You'll never walk alone
Τα γενέθλια ενός σωματείου είναι κάτι παραπάνω από μία ημερομηνία. Γιατί η σύλληψη της ιδέας ενός κλαμπ, στα τέλη του 19ου αιώνα, με τις προκαταλήψεις και τις στερήσεις της εποχής, δεν ήταν απλά μία δύσκολη σκέψη, ήταν πάνω από όλα μία στάση ζωής.
Όταν ο Τζον Χόουλντινγκ βρέθηκε με ένα γήπεδο, αλλά χωρίς κάποιον να παίζει σε αυτό μετά την αποχώρηση της Εβερτον, το 1892, δεν το σκέφτηκε πολύ. Εφτιαξε τον δικό του σύλλογο και αμέσως το κενό καλύφτηκε. Οποιος πει πως ο ιδρυτής της Λίβερπουλ πριν 119 χρόνια είχε όραμα η ομάδα του μία μέρα να κατακτήσει τον κόσμο, μάλλον διαβάζει πολλά σενάρια.
Ωστόσο αυτός ο σύλλογος κατάφερε πολύ γρήγορα να διαφοροποιηθεί και να αποτελέσει σημαντική δύναμη. Χωρίς όμως την χαρισματική φυσιογνωμία του Μπιλ Σάνκλι, ίσως η Λίβερπουλ να μην γινόταν ποτέ αυτό που είναι σήμερα. Η πιο πετυχημένη βρετανική ομάδα σε ευρωπαικό επίπεδο με έντεκα τίτλους και συνολικά είκοσι παρουσίες σε διεθνεις τελικούς, και με τα 18 πρωταθλήματα (ρεκόρ που μοιράζεται με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) δεν είναι απλά μία ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά για τους οπαδούς της μία δεύτερη θρησκεία.
Και αυτό που κάνει τη Λίβερπουλ ξεχωριστή δεν είναι κάποιος τίτλος, αλλά αυτός ο μυστικισμός που απλώνεται παντού από το «Ανφιλντ» τη στιγμή του "You'll never walk alone", του ποδοσφαιρικού... ακάθιστου ύμνου! Στη Λίβερπουλ βιώνουν στα αλήθεια πως είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα σωματείο, παραφράζοντας λίγο το μότο της Μπαρτσελόνα. Τη στιγμή του τραγουδιού όλοι είναι σαν μία ψυχή. Είναι μία αληθινή ιεροτελεστία, που σε υποβάλλει όταν ένα τραγούδι, γραμμένο από ειρωνεία της τύχης, από Αμερικανούς (σαν τους τωρινούς αλλά και τους προηγούμενους ιδιοκτήτες) αρχίζει να ακούγεται από τα μεγάφωνα. Είναι η στιγμή που ακόμη και οι αντίπαλοι οπαδοί χαμηλώνουν την φωνή, μένουν με το βλέμμα καρφωμένο, και απολαμβάνουν και αυτοί κάτι που αποτελεί μοναδική (αν και συχνά επαναλαμβανόμενη) εμπειρία.
Το You'll never walk alone προέρχεται από το μιούζικαλ Καρουζέλ, τεράστια θεατρική επιτυχία στο Μπρόντγουει τη δεκαετία του 50 και είναι σε μουσική και στίχους των Ρίτσαρντ Ρότζερς και Οσκαρ Χάμερσταιν. Το έχουν ερμηνεύσει ιερά τέρατα της μουσικής, από τον Ελβις και τον Φρανκ Σινάτρα, από τη Μπάρμπαρα Στρέιζαντ μέχρι τον Λουτσιάνο Παβαρότι. Όμως παραμένει μία η φωνή που φέρνει ρίγη στο «Ανφιλντ» και είναι αυτή ενός βέρου Liverpudlian του Τζέρι Μάρσντεν, του επικεφαλής του γκρουπ των Pacemakers που ήταν ένα από τα πολλά που έκαναν όνομα την ίδια περίοδο με τους Beatles στις αρχές της δεκαετίας του 60, στο Λίβερπουλ.
Την στιγμή που αυτό το κομμάτι προετοιμάζει την είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο, οι τηλεσκηνοθέτες έχουν βρει τον παράδεισο τους και την ευκαιρία να δείξουν την αξία τους. Σπάνια κάτι που κάποιος βλέπει από το σπίτι, καταφέρνει να του μεταδώσει τον μυστικισμό που προκαλεί στο τόπο προσκυνήμαατος ένα τέτοιο τελετουργικό. Αλλά κακά τα ψέματα, μόνο για όποιον τυχερό το έχει βιώσει μέσα στο «Ανφιλντ» είναι εμπειρία ζωής. Για όποιον δεν το έχει δει, σίγουρα αποτελεί έναν στόχο να βρεθεί μία φορά, εκεί..
Με τα χρόνια οι οπαδοί της Λίβερπουλ το μετέφεραν παντού. Ακούστηκε σε κάθε γήπεδο, σε κάθε πόλη που η "κόκκινη" στρατιά ταξίδεψε και κατέκτησε στο πέρασμα της. Στην Πόλη, το 2005, το γεμάτο πάθος τραγούδι και η κραυγή περισσότερο απόγνωσης και λιγότερο ελπίδας με την οποία ακουγόταν από τους φίλους της Λίβερπουλ με την ομάδα τους διαλυμένη από την Μίλαν με 3-0, οδήγησε στην πιο απίστευτη ανατροπή στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Το You'll never walk alone ακούγεται και στο γήπεδο της Σέλτικ, στην Ολλανδία (με τους οπαδούς του Αγιαξ να το έχουν. .ξεπατικώσει το 1966 όταν αντιμετώπισαν τη Λίβερπουλ) ακόμη και στην Ιταλία από τους φίλους της Μίλαν. Στην Σκανδιναβία από οπαδούς της Μπρόντμπι, ης Κοπεγχάγης, της Γκέτεμποργκ και της Ελσίνκι! Όπως με όλα τα πρωτότυπα όμως, αυτό που συμβαίνει με τους οπαδούς της Λίβερπουλ είναι μοναδικό και δεν αντιγράφεται. Οποιοι βρέθηκαν στις εξέδρες του ΟΑΚΑ στην ήττα της Λίβερπουλ το 2007 από την Μίλαν, έχουν να λένε για τον τρόπο που οι οπαδοί τραγουδούσαν τον ύμνο τους παρά την πίκρα της ήττας. Γιατί τελικά το τραγούδι αυτό έχει την μεταφυσική ικανότητα, μέσα από τους στίχους του να σε γεμίζει αισιοδοξία, πως ακόμη και στις πιο επίπονες στιγμές, υπάρχει αχτίδα αισιοδοξίας..
Αν αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό που μπορεί να προσφέρει ένας σύλλογος στις δύσκολές συνθήκες της κοινωνίας, τότε κάπου όλοι μας είμαστε λάθος. Χρόνια πολλά Λίβερπουλ!
