Αγγλία-Αργεντινή: η αρχή ενός ποδοσφαιρικού μίσους…

Στις 23 Ιουλίου 1966 η Αργεντινή συναντήθηκε με την Αγγλία στους προημιτελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου του ίδιου έτους, πυροδοτώντας μια έντονη αντιπαλότητα μεταξύ των δυο χωρών, σε έναν από τους πιο δραματικούς αγώνες του Κυπέλλου μέχρι και σήμερα. Το England365 σας εξηγεί πως εκείνο το ματς ουσιαστικά πυροδότησε μια αιώνια κόντρα. 

Αγγλία-Αργεντινή: η αρχή ενός ποδοσφαιρικού μίσους…

Οι αναμετρήσεις άλλωστε μεταξύ Αγγλίας και Αργεντινής χαρακτηρίζονταν ανέκαθεν από ενδιαφέρον όχι μόνο λόγω του διαφορετικού στυλ παιχνιδιού που οι δυο δυνάμεις παρουσίαζαν αλλά κυρίως εξαιτίας των τεταμένων σχέσεων των δυο λαών. Μιας έχθρας που συναντά τις ρίζες της στα ποδοσφαιρικά γήπεδα πολύ νωρίτερα από τον περίφημο «πόλεμο των νησιών Φώκλαντς»  το 1982. 

Στο Μουντιάλ του 1966 τόσο η διοργανώτρια ομάδα όσο και η Αργεντινή προκρίθηκαν με σχετική ευκολία από την φάση των ομίλων. Στα προημιτελικά θα είναι και η στιγμή όπου θα βρεθούν για πρώτη φορά αντιμέτωπες σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σε αυτό το Μουντιάλ, η ομάδα της Aργεντινής θα αποτελέσει το αντικείμενο της προσοχής όχι για τα εντυπωσιακά κατορθώματα των παικτών της αλλά εξαιτίας της ιδιαίτερα σκληρής  της συμπεριφοράς. 

Τα τακουνάκια, οι φοβερές ντρίμπλες και τα ψαλιδάκια στον αέρα θα δώσουν την θέση τους σε βίαια τάκλιν και μαρκαρίσματα που θα κάνουν την ατμόσφαιρα του γηπέδου Γουέμπλεϊ να μυρίσει μπαρούτι. Μάλιστα, η ίδια η FIFA, η Παγκόσμια Ομοσπονδία του Ποδοσφαίρου θα τιμωρήσει με έγγραφη επίπληξη την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας για τα ανήθικα μέσα που μεταχειρίζονταν στα προηγούμενα ματς χωρίς ωστόσο αυτό το γεγονός να ταρακουνήσει την Αργεντινή που συνέχισε ακάθεκτη. 

Όταν λοιπόν οι δυο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες στα προημιτελικά της διοργάνωσης το βίαιο παιχνίδι των Αργεντινών θα εξοργίσει την ομάδα των «Τριών λιονταριών», με αποτέλεσμα ο διαιτητής της αναμέτρησης, ο Δυτικογερμανός Ρούντολφ Κράιτλαιν, παρακολουθώντας τα βρώμικα κόλπα των φιλοξενούμενων να αποβάλει στο 36ο λεπτό του αγώνα τον αρχηγό της ομάδας (και θρύλο της Μπόκα Τζούνιορς) Αντόνιο Ρατίν. 

Μια αμφισβητούμενη κίνηση από την πλευρά των Αργεντινών που χαρακτηρίζεται από τους ίδιους μέχρι και σήμερα ως η «απόλυτη κλεψιά του αιώνα». Όπως ήταν φυσικό η απόφαση αυτή ενέτεινε την ήδη έκρυθμη κατάσταση με τον Ρατίν να αρνείται να αποχωρίσει από τον αγωνιστικό χώρο και το παιχνίδι να διακόπτεται για οκτώ ολόκληρα λεπτά, οδηγώντας τελικά στην επέμβαση της ασφάλειας του γηπέδου προκειμένου να τον απομακρύνει. 

Οι γηπεδούχοι εξασφαλίζοντας από εκείνη την στιγμή στην αναμέτρηση το πλεονέκτημα της αριθμητικής υπεροχής κέρδισαν την πρόκριση με 1-0 χάρη στο γκολ του Τζεφ Χαρστ που είχε αντικαταστήσει στην αρχική ενδεκάδα τον Τζίμι Γκριβς το σπουδαιότερο επιθετικό της δεκαετιας του 60. 

Αμέσως μετά το σφύριγμα για την λήξη της αναμέτρησης και ενώ όλα έδειχναν πως είχε επέλθει η «κατάπαυση του πυρός», ο προπονητής της Αγγλίας Άλφ Ράμσεϊ εισέβαλε στον αγωνιστικό χώρο αποτρέποντας τους παίκτες του να ανταλλάξουν φανέλες με τους Αργεντινούς. Στη συνέχεια μάλιστα δήλωσε εντόνως προκειμένου να υποστηρίξει την απόφαση του πως «δεν αλλάζουμε φανέλες με ζώα». Η συγκεκριμένη κίνηση του Ράμσεϊ όπως ήταν λογικό έγινε πρωτοσέλιδο στον τύπο της Λατινικής Αμερικής, με τις δύο χώρες έκτοτε να βιώνουν αμοιβαίο μίσος. Φυσικά αργότερα ύστερα από πιέσεις της αγγλικής ομοσπονδίας ο Ράμσεϊ απολογήθηκε ζητώντας συγγνώμη για αυτή του την ατυχή δήλωση.

 

Ο Ρατίν 48 χρόνια μετά, δείχνονταν να μην έχει ξεπεράσει το εν λόγω περιστατικό, σε συνέντευξη του ανέφερε πως: «Ο διαιτητής ήταν προκατειλημμένος από το ξεκίνημα τα έδινε όλα υπέρ της Αγγλίας. Δεν έκανα κάποιο σκληρό φάουλ ούτε προσέβαλα κάποιον αντίπαλο. Ζήτησα διερμηνέα να μου εξηγήσει τι γινόταν. Ξαφνικά μου είπε πως με έβγαλε και κατάλαβα ότι έπρεπε να αποχωρήσω. Κατά την αποχώρηση μου προσέβαλα τον κόσμο και αυτοί μου πέταξαν αντικείμενα. Η Αγγλία δεν γινόταν να χάσει αυτό το παιχνίδι».

Στο ματς αυτό έγινε η αφορμή να καθιερωθούν από το Μουντιάλ του 1970 οι κάρτες ωστε να καταλαβαίνουν παικτες και κοινό το τι έδειξε ο διαιτητης...

Κωνσταντίνα Θεοδώρου