Ενα Κύπελλο που δίνει ελπίδα στους μικρούς
Ηταν Απρίλης του 1970. Εβρεχε καταρρακτωδώς και τίποτα δεν θύμιζε πως είχε μπει η άνοιξη.Στην Ελλάδα οι κεραίες τηλεόρασης που υπήρχαν στα σπίτια ήταν πιο λίγες και από τα αυτοκίνητα!
Μόλις τεσσάρων ετών κορασίδα η ελληνική TV, έκανε τα πρώτα της βήματα. Μαζί με αυτό το παράθυρο στον κόσμο η χώρα ανακάλυπτε μαγικά πράγματα. Ερχόμασταν πιο κοντά σε άλλες κουλτούρες. Ισως η πιο σημαντική διαφορά που εντοπίσαμε μέχρι τότε ήταν η μετάδοση εκείνου του απογεύματος. Με τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη, το Εθνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας μάς πήγαινε στο «Γουέμπλεϊ».
Η Τσέλσι θα έπαιζε με τη Λιντς Γιουνάιτεντ. Τα ονόματα του Μπρέμνερ, του Οσγκουντ, του Λόριμερκαι του Μπονέτι θα έμπαιναν στη ζωή μας. Οι παίκτες που έβγαιναν μαζί στον αγωνιστικό χώρο, οι πάγκοι των δύο ομάδων δίπλα δίπλα, ακόμα και ο τρόπος απονομής στο τέλος. Το τελετουργικό, μοναδικό. Το παιχνίδι, εξαιρετικό. Το τελικό 2-2 σήμαινε για πρώτη φορά επαναληπτικό στον 20ό αιώνα.
Από εκείνο το απόγευμα μαγεύτηκα με τη διαδικασία. Με το όλο σκηνικό. Μαζί με τον Αγγελο, το κολλητό φιλαράκι από εκείνα τα χρόνιαμέχρι σήμερα, δεν χάναμε παιχνίδι, για πολλές σεζόν μαζί. Το Κύπελλο Αγγλίας ήταν ιεροτελεστία. Εκείνος Λιντς Γιουνάιτεντ, φανατικός. Και επειδή τα «παγόνια» ήταν συχνότατα τότε σε τελικό, το... καθήκον μου ήταν να υποστηρίζω τον αντίπαλο! Τι Τσέλσι ήμουν, τι Αρσεναλ, τι Σάντερλαντ! Και εκείνος, ατάραχος όπως πάντα, επέμενε πως θα καταλάβω το λάθος μου με τον καιρό! Τα νεύρα μού έσπαγε με την ηρεμία του. Τελικά στη ζωή του έγινε ένας εξαιρετικός νευρολόγος και είμαι βέβαιος πως τη διατριβή του την ξεκίνησε πάνω μου!
Είχε δίκιο, όμως. Η Λιντς εκείνων των παιδικών μας χρόνων ήταν μαγική ομάδα, όπως και η Λίβερπουλ που θαυμάσαμε να νικά τη Νιούκαστλ το '74. Οπως και η Αρσεναλ του νταμπλ το '71. Είδαμε καλά ματς, αλλά δεν γλιτώσαμε και τη φύρα. Το 2-0 της Γουέστ Χαμ με τη Φούλαμ το '75, το 1-0 της Ιπσουιτς με την Αρσεναλ το '78. Χαρήκαμε στην έκπληξη της Σαουθάμπτον το '76 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μείναμε άφωνοι με την τροπή που πήρε το ματς του '79, όταν η Γιουνάιτεντ ανέτρεψε το 0-2 σε δύο λεπτά στο τέλος, αλλά δέχτηκε αμέσως το 3-2 από τον Αλαν Σάντερλαντ.
Τη δεκαετία του '80, δουλεύοντας πια, άλλους τελικούς είδα στην τηλεόραση, όπως το επικό 3-2 της Τότεναμ επί της Μάντσεστερ Σίτι το 1981 με το σλάλομ του Ρίκι Βίγια, άλλους στο «Γουέμπλεϊ», όπως τη νίκη της Λίβερπουλ με την Εβερτον με 3-2 το '89, αλλά και την αναπάντεχη επιτυχία της Γουίμπλεντον με τη Λίβερπουλ, που προσφερόταν φαβορί στο 1,10, η μικρότερη απόδοση ποτέ στην ιστορία των τελικών του F.A. Cup. Περιέγραψα, επίσης, τον μοναδικό μου τελικό για την ΕΡΤ το 1990, το 1-0 της Γιουνάιτεντ με την Κρίσταλ Πάλας (ύστερα από το εκπληκτικό 3-3 στο πρώτο ματς), που ήταν ο πρώτος από τους τίτλους του σερ Αλεξ με τους «κόκκινους διαβόλους».
Το 1985 ήμουν στο στούντιο της ΕΡΤ, παρουσιάζοντας την ειδική εκπομπή πριν από το 1-0 της Γιουνάιτεντ κόντρα στην Εβερτον χάρη στο γκολ του Γουάιτσαϊντ την ώρα που είχε μείνει με 10 παίκτες. Βίωσα, επίσης, την ωραία εικόνα ένα Ελληνόπουλο να μπαίνει στο γήπεδο και να ζει αυτή τη γιορτή. Ο Νίκος Νταμπίζας έζησε την ατμόσφαιρα στους δύο σερί χαμένους τελικούς της Νιούκαστλ το '98 και το '99. Το 2006 το συγκλονιστικό 3-3 της Λίβερπουλ με τη Γουέστ Χαμ, με τον Τζέραρντ να σκοράρει με απίστευτο σουτ από 35 μέτρα, έδωσε και πάλι λίγη αίγλη στον θεσμό, που είχε χάσει πολλή από τη λάμψη του τα τελευταία δέκα χρόνια.
Η επέκταση του Τσάμπιονς Λιγκ, το σνομπάρισμα του θεσμού από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2000 και οι πολλοί ξένοι, που στο πρωτάθλημα δίνουν χρώμα, αλλά στο Κύπελλο αφαίρεσαν κάτι από τη μαγεία, αποτελούν βασικούς λόγους της πτώσης. Δεν ξέρω, βέβαια. Μπορεί τίποτα να μην άλλαξε και το πρόβλημα είναι πως απλώςεμείς μεγαλώσαμε! Είναι κι αυτή μια εξήγηση!
Ο φετινός τελικός δεν είναι ο πρώτος μεταξύ κάποιου «Γολιάθ» ενάντια σε «Δαυίδ», ούτε αποτελεί πρωτοτυπία η μία ομάδα να έχει υποβιβαστεί. Είναι, όμως, η πρώτη φορά στα 128 χρόνια που κοντράρονται ο πρωταθλητής με τον τελευταίο στη βαθμολογία. Η Τσέλσι είναι ξεκάθαρο φαβορί, έχοντας μεταβληθεί από το 1997 και μετά σε μία ομάδα Κυπέλλου και έχοντας δύο κατακτήσεις τα τελευταία τρία χρόνια. Για την Πόρτσμουθ η επιστροφή μέσα σε 24 μήνες στο «Γουέμπλεϊ» είναι κάτι παραπάνω από θαύμα, ειδικά όταν από την ομάδα που κατέκτησε το τρόπαιο το 2008 υπάρχουν πια μόνο τέσσερις ποδοσφαιριστές.
Η εξέλιξη του αγώνα φυσιολογικά θα πάει όπως και τις τέσσερις προηγούμενες φορές που μία ομάδα υποβιβάστηκε και έφτασε στον τελικό. Δηλαδή με νίκη του φαβορί. Παρ' όλα αυτά, η Πόρτσμουθ είναι ικανή να το παλέψει και, γιατί όχι, να μιμηθεί την Μπράιτον το 1983, που απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έφτασε στο πρώτο ματς μια ανάσα από μια επική νίκη (2-2), πριν το 4-0 του επαναληπτικού αγώνα αποκαταστήσει την τάξη. Και μόνο η παρουσία της Πόρτσμουθ στον τελικό αποτελεί για τον θεσμό την καλύτερη επιβεβαίωση πως υπάρχουν ακόμα ελπίδα και χώρος για τους μικρούς.
