Όταν μου έβαλε βενζίνη ο Αλ Πατσίνο!
Ήταν τέτοιες μέρες πριν από 24 χρόνια, όταν η Ελλάδα, αν και έμοιαζε με ψέμα, έπαιρνε μέρος σε Μουντιάλ... μπορεί να εξελίχτηκε σε εφιάλτη όμως προσωπικά εκείνη η αμερικανική εμπειρία μου μένει χαραγμένη στο μυαλό! Και για ένα επιπλέον λόγο....Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος για το Παγκόσμιο Κύπελλο που έχει χαραχτεί στη μνήμη του!
Διευκρινίζω πως το πιο αξέχαστο Μουντιάλ, στη ζωή του κάθε ανθρώπου, είναι το πρώτο που παρακολουθεί και έχει συναίσθηση του τι βλέπει. Εκεί γύρω στα 9, 10,11 ή 12 χρόνια. Για μένα αυτό ήταν της Γερμανίας το 1974, όταν η ΕΡΤ μετέδωσε σχεδόν όλα τα παιχνίδια ζωντανά, τη στιγμή που ολόκληρο το χρόνο πότε παρακολουθούσαμε 10 ματς το πολύ! Είδα τον Κρόιφ και την εθνική Ολλανδίας, την Γερμανία του Μπεκενμπάουερ, τη Πολωνία του Ντέινα ακόμα και το κακέκτυπο της Βραζιλίας που είχε ωστόσο ακόμα Ριβελίνο και Ζαϊρζίνιο. Ωστόσο, αυτή ιστορία που θα σας διηγηθώ από το παγκόσμιο κύπελλο του 1994, δεν θα μπορούσε να μην είναι αυτή που δε φεύγει από το μυαλό με τίποτα και όχι για αγωνιστικούς λόγους!
Πάμε όμως στη ξεχωριστή διαδικασία του να παίζει και η Ελλάδα σε μια μεγάλη διοργάνωση. Τότε, που το θαύμα του 2004 αργούσε μία δεκαετία, η εθνική ομάδα δε λογιζόταν ανάμεσα σε εκείνες που μπορούσαν να προκριθούν σε ένα μεγάλο τουρνουά, συνεπώς ήταν ξεχωριστή η χαρά αυτή που νοιώσαμε με την πρόκριση και υπήρχε λαχτάρα για την ημέρα που θα ξεκίναγε το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Πήγα απεσταλμένος του Mega και της εφημερίδας Sportime αλλά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού έφτασα με τα νεύρα τεντωμένα από τους ατελείωτους ελέγχους. Μετά από ενδελεχές ψάξιμο βγήκα από το αεροδρόμιο της Βοστώνης και πήρα ταξί για το ξενοδοχείο.
Η αποπνικτική ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία έκαναν αφόρητη την ατμόσφαιρα. Όλα όμως έπαψαν να με απασχολούν μόλις μπήκα στην ρεσεψιόν και είδα το stand που καλωσόριζε τους δημοσιογράφους... Η σημαία της Ελλάδας ανάμεσα στις 24 που θα έπαιρναν μέρος στην μεγαλύτερη γιορτή του ποδοσφαίρου έμοιαζε με ψέμα.
Πλέον μας χώριζαν δέκα μέρες από την πρεμιέρα. Κύλησαν γρήγορα αλλά κάτι δεν ταίριαζε σε αυτό που ζούσαμε... Βλέπαμε τις άλλες αποστολές να επικεντρώνονται στην προετοιμασία, ωστόσο εμείς κάθε βράδυ ήμασταν καλεσμένοι σε διαφορετική εκδήλωση! Η εθνική ομάδα ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ομογενών και ο πανέξυπνος Αλκέτας Παναγούλιας (αυτός που έκανε τον Έλληνα ποδοσφαιριστή να πιστέψει στο αδύνατο και να αρχίσει να κοιτάζει στα μάτια τους Βραζιλιάνους, τους Γερμανούς και τους Ιταλούς) είχε κάνει το πιο μοιραίο λάθος της καριέρας του. Άφησε τον ενθουσιασμό να παρασύρει σαν ποτάμι την ομάδα και αυτές οι συνεχόμενες γιορτές μαζί με το κακό ξεκίνημα εναντίον της Αργεντινής του Μαραντόνα, με το βαρύ 4-0 να πέφτει σαν αστροπελέκι πάνω μας, έβγαλε στην επιφάνεια έχθρες και διχόνοιες.
Ότι ακολούθησε στο διάστημα που η ομάδα είδε το αμερικάνικο όνειρο να μετατρέπεται σε εφιάλτη θα μπορούσαν να γίνουν μπεστ σέλερ. Ωστόσο εκείνες οι μέρες για όλους μας ήταν ένα μάθημα. Το ελληνικό ποδόσφαιρο από εκείνο το τραγικό ταξίδι διδάχτηκε πάρα πολλά και τα απέφυγε στο επόμενο τουρνουά που κατάφερε να προκριθεί, το 2004. Η επιτυχία της Πορτογαλίας εν μέρει γεννήθηκε από την πικρή εμπειρία της Αμερικής!
Όταν πια η Ελλάδα αποχώρησε, άρχισα να πηγαίνω σε όλα τα ματς που μπορούσα. Ταξίδεψα στη Νέα Υόρκη, στο Ντιτρόιτ, στο Μαϊάμι, στο Ντάλας, στο Σαν Φρανσίσκο, στο Σαν Ντιέγκο και κυρίως έμεινα δώδεκα μέρες στο Λος Αντζελες! Το ξενοδοχείο μου βρισκόταν στο Χόλιγουντ και κάθε μέρα για να πάω στο Κέντρο Τύπου οδηγούσα μέσα από τους δρόμους του Μπέβερλι Χιλς, με τα σπίτια των διασήμων σταρ. Η διαφορά της ώρας βοηθούσε στο να τελειώνω μεσημέρι τη δουλειά εκεί αφού ήταν πια μεσάνυχτα στην Ελλάδα και έφευγα για τη Σάντα Μόνικα όπου έκανα μπάνιο και έτρωγα με τους πασίγνωστους αστέρες να κάθονται δίπλα σου σαν να μη συμβαίνει τίποτα!
Ποδοσφαιρικά έκανα συνέντευξη με τον Ρομάριο και βίωσα τι είναι να παρακολουθείς προπόνηση της Βραζιλίας μαζί με εκατοντάδες δημοσιογράφους από τη χώρα του καφέ, που έκαναν ζωντανή περιγραφή ακόμη και σε... απλά σπριντ ή σε ασκήσεις κορόιδου! Συνάντησα τη Νάντια Κομανέτσι που ζούσε μόνιμα εκεί και μίλησα μαζί της κάνοντας μια υπέροχη συνέντευξη που περισσότερο ήταν συζήτηση. Έχω να λέω πως ήμουν εκεί τη μέρα που ο Ρομπέρτο Μπάτζιο αστόχησε στο πιο διάσημο πέναλτι της ιστορίας και η Βραζιλία υπό το βλέμμα του Πελέ -που καθόταν λίγα μέτρα πιο πέρα από εμένα- περιγράφοντας για τη βραζιλιάνικη τηλεόραση, επέστρεφε στην κορυφή μετά το 1970.
Ο τελικός έγινε για λόγους διευκόλυνσης των ευρωπαϊκών τηλεοράσεων μεσημέρι και αντιλαμβάνεται κανείς πόσο έβραζε ο τόπος! Επιστρέφοντας το απόγευμα στο δωμάτιο πακέταρα τα πράγματα και πήρα το νοικιασμένο αυτοκίνητο για να το επιστρέψω. Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο για να το γεμίσω. Όλες τις προηγούμενες φορές είχε ένα παιδί που γέμιζε τα αυτοκίνητα αλλά τώρα ήταν Κυριακή απόγευμα.... Σταμάτησα στην αντλία, κατέβασα το παράθυρο και είδα ένα τύπο με κόκκινο μπλουζάκι και μπλε καπελάκι που έβαζε βενζίνη σε ένα «σκαραβαίο» Volkswagen. «Μου το γεμίζετε και μένα παρακαλώ», είπα νομίζοντας πως είναι ο υπάλληλος της εταιρείας... Βγήκα ταυτόχρονα για να ανοίξω την τάπα της βενζίνης. «Φυσικά, κύριε» άκουσα την φωνή του ωστόσο ήταν λίγο ειρωνικός ο τόνος και αμέσως αντιλήφθηκα πως ήταν πολύ χαρακτηριστική.... γυρίζοντας προς το μέρος του, αντίκρυσα ένα πολύ οικείο πρόσωπο!
«Εμείς εδώ βάζουμε μόνοι, νεαρέ» είπε και δείχνοντας με χαμόγελο την πινακίδα Self Service (κάτι άγνωστο σε εμάς στην Ελλάδα) στη γωνία του βενζινάδικου, συνέχισε να γεμίζει το ντεπόζιτο!
Πόσοι έχουν να λένε πως μία μέρα τους εξυπηρέτησε προσωπικά σε βενζινάδικο ο... Αλ Πατσίνο;
