Σερ Κένι Νταλγκλίς: Ιστορία γραμμένη σε κόκκινο φόντο…
Μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικά προσωπικότητες της Μεγάλης Βρετανίας, ο Κένι Νταλγκλίς, τιμήθηκε με τον τίτλο του «Sir» το πρωί της Παρασκευής, και το england365 κάνει την σχετική… αναδρομή από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και το σήμερα...
Πλέον, έχει και η Λίβερπουλ τον δικό της… Σερ!
Αλφ Ράμσεϊ, Μπόμπι Ρόμπσον, Mπόμπι Τσάρλτον, Άλεξ Φέργκιουσον, Στάνλεϊ Μάθιους, Ματ Μπάσμπι… είναι μόνο μερικά από τα θρυλικά ονόματα που έχουν προσφέρει τόσα και τόσα στο αγγλικό και εν γένει το βρετανικό ποδόσφαιρο, γνωρίζοντας εν καιρώ την μέγιστη τιμή του να τιμηθούν ως Ιππότες από την Βασιλική οικογένεια της Αγγλίας. Χθες το πρωί, ήταν η ώρα του Κένι Νταλγκλίς να τιμηθεί στο Παλάτι του Μπάκινγχαμ με τον ίδιο τίτλο, από τον Κάρολο, Πρίγκηπα της Αγγλίας…
Γεννηθείς στις 4 Μαρτίου του 1951, στη Γλασκώβη, ξεκίνησε την καριέρα του στην Σέλτικ, το 1971, και έμεινε μαζί της έως το 1977, κατακτώντας εν τω μεταξύ τέσσερα πρωταθλήματα Σκωτίας, άλλα τέσσερα εγχώρια Κύπελλα και ένα Λιγκ Καπ. Παρότι διέπρεψε αρχικά με τον μεγάλο σύλλογο των «Καθολικών», ο ίδιος ήταν υποστηρικτής των έτερων αντιπάλων τους (σε ποδοσφαιρικό και θρησκευτικό επίπεδο), της Ρέιντζερς, όπως και ο πατέρας του φυσικά!
Μάλιστα, όταν άνθρωποι των «Κελτών» είχαν πάει στο σπίτι του για να μιλήσουν με την οικογένειά του για τις προθέσεις του συλλόγου να τον αποκτήσει, εκείνος έτρεξε στο δωμάτιό του και κατέβασε κατευθείαν τις αφίσες των «Προτεσταντών»!
Ο Μπομπ Πέισλι, όντας τεχνικός της Λίβερπουλ τότε, προσπάθησε το καλοκαίρι εκείνο να τον πάρει στο Μέρσεϊσαϊντ, και για χάρη του οι «reds» δαπάνησαν το ποσό των 400.000 λιρών, που ήταν και ρεκόρ για Βρετανό παίκτη τότε! Mε τον αγαπημένο του «KOP», Κέβιν Κίγκαν, να αποχωρεί το καλοκαίρι του 1977 και να παίρνει μεταγραφή στο Αμβούργου, αρκετοί αμφέβαλαν το κάτα πόσο ο νεαρός Σκωτσέζος θα μπορούσε να βοηθήσει τους «κόκκινους».
Η παρουσία του, ίσως όχι τυχαία, συνέπεσε με μια από τις καλύτερες γενικότερα φουρνιές παικτών της Λίβερπουλ, με την οποία πανηγύρισε έξι πρωταθλήματα Αγγλίας, τέσσερα Λιγκ Καπ, τρία Κύπελλα, καθώς και τρία από τα πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών που πανηγύρισε ο σύλλογος στην χρυσή περίοδο 1978-1984.
Εκτός των άλλων, ο «Κίνγκ Κένι» συνέδεσε το όνομα του και με την εθνική ομάδα της Σκωτίας, σε μια κατά τεκμήριο καλή περίοδο για τους «Χαϊλάντερς», που ως σύνολο διέθεταν μερικά βαριά ποδοσφαιρικά ονόματα (και δεν είχαν καμία σχέση με την τωρινή ομάδα). Μαζί της συμμετείχε σε τρία Μουντιάλ, από το 1978 έως το 1986, ενώ αποτελεί μέχρι και σήμερα πρώτος σκόρερ της – με 30 τέρματα – αλλά και ρέκορνταμ συμμετοχών (102 τον αριθμό).
Το 1985, όντας ακόμη εν ενεργεία ποδοσφαιριστής, έγινε παίκτης-προπονητής στην Λίβερπουλ, διαδεχόμενος τον Τζο Φάγκαν στην τεχνική ηγεσία, γεγονός που μπορεί πλέον να μοιάζει… απίθανο, ωστόσο τα χρόνια εκείνα δεν ήταν τόσο σπάνιο.
Υπηρετώντας την Λίβερπουλ τόσα χρόνια, ο Κίγκαν έτυχε να ζήσει κοντά της τις δυο πιο τραγικές στιγμές του συλλόγου, σε απόκλιση μόλις τεσσάρων χρόνων μεταξύ τους. Τόσο τα τραγικά γεγονότα του «Χέιζελ», στον τελικό της Λίβερπουλ με την Γιουβέντους το 1985, όσο – κυρίως – τα όσα συνέβησαν τον Απρίλιο του 1989 στο Χίλσμπορο, χαράκτηκαν βαθιά στο θυμικό και την ψυχή του.
Από την πρώτη στιγμή προσπάθησε όσο μπορούσε να σταθεί δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων και να κυνηγήσει τη δικαίωση που ήρθε βέβαια πολλά χρόνια αργότερα κι έπειτα από μεγάλο αγώνα και κόπο της επιτροπής που συστάθηκε. Φρόντισε ώστε να δώσουν το «παρών» εκπρόσωποι του συλλόγου σε όσο το δυνατόν περισσότερες κηδείες των οπαδών μετά από την μαύρη εκείνη μέρα, ενώ σε πολλές παραβρέθηκε και ο ίδιος. Μαζί με τις οικογένειες των θυμάτων, πάλεψε κι αυτός για να έρθει επιτέλους η δικαίωση για τα ακριβή αίτια που οδήγησαν στον θάνατο των 96 οπαδών.
Η ψυχολογική φθορά μαζί με τον ιδιαίτερα απαιτητικό πάγκο των «κόκκινων» τον έκανε να αλλάξει περιβάλλον, και για κάποιο διάστημα να ζήσει στην Φλόριντα των ΗΠΑ. Από κάποιο διάστημα και μετά, ήθελε να επιστρέψει και πάλι στο «Άνφιλντ», κάτι που ωστόσο δε συνέβη, με τον ίδιο να αναλαμβάνει τον Οκτώβριο του 1991 την Μπλάκμπερν. Την αμέσως επόμενη χρονιά την ανέβασε – μετά από 26 χρόνια – στην πρώτη κατηγορία, ενώ το 1995 πανηγύρισε μαζί της τον μοναδικό τίτλο της στην Πρέμιερ Λιγκ! Εν συνεχεία υπηρέτησε τους «rovers» από το πόστο του τεχνικού διευθυντή (όπως έκανε και αργότερα σε Νιουκάστλ και Σέλτικ).
Στη Λίβερπουλ επέστρεψε το 2009, αρχικά έχοντας ρόλο στις ακαδημίες του συλλόγου, κατόπιν επαφών που είχε με τον τότε τεχνικό της, Ράφα Μπενίτεθ. Στο «τιμόνι» της εκ νέου, βρέθηκε από τον Γενάρη του 2011 έως τον Μάιο του 2012, κατακτώντας στο μεσοδιάστημα ένα Λιγκ Καπ.
Τον Οκτώβριο του 2017, προς τιμήν του, μια συγκεκριμένα εξέδρα του «Άνφιλντ» πήρε την ονομασία «Kenny Dalglish Stand», μέχρι να έρθει η χθεσινή μέρα με την ύψιστη τιμή προς το πρόσωπό του.
Aναμφίβολα, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πώς δεν την αξίζει, δεδομένης της πορείας του στο αγγλικό ποδόσφαιρο, μέσα και έξω από τα γήπεδα, όλα αυτά τα χρόνια…
Xρήστος Γραβιάς
