Δεν είναι φαβορί η Βραζιλία; Μα γι' αυτό ακριβώς είναι και πολύ επικίνδυνη!
Βλέποντας τη Βραζιλία στο ματς του Άνφιλντ με την Κροατία σκέφτηκα πως αν ήμουν αντίπαλος τους θα φοβόμουν πολύ! Γιατί μετά από εκείνο το 1-7 με τη Γερμανία το 2014, η ομάδα έμαθε με τον πιο σκληρό τρόπο πως τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτό τον κόσμο και επίσης πως ακόμα και για μία εθνική ομάδα με τόσο βαριά φανέλα ο διασυρμός σε αυτό το επίπεδο είναι μόνο ένα κακό εικοσάλεπτο μακριά! Γράφει ο Χρηστος Σωτηρακόπουλος.
Αν το Μουντιάλ ήταν το 2013 που η Βραζιλία διέλυσε 3-0 την Ισπανία στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών, το 2005 που συνέτριψε την Αργεντινή 4-1, ή το 1997 τότε θα ψάχναμε για τον δεύτερο. Όμως το κανονικό Μουντιάλ ήρθε το 1998 με τη γνωστή περιπέτεια του Ρονάλντο, το 2006 όταν οι Βραζιλιάνοι είχαν χάσει την φρεσκάδα τους και η ήττα από την Γαλλία (που όλοι είχαν ξεγραμμένη μετά την αναιμική αρχή) έβαλε τέλος στο σερί της «σελεσάο» με τρεις τελικούς σε ισάριθμα Μουντιάλ και το 2014 αφήστε το καλύτερα! Ο ημιτελικός με το 1-7 θα μείνει για πάντα στίγμα.
Σε αυτό εδώ που αρχίζει σε λίγο, η Βραζιλία δεν είναι φαβορί και αυτό μόνο καλό θα της κάνει. Δεν εννοώ των bookmakers (οι οποίοι επιλέγουν την Ισπανία, την Αργεντινή ή τη Γερμανία πιο μπροστά και πιθανώς λογικά, αλλά όσων πραγματικά καταλαβαίνουν το ποδόσφαιρο. Η Βραζιλία δεν έχει καμία σχέση με αυτό που τα παιδιά της δικής μου εποχής ερωτεύτηκαν. Την Βραζιλία δηλαδή του 1970, της ανέμελης μπάλας και των πέντε δεκαριών που... στριμώχθηκαν από τον Ζοάο Σαλντάνια στην ίδια ενδεκάδα και όταν τον διαδέχτηκε ο Μάριο Ζαγκάλο έγιναν…έξι! Εκείνη η ομάδα αιχμαλώτισε την φαντασία και έβαλε μια για πάντα τόσο ψηλά τον πήχη που πολλές φορές η ενδεκάδα που παρέταξε η Βραζιλία στα Μουντιάλ περνούσε από…κάτω! Ακόμα και των παιδιών της δεκαετίας του 90 ή αρχών του νέου millenium με Ρονάλντο και Ριβάλντο και με Ροναλντίνιο, Ρομπέρτο Κάρλος, Κακά και Καφού. Γιατί και σε χρονιές που τελικά έμειναν με άδεια χέρια, η Βραζιλία έδωσε στον κόσμο το κάτι διαφορετικό.
Το 1982 ελάχιστοι μπορούν να διαφωνήσουν πως η παρέα του Σόκρατες, του Ζίκο, του Έντερ και του Φαλκάο δεν άξιζε τον τίτλο. Όμως έμεινε λόγω Πάολο Ρόσι με άδεια χέρια. Το 1986 πάλι, μάγεψαν στο Μεξικό, αλλά έμειναν εκτός από την εξαιρετική Γαλλία του Πλατινί στα πέναλτι. Το 98 η όλη ιστορία με τον Ρονάλντο την μέρα του τελικού ουσιαστικά τους «τελείωσε» πριν κατέβουν στο γήπεδο. Ακόμη και το 78 έμειναν αήττητοι αλλά...τρίτοι (μοναδικό φαινόμενο) με φυσιογνωμίες όπως ο Ριβελίνο και ο Ντιρσέου. Στην καρδιά μας όμως αυτές οι ομάδες είναι δίπλα στους νικητές. Και ίσως και περισσότερο από την ενδεκάδα του 1994 που πάλι με τον Παρέιρα στον πάγκο πήρε το Κύπελλο ύστερα από 24 χρόνια. Με εξαίρεση τον χαρισματικό Ρομάριο οι άλλοι παίκτες εκείνης της Βραζιλίας δύσκολα θα χωρούσαν στην «σελεσάο» του 1970 και του 1982, ακόμα και του 2002. Αλλά το ποδόσφαιρο δεν επιβραβεύει μόνο τους καλλιτέχνες και κρατά χώρο και για τους εργάτες. Άλλωστε η επιλογή του Σκολάρι το 2014 να βάλει τον νεαρό και επιθετικογενή Μπερνάρντ αντί του τραυματία Νεϊμάρ χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό επειδή δεν άλλαζε το στυλ της ομάδας ωστόσο όλοι μίλησαν για αυτοκτονία μετά τη συντριβή επειδή δεν έβαλε ακόμα έναν αμυντικογενή χαφ απέναντι στη γερμανική υπεροπλία. Μετά Χριστόν προφήτες υπάρχουν παντού!
Στην όλη εύρυθμη λειτουργία της τωρινής Βραζιλίας αυτός που παίζει καταλυτικό ρόλο είναι ο Φιρμίνο που όπως γράφει και ο (απόλυτος γνώστης του λατινοαμερικάνικου φουτμπόλ) Τιμ Βίκερι η ικανότητα του να τρέχει και να καλύπτει με την ιδιοφυΐα του, όλους τους χώρους που η μπάλα πρόκειται να παιχτεί, τον καθιστά υπερπολύτιμο. Θα είναι λάθος για μένα αν δεν προτιμηθεί ο Φιρμίνο και ξεκινήσει ο Ζεσούς που θα είναι πολύ πιο χρήσιμος ως αλλαγή. Η Βραζιλία διαθέτει τα καλύτερα άκρα από οποιαδήποτε άλλη ομάδα αφού υπάρχει και το τούρμπο που ακούει στο όνομα Μαρσέλο. έχει αμυντικούς χαφ με την ποιότητα του Φερναντίνιο και του Παουλίνιο, οργανωτικούς σαν τους Κουτίνιο, Γουίλιαν και το πολυεργαλείο που λέγεται Φρεντ. Φυσικά τον Νεϊμάρ και μία τρομερή επιλογή από δύο top class τερματοφύλακες! Είτε ο Άλισον παίξει είτε ο Έντερσον δεν υπάρχουν πολλές χώρες με καλύτερους! Οποιονδήποτε από τους δύο αν είχε η Αργεντινή θα ήταν το απόλυτο φαβορί!
Η Βραζιλία μπορεί να εξελιχτεί σε μεγάλο φαβορί, ακριβώς επειδή όπως και το 2002 πάει με χαμηλωμένα τα μάτια και δεν παρασύρεται κανείς σε μεγάλα λόγια. Το 2006 ήταν ένα πάρτι που μετατράπηκε σε τσίρκο από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι της η ομάδα σε γερμανικό έδαφος, το 2010 πλήρωσε το λάθος του Ντούνγκα να υποτιμήσει τους Ολλανδούς. Το 2014 την υπεροψία του Σκολάρι και τον τραυματισμό του Νεϊμάρ ενώ ο ημιτελικός ήρθε ως χαστούκι αλλά η έδρα αποτελούσε έτσι κι αλλιώς τροχοπέδη και όχι βοήθεια!
Τώρα αν οι παίκτες είναι συγκεντρωμένοι και ήρεμοι μπορούν να πάρουν το έκτο τους κύπελλο. Οι εποχές που πέταγαν φωτιές και ο κόσμος περίμενε να δει τους σταρ με τα εξωτικά ονόματα (Λεϊβίνια, Μιραντίνια, Κασπερτζιάνι, Ρομπέρτο Ντιναμίτε, Μάρκο Αντόνιο, Αμαράλ,) πέρασε ανεπιστρεπτί τη μέρα που η αθωότητα πέθανε δύο φορές. Μία στο Italia 90. Τότε που στο Τορίνο οι Βραζιλιάνοι έσπασαν τα δοκάρια, ο Μαραντόνα βρήκε τον Κανίγια με ονειρική πάσα σκοράροντας για την Αργεντινή και το έργο τελείωσε με δάκρυα.
Το 1994 η Βραζιλία πήρε ένα παγκόσμιο Κύπελλο παίζοντας όπως όλοι οι …Ευρωπαίοι. Με δύο αμυντικά χαφ, με προσοχή στην άμυνα, παίζοντας μόνο ένα ξεχωριστό ματς, με την Ολλανδία στο Ντάλας (3-2) χωρίς ούτε ένα … τακουνάκι! Με τον καιρό επίσης κανείς Βραζιλιάνος πρώτης γραμμής δεν μένει καιρό στην χώρα του, οπότε ερχόμενος στην Ευρώπη για να βγάλει τον… περιούσιο και όλοι ξέρουν όλους και μάλιστα καλά για να αιφνιδιαστούν. Οπότε το να νομίζουμε ακόμη πως Βραζιλία ίσον τακουνάκια και ντρίμπλες είναι αφελές. Θα τα κάνουν, σε κάποιο εύκολο ματς με το σκορ στο 3-0 αλλά γενικά δεν θα θυσιάσουν πια την ουσία για το (όποιο) θέαμα. Η δεύτερη ευθανασία της αφέλειας ήταν το 1-7. Και μαζί με το μάθημα που ήταν σκληρό υπολογίστε πως κανείς Βραζιλιάνος δεν θέλει το όνομα του να μείνει στην ιστορία στα Μουντιάλ αρνητικά.
Άλλες φορές επιτυχία για τους Βραζιλιάνους θα ήταν μόνο η κατάκτηση του τίτλου. Ο τελικός απλά δεν θα σήμαινε κάτι. Όχι τώρα. Και όπως το 2002 που κανείς δεν τους μετρούσε σοβαρά και το πήραν, .έτσι και τώρα, η έλλειψη άγχους μπορεί τελικά να κάνει πολύ μεγάλη διαφορά!
