Υπέροχο το Ρίβερ-Μπόκα, αλλά έφερνε περισσότερο σε Championship, παρά Champions League!
Είχε ένταση και πάθος, είχε γκολ και μάχες σώμα με σώμα αλλά δεν μπορώ να συμμεριστώ τις υπερβολές που συνόδευσαν τον δεύτερο τελικό του αργεντίνικου el Classico για το Κοπα Λιμπερταδορες αφού το άναρχο ματς με την πολλή δύναμη περισσότερο θύμιζε Championship και λιγότερο Champions League.Γραφει ο Χρήστος Σωτηρακοπουλος.
Μπορώ να αντιληφθώ τους λόγους για τους οποιους κάποιοι ενθουσιάστηκαν καταλήγοντας σε ανεδαφικά συμπεράσματα πιστεύοντας πως έτσι θα έπρεπε να είναι καθημερινά αυτό που βλέπουμε ως ποδόσφαιρο! Θέμα γούστου είναι όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή αλλά για να μην ξεχάσουμε και αυτά που βλέπουμε, τόσα χρόνια, το επίπεδο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι κλάσεις ανώτερο και δεν χωράει πολύ κουβέντα επ´αυτού.
Κι εμένα μου άρεσε πάρα πολύ βλέπω αγώνες της Championship θεωρώ πως παίζεται το ποδόσφαιρο όπως ήταν στην Αγγλία από μία εικοσαετία. Πιο κλασικό ματς απο το πρόσφατο παράδειγμα της ισοπαλίας με πέντε γκολ από κάθε πλευρά της Άστον Βιλα με την Νότιγχαμ Φόρεστ δεν υπάρχει. Τελείωσε το παιχνίδι και ενοιωθες γεμάτος με ένταση και φάσεις ωστόσο δεν μπορεί να μην πει κάποιος πως το Τσέλσι - Μάντσεστερ Σιτι ή το Σαλκε - Ντορτμουντ δεν ήταν από άλλο άθλημα!
Τα ίδια και ίσως περισσότερα ισχύουν για το Ρίβερ Μπόκα.Ισως να ήταν πιο εύκολο να χαϊδεύω αυτιά και να υποστηρίζω πως τέτοιο ματς δεν ξαναείδαμε τα τελευταία χρόνια και όλα τα γραφικά αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως ακόμα και στους ομίλους του Champions League βλέπουμε πολύ πιο ποιοτικά ματς για να μην μπω στη φάση των νοκ αουτ. Τακτικά η αναμέτρηση ήταν κάκιστη και η δύναμη υπερίσχυσε περισσότερο και από το πρώτο ματς που είχε ένταση αλλά ήταν καλύτερο παιχνίδι. Και τα παιχνίδια της Σέλτικ με την Ρέιντζερς ποιοτικά δεν συγκρίνονται με την αγγλική Πρεμιέρ Λιγκ αλλά αφήνουν μια γλυκερά παραζάλη απο το πάθος την ένταση και την τρέλα σε γήπεδο και εξέδρα ωστόσο θα ήταν άτοπο να συγκρίνουμε αυτό το ματς ποιοτικά με ένα Ρεάλ Μπαρτσελονα.
Οι δύο καλύτερες ομάδες ιστορικά στην Αργεντινή και ας υπάρχουν δύο αλλά τεράστια μεγέθη όπως η Ιντεπεντιέντε και η Εστουντιάντες, μας έδωσαν δυο υπέροχα χαλαρωτικές βραδιές με ποδόσφαιρο που κάποτε μας ξετρελαινε αλλά εδώ και μια εικοσαετία έχει ξεπεραστεί για αυτό και σπανιότατα ο πρωταθλητής Ευρώπης δυσκολεύεται πια μαζί τους αντιμετωπίζοντας το εκάστοτε Λατινοαμερικανό ομόλογο του. Και παιδιά να δεις να αγωνίζονται σε τοπική κατηγορία θα παρατηρήσεις ένα πολύ πιο χαρούμενο ποδόσφαιρο από αυτό που βλέπουμε σε μεγάλα πρωταθλήματα ή στο Champions League ωστόσο δεν σημαίνει πως αυτό το άναρχο πράγμα που είδαμε ειδικά στην παράταση οφειλει να είναι ευαγγέλιο!
Ας το χαρούμε που το είδαμε αλλά μεχρι εκεί αλλιώς θα πιστέψουν οι μισές -και βάλε-ομάδες της Championship πως μπορούν να πάρουν το Κόπα Λιμοερταδορες!
