Χαμηλά το πήχη και πηγαίνει παιχνίδι με παιχνίδι η Αγγλία!
Η μέρα που η Αγγλία μπαίνει στο παγκόσμιο κύπελλο σηματοδοτείται από τις χαμηλότερες προσδοκίες τουλάχιστον των τελευταίων 30 χρόνων κάτι που δεν αποκλείεται να λειτουργήσει πολύ θετικά για την ομάδα του Γκάρεθ Σαουθγκέιτ, την νεότερη σε μέσο όρο ηλικίας που έχει εμφανιστεί σε Μουντιάλ από το 1958. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Τις τελευταίες τρεις μέρες έχω βρεθεί στο νησί και παρακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο οι Άγγλοι σχολιάζουν τα δρώμενα στο παγκόσμιο κύπελλο της Ρωσίας αντιλαμβάνεσαι πως τούτη τη φορά δεν πρόκειται να παρασυρθούν σε μεγαλοστομίες! Υπάρχει σαφέστατα μία συγκρατημένη αισιοδοξία αλλά και μόνο το γεγονός πως δεν έχει γίνει κουβέντα από τα ΜΜΕ και κατ’ επέκταση από τους οπαδούς για κατάκτηση του τροπαίου σημαίνει πως είναι σε πολύ καλό δρόμο η όλη κατάσταση!
Μόνο το 1982, όταν η Αγγλία εμφανίστηκε για πρώτη φορά μετά από 12 ολόκληρα χρόνια στην διοργάνωση έπειτα από τους αποκλεισμούς του 74 και το 78, θυμάμαι να υπήρχε αντίστοιχα τόσο συγκρατημένη κατάσταση. Τότε όμως μετά από την εντυπωσιακή αρχή με νίκη επί της Γαλλίας και ακολούθως άλλες δύο επικρατήσεις με τη Τσεχοσλοβακία και το Κουβέιτ τα μεγάλα λόγια δεν άργησαν. Η ομάδα αποκλείστηκε στην επόμενη φάση από την Γερμανία αλλά αήττητη και τουλάχιστον είχε κάνει μία αξιοπρεπέστατη εμφάνιση.
Ο Γκάρεθ Σαουθγκέιτ ξέρει πάρα πολύ καλά πως η ομάδα του έχει σαφέστατα μειονεκτήματα αλλά έχει και τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί τις δυνατές προοπτικές της. Δεν υπάρχει περίπτωση να βάλει τον Χάρι Κέιν να χτυπά κόρνερ για παράδειγμα όπως ο Χότζον στη Γαλλία το 2016 και επίσης δεν υπάρχει περίπτωση να μη χρησιμοποιήσει τους καλύτερους έντεκα που πήρε μαζί!
Από την άλλη υπάρχει μία συζήτηση για το εάν οι τρεις στην άμυνα είναι λύση στο 3-4-3 ή 3-4-1-2 Όπως υπάρχει και μεγάλος προβληματισμός για τους γκολκίπερ αφού όλοι είναι ταλαντούχοι αλλά κανείς δεν έχει εμπειρία.
Η πρεμιέρα κόντρα στην Τυνησία δίνει την ευκαιρία για τον όποιο πειραματισμό ωστόσο το βασικότερο απ’ όλα είναι στο τέλος της ημέρας να έχει πάρει τους τρεις βαθμούς. Πρώτος στόχος θα είναι η πρόκριση στους 16 και μετά με ένα καλό ζευγάρωμα να φτάσει στα προημιτελικά τα οποία τώρα όλοι αποδέχονται ως καλή πορεία! Όταν επί Ερικσον η Αγγλία πήγαινε τρένο μέχρι εκεί το 2004 και το 2006 αλλά αποκλειόταν στα πέναλτι από την Πορτογαλία και τη πρώτη από αυτές το 2002 από την εξαιρετική Βραζιλία ο τύπος γκρίνιαζε και ο κόσμος ακολουθούσε...έτσι είναι όμως τα πράγματα.
Η τωρινή φουρνιά πρέπει να πάρει εμπειρίες και να είναι έτοιμη σε δύο χρόνια από τώρα, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με τον ημιτελικό και τον τελικό στο Γουέμπλεΐ να παλέψει για τον τίτλο. Για τώρα αυτό που μπορεί να κάνει είναι να συλλέξει εμπειρίες και να προσπαθήσει να παίξει όσο το δυνατόν καλύτερα προκειμένου να πάρει τον κόσμο θετικά με το μέρος της και επίσης να δώσει υποσχέσεις πως τα καλύτερα μπορεί να έρθουν. Η Τυνησία δεν θα είναι εύκολος αντίπαλος και το ξέρουν στο αγγλικό στρατόπεδο, αλλά οποιαδήποτε κουβέντα για το αν η ομάδα μπορεί να πάει έστω στα προημιτελικά για να μπορεί να γίνει χρειάζονται τέτοια παιχνίδια να τα κερδίζεις ακόμα κι αν δεν παίξεις καλά. Αυτό θα είναι μια μεγάλη δοκιμασία για την νεανική ομάδα του Σαουθγκέιτ και μέσα από τέτοια ματς και τις όποιες δυσκολίες παρουσιάζονται μπορείς να ελπίζεις στο να αποκομίσεις το μέγιστο σε εμπειρίες. Αυτή ομάδα (μακάρι να διαψευστώ) δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά αλλά θα είναι κάτι που θα το χαρώ ιδιαίτερα εάν τα καταφέρει!
