δημοφιλέστερη;
Στη διαδρομή των τελευταίων δεκαετιών το βασικό θέμα της διαφωνίας των αντιπάλων οπαδών ήταν ποιοι είναι οι πολυπληθέστεροι. Γενικά αποδεκτή είναι η ετυμηγορία ότι σε τοπικό επίπεδο αυτή η «νίκη» ανήκει στη Σίτι αλλά μάλλον εδώ υπάρχει μία πολύ κοντόφθαλμη προσέγγιση καθώς η Γιουνάιτεντ διατηρεί την υπεροχή στο μέσο όρο των θεατών από το 1947 και μέχρι σήμερα. Ακόμα και όταν τη σεζόν 1974-1975 είχε κατρακυλήσει, εξ αιτίας και της γειτόνισσας της, στην 2η κατηγορία ( σεζόν στην οποία εξακολουθούσαν οι «κόκκινοι διάβολοι» να έχουν τους περισσότερους φιλάθλους από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην Αγγλία).
Όσο για την πέραν των Mancunians οποιαδήποτε απόπειρα σύγκρισης της δημοτικότητας των δύο γειτονισσών πέραν των Στενών της Μάγχης αποτελεί απλά αποθέωση της …αφέλειας και της ουτοπίας. Η τεράστια κληρονομιά των θρυλικών και τραγικών «μπέμπηδων του Μπάσμπι» στη δεκαετία του , σε συνδυασμό με την λαμπρότητα της τρομερής ομάδας σ’ εκείνη του 60 με τους σούπερ –σταρ Μπεστ, Τσζάρλτον και Λόου καθώς και αυτή του ανεπανάληπτου και πριν και μετά τρεμπλ του 1999 (αλλά και η λίγο πριν και πολλά χρόνια μετά εξαιρετικά επιτυχημένες εκδόσεις των πάμπολλων τροπαιοσυλλεκτικών-ομάδων που έχει κτίσει στο ¼ της θητείας του στους «διαβόλους» ο ασύγκριτος σερ Άλεξ) δεν έχει στην πλευρά των «πολιτών» αντίστοιχο αντίβαρο (με εξαίρεση ίσως τις επίσης πολυσυλλεκτικές της ομάδες από τα μέσα της δεκαετίας του 60 ως το δεύτερο μισό του 70).
Βέβαια είναι γεγονός ότι τις τελευταίες δεκαετίες με την αύξηση της χωρητικότητας του «θεάτρου των ονείρων» (από το ρεκόρ μέχρι σήμερα των 76,962 θεατών το 1932 στον ημιτελικό του κυπέλλου Αγγλίας ανάμεσα στις …Γούλβς και Γκρίμσμπι, στην υποχώρηση των 44.000 το 1992, την διαδοχική εκτόξευση λίγα χρόνια αργότερα στις 55 χιλιάδες και τελικά την τελευταία 5ετία στις κάτι παραπάνω 76.000 θεατές) έχει συμβάλει σ’ αυτό το επίτευγμα της Γιουνάιτεντ αλλά η αλήθεια ορισμένες φορές πονάει βέβαια (αυτή τη φορά τη Σίτι και τους φίλους της) όμως η απατηλή νοοτροπία κάνει συχνά μεγαλύτερο κακό.
Προς το παρόν το αντίπαλο δέος για τους «κόκκινους διάβολους» βρίσκεται αλλού. Στο Μέρσισαϊντ και είναι του ιδίου χρώματος ενώ η Σίτι και η Λιντς μοιράζονται τον 2ο ρόλο των μεγάλων εχθρών.
Όμως με τη Λίβερπουλ να έχει κάνει σημαντικά βήματα προς τα πίσω και τους «πολίτες» με τα πετροδόλαρα των Αράβων ιδιοκτητών τους να μπαίνουν δυνατά στο παιχνίδι, έστω των …φιλοδοξιών μόνον προς το παρόν, το ντέρμπι του Μάντσεστερ , έχει ξανά αποκτήσει μία νέα δυναμική που πλησιάζει το απόγειο του 2ου μισού της δεκαετίας του 60 και του πρώτου εκείνης του 70.
Η αντιπαλότητα είναι εμφανής στην ατμόσφαιρα και το σημερινό ματς με την βαθμολογική σημασία που έχει αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αίγλη. Ας ελπίσουμε ότι θα ακολουθήσει τις επικές διαστάσεις των τεσσάρων περυσινών μονομαχιών των δύο συμπολιτισσών σε πρωτάθλημα και Κάρλινγκ Καπ.
Το Μάντσεστερ …βάφεται στα δύο
Δεν υπάρχουν ουδέτεροι σε μία τέτοια ημέρα. Παίζονται ούτως ή άλλως πάρα πολλά. Η Γιουνάιτεντ φιλοδοξεί να διατηρήσει την υπεροχή στο M60 αλλά σίγουρα κάθε άλλο παρά ασφαλής αισθάνεται απέναντι στην Σίτι που πλέον δεν συμβιβάζεται με την απλή δόξα μίας νίκης επί των «κόκκινων διαβόλων» για να την προσέξει ο υπόλοιπος ποδοσφαιρικός κόσμος.
Κατά πολλούς είναι το πλουσιότερο σωματείο στον κόσμο και ένα από τα κορυφαία (και ασφαλώς κάθε άλλο παρά ..πτωχά) του πλανήτη βρίσκεται στο δρόμο του για πραγματικά μεγαλεία.
Το Μάντσεστερ σήμερα θα είναι βαμμένο στα κόκκινα και τα μπλε. Ποιο θα είναι το χρώμα που θα επικρατήσει αυτό θα φανεί όχι τόσο σήμερα (αν και μία προσωρινή, μεγάλη την ίδια στιγμή, νίκη ασφαλώς και θα παίξει σημαντικό ρόλο στην τελική επικράτηση, ιδιαίτερα αν είναι από πλευράς…. καθεστηκυίας τάξης ) όσο στο τέλος της σεζόν. Ο δρόμος είναι μακρύς και επίπονος για όλους. Ο χρόνος (και όσα εκείνος φέρει, θεμιτά ή όχι ) όπως πάντα θα είναι ο τελικός κριτής.
