Οι συγκρίσεις έχουν την πλάκα τους... και το δράμα τους
28.04.2010 | 13.35
Το έχω γράψει αρκετές φορές, παρουσιάζοντας τα τελευταία χρόνια τον ετήσιο κατάλογο της Deloitte για τις ομάδες με τα μεγαλύτερα έσοδα. Ο κατάλογος αυτός δίνει μία μόνον εικόνα για την οικονομική δυναμική των ομάδων και αυτή η εικόνα δημιουργεί και λάθος εντυπώσεις.
Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου
Πηγή:Sportday
Ας πούμε, πόσο πιο ολοκληρωμένη θα ήταν η αποτύπωση της οικονομικής δυναμικής των ομάδων, αν παράλληλα με τον κατάλογο των ομάδων με τα υψηλότερα έσοδα δημοσιοποιούταν και ένας κατάλογος με τις ομάδες που έχουν τα υψηλότερα χρέη; Η προβολή μόνο του τομέα των εσόδων προβάλλει μία τελείως στρεβλή εικόνα για την οικονομική δυναμική του παιχνιδιού, την οποία διαμορφώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό η τηλεόραση. Θα θυμίσω σε όσους δεν παρατηρούν προσεκτικά τις συγκεκριμένες δημοσιεύσεις κατά καιρούς, ότι η δημοσιοποίηση από το αμερικανικό περιοδικό «Forbes» της εμπορικής αξίας των ομάδων που έγινε την περασμένη εβδομάδα είχε μία πολύ ενδιαφέρουσα σημείωση στο τέλος. Οτι το 44% του συνόλου των εσόδων των 20 ομάδων που περιλαμβάνονταν στη σχετική λίστα προερχόταν από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Δηλαδή, πιθανή αδυναμία των τηλεοράσεων να συνεχίσουν να πληρώνουν υψηλά ποσά για την αγορά των τηλεοπτικών δικαιωμάτων θα έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση τις ομάδες, αν δεν τις εξανάγκαζε και σε χρεοκοπία.
Μία κρίση, εξαιτίας της κατάρρευσης κάποιων τηλεοράσεων, βίωσε το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο πριν από περίπου 10 χρόνια, με την πτώχευση της ITV στην Αγγλία, του Kirch στη Γερμανία, που προς στιγμήν έθεσε σε κίνδυνο και τις μεταδόσεις Alpha Digital. Και αυτή η κρίση κόστισε στις ομάδες πάρα πολλά και οδήγησε σε μία αναπροσαρμογή των οικονομικών στρατηγικών των ομάδων που κατάλαβαν ότι δεν έπρεπε να βασίζονται αποκλειστικά ή τουλάχιστον σε τόσο μεγάλο βαθμό στα τηλεοπτικά δικαιώματα. Δέκα χρόνια μετά δεν έχουν αλλάξει και τόσα πολλά πράγματα και ίσως επειδή τα χρέη των ομάδων άρχισαν να διευρύνονται και πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, η ΟΥΕΦΑ αποφάσισε να προτείνει ακόμη αυστηρότερους κανόνες για την οικονομική λειτουργία των ομάδων. Σχεδόν πάντα με τη δημοσιοποίηση της λίστας της Deloitte οι συγκρίσεις που γίνονται αφορούν τη θέση που είχαν οι ομάδες την προηγούμενη χρονιά.
Κάτι που πάντα ήθελα να κάνω ήταν μία σύγκριση σε βάθος χρόνου και η αφορμή μού δόθηκε όταν, αναζητώντας κάτι άλλο στο αρχείο μου (μεγάλη βοήθεια και σωτηρία οι εξωτερικοί σκληροί δίσκοι), έπεσα πάνω στο κείμενο παρουσίασης της λίστας της Deloitte το 2001, τον Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς. Μέσα στην καρδιά της κρίσης που είχε προκληθεί από την κατάρρευση των τηλεοράσεων. Φυσικά οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, αλλά κοιτώντας κάποιος το ύψος των εσόδων μπορεί να βγάλει κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Οτι, για παράδειγμα, το αγγλικό ποδόσφαιρο αναπτύχθηκε με πολύ μεγαλύτερο ρυθμό απ' ό,τι το ιταλικό, που τότε άρχισε να βυθίζεται σε μία κρίση από την οποία δεν έχει συνέλθει ακόμη.
Η Λάτσιο, ας πούμε, έχει εξαφανιστεί, ενώ η Αρσεναλ του 2001 δεν έχει καμία σχέση, ως δυναμική, με την Αρσεναλ του 2010. Εκείνο που είναι σαφές στην περίπτωσή της είναι ότι η πορεία της είναι διαρκώς ανοδική. Μετά, κάντε μία σύγκριση στα έσοδα της Ρόμα μέσα σε μία δεκαετία ή στην επισήμανση του κειμένου του 2001 για τη δυναμική της Γουέστ Χαμ, της Σάντερλαντ και της Λιντς. Εντυπωσιακή ήταν και η εξέλιξη της Μπαρτσελόνα μέσα σε μία δεκαετία. Ενώ το 2001 βρισκόταν στην 8η θέση και είχε χρέη που ξεπερνούσαν τα 120 εκατομμύρια ευρώ, το 2010 είχε υπερδιπλασιάσει τα έσοδά της και παρουσίαζε κέρδη στον προϋπολογισμό της. Ολα τα ποσά είναι σε εκατομμύρια ευρώ.
1. Ρεάλ Μαδρίτης 401,4 εκατ.
2. Μπαρτσελόνα 365,9 εκατ.
3. Μάντσεστερ Γ. 327,0 εκατ.
4. Μπάγερν 289,5 εκατ.
5. Αρσεναλ 263,0 εκατ.
6. Τσέλσι 242,3 εκατ.
7. Λίβερπουλ 217,0 εκατ.
8. Γιουβέντους 203,2 εκατ.
9. Ιντερ 196,5 εκατ.
10. Μίλαν 196,5 εκατ.
11. Αμβούργο 146,7 εκατ.
12. Ρόμα 146,4 εκατ.
