Η επόμενη Μπαρτσελόνα θα είναι η Αρσεναλ;
18.02.2011 | 14.27
Ολοι γνωρίζουμε τι λέγεται για την αχαριστία. Και όλοι, σχεδόν, όταν αναφερόμασταν στον Αρσέν Βενγκέρ -τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει το προχθεσινό ματς της Αρσεναλ με την Μπάρτσα- είχαμε θετικές κρίσεις που, όμως, συνοδεύονταν από ένα «αλλά». Και αυτό το «αλλά» ήταν η έλλειψη τίτλων που συνοδεύει την πολύχρονη παρουσία του στον πάγκο της Αρσεναλ.
Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου
Πηγή:SportDay
Πιο πολύ από όλους τους τίτλους λείπει ένας ευρωπαϊκός. Το κύπελλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό είναι που λείπει από την τροπαιοθήκη μιας ομάδας με την ιστορία και τον χαρακτήρα της Αρσεναλ.
Ο Αλσατός είχε την ευκαιρία του στο Παρίσι το 2006, αλλά η μοίρα τού έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Στην Αγγλία ο Βενγκέρ έχει ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά του. Κανείς ξένος προπονητής δεν έχει πάρει δύο νταμπλ. Και αυτό είναι το λιγότερο για τον άνθρωπο που μεταμόρφωσε μία ομάδα και μαζί της άλλαξε και το αγγλικό ποδόσφαιρο. Υπάρχουν ακόμα ποδοσφαιρικά αμαθείς που τον χαρακτηρίζουν loser. Πιθανόν θα συνεχίσουν να το κάνουν, ακόμη κι αν η Αρσεναλ αποκλείσει την Μπαρτσελόνα. Θα πρόκειται, όμως, για ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν το παιχνίδι και δεν το αγαπούν. Ετσι, η γνώμη τους αξιολογείται ανάλογα. Σε ένα παιχνίδι με την ποιότητα εκείνου που έγινε την Τετάρτη το βράδυ στο «Emirates», είναι δύσκολο να σταθείς πρώτα στον νικητή. Τουλάχιστον εμένα μου είναι πολύ δύσκολο να το κάνω. Δεν παραγνωρίζω πως η ήττα της Μπαρτσελόνα από όποιον και αν προκαλείται είναι είδηση. Η προχθεσινή ήττα, βέβαια, είναι κάτι παραπάνω από είδηση. Για έναν πολύ απλό λόγο.
Η Αρσεναλ νίκησε παίζοντας όπως η Μπαρτσελόνα. Σε αυτό το στοιχείο πρέπει να σταθεί κάποιος, καθώς είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει πιθανότητα να επαναληφθεί, αλλά μάλλον δεν μπορεί να το κάνει κανείς άλλος, εκτός από την Αρσεναλ. Ο Μουρίνιο, σε διπλά παιχνίδια, απέκλεισε τους Καταλανούς, αλλά με έναν καταστροφικό τρόπο για το παιχνίδι και το θέαμα. Τώρα στη Ρεάλ ψάχνει να βρει έναν άλλο τρόπο -τον δικό του τρόπο- χωρίς να είναι καθόλου σίγουρο ότι θα τα καταφέρει. Οι δηλώσεις του Βενγκέρ μετά το παιχνίδι της Τετάρτης δεν μας έδωσαν κάποιο καινούργιο στοιχείο για τον χαρακτήρα του παιχνιδιού που διδάσκει τόσα χρόνια. Απλά μας επιβεβαίωσαν την εμμονή του σε ένα ποδόσφαιρο δημιουργικό, ανοικτό, θεαματικό και επιθετικό, που αποστρέφεται τη σιγουριά του αποτελέσματος.
Αν θυμηθεί κάποιος το ποδόσφαιρο που έπαιζε η Αρσεναλ πριν από τον Βενγκέρ και το ποδόσφαιρο που σιγά σιγά έμαθε να παίζει με αυτόν στον πάγκο, αν μετρήσει όλους τους ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τους «κανονιέρηδες» αυτά τα χρόνια χωρίς να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία του παιχνιδιού, αν μετρήσει τους νέους ποδοσφαιριστές που ανακάλυψε, διαμόρφωσε και ανέδειξε, αν πάρει σοβαρά υπόψη του τον τρόπο με τον οποίο ο Αλσατός κατάφερε να εξασφαλίσει την οικονομική αυτοδυναμία της ομάδας και να διασφαλίσει το οικονομικό της μέλλον, δεν μπορεί να στέκεται στην απουσία της «κούπας με τα μεγάλα αυτιά». Βέβαια, θα αναρωτηθεί κάποιος, πώς αφού συμβαίνουν όλα αυτά η Αρσεναλ δεν μπόρεσε να γίνει Μπαρτσελόνα; Νομίζω ότι υπάρχουν δύο λόγοι. Ο πρώτος έχει να κάνει με την ωρίμανση. Ο σπόρος που ο Βενγκέρ έριξε το '95 έπιασε και τώρα αρχίζει να δίνει καρπούς.
Η Αρσεναλ έχει αποκτήσει μία αγωνιστική φιλοσοφία στην οποία ο Βενγκέρ επιλέγει ποιους θα εντάξει ή επιλέγει εκείνους που έχουν τη δυνατότητα να ενταχθούν μεγαλώνοντας. Ο δεύτερος είναι ο πιο σημαντικός. Οταν για τόσα χρόνια όλοι λένε πως η Αρσεναλ είναι η ομάδα που παίζει το ωραιότερο ποδόσφαιρο στο νησί -και όχι μόνο- λόγω της ποιότητας των μέσων και των επιθετικών της, αυτόν τον αφορισμό τον πιστεύουν και οι αμυντικοί της, που ποτέ δεν ήταν μεγάλοι παίκτες. Πιθανόν ο Βενγκέρ να έχει βρει τον τρόπο να διορθώσει αυτή την αδυναμία. Αλλά για να πάρει τη θέση της Μπαρτσελόνα, πρέπει πρώτα να την αποκλείσει και μετά να πάρει το κύπελλο. Υπάρχει δρόμος γι' αυτό; Δεν γνωρίζω. Εκείνο που ξέρω, όμως, είναι αυτό που πιστεύει ο Βενγκέρ, ότι τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας.
