Ο «βασιλιάς» του Μάντσεστερ
24.02.2011 | 21.18
Το μαγικό ταξίδι της ζωής του θρυλικού Ντένις Λόου, του «βασιλιά του Stretford End» όπως τον αποκαλούσαν επί σειρά ετών οι φίλοι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 71 χρόνια, θα προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε σ’ ένα, μικρό αναμφίβολα , για την τεράστια σημασία του στο βρετανικό ποδόσφαιρο, αφιέρωμα στον σπουδαίο αυτό Σκωτσέζο άσο της μπάλας που έκανε λαμπρή καριέρα στην Αγγλία και είχε ένα θυελλώδες πέρασμα από την Ιταλία.
Ένα ταξίδι ποδοσφαιρικής δόξας που τέλειωσε όμως με το πλέον οδυνηρό γκολ της καριέρας του. Μία διαδρομή ζωής που από την ανωνυμία των ψαράδων του Αμπερντίν, εκτοξεύτηκε στην παγκόσμια αναγνώριση και συνοδεύτηκε με την μεγαλύτερη δυνατή νίκη. Αυτή μ’ αντίπαλο την επάρατη νόσο.
Ο μικρότερος από 7 αδέλφια
Με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να είναι σε πλήρη εξέλιξη ο μικρός Ντένις ήρθε σ’ αυτό τον κόσμο στις 24 Φλεβάρη του 1940 στο Αμπερντίν και ήταν ο 7ος και τελευταίος καρπός του έρωτα ενός φτωχού ψαρά της περιοχής του Τζόρτζ Λόου και της συζύγου του Ρομπίνα. Η οικογένεια του είναι πάμπτωχη και κατοικούσε σε ένα δημοτικό διαμέρισμα με τον μετέπειτα διάσημο ποδοσφαιριστή να κυκλοφορεί μέχρι τα 12 του χρόνια ξυπόλυτος και να φοράει μεταχειρισμένα παπούτσια ως τα πρώτα εφηβικά του χρόνια. Μάλιστα τα πρώτα του ποδοσφαιρικά τα πήρε ως δώρο για τα 16α του γενέθλια. Οπαδός της τοπικής ομώνυμης ομάδας της γενέτειρας του πόλης από τα γεννοφάσκια, την παρακολουθούσε όταν, σπάνια λόγω της δυσμενούς οικονομικής του κατάστασης, κατάφερνε να συγκεντρώσει τα απαιτούμενα χρήματα. Και συνήθως τον εντόπιζε κανείς να βλέπει τις άλλες ερασιτεχνικές ομάδες της πόλης. Το πάθος του με την στρογγυλή θεά οδήγησε στην άρνηση του να φοιτήσει στο Aberdeen Grammar School, καθώς εκεί θα αναγκαζόταν να παίξει …ράγκμπι. Επιλογή που πίκρανε μεν τους γονείς τουαλλά δικαιώθηκε πανηγυρικά σε σύντομο χρονικό διάστημα . Επέλεξε ένα άλλο λιγότερο «καλό» σχολείο του Αμπερντίν και παρόλο ότι είχε σοβαρό πρόβλημα στραβισμού έδειξε από νωρίς το ταλέντο του στη στρογγυλή θεά μετακομίζοντας από την αρχική θέση του πλάγιου μπακ σ’ εκείνη του μέσα αριστερά και γρήγορα επιλέχθηκε για την εθνική σχολική ομάδα της Σκωτίας.
Δεν άργησαν να τον εντοπίσουν οι κυνηγοί ταλέντων της Βρετανίας αλλά παραδόξως εκείνος που τους πρόλαβε όλους ήταν κάποιος από το Νότο και πιο συγκεκριμένα την Αγγλία. Το όνομα αυτού Άρτσι Μπίτι που εργαζόταν για λογαριασμό της Χάντερσφιλντ και προσκάλεσε τον μικρό φέρελπι Σκωτσέζο άσο την σεζόν 1954-55 να περάσει το Τείχος του Αδριανού και να αναζητήσει σε μία «ξένη» χώρα το ποδοσφαιρικό του μέλλον.
Άλλος είχε το πρόβλημα και άλλος δεν …έβλεπε
Όταν πήγε στην Τάουν ο τότε μάνατζερ της, συμπατριώτης του Άντι Μπίτι είπε το επικά …άστοχο: «Το παιδί είναι φρικιό. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου άτομο με λιγότερες ποδοσφαιρικές προοπτικές. Αδύναμος , μικροσκοπικός και με πρόβλημα στην όραση» Προς μεγάλη του έκπληξη όμως και για …καλό του σωματείου και του ποδοσφαίρου γενικότερα η Χάντερσφιλντ έκρινε σκόπιμο να προσφέρει στον 15χρονο ξανθομάλλη συμβόλαιο στις 3 Απρίλη 1955. Στους «τέριες» είχε τη δυνατότητα να κάνει επέμβαση για να διορθώσει το πρόβλημα με το στραβισμό γεγονός που εκτόξευσε την αυτοπεποίθηση του νεαρού Σκωτσέζου. Ο υποβιβασμός της ομάδας του στην τότε 2η κατηγορία αλλά και η απομάκρυνση του Μπίτι και η διαδοχή του από έναν άλλο συμπατριώτη του, τον μετέπειτα θρυλικό Μπιλ Σάνκλι, το Νοέμβρη του 1956 είχε σαν αποτέλεσμα να πάρει το βάπτισμα του πυρός ο Λόου στις 24 Δεκέμβρη του 1956 (στο νικηφόρο 2-0 κόντρα στη Νότς Κάουντι) , σε ηλικία 16 ετών. Ασφαλώς το πιο σπουδαίο χριστουγεννιάτικο δώρο που είχε λάβει ως τότε στη ζωή του. Ένας άλλος Σκωτσέζος μύθος , ο ήδη μεγάλος και τρανός Ματ Μπάσμπι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήθελε να τον κάνει δικό της προσφέροντας το διόλου ευκαταφρόνητο τότε ποσό των 10 χιλιάδων στερλινών αλλά η Χάντερσφιλντ απέρριψε την πρόταση εκείνη. Όταν το Σάνκλι το Δεκέμβρη του 1959 έφυγε από την ομάδα του Δυτικού Γιορκσάιρ θέλησε να τον πάρει μαζί του στη Λίβερπουλ αλλά οι «κόκκινοι» δεν είχαν το απαιτούμενο ποσό για να τον αποκτήσουν.
Τα έξι γκολ που δεν …μέτρησαν ποτέ
Ήταν ήδη (από το 1958) διεθνής με την Σκωτία (και μάλιστα είχε σκοράρει στο ντεμπούτο του κόντρα στην Ουαλία) όταν τον Μάρτιο του 1960 η Μάντσεστερ Σίτι κατέβαλε 55 χιλιάδες στερλίνες, ποσό ρεκόρ για το βρετανικό ποδόσφαιρο, για να τον πάρει από την Χάντερσφιλντ. Με τον ίδιο να εισπράττει ακριβώς… τίποτα όπως χαρακτηριστικά είχε πει, από την συγκεκριμένη μεταγραφή. Με τη Σίτι να έχει αποφύγει τον υποβιβασμό από την 1η κατηγορία την προηγούμενη σεζόν ο ίδιος αισθανόταν ότι η προηγούμενη πλέον ομάδα του ήταν καλύτερη εκείνη την εποχή. Έκανε το ντεμπούτο του στις 19 του ίδιου μήνα πετυχαίνοντας γκολ στην ήττα 4-3 από τη Λιντς ενώ τον Απρίλη της επόμενης σεζόν τα δύο του γκολ συνέβαλαν στο θριαμβευτικό 4-1 επί της Άστον Βίλα που διατήρησε τους «πολίτες» στην κορυφαία κατηγορία του αγγλικού πρωταθλήματος. Αν και σκεφτόταν να φύγει έπαιζε εξαιρετικά με τη φανέλα της Σίτι και μάλιστα πέτυχε έξι γκολ σε ένα ματς κυπέλλου κόντρα στη Λούτον το 1961. Δυστυχώς για τον ίδιο το παιχνίδι διεκόπη οριστικά 20 λεπτά πριν από το φινάλε και το επίτευγμα του δεν μέτρησε ποτέ. Και το χειρότερο η αντίπαλος νίκησε 3-1 στον επαναληπτικό και η Σίτι έμεινε εκτός συνέχειας της διοργάνωσης.
Τα βάσανα και το ατύχημα στο Τορίνο
Τελικά άνοιξε την πόρτα της εξόδου από το «Μέιν Ρόουντ» το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς αυτή τη φορά για να ξενιτευτεί και …τυπικά. Επόμενος σταθμός της καριέρας του ήταν η Τορίνο. Το πέρασμα του από την Ιταλία όμως ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς καθώς ένα άλλο σωματείο της χώρας, η Ίντερ, προσπάθησε να μπλοκάρει τη μεταγραφή του υποστηρίζοντας ότι είχε υπογράψει προσύμφωνο μαζί της. Τελικά οι «νερατζούρι» απέσυραν τους ισχυρισμούς τους πριν ξεκινήσει η σεζόν και ο Λόου μπόρεσε να φορέσει τη φανέλα των «γκρανάτα». Το καλό βέβαια για αυτόν είχε να κάνει με την διαφορά στη νομοθεσία της Ιταλίας με εκείνη της Αγγλίας αναφορικά με την πληρωμή των παικτών που δεν είχε ανώτατο όριο στη χώρα της Μεσογείου αντίθετα με τα όσα ίσχυαν στην πατρίδα του ποδοσφαίρου. Έτσι τον περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη στο πολυτελές ξενοδοχείο των Άλπεων όπου είχε τη βάση της η Τορίνο για την προετοιμασία της ενόψει της νέας σεζόν. Όμως το ιταλικό σωματείο είχε μία διαφορετική από τα άλλα πρακτική αναφορικά με τις πληρωμές των ποδοσφαιριστών προσφέροντας τους πάμπολλα χρήματα σε περίπτωση νίκης και ελάχιστα, αν όχι τίποτα όταν η ομάδα γνώριζε την ήττα. Όπως οι περισσότεροι Βρετανοί άσοι που είχαν τότε μετακομίσει στην Ιταλία έτσι και ο Λόου κάθε άλλο παρά ενθουσιασμένος ήταν με το αγωνιστικό στιλ στη συγκεκριμένη χώρα και τα βρήκε επίσης σκούρα στο να προσαρμοστεί στο περιβόητο κατενάτσιο που «βασίλευε» τότε εκεί . Και το οποίο δυσκόλευε εξαιρετικά τους επιθετικούς στο να κάνουν αποτελεσματικά τη δουλειά τους. Να πετυχαίνουν όσο γίνεται περισσότερα γκολ.
Και σα να μην έφθανε αυτό στις 7 Φλεβάρη του 1962 τραυματίστηκε σε ένα τροχαίο ατύχημα όταν ο συμπαίκτης του στην Τορίνο Τζο Μπέικερ οδήγησε απρόσεκτα το αυτοκίνητο του το οποίο και ανετράπη. Ο διεθνής Άγγλος επιθετικός λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του ενώ τα τραύματα του Λόου δεν ήταν το ίδιο σοβαρά. Δύο μήνες αργότερα κατέθεσε αίτημα μεταγραφής το οποίο αγνοήθηκε από τη διοίκηση του σωματείου της πρωτεύουσας του Πιεμόντε. Το ποτήρι για τον Λόου ξεχείλισε όταν αποβλήθηκε στο ματς με τη Νάπολι και μετά το τέλος του ματς του είπαν ότι ο τεχνικός της Τορίνο Μπενιαμίνο Σάντος είχε δώσει οδηγίες στον διαιτητή να ….του δείξει την κόκκινη κάρτα επειδή ήταν εξοργισμένος που ο Σκωτσέζος επιθετικός εκτέλεσε ένα πλάγιο ενώ εκείνος του είχε πει να μην το κάνει.
Ο ίδιος μάζεψε αμέσως τις βαλίτσες του και ενώ τον ενημέρωσαν ότι θα μεταγραφεί στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ λίγες ημέρες μετά του ανακοίνωσαν ότι παραχωρήθηκε στη…Γιουβέντους και πως τα μικρά γράμματα στο συμβόλαιο του τον υποχρέωναν να πάει στη συμπολίτισσα της Τορίνο είτε το ήθελε είτε όχι. Αντέδρασε με το να πάρει το αεροπλάνο και να πάει στην ιδιαίτερη του πατρίδα , το Αμπερντίν γνωρίζοντας ότι η Τορίνο δεν θα έπαιρνε ούτε μία λιρέτα αν αρνιόταν να αγωνιστεί με την φανέλα της «Κυρίας».
Επιστροφή στο Μάντσεστερ
Τελικά πέρασε το δικό του οι «γκρανάτα» υποχώρησαν και υπέγραψε στις 10 Ιούνη του 1962 στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για το ποσό ρεκόρ τότε για τη Βρετανία των 115 χιλιάδων στερλινών.
Θα ξεκινούσε έτσι η πιο λαμπρή καμπή όχι μόνον της καριέρας του αλλά και της νέας του ομάδας (την οποία ξεπέρασαν τρεις δεκαετίες αργότερα εκείνες του σερ Άλεξ Φέργκιουσον).
Με τη φανέλα των «κόκκινων διαβόλων» δημιούργησε να πέτυχε αμέτρητα γκολ (ανοίγοντας το λογαριασμό μόλις στο 7ο λεπτό στο του ντεμπούτο του κόντρα στη Μπρόμγουϊτς στις 18 Αυγούστου του 1962) χάρη στην ταχύτητα, την ευκινησία και τη δύναμη του στον αέρα. Προσόντα που άμεσα τον έκαναν λίαν αγαπητό στις τάξεις των οπαδών της νέας του ομάδας. Ήταν αυτός που άνοιξε το σκορ στο νικηφόρο 3-1 επί της Λέστερ στον τελικό κυπέλλου το 1963 κόντρα στην Λέστερ η οποία μάλιστα ήταν το φαβορί και είχε νικήσει τη Γιουνάιτεντ στο πρωτάθλημα σε ένα ματς στο οποίο ο Λόου πέτυχε χατ-τρικ. Στις 11 Δεκέμβρη του 1962 ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου με τη λατρεμένη του Ντιάνα αλλά τέσσερις ημέρες αργότερα ήρθε ένα γεγονός μέσα στα γήπεδα να τον πλήξει οδυνηρά. Στη διάρκεια του αγώνα κόντρα στη Μπρόμγουϊτς ο ρέφερι Γκίλμπερτ Πούλιν σχεδόν αδιάκοπα και ανεξήγητα τον λοιδορούσε με φράσεις όπως « εξυπνάκια , δεν μπορείς να παίξεις» και μετά το τέλος του ματς οι Λόου και Μπάσμπι κατήγγειλαν την ενέργεια του ρέφερι στην αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία. Η πειθαρχική επιτροπή της οποίας δικαίωσε τους καταγγέλλοντες και αποφάσισε να τιμωρήσει τον απαράδεκτο διαιτητή που όμως δεν αποδέχθηκε την ετυμηγορία της και κρέμασε τη σφυρίχτρα του. Ο Λόου αργότερα υποστήριξε ότι «στα μάτια ορισμένων διαιτητών ήταν στόχος» και χαρακτήρισε το επεισόδιο ως αφορμή για «εξαιρετικά βαριές τιμωρίες τις οποίες δέχθηκα αργότερα στην καριέρα μου».
Τη σεζόν 1963-64 και επιλέχθηκε να αγωνιστεί με τη Μικτή Κόσμου κόντρα στην Αγγλία στο «Γουέμπλεϊ» πετυχαίνοντας μάλιστα το γκολ της πρώτης στην ήττα 2-1 από τα «λιοντάρια». Διάκριση την οποία ο ίδιος αργότερα χαρακτήρισε ως την σημαντικότερη στην καριέρα του. Την ίδια σεζόν όμως του επιβλήθηκε ποινή 28 ημερολογιακών ημερών για την αποβολή του στο ματς κόντρα στην Άστον Βίλα και με ένα ασυνήθιστο , ακόμα και για την Αγγλία, χειμώνα σ’ εξέλιξη, η ομάδα του χρειάστηκε να δώσει , δίχως εκείνον πάρα πολλά ματς σε σύντομο διάστημα και τα αποτελέσματα της ήταν στην πλειοψηφία τους αποτυχημένα. Για τον ίδιο μετέπειτα αυτή ήταν η αιτία της απώλειας του τίτλου από την ομάδα του εκείνη την περίοδο.
Κορυφαίος της Ευρώπης το 1965
Την αμέσως επόμενη όμως ήρθε η τεράστια διάκριση του τίτλου του κορυφαίου παίκτη της Ευρώπης και η κατάκτηση του τίτλου με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ενώ παράλλήλα τα 28 του γκολ τον έκαναν πρώτο της σκόρερ στο πρωτάθλημα. Τη σεζόν 1965-66 όμως τραυματίστηκε σοβαρά στο δεξί γόνατο, ενώ αγωνιζόταν με τη Σκωτία κόντρα στην Πολωνία στις 21 Οκτώβρη του 1964. Προηγούμενα είχε υποβληθεί σε επέμβαση στο ίδιο γόνατο όταν αγωνιζόταν με τη Χάντερσφιλντ και από τότε και έπειτα θα συνέχιζε να τον ταλαιπωρεί. Το 1966 ζήτησε από τον Μπάσμπι να του δώσει αύξηση για αν ανανεώσει το συμβόλαιο του με τη Γιουνάιτεντ και ο θρυλικός τεχνικός απάντησε με το να τον βάλει αμέσως στη λίστα των υπό μεταγραφή παικτών ανακοινώνοντας το αλησμόνητο «κανείς ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να εκβιάσει αυτό το σωματείο, κανείς». Όταν ο μεγάλος επιθετικός πήγε να τον δει ο συμπατριώτης του τεχνικός έβγαλε από το συρτάρι του μία γραπτή απολογία για να την υπογράψει και όταν ο πρώτος το έκανε ο Μπάσμπι την παρουσίασε στους δημοσιογράφους. Αργότερα ο Λόου υποστήριξε ότι ο προπονητής του χρησιμοποίησε το επεισόδιο για να προειδοποιήσει άλλους παίκτες να μην κάνουν ανάλογη ενέργεια αλλά μυστικά του είχε προσφέρει την αύξηση που είχε ζητήσει.
Απών στον ευρωπαϊκό άθλο
Το 1968 η Γιουνάιτεντ έφθασε στο αποκορύφωμα των επιτυχιών της κατακτώντας για πρώτη φορά το Κύπελλο Πρωταθλητριών αλλά το λαβωμένο του γόνατο τον ταλαιπώρησε έντονα και δεν μπόρεσε να δώσει το «παρών» τόσο στους δύο ημιτελικούς όσο και τον τελικό κόντρα στη Μπενφίκα (4-1 στην παράταση στο «Γουέμπλεϊ»). Για να αντέξει τον πόνο χρειαζόταν να του γίνονται ενέσεις αλλά το γεγονός ότι αγωνιζόταν ενώ ήταν τραυματίας του έκανε μακροχρόνια μεγάλη ζημιά. Αναζήτησε τη συμβουλή ειδικού γιατρού το Γενάρη του 1968 ο οποίος έστειλε επιστολή στη Γιουνάιτεντ υποστηρίζοντας ότι προηγούμενη επέμβαση στην οποία είχε υποβληθεί ο Λόου στο γόνατο του δεν είχε αποτέλεσμα και θα έπρεπε να του γίνει μία δεύτερη για να αποκατασταθεί η ζημιά. Αλλά ο ποδοσφαιριστής ποτέ δεν ενημερώθηκε για αρκετά χρόνια για τη διάγνωση εκείνη και αναγκάστηκε να συνεχίσει να υποβάλλεται σε πλήρεις προπονήσεις. Την σεζόν 68-69 η ομάδα του έφθασε στα ημιτελικά της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης όπου ηττήθηκε 2-0 στο πρώτο ματς από τη Μίλαν στο «Σαν Σίρο». Στο 2ο ματς στο «Ολντ Τράφορντ» με την ομάδα του να προηγείται 1-0 χάρη στο γκολ του μεγάλου Μπόμπι Τσάρλτον ο Λόου έστειλε τη μπάλα να περάσει τη γραμμή της εστίας της πρωταθλήτριας Ιταλίας πριν την απομακρύνει ένας Ιταλός αμυντικός αλλά ο διαιτητής διέταξε να συνεχιστεί το παιχνίδι και η αγγλική ομάδα αποκλείστηκε. Ο Μπάσμπι που ήδη είχε τιμηθεί με τον τίτλο του ιππότη στο τέλος της περιόδου αποσύρθηκε και ξεκίνησε η πτώση της ομάδας του. Ο Λόου έχασε εξ αιτίας του τραυματισμού του σχεδόν ολόκληρη την πρώτη σεζόν μετά την φυγή από τον πάγκο του σερ Ματ και τον Απρίλιο του 70 τον τοποθέτησαν στη λίστα των μεταγραφών έναντι 60 χιλιάδων στερλινών αλλά κανείς δεν τον ζήτησε και έμεινε στη Γιουνάιτεντ. Με τον Φρανκ Ο’ Φάρελ στον πάγκο και τον Λόου να πετυχαίνει 12 γκολ η Γιουνάιτεντ βρέθηκε πέντε βαθμούς μπροστά από τον πλησιέστερο της διώκτη την επόμενη σεζόν αλλά η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη και τερμάτισε στην 8η θέση. Το 1972-73 ο μεγάλος επιθετικός ξεκίνησε με γκολ στην πρεμιέρα αλλά τα χρόνια προβλήματα στο γόνατο δεν τον άφησαν σ’ ησυχία και εκείνο ήταν και το μοναδικό του σ’ όλη της διάρκεια της περιόδου. Μετά την απόλυση του Ο’ Φάρελ ο Λόου πρότεινε στην Γιουνάιτεντ να τον διαδεχθεί ο γνωστός του από την κοινή τους θητεία στην εθνική Σκωτίας Τόμι Ντόχερτι και εισακούστηκε από το σωματείο όμως ο τελευταίος του το ανταπέδωσε δίνοντας του ….ελευθέρα μεταγραφή το καλοκαίρι του 73. Μετά από 11 σπουδαία , τουλάχιστον το πρώτο μισό της διαδρομής τους, χρόνια και 237 γκολ σε 404 παιχνίδια , δύο πρωταθλήματα και ένα κύπελλο Αγγλίας και πάνω από όλα το κύπελλο Πρωταθλητριών ο Λόου έφυγε από το «Ολντ Τράφορντ». Μόνον ο επί χρόνια συμπαίκτης του Μπόμπι Τσάρλτον που είχε πει την προηγούμενη χρονιά το αντίο στην ενεργό δράση είχε σημειώσει περισσότερα από σε διπλάσιες συμμετοχές με τη φανέλα της ομάδας.
Το τελευταίο και πιο οδυνηρό γκολ της καριέρας του
Αλλά ο Λόου διατηρεί μέχρι σήμερα το ρεκόρ των περισσότερων γκολ σε μια σεζόν στην Γιουνάιτεντ έχοντας πετύχει 46 την περίοδο 1963-64.
Φεύγοντας δεν μακριά. Μόλις λίγα μίλια πιο πέρα για να επιστρέψει στην πρώτη του βάση στο Μάντσεστερ. Την συμπολίτισσα Σίτι με τη φανέλα της οποίας αγωνίστηκε στην ήττα 2-1 από τη Γούλβς στον τελικό του Λιγκ Καπ.
Αλλά το ματς , ίσως της καριέρας του ολόκληρης το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί και το πλέον αλησμόνητο ήταν το τελευταίο των «πολιτών» στο πρωτάθλημα τη σεζόν 73-74. Που έμελλε να είναι και το κύκνειο του άσμα σε σωματειακό επίπεδο. Αντίπαλος της η συμπολίτισσα Γιουνάιτεντ που έδινε μάχη για την αποφυγή του υποβιβασμού και χρειαζόταν νίκη στο γήπεδο της για να ελπίζει στη σωτηρία. Όμως το γκολ με τακουνάκι που πέτυχε λίγα λεπτά πριν από το φινάλε της αναμέτρησης ο Λόου ήταν το μοναδικό του ντέρμπι της αγγλικής μεγαλούπολης και ο ίδιος κατανοώντας τη σημασία της …πράξης του όχι μόνον αρνήθηκε να πανηγυρίσει αλλά και σοκαρισμένος ζήτησε και έγινε αλλαγή αμέσως από τον προπονητή του. Τελικά βέβαια ούτε και η ισοπαλία θα γλίτωνε από τον εφιάλτη του υποβιβασμού την πρώην ομάδα του αλλά το γεγονός ότι της μοίρας τα τερτίπια τον έφεραν να είναι εκείνος που την γκρέμισε, έστω και τυπικά, στην 2η κατηγορία ήταν υπεράνω των δυνάμεων του.
Ήταν το απόγευμα της 27ης Απριλίου του 1974. Η πιο οδυνηρή ημέρα μετά την τραγωδία του Μονάχου το Φλεβάρη του 1958 για έναν από τους κορυφαίους συλλόγους στην Αγγλία και έναν από τους σπουδαιότερους Βρετανούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.
Εξακολουθούσε να έχει ακόμα συμβόλαιο με τη Σίτι αλλά ο τεχνικός της Τόνι Μπουκ του ξεκαθάρισε ότι θα τον υποβίβαζε στους αναπληρωματικούς αν έμενε και ο Λόου πήρε την απόφαση να σταματήσει. Αλλά ακόμα όμως δεν είχε κρεμάσει οριστικά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια καθώς το τελευταίο αντίο το είπε κάτι λιγότερο από δύο μήνες αργότερα με τη φανέλα της εθνικής ομάδας της χώρας του και το Παγκόσμιο Κύπελλο της ίδιας χρονιάς.
Αντίο στα γήπεδα της Δυτικής Γερμανίας
Με τους «χαιλάντερς» είχε γνωρίσει επίσης εξαιρετικά οδυνηρές εμπειρίες με πλέον επώδυνη εκείνη κόντρα στην Αγγλία στις 15 Απρίλη του 1961 όταν η ομάδα του γνώρισε την συντριβή 9-3 και ο ίδιος χαρακτήρισε εκείνη την ημέρα ως την πιο μαύρη της ζωής του. Όμως ήταν τόσο περήφανος να φοράει τη φανέλα της σε σημείο να βάλει όρο στο συμβόλαιο του με την Τορίνο σύμφωνα με τον οποίο το ιταλικό σωματείο υποχρεωνόταν να του επιτρέπει να ανταποκρίνεται στα εθνικά προσκλητήρια. Ήταν ο σκόρερ ενός από τα γκολ της Σκωτίας στη νίκη 3-2 επί της Αγγλίας στις 15 Απριλίου του 1967 στο πλαίσιο του British Home Championship εκείνης της χρονιάς , δέκα μήνες μετά τον θρίαμβο της τελευταίας στο δικό της Παγκόσμιο Κύπελλο. Και παρόλο ότι την ίδια εποχή η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέκτησε τον τίτλο ο Λόου θεωρούσε τη νίκη της Σκωτίας πιο ικανοποιητική για τον ίδιο από ότι το τρόπαιο του πρωταθλητή.
Το ύστατο του επαγγελματικό ματς ήταν το πρώτο της Σκωτίας στα γήπεδα της Δυτικής Γερμανίας και τη βοήθησε να νικήσει 2-0 το Ζαΐρ. Έμεινε εκτός όμως στα δύο επόμενα της στη διοργάνωση και την αποχαιρέτησε με 30 γκολ (ρεκόρ που αργότερα μόνον ο μεγάλος Κένι Νταλγκλίς μπόρεσε απλά να ισοφαρίσει) σε 55 παρουσίες.
Από τότε και έπειτα έχει εργαστεί σε διάφορες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και εμφανίστηκε ως special guest στο περίφημο τηλεοπτικό σώου This Is Your Life στις 19 Φεβρουαρίου του 1975. Πατέρας πέντε παιδιών ανάμεσα τους και η κόρη του Ντιάνα η οποία έχει εργαστεί στο γραφείο Τύπου της Γιουνάιτεντ. Εξακολουθεί να μένει με τη σύζυγο του στο Μάντσεστερ και από τα παιδιά του μόνο ο Άντριου «παρεκτράπηκε» και για «άγνωστους λόγους», όπως υποστηρίζει ο διάσημος του πατέρας, υποστηρίζει την Σίτι. Πάντως και με τις δυο ομάδες είναι σήμερα επιφυλακτικός. «Στην σημερινή οικονομική συγκυρία αναρωτιέται κανείς που θα καταλήξει αυτή η κατάσταση. Για παράδειγμα οι οπαδοί της Σίτι νιώθουν υπέροχα που η ομάδα τους μπορεί να ξοδεύει τόσα χρήματα. Η Γιουνάιτεντ έχει καταγεγραμμένο χρέος περίπου 700 εκατομμύρια λίρες και παρά ταύτα παραμένει το πιο επιτυχημένο κλαμπ στον κόσμο. Η ερώτηση μου έρχεται αυθόρμητα. Πως θα επιβιώσουν οι άλλες ομάδες;» τόνισε ο Λόου που μπήκε στο English Football Hall of Fame το 2002.
Στις 23 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του στο «Ολντ Τράφορντ» στην πλευρά που βρίσκεται το περίφημο Stretford End την εξέδρα από τους θαμώνες της οποίας λατρεύτηκε ίσως όσο κανείς άλλος.
Το Νοέμβριο του 2003 υποβλήθηκε σ’ επιτυχημένη επέμβαση αφαίρεσης καρκίνου του προστάτη και στις 5 Ιούλη του 2005 του απονεμήθηκε ο τιμητικός τίτλος του ντοκτορά από το Πανεπιστήμιο του Αμπερντίν.
Στις 25 Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς ήταν στο πλάι του επί χρόνια τρομερού του συμπαίκτη στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Τζορτζ Μπεστ όταν ο μεγάλος Βορειοιρλανδός επιθετικός έφυγε από το μάταιο αυτό κόσμο προδομένος ανεπάρκεια ζωτικών του οργάνων.
Τον Μάιο του 2008 στο «Σίτι οφ Μάντσεστερ» μαζί με τον πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ Μισέλ Πλατινί απένειμαν τα μετάλλια τόσο στη νικήτρια του τελευταίου τελικού του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης όσο και την φιναλίστ Ρέιντζερς.
Ο Ντένις Νο 2
Ενδεικτικό της διεθνούς αναγνώρισης που είχε ήταν και η αποκάλυψη στην δεκαετία του 90 της ιστορίας πίσω από την ονομασία του τότε τρομερού και φοβερού στην Αγγλία με τη φανέλα της Άρσεναλ Ντένις Μπέργκαμπ. Οι γονείς του οποίου αποκάλυψαν πως ήταν φανατικοί οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τη δεκαετία του 60 και έδωσαν το όνομα του στο γιό τους. Όμως οι αρχές της Ολλανδίας αρνήθηκαν να το αναγνωρίσουν αν δεν προφερόταν με δύο …ν καθώς πίστευαν ότι διαφορετικά θα έμοιαζε υπερβολικά με το γυναικείο όνομα Ντενίς.
Του αρέσει να συχνάζει στο «Γκολφ Κλαμπ» του Μάντσεστερ και ουκ ολίγες φορές αναπολεί τα πολύ παλιά χρόνια :«Θυμάμαι τον πατέρα μου να με παίρνει μαζί του στις γαλήνιες ημέρες. Μιλούσε λίγο. Μου παρομοίαζε την θάλασσα με την ζωή. Έκρυβαν τους ίδιους κινδύνους έλεγε, κάτι που έμαθα χρόνια αργότερα» υποστηρίζει και δεν κρύβει πόσο πολύ τον πικραίνει ότι δεν κατάφερε να αγωνιστεί στην ομάδα που αγαπούσε ως παιδί. «Μετά από τόσα χρόνια μπορώ να πω ότι θα ήθελα να αγωνιστώ για την Αμπερντίν. Μόνο για αυτήν. Η Αμπερντίν είναι η ομάδα μου» υποστηρίζει ο «Νομοθέτης»(λογοπαίγνιο με το επώνυμο του Law που σημαίνει νόμος).
Παρότι δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός (1,75) κατόρθωσε να ξεχωρίσει σε μια εποχή που η Βρετανία έβγαζε πολλούς και σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Η συχνότητα με την οποία σκόραρε, σε μικρό διαθέσιμο χώρο, απόρροια της χρόνιας προπόνησης του με τα αδέλφια του στην κουζίνα της μητέρας τους.
Για τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον, τον οποίο εκτιμά και πιστεύει ότι :«θα σταματήσει να προπονεί την Γιουνάιτεντ στα 100α του γενέθλια». Εξακολουθεί με κάθε ευκαιρία να παρακολουθεί όσο γίνεται περισσότερους αγώνες ποδοσφαίρου και σ’ έναν εξ αυτών, είχα την τιμή να τον γνωρίσω και ν’ ανταλλάξω λίγες κουβέντες μαζί του την περίοδο των Γιορτών το 1991 σ’ ένα ταξίδι στην Αγγλία μαζί με τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο. Ήταν το παιχνίδι της Λίβερπουλ με τη Μάντσεστερ Σίτι στο «Άνφιλντ» όταν είχα εκείνη την αλησμόνητη εμπειρία να βιώσω ένα κομμάτι από τη μεγαλειώδη απλότητα που χαρακτηρίζει μία από τις κορυφαίες μορφές των βρετανικών γηπέδων. «Θυμάμαι την εποχή που αγωνιζόμουν στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Λες Όλιβ, που ήταν ο γραμματέας της ομάδας, έκλεινε τα φώτα στις εγκαταστάσεις στις 5 το απόγευμα και όλοι αποχωρούσαν. Σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι τριγύρω, σε ένα ιδιαίτερα εμπορικό κλαμπ. Τα πάντα σήμερα αφορούν την διαφήμιση και όχι το ποδόσφαιρο» ήταν η σχετικά πρόσφατη ετυμηγορία του για το σπορ που τόσο αγαπά και έχει τιμήσει.
«Μιλούσα με τον αδελφό μου πριν λίγους μήνες και μου έλεγε ότι πάει στην παμπ και δεν ξέρει πλέον κανέναν. Οι φίλοι του έχουν πεθάνει. Αυτό λίγο πολύ συμβαίνει και με εμένα. Κάποιες στιγμές δεν μπορώ να πιστέψω ότι «έφυγαν». Ας πούμε με τον Τζίμι (Τζόνστον)πηγαίναμε μαζί για ψάρεμα στο Κλάιντ. Τον γνώριζα πριν ακόμη γίνω 20 ετών και πλέον δεν είμαστε μαζί» αναπολεί με θλίψη ο μεγάλος Βρετανός άσος που για τις τρομερές στιγμές τις οποίες έζησε όταν είχε έλθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο και πριν από 50 χρόνια, στο Τορίνο υπογραμμίζει «ευτυχώς που εκείνη την εποχή δεν είχαμε ζώνες ασφαλείας γιατί σήμερα δεν θα ήμουν ζωντανός, έτσι όπως η οροφή ήλθε καταπάνω μου».
Πλέον περνάει πολλές ώρες μπροστά από τον υπολογιστή του. Μαζί με τα εγγόνια του πραγματοποιεί διαδικτυακά ταξίδια στο Αμπερντίν της νιότης του. Παρατηρεί με την ακόρεστη λαιμαργία πιτσιρικά τις ασπρόμαυρες εικόνες που έχουν ανέβει στο διαδίκτυο. Ξεθωριασμένες στην οθόνη, άφθαρτες στην μνήμη του 71χρονου πλέον πρώην άσου της μπάλας που από γιος ψαρά στο Αμπερντίν και ξυπόλυτος μαθητής έγινε πριν από σχεδόν μισό αιώνα ο «βασιλιάς» σ΄ ένα από τα πιο σπουδαία ποδοσφαιρικά γήπεδα όχι μόνο της Αγγλίας αλλά και ολόκληρου του πλανήτη.
