ENGLAND365 12.05.2010 | 16.26
Ποιος περίμενε μια ομάδα σαν τη Φούλαμ, που ξεκίνησε τη χρονιά με τους μπουκ να την προσφέρουν στο 60-1 για να κατακτήσει το τρόπαιο, να είναι ακόμα εδώ; Και φυσικά ποιος έδινε πραγματικά τύχη σε μια ομάδα με τα προβλήματα της Ατλέτικο Μαδρίτης, την εποχή που ξεπερνούσε τον ΑΠΟΕΛ στα εκτός έδρας γκολ στους ομίλους, να φτάσει στον πρώτο ευρωπαϊκό τελικό της ύστερα από 24 χρόνια! Αλλά αυτό ακριβώς είναι η πεμπτουσία αυτής της διοργάνωσης: η απενοχοποίηση του συστήματος. Η αίσθηση για όλους πως υπάρχει ελπίδα. Πως ακόμα και οι μικροί μπορούν να ζήσουν τη δική τους (εφήμερη, όπως έχει αποδειχτεί, πλην της περίπτωσης που λέγεται Σεβίλλη) χαρά.
Η Σαχτάρ Ντόνετσκ και η Βέρντερ Βρέμης, η οποία στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν πάει ποτέ μακριά, πέρυσι διεκδίκησαν το τρόπαιο. Η Ζενίτ και η Ρέιντζερς πρόπερσι, η Εσπανιόλ το 2007, η Μίντλεσμπρο το 2006, η Σπόρτινγκ και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας το 2005, η Σέλτικ το 2003, η Φέγενορντ το 2002, η Αλαβές το 2001, η Γαλατασαράι το 2000. Κάθε τελικός και μία ιστορία, κάθε επιτυχία ή και αποτυχία μία εμπειρία ζωής. Δύσκολα ξανάρχεται, αλλά από τη στιγμή που το βιώνεις, νιώθεις πλήρης! Είσαι πια ένας πρωταγωνιστής κι όχι θεατής. Οι ελληνικές ομάδες, δυστυχώς, δεν το έχουν καταλάβει και ο Παναθηναϊκός, τόσο φέτος και το 2008 όσο κυρίως το 2003, μπορούσε να φτάσει πολύ μακριά.
Γενικά δεν παίρνει καμία ελληνική ομάδα πραγματικά στα σοβαρά τη διεκδίκηση αυτού του τροπαίου. Η Λίβερπουλ, η Γιουβέντους, η Μπάγερν, η Μίλαν, η Μπαρτσελόνα, ο Αγιαξ, η Βαλένθια, η Μαρσέιγ, όποτε τα τελευταία χρόνια «ξέπεσαν» σε αυτή τη διοργάνωση, ποτέ δεν την αντιμετώπισαν ως ευκαιρία! Νιώθουν, κι όχι άδικα, πως η θέση τους είναι αλλού. Για μία ελληνική ομάδα, όμως, αποτελεί πρόκληση να μην το εκμεταλλεύεται.
Απόψε, λοιπόν, στο Αμβούργο η ομάδα που ξεπέρασε όλη τη χρονιά τον εαυτό της, η Φούλαμ, θα βρει απέναντί της ένα περίεργο σύνολο. Η Ατλέτικο Μαδρίτης έχει παίκτες που στη μέρα τους είναι ικανοί να σαρώσουν τον οποιονδήποτε, αλλά στην κακή μέρα τους να χάσουν ακόμα και από χελώνες! Ο Φορλάν και ο Αγκουέρο στην επίθεση έχουν τη δύναμη να νικήσουν και μόνοι τους τους ήρωες, αλλά ως επί το πλείστον ατάλαντους παίκτες του Ρόι Χόντγκσον. Ωστόσο, οι τελικοί ποτέ δεν κρίθηκαν από τα ονόματα, ούτε από τους τραπεζικούς λογαριασμούς, αλλά από το πάθος και την ικανότητα προσαρμογής στις συνθήκες. Επειδή πάντα πίστευα σε κάτι μεταφυσικό όσον αφορά τους ποδοσφαιρικούς τελικούς, κάτι σαν γραφτό της μοίρας που ακολουθεί κάποια ομάδα και της δείχνει σαν φωτεινό αστέρι τον δρόμο προς τη δόξα, έχω την αίσθηση πως η βραδιά ανήκει στη Φούλαμ.
Οι Λονδρέζοι όλη τη σεζόν ξεπέρασαν τον εαυτό τους κι έχουν στον πάγκο έναν κανονικό προπονητή. Αυτό που λείπει από τους «ροχιμπλάνκος», δηλαδή. Αν πάρει το κύπελλο η Φούλαμ, θα γίνει η πρώτη ομάδα στην Ευρώπη που θα έχει κατακτήσει τίτλο σε διεθνές επίπεδο χωρίς να έχει έναν στο εσωτερικό της χώρας της! Από τα παράδοξα που αυτή η διοργάνωση μπορεί να φέρει στην επιφάνεια. Πάντα οι τελικοί του ΟΥΕΦΑ είχαν περισσότερα γκολ και καλύτερη μπάλα από αυτούς του Τσάμπιονς Λιγκ και είναι φυσιολογικό, διότι διακυβεύονται λιγότερα! Ελπίζουμε αυτό να ισχύσει και στη νέα εποχή του Γιουρόπα Λιγκ. Σε μια σεζόν που οι όμιλοι και το νέο φορμάτ έδωσαν πραγματική οντότητα στον θεσμό και έφεραν μέχρι το τέλος μια αληθινή ομάδα γεμάτη με ρολίστες κι ένα ρόστερ γεμάτο με σταρ, που σπάνια παίζουν όμως καλά ως ομάδα. Ποιο θα φανεί αρκετό για να πιάσει στα χέρια του το τρόπαιο, θα το ξέρουμε γύρω στα μεσάνυχτα απόψε.
