Αγγλική ομάδα στον τελικό της Μαδρίτης; Φυσικά και ναι…
Τέτοια εποχή πέρσι έγραψα πως θα ήταν δύσκολο να δούμε μία αγγλική ομάδα στο Κίεβο, στον τελικό του UEFA Champions League αλλά όχι αδύνατο και η παρουσία της Λίβερπουλ με δικαίωσε αν και πολλοί διαφωνούσαν ακόμα και με τη σκέψη εκείνη την εποχή. Η αλήθεια είναι πως πίστευα περισσότερο στις δύο ομάδες του Μάντσεστερ για να πάνε μακριά, αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι εξισώσεις. Τώρα όμως λέω πως μία αγγλική ομάδα οφείλει να είναι πάλι στον τελικό της Μαδρίτης. Γράφει ο Χρηστος Σωτηρακόπουλος.
Ο λόγος είναι απλός. Η επιστροφή της Λίβερπουλ σε έναν τελικό έπειτα από το 2007 έδειξε πως δεν είναι αδύνατο όπως κάποιοι υποστήριζαν. Όμως πραγματικά δεν μπορεί να γίνει σοβαρή κουβέντα όταν οι ομάδες του πιο ακριβού με διαφορά πρωταθλήματος, με τους κορυφαίους προπονητές στον πλανήτη, θεωρούν επιτυχία να πάνε ως τον τελικό!
Για τρεις σερί χρονιές το 2006-2007, το2007-2008 και το 2008-2009 στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ υπήρχαν αγγλικοί εμφύλιοι και τρεις ομάδες στις τέσσερις προέρχονται από την Πρέμιερ Λιγκ. Το 2008 μάλιστα στη Μόσχα έπαιξαν η Γιουνάιτεντ με τη Τσέλσι για τον τίτλο ενώ από το 2005 μέχρι το 2012 μόνο μία χρονιά (το 2010) δεν υπήρχε αγγλική ομάδα στον τελικό! Και τότε όμως χρειάστηκε να ανοίξει και να κλείσει ένας κύκλος αφού πριν από την νίκη της Λίβερπουλ στον «τρελό» τελικό της Πόλης το 2005, σε 13 χρονιές που είχαν ακολουθήσει την επιστροφή των αγγλικών ομάδων στα ευρωπαικά κύπελλα ύστερα από την τιμωρία του Χέιζελ, μονάχα σε μία κατάφεραν να έχουν εκπρόσωπο: το 1999 την νύχτα που η Γιουνάιτεντ ξεπέρασε τη λογική και ανέτρεψε το ματς με τη Μπάγερν.
Τώρα ζούμε την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας των Ισπανών. Η Ρεάλ έχει πάρει τρία τρόπαια σερί και τέσσερα από το2014 και μετά. Σε ένα Κύπελλο θυμίζω όπου από το 2005 μέχρι το 2010 αποκλειόταν στο γύρο των 16 και μετά σερί στα ημιτελικά μέχρι το 2013! Η Μπαρτσελόνα πήρε το τρόπαιο το 2009,το 2011 και το 2015 ενώ η Ατλέτικο Μαδρίτης έφτασε δύο φορές στη πηγή και δεν ήπιε νερό! Και φέτος πάλι οι Ισπανοί, δικαιωματικά θα αρχίσουν ως φαβορί.
Αυτοί οι κύκλοι δεν είναι πρωτόγνωροι σε ένα Κύπελλο που από την αρχή του εμφάνισε ομάδες και χώρες έτοιμες να πάρουν τα σκήπτρα. Οι Ισπανοί από το 1956 έως το 1962 είχαν πάντα ομάδα στον τελικό με την Ρεάλ να κατακτά πέντε Κύπελλα. Οι Ολλανδοί ακολούθησαν με τους πέντε τελικούς από το 1969 έως και το 1973 στους οποίους τρεις φορές ο Αγιαξ και μία η Φέγενορντ πήγαν στις κάτω χώρες το τρόπαιο. Οι Γερμανοί με τη Μπάγερν και τη Γκλάντμπαχ έπαιξαν σε τέσσερις τελικούς σερί από το 1974 έως και το 1977, αλλά εκείνοι που έκαναν τον επόμενο κύκλο ήταν οι Άγγλοι με παρουσία σε εννιά τελικούς από τους έντεκα ανάμεσα σε 75 και 85 και μάλιστα με τέσσερις διαφορετικές ομάδες (Λίβερπουλ, Νότιγχαμ, Αστον Βίλα και Λιντς).
Οι Ιταλοί ακολούθησαν στην δική τους χρυσή εποχή με παρουσία επτά εκπροσώπων στους τελικούς από το 1989 έως και το 1998 με μόνη εξαίρεση το 1991, για να ακολουθήσει μία δεκαετία όπου είχαμε την πρώτη ομάδα που αγωνίστηκε σερί τελικούς, αλλά έχασε (Βαλένθια) τον πρώτο εμφύλιο ισπανικό τελικό (Ρεάλ-Βαλένθια) τον πρώτο ιταλικό (Μίλαν-Γιουβέντους) και τον πρώτο αγγλικό (Τσέλσι-Μαν.Γιουνάιτεντ) και την επιστροφή των αγγλικών ομάδων στο προσκήνιο και μετά το διπλό ισπανικό τελικό με μόνη τη Γιουβέντους ως σφήνα φιναλίστ σε δύο περιπτώσεις. .
Παραδοσιακά επίσης όποιος είχε τα περισσότερα χρήματα, είχε και το πάνω χέρι, γιατί διέθετε τους καλύτερους παίκτες. Αυτό συνέβαινε έντονα στην εποχή του Μπερναμπέου και της αυτοκρατορίας της Ρεάλ, αλλά οι αγγλικές ομάδες για παράδειγμα που δεν είχαν λεφτά, με τη δυνατότητα να έχουν απεριόριστο αριθμό Βρετανών στις ομάδες τους χωρίς να μετράνε για ξένοι οι Σκωτσέζοι και οι Ιρλανδοί, ενώ η δεκαετία της ιταλικής ακμής ήταν απόρροια των κορυφαίων ξένων ποδοσφαιριστών που είχαν οι ομάδες της SERIE A εκείνα τα χρόνια.
Η Πρέμιερ Λιγκ με τα πανάκριβα τηλεοπτικά συμβόλαια και τα καταπληκτικά γήπεδα κατάφερε να έχει την μερίδα του λέοντος στην επιτυχία πριν λίγα χρόνια, ωστόσο καταλυτικός παράγοντας ήταν και η υπομονή που έδειχναν οι αγγλικές ομάδες στηρίζοντας τους τεχνικούς. Ο Φέργκιουσον και ο Βενγκέρ είχαν ριζώσει στους πάγκους, ο Μπενίτεθ στα ντουζένια του είχε τη Λίβερπουλ κάθε χρόνο πρωταγωνίστρια και ο Μουρίνιο μπορεί να μην πήρε ευρωπαϊκό τίτλο με την Τσέλσι αλλά αυτός έβαλε τις στέρεες βάσεις για αυτό που τελικά συνέβη το 2012. Φεύγοντας πάντως ο Σερ Αλεξ χάθηκε μαζί του μία ολόκληρη εποχή! Ενας άνθρωπος που μετέτρεψε έναν παρακμάζοντα σύλλογο χωρίς πρωτάθλημα για 26 χρόνια στον απόλυτο δυνάστη του αγγλικού ποδοσφαίρου, και με τη φυγή φανέρωσε τα πάμπολλα προβλήματα της Γιουνάιτεντ που τέσσερα χρόνια τερμάτιζε εκτός τριάδας, κάτι που δεν είχε συμβεί από το 1991! Ομως αποδεικνύεται πως μόνο τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία αφού πολλές πιο πλούσιες ομάδες από τις αγγλικές δεν υπάρχουν ωστόσο είναι αλήθεια πως και ο ανταγωνισμός στην Πρέμιερ Λιγκ, προέκυψε γιατί έπεσε το επίπεδο των ισχυρών!
Βέβαια τη χρονιά που πέρασε η Σίτι μαζεύοντας 100 βαθμούς και νικώντας σε 18 από τα 19 ματς του πρώτου γύρου πέτυχε κάτι αδιανόητο, παίρνοντας τον τίτλο την πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου ουσιαστικά. Θα ήθελα όμως ένα πραγματικά καλό πρωτάθλημα, αλλά καταλαβαίνω και αυτούς που θα ήθελαν να δουν τις αγγλικές ομάδες να κυριαρχούν και πάλι στην Ευρώπη! Για πρώτη φορά πέρσι πέντε αγγλικές ομάδες ήταν στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και το πρώτο στοίχημα ήταν να περάσουν όλες στα νοκ άουτ. Μετά τρεις ήταν στα προημιτελικά και μία έφτασε ως το Κίεβο. Φέτος χωρίς προκριματικά είναι όλες εκεί στους ομίλους και οι τέσσερις και πάλι στόχος πρέπει να είναι όλες να πάνε στα νοκ άουτ. Βλέπω τη Σίτι πιο αποφασισμένη να κάνει το άλμα γιατί ο Πεπ θα ήθελε να πάει μέχρι τη Μαδρίτη και να κάνει κάτι που η ομάδα αυτή δεν έχει βιώσει ενώ πιστεύω ακράδαντα πως η Λίβερπουλ θα ασχοληθεί φέτος περισσότερο με το πρωτάθλημα. Η Γιουνάιτεντ παραμένει σοβαρή υποψηφιότητα αφού ο Μουρίνιο είναι πρώτη φορά υπό πίεση και θα θελήσει να πάει στην Ευρώπη μακριά, ενώ η Τότεναμ για το Champions League έχει ακόμα πράγματα να μάθει.
Θεωρώ όμως πως οφείλει η Πρέμιερ Λιγκ να λέει πως έρχεται να πάρει το τρόπαιο. Όχι πια ως επιθυμία όπως πέρσι αλλά ως απαίτηση.
