Το ντέρμπι των ντέρμπι του Λίβερπουλ
Ηταν πριν από ακριβώς 20 χρόνια. Εκείνο το ματς πέρασε στην ιστορία ως ίσως το πλέον συναρπαστικό ντέρμπι του Μέρσεϊσαϊντ. Και σχεδόν 48 ώρες αργότερα η κάτι παραπάνω από αιφνίδια παραίτηση του μεγάλου Κένι Νταλγκλίς από τον πάγκο της Λίβερπουλ ήρθε να του προσφέρει ένα επιπλέον στοιχείο μυθικών διαστάσεων!
Οι δύο συμπολίτισσες στο μεγάλο αγγλικό λιμάνι κληρώθηκαν να αναμετρηθούν στο πλαίσιο του 5ου γύρου στις 17 Φλεβάρη του 1991 στο «΄Ανφιλντ» με το ματς να τελειώνει δίχως γκολ και φυσικά νικητή και έτσι, όπως προβλεπόταν τότε χρειάστηκε να λύσουν τις διαφορές τους σ’ επαναληπτικό παιχνίδι στην έδρα της Έβερτον αυτή τη φορά, τρεις ημέρες αργότερα.
Τέσσερις μάχες σ’ ένα μήνα
Και εκείνο το βράδυ στο γήπεδο του «Γκούντισον Παρκ» εκτυλίχθηκε ένα πραγματικά αλησμόνητο και συγκλονιστικό ποδοσφαιρικό θρίλερ. Ήταν μάλιστα η 3η πράξη των αναμετρήσεων των δύο ομάδων σε διάστημα λίγων ημερών αφού της πρώτης τους αναμέτρησης στην έδρα των «κόκκινων» είχε προηγηθεί άλλη μία στο «Άνφιλντ» για το πρωτάθλημα στις 9 του ίδιου μήνα. Τότε η Λίβερπουλ είχε νικήσει 3-2 χάρη σε δύο γκολ του Σπίντι και ένα του Μέλμπι ενώ σκόρερ των φιλοξενούμενων ήταν ο Νέβιν (ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι έτσι έγινε το «νταμπλ» επί των «μπλε» στο πρωτάθλημα τη σεζόν 1990-91 καθώς είχε η ομάδα του Κένι Νταλγκλίς νικήσει 3-2 και μέσα στο «Γκούντισον Πάρκ» στις 20 Σεπτέμβρη 1990 με σκόρερ τους Μπίρντσλι (2) και Μπάρνς (πεν) ενώ για τη γηπεδούχο τα γκολ είχαν πετύχει ο Χίντσκλιφ και ΜακΚολ).
Παρά την ισοπαλία στην έδρα της στο πρώτο ματς της αρχαιότερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης του πλανήτη, που την εποχή εκείνη, την προ Τσάμπιονς Λιγκ και Πρέμιερ Λιγκ, εξακολουθούσε να έχει την πρωτοκαθεδρία στο αγγλικό ποδόσφαιρο, η τότε πρωταθλήτρια Αγγλίας ήταν το μεγάλο φαβορί για την πρόκριση και φάνηκε να δικαιώνει τα προγνωστικά.
Μία σου και μία μου
Ο Πίτερ Μπίρντσλι που έμελλε λίγους μήνες αργότερα να μετακομίσει από το ένα στρατόπεδο στο άλλο άνοιξε το σκορ με ωραίο βολέ αλλά ο Γκρέιαμ Σαρπ ισοφάρισε για την γηπεδούχο. Πάλι όμως ο πρώτος έδωσε για 2η φορά το προβάδισμα στη Λίβερπουλ με εντυπωσιακό σόλο και εξαιρετικό σουτ με το αριστερό πολύ έξω από την μεγάλη περιοχή των «ζαχαρωτών». Αλλά εκ νέου ο Σαρπ είχε την απάντηση. Ένα μάλλον σπάνιο γκολ με κεφαλιά από τον Ρας έβαλε ξανά στη θέση του οδηγού τους «κόκκινους» αλλά ο Τόνι Κότι που είχε μπει αλλαγή προς το τέλος της αναμέτρησης έστειλε το ματς στην παράταση κάνοντας το τελικό, για την κανονική διάρκεια του αγώνα, 3-3. Εκεί ο τρομερός Τζον Μπαρνς θύμισε σ’ όλους ότι το δεξί του πόδι δεν ήταν μόνον για να …περπατάει καθώς με έξοχο φαλτσαριστό σουτ νίκησε τον Νέβιλ Σάουθχολ για το 4ο και τελευταίο προβάδισμα των φιλοξενούμενων. Η γηπεδούχος αρνήθηκε όμως να παραδοθεί και πάλι η χρυσή της αλλαγή ο Κότι ανάγκασε τις δύο ομάδες να αναζητήσουν το εισιτήριο της πρόκρισης σε 2ο επαναληπτικό ματς.
Ήταν μία τεράστια διαφήμιση του ποδοσφαίρου στην πατρίδα του δημοφιλέστερου των σπορ και οι αναμνήσεις ορισμένων εκ των πρωταγωνιστών του μας προσφέρουν τις δικές τους σκέψεις και τα συναισθήματα στην διάρκεια και μετά το τέλος του απίθανου εκείνου αγώνα.
Χάουτον: Ήταν ένα απίστευτο παιχνίδι
«Δεν μπορούσα να πιστέψω το τι συνέβαινε μπροστά στα μάτια μου. Το ματς τα είχε όλα. Ρυθμό, ένταση , δυναμικές μάχες και μεγάλη δόση πολύ καλού ποδοσφαίρου το οποίο όμως υπονόμευαν τα λάθη στην άμυνα. Θυμάμαι τον Γκλεν Χισέν να κάνει με τον Μπρους Γκρόμπελααρ το κλασικό ολέθριο λάθος της «δικής σου μπάλας» θυμάται ο μέσος των «κόκκινων» Κρις Χιούτον που είδε την επική εκείνη μάχη από τον πάγκο. Για να προσθέσει ο τότε διεθνής Ιρλανδός χαφ : «Εκείνο που θυμάμαι όμως πάνω από όλα είναι το τρομερό γκολ του Τζον Μπαρνς. Μετά το τέλος το συναίσθημα στα αποδυτήρια μας ήταν : «Πως μπορέσαμε και δε νικήσαμε; Πως χάσαμε τον έλεγχο του παιχνιδιού;»
Ο Χάουτον που μόλις είχε επιστρέψει από τραυματισμό κάθισε στον πάγκο και στις ολοζώντανες μέχρι και σήμερα αναμνήσεις του ήταν και εκείνη του προπονητή του να κρατιέται από την οροφή του πάγκου της ομάδας , σχεδόν αποσβολωμένος με την εικόνα του…. παραδομένου να έχει χαραχθεί στο πρόσωπο του. Εκείνη μάλιστα η φωτογραφία του μεγάλου Σκωτσέζου προπονητή της Λίβερπουλ σύντομα θα γινόταν πεδίο έρευνας για τους φιλόδοξους πλην …ερασιτέχνες «ψυχαναλυτές» του ποδοσφαίρου. Εκείνη την ώρα βέβαια οι παίκτες της Λίβερπουλ απλά πίστευαν πως ο προπονητής τους είχε απογοητευτεί βαθιά από την αυτοκαταστροφική στάση της άμυνας της ομάδας του.
«Δεν είχα την παραμικρή ιδέα του τι επρόκειτο να γίνει, ούτε και κανείς άλλος. Ούτε καν εκείνοι που γνώριζαν καλύτερα τον Κένι. Ρωτήστε τον Άλαν Χάνσεν που ήταν ο πιο στενός του φίλος και δεν είχε την παραμικρή ιδέα. Η παραίτηση του Κένι ήρθε από το πουθενά. Θα μπορούσε τότε να γκρεμίσεις όλους τους παίκτες της Λίβερπουλ με ένα φτερό. Στα αποδυτήρια μετά το 4-4 με την Έβερτον κανείς δεν είχε ιδέα για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Ο Κένι ήταν σιωπηλός μετά αλλά έτσι ήταν συχνά και παρόλο ότι παίξαμε πολύ καλά, είχαμε ορισμένα πολύ άσχημα αμυντικά λάθη. Είχα την εντύπωση ότι ήταν ικανοποιημένος αλλά και εξαιρετικά απογοητευμένος» επεσήμανε ο βετεράνος πλέον άσος της Λίβερπουλ που θέλοντας να δώσει τη δική του ερμηνεία για την απροσδόκητη απόφαση του τότε προπονητή του υποστήριξε : «Ο Κένι στήριξε τα θύματα του «Χίλσμπορο» και όλη αυτή η υπόθεση τελικά τον λύγισε. Ίσως επειδή εμείς σαν παίκτες μπορέσαμε να ξεπεράσουμε το «Χίλσμπορο» καθώς ήμασταν νέοι και βρήκαμε καταφύγιο στους εαυτούς μας , δεν είχαμε σωστά κατανοήσει το πόσο βαθιά πληγωμένος ήταν ο Κένι που πόσο μπορούσε η τραγωδία να τον επηρεάσει. Φαινόταν εντάξει εξωτερικά».
Στο στρατόπεδο των γηπεδούχων ο μεγάλος τους γκολκίπερ Σάουθχολ υποστήριξε πολλά χρόνια αργότερα επίσης : «Οι λεπτομέρειες του αγώνα είναι κάπως θολές πλέον αλλά θυμάμαι ότι μετά από εκείνο το ματς δεν υπήρξε καμία υπόθεση περί παραίτησης του Κένι Νταλγκλίς. Όταν βγήκαν τα νέα, όλοι στην Έβερτον ήταν σοκαρισμένοι».
Νταλγκλίς: Ήξερα τι έπρεπε να κάνω αλλά πάγωσα
Τι είχε να πει όμως και ο ίδιος ο Νταλγκλίς για εκείνο το τελευταίο ματς της πρώτης του θητείας στον πάγκο της Λίβερπουλ;
«Όταν προηγηθήκαμε για τελευταία φορά ήξερα ότι έπρεπε να αλλάξω κάποια πράγματα στην άμυνα Μπορούσα να δω τι έπρεπε να γίνει και τι θα συνέβαινε αν δεν το έκανα. Δεν ενήργησα όμως. Εκείνη ήταν η στιγμή που κατάλαβα πως είμαι συντετριμμένος. Χρειαζόμουν να φύγω από την πίεση» τόνισε ο «βασιλιάς Κένι» για να προσθέσει : «Τα νεύρα μου ήταν τεντωμένα πολύ πριν από τις 20 Φλεβάρη του 1991. Αλλά και μόνο το να ανακαλείς στη μνήμη σου εκείνο το συγκλονιστικό ματς είναι καταστροφικό για τα νεύρα. Η Λίβερπουλ έπαιρνε συνεχώς το προβάδισμα στο σκορ και η Έβερτον δεν σταματούσε να ισοφαρίζει. Ήταν σα να βλέπεις ένα τροχαίο ατύχημα και να μη γνωρίζεις ποια υπηρεσία εκτάκτων γεγονότων να καλέσεις . Όταν ο «Ντίγκερ» (Μπαρνς) έκανε το 4-3 σκέφτηκα τα καταφέραμε. «Ας κλείσουμε το μαγαζί» είπα στον Ρόνι (Μοράν το δεξί του χέρι στον πάγκο της ομάδας). Ας βάλουμε τον Γιάν (Μέλμπι) στη θέση του λίμπερο». Ο Ρόνι μου είπε «περίμενε» και του απάντησα «απλά άστο». Έπρεπε να βάλω στην άμυνα τον Γιάν αλλά πάγωσα. Αφού η Έβερτον έκανε το 4-4 τα αποδυτήρια άρχισαν να γυρίζουν σαν σε καταιγίδα αλλά ήταν εκεί μόνο το σώμα όχι το μυαλό μου. Την επόμενη ημέρα είπα στο σωματείο. Δεν αντέχω άλλο. Χρειάζομαι ένα διάλειμμα. Απλά αισθάνομαι σαν να είναι έτοιμο το κεφάλι μου να εκραγεί».
Ο Νταλγκλίς πάντως επιβεβαιώνει, εν μέρει, εκείνους που εντόπισαν την αιτία της απόφασης φυγής του στο τεράστιο ψυχικό βάρος μετά την τραγωδία του «Χίλσμπορο» κάτι λιγότερο από δύο χρόνια πριν.
«Το να αντιμετωπίσω το «Χίλσμπορο» με κατέβαλε τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Δεν μπορώ ποτέ να πω με βεβαιότητα ότι η τραγωδία ήταν η αιτία για την παραίτηση μου αλλά έπαιξε ρόλο. Το άγχος και η πίεση με λύγισαν και η ένταση που ένιωθα ήταν τέτοια σε σημείο να αισθάνομαι το σώμα μου έτοιμο να εκραγεί. Οι ερασιτέχνες ψυχολόγοι του έθνους αμέσως υποστήριξαν ότι η ένταση του εξαιρετικού αγώνα κυπέλλου με την Έβερτον με έριξε στο κενό όμως αυτό δεν συνέβη» υπογράμμισε ο Νταλγκλίς που όποια και ήταν η αιτία ( ή πιο σωστά οι αιτίες) έκρινε σκόπιμο την επόμενη ημέρα κιόλας του θρυλικού αγώνα στο «Γκούντισον Πάρκ» να αρχίσει να μαζεύει τις αποσκευές του από το περίφημο boot room του «Άνφιλντ» στο οποίο επί περίπου 6,5 χρόνια ήταν το μεγάλο αφεντικό διαδεχόμενος τον δάσκαλο του Τζο Φάγκαν έπειτα από την άλλη τραγωδία που έχει συνδέσει το όνομα της με τη Λίβερπουλ. Εκείνη του «Χέιζελ» τον Μάιο του 1985.
Η αρχή του τέλους της «κόκκινης δυναστείας»
Μετά την φυγή του η «κόκκινη αρμάδα» δεν ήταν ποτέ πιά η ίδια. Στις 27 του ίδιου μήνα οι δύο ομάδες του Λίβερπουλ αναμετρήθηκαν ξανά 3η και τελευταία φορά για το κύπελλο Αγγλίας, Πάλι στο «Γκούντισον Παρκ» και η Έβερτον πήρε τη νίκη-πρόκριση 1-0 χάρη στο γκολ του Γουότσον. Ήταν η τελευταία σεζόν των επαναληπτικών στο θεσμό καθώς τα πέναλτι μετά την παράταση έκριναν πλέον τα εισιτήρια της πρόκρισης από την επόμενη περίοδο. Ταυτόχρονα ήταν και το πρόωρο τέλος των ελπίδων της Λίβερπουλ να κάνει ένα 2ο νταμπλ. Λίγους μήνες αργότερα θα παρέδιδε στην Άρσεναλ το στέμμα του πρωταθλητή Αγγλίας το οποίο από τότε μάταια προσπαθεί να επαναφέρει στο μεγάλο λιμάνι για 19η φορά.
