Κορυφαίος αλλά και …δίχως αντίζηλο ο ‘Άσλεϊ Κόουλ
24.03.2011 | 19.30
Είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Άσλεϊ Κόουλ πιθανότατα θα πιάσει την Τρίτη τόσο τον λαβωμένο Στίβεν Τζέραρντ όσο και τον «παροπλισμένο» εδώ και χρόνια Μάικλ Όουεν στην τιμητικότατη 7η θέση των παικτών με τις περισσότερες συμμετοχές με τη φανέλα της Αγγλίας; Και το σημαντικότερο ότι θα αυξήσει το δικό του πλέον ρεκόρ του πλάγιου μπακ με τις περισσότερες παρουσίες με τη φανέλα με τα τρία λιοντάρια;
Η απάντηση είναι το …κλασσικό πλέον διαφημιστικό «δε νομίζω» αν και σίγουρα στάθηκε τυχερός ώστε να ξεπεράσει τον ίσως κορυφαίο αριστερό πλάγιο μπακ Κένι Σάνσομ (του οποίου το ρεκόρ κατέρριψε ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο με την παρουσία του στο νικηφόρο 2-1 επί της Δανίας στο φιλικό ματς στο «Παρκεν» της Κοπεγχάγης).
Ο μπακ της Τσέλσι είναι σίγουρα ο κορυφαίος στη θέση του Άγγλος την τελευταία δεκαετία αλλά όσοι γνωρίζουν πολύ καλά το ποδόσφαιρο της χώρας του μπορούν εύκολα να αντιτάξουν στην ετυμηγορία αυτή ότι ο ανταγωνισμός που είχε ο 30χρονος αριστερός πλάγιος αμυντικός , όσο και ο επί χρόνια συμπαίκτης του στην άλλη άκρη των μετόπισθεν της Αγγλίας Γκάρι Νέβιλ, που πρόσφατα ανακοίνωσε την δύσκολη και επώδυνη απόφαση να εγκαταλείψει την ενεργό δράση, δεν είχαν και τόσο μεγάλο συναγωνισμό όλα αυτά τα χρόνια που μονοπωλούν τα άκρα της άμυνας της .
Τυχερός και ο Γκάρι Νέβιλ
Σε καμία περίπτωση ο πρώην κάπτεν της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που σταμάτησε στις 85 παρουσίες στη 12χρονη θητεία του (1995-2007) με την εθνική ομάδα, δεν είχε αντιζήλους ικανούς να περιορίσουν την επιλογή του από τους εκάστοτε τεχνικούς της τελευταίας. Ούτε καν μπορεί κανείς , όσο και αν εκτιμά τη… διαχρονικότητα στο σταθερό της απόδοσης του να τον συγκρίνει με άλλους κορυφαίους πλάγιους μπάκ της όπως για παράδειγμα τους μεγάλους Φιλ Νιλ της Λίβερπουλ ή πολύ περισσότερο ίσως τον εξαιρετικό Βιβ Άντερσον (τον πρώτο έγχρωμο διεθνή με τα «λιοντάρια» στα τέλη της δεκαετίας του 70) της Νότιγχαμ Φόρεστ. Ή τον σύγχρονο των τελευταίων Μικ Μιλς της Ίπσουϊτς, τον μεταγενέστερο των προαναφερθέντων Γκάρι Στίβενς της Έβερτον ή τους ακόμα πιο παλαιότερους Τζίμι Άρμφιλντ, Τζορτζ Κοέν (πρωταθλητής κόσμου το 1966) ή ίσως ακόμα και τον σκληροτράχηλο Πολ Ρίνι της μεγάλης Λιντς στα τέλη της δεκαετίας του 60 και τις αρχές του 70.
Ανάλογα εύκολη αποστολή στο να κάνει δικό του το αριστερό άκρο της άμυνας της Αγγλίας είχε και ο πρώην άσος της Άρσεναλ από την αυγή της νέα χιλιετίας μέχρι και σήμερα.
Μόνιμος εδώ και μία δεκαετία
Ο Κόουλ έχοντας εκπροσωπήσει την Αγγλία στις μικρότερες της ομάδες (ήταν μαζί με τους Στίουαρτ Τέιλορ, Πίτερ Κράουτς, Μάθιου Εθέρινγκτον και Άντι Τζόνσον μέλος της ομάδας της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων το 1999 πριν κάνει τέσσερις εμφανίσεις με εκείνη των Κάτω των 21 με την οποία και πέτυχε ένα γκολ) από τις 28 Μαρτίου του 2001 όταν και πρωτοφόρεσε τη φανέλα της «μεγάλης» εθνικής στο ματς κόντρα στην Αλβανία ελάχιστες φορές απουσίασε από την αποστολή της αν δεν υπήρχε λόγος υγείας. Έδωσε το «παρών» τόσο στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2002 στην Άπω Ανατολή όσο και εκείνα του Euro 2004 όπου ήταν ένας από τους τέσσερις Άγγλους παίκτες στην ιδανική 11αδα της διοργάνωσης στα γήπεδα της Πορτογαλίας όπου φυσικά η εθνική μας με στρατηγό τον Ότο Ρεχάγκελ έκλεψε την παράσταση με τον απίστευτο ακόμα και σήμερα θρίαμβο της. Δύο χρόνια αργότερα ήταν παρών σ’ όλα τα ματς της Αγγλίας στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμανίας και μάλιστα στο 2ο ματς ήταν η απόκρουση του επί της γραμμής με τη βοήθεια και του δοκαριού στο σουτ του Τενόριο που βοήθησε την ομάδα του να πάρει τη νίκη 1-0 . Ήδη στα τέλη του 2008 είχε απολογισμό 68 παρουσίες με τα «λιοντάρια» όλες ως βασικός και το περασμένο καλοκαίρι, στην τραυματική για την ομάδα του πορεία στα τελικά του πρώτου αφρικανικού Μουντιάλ, στο ματς της πρώτης φάσης κόντρα στην Αλγερία με την 80η του εμφάνιση ξεπέρασε το ρεκόρ που με μία λιγότερη κρατούσε ο περίφημος Τζον Μπαρνς ως ο έγχρωμος ποδοσφαιριστή με τις περισσότερες εμφανίσεις με τη φανέλα τους.
Τα προαναφερθέντα κατορθώματα φανερώνουν ένα μέρος της αξίας του Κόουλ που διακρίνεται τόσο για τις αμυντικές του αρετές όσο και την ικανότητα του να βοηθάει την επίθεση της ομάδας του. Αν και πλέον έχει βοηθήσει τον Γκάρι Νέβιλ να απαλλαγεί από ένα αρνητικό ρεκόρ με την Αγγλία. Εκείνο του παίκτη με τις περισσότερες παρουσίες με τη φανέλα της δίχως να πετύχει γκολ.
Καλύτερος όλων ο Σάνσομ
Όσοι τώρα επιμένουν να κάνουν συγκρίσεις με προκατόχους του Κόουλ στο αριστερό άκρο της Αγγλίας δύσκολα , τουλάχιστον ακόμα, θα μπορέσουν να τον βάλουν στην κορυφή πλάι στον Σάνσομ. Γιατί μεταξύ άλλων ο μεγάλος άσος της Άρσεναλ τη δεκαετία του 80 που έκανε συνολικά 86 εμφανίσεις από το 1979 ως το 1988 αν μη τι άλλο είχε να ξεπεράσει στη διάρκεια της δικής του υπεροχής σπουδαίους αντιζήλους. Όπως ο Άλαν Κένεντι της Λίβερπουλ, ο Στίουαρτ Πιρς της Νότιγχαμ. Και πολύ περισσότερο τον κατά την ταπεινή μου γνώμη πλέον αδικημένο αριστερό μπακ μεταπολεμικά για την Αγγλία. Τον Ντέρεκ Στέιδαμ της Μπρόμγουϊτς οι τρεις μόλις παρουσίες του οποίου το 1983 αποτελούν αν μη τι άλλο ….κρίμα αν όχι προπονητικό έγκλημα (κύρια από πλευράς του αλησμόνητου τεχνικού της Αγγλίας Ρον Γκρίνγουντ).
Η Αγγλία είχε την ευτυχία και νωρίτερα να διαθέτει ορισμένους σπουδαίους αριστερούς πλάγιους μπακ όπως για παράδειγμα στη δεκαετία του 70 τον Ντέιβιντ Νις η μεταγραφή του οποίου από τη Λέστερ στη Ντέρμπι στις αρχές της (1972) έναντι 225 χιλιάδων στερλινών αποτέλεσε ρεκόρ Βρετανίας, τον Τέρι Κούπερ της σπουδαίας την ίδια εποχή Λιντς η ακόμα και τον προαναφερθέντα Μιλς που αγωνιζόταν με την ίδια ευκολία σ’ αμφότερες τις άκρες των μετόπισθεν. Όμως μετά τον νυν τεχνικό της εθνικής κάτω των 21 Πιρς με εξαίρεση τους Γκρέιαμ Λε Σο και Τόνι Ντορίγκο δεν παρουσίασε κάτι το ιδιαίτερο. Και η εμφάνιση του Κόουλ την τελευταία 10ετία δικαιολογημένα αποτελεί …κοινό τόπο στις επιλογές τόσο του Φάμπιο Καπέλο όσο και των προκατόχων του Σβεν Γκόραν Έρικσον και Στιβ ΜακΛάρεν
