Μπομπ Πέισλι: Aυτός που γιγάντωσε τον θρύλο της Λίβερπουλ!
«Αυτός ο σύλλογος είναι η ζωή μου, αν μου ζητούσε η Λίβερπουλ να βγω έξω και να σκουπίσω τους δρόμους θα το έκανα και θα ήμουν περήφανος, επειδή μου το είχε ζητήσει η Λίβερπουλ» έλεγε ο Μπόμπ Πέισλι που αν ζούσε σήμερα θα γινόταν 100 ετών... Το england365 θυμάται την «ήσυχη ιδιοφυΐα» όπως τον αποκαλούσαν, τον άνθρωπο που θεωρείται ο σπουδαιότερος προπονητής στην ιστορία της Λίβερπουλ...
Ο Μπομπ Πέισλι αφιέρωσε τη ζωή του στη Λίβερπουλ και οι «κόκκινοι» του χρωστούν ένα μεγάλο κομμάτι της επιτυχημένης ιστορίας τους.
«It's Alan Kennedy.... and he is going on... and he scoooores. Get in there. He did it again». Το ρολόι έδειχνε το 82ο λεπτό όταν ο Άλαν Κένεντι διαμόρφωνε το τελικό 1-0 της Λίβερπουλ στο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών τον Μάιο του 1981. Ήταν το τρίτο σε πέντε χρόνια για την Λίβερπουλ του Μπομπ Πέισλι.
Γιος ενός ταπεινού μεταλλωρύχου που ομως θα έμπαινε δικαίως στο πάνθεον της ιστορίας του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Ο Πέισλι και πιο πρόσφατα οι Αντσελότι και Ζιντάν είναι οι μόνοι που έχουν καταφέρει να κατακτήσουν τρεις φορές το κορυφαίο διασυλλογικό τρόπαιο.
Τυχερός στην ατυχία του, η Λίβερπουλ τον απέκτησε ως ποδοσφαιριστή λίγο πριν η Μεγάλη Βρετανία εμπλακεί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.Ο Πέισλι φυσικά έπρεπε να πολεμήσει, αυτή τη φορά όχι με αντίπαλους αμυντικούς αλλά με πολυβόλα και τανκς. Η ζωή τα έφερε έτσι που το 1944 μπήκε στη Ρώμη ως θριαμβευτής μαζί με την Όγδοη Μεραρχία των τεθωρακισμένων απελευθερώνοντας την “Αιώνια Πόλη” από τους Ναζί. Μετά από λίγο καιρό ο πόλεμος τελείωσε και εκείνος είχε στο μυαλό του το ποδόσφαιρο και την Λίβερπουλ, η μοίρα του το κρατούσε, 34 χρόνια μετά με όχημα αυτή τη φορά τη Λίβερπουλ θα... καταλάμβανε και πάλι την “Αιώνια Πόλη”.
Ο Πέισλι παίζοντας ως αριστερός μπακ-χαφ κατάφερε και κέρδισε το 1947 το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 24 χρόνια με τους «κόκκινους» λίγο πριν έρθει ξανά η παρακμή. Η Λίβερπουλ αντιμετώπισε πολλά προβλήματα με αποτέλεσμα να υποβιβαστεί. Εκείνος δεν τα παράτησε, έμεινε στην ομάδα που τον αγκάλιασε και εν τέλη αποσύρθηκε το 1954 μετά από 253 συμμετοχές. Μην μπορώντας να μείνει μακριά από τον “Άνφιλντ” ξεκίνησε να δουλεύει ως φυσιοθεραπευτής και ύστερα ως προπονητής της εφηβικής ομάδας.
Όλα αυτά μέχρι να έρθει ο αναμορφωτής της Λίβερπουλ στην ομάδα, ο Μπίλ Σάνκλι. Ο Σκωτσέζος είχε τεράστιο θαυμασμό προς το πρόσωπο του Πέισλι και τον έκανε βοηθό του με σκοπό να οδηγήσουν την Λίβερπουλ ξανά εκεί που ανήκει, στην κορυφή.
Μια άνοδος, τρία πρωταθλήματα, δύο FA Cup και ένα UEFA ήταν αρκετά για να μετατρέψουν τον Σανκλι σε θρύλο. Ο Στίβεν Κέλι, συγγραφέας της βιογραφίας του Σάνκλι είπε για τον Πέισλι, «ήταν η κινητήρια δύναμη της Λίβερπουλ, γνώριζε τις τακτικές καλύτερα από τον καθένα».
Μετά την αποχώρηση του Σάνκλι το 1974 ήρθε η στιγμή να γίνει «καπετάνιος» στην ομάδα που αγάπησε και αγαπήθηκε όσο κανείς. Με «στρατιώτες» όπως ο Κέβιν Κίγκαν, ο Φιλ Νίλ και μετέπειτα ο Κένι Νταλγκλίς, ο Μπομπ Πέισλι κατέκτησε τα πάντα στο πέρασμα αυτών των εννέα χρόνων. Έξι πρωταθλήματα, τρία League Cup, έξι Charity Shield, τρία Πρωταθλητριών, ένα UEFA και ένα Super Cup. Δεν έχει υπάρξει κανείς προπονητής πιο επιτυχημένος από τον Πέισλι σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Η κόκκινη πλευρά του Μέρσεισάιντ θα τον ευγνωμονεί για πάντα. Τον ονόμασαν «ήσυχη ιδιοφυΐα» λόγω του ταπεινού του χαρακτήρα αλλά και της αστείρευτης γνώσης του για το ποδόσφαιρο ωστόσο ποτέ δεν έγινε Σερ και αυτό η οικογένεια του το έφερε βαρέως πάντα.
Το 1983 αποφάσισε να αποσυρθεί σε ηλικία 64 ετών, αφού ένιωθε πως δεν άντεχε άλλη πίεση. Τα δύσκολα χρόνια στον πόλεμο δεν τον κατέβαλαν αλλά τον έκαναν πιο δυνατό, τον έκαναν να δει την ζωή από διαφορετική οπτική. Ο πόλεμος τον «έχτισε», δεν τον «γκρέμισε». Πώς είναι άραγε να περνάς τα 2/3 της ζωής σου σε ένα σύλλογο; Τι να ένιωθε όταν πλέον αποχωρούσε; Νεύρα ή ολοκλήρωση; Πέρασε 44 χρόνια σε αυτή την ομάδα, σχεδόν μισό αιώνα γεμάτο επιτυχίες.
Φυσικά ποτέ δεν αποχώρησε εντελώς. Εργαζόταν ως συμβουλάτορας της ομάδας για περίπου μια δεκαετία και έτσι η διαδρομή από το σπίτι του στο «Άνφιλντ» ήταν ρουτίνα. Μια μέρα το 1992 ήθελε να κάνει την καθημερινή του βόλτα προς το γήπεδο αλλά ξαφνικά κόλλησε, σταμάτησε στην άκρη του δρόμου. Δεν μπορούσε να θυμηθεί την διαδρομή και κάπως έτσι ξεκίνησε η “κατηφόρα”. Ότι του έδωσε ο θεός τόσα χρόνια, του το πήρε στο τέλος.
Η διαπίστωση πως ο Πέισλι έπασχε από Αλτσχάιμερ σόκαρε. Και σταδιακά σταμάτησε να θυμάται ακόμα και βασικά πράγματα. Δεν μπορούσε να θυμηθεί το γκολ- πέναλτι του Νιλ στο τελικό με τη Γκλάντμπαχ ούτε το γκολ του Κένεντι με τη Ρεάλ. Δεν μπορούσε να ανακαλέσει καμιά επιτυχία και κανέναν τίτλο. Ήταν Λίβερπουλ όμως και σαν Λίβερπουλ «δεν θα ήταν ποτέ μόνος».
Ο Πέισλι τελικά «έφυγε» στις 14 Φεβρουαρίου του 1996. Οι «κόκκινοι» τον τίμησαν δινοντας το όνομα του στην είσοδο που υπήρχε από την πλευρά του Κοπ απεναντι από εκείνη που είχε το όνομα του Σάνκλι. Οι Άγγλοι τον έβαλαν στο hall of fame το 2002 ενώ το 2008 μπήκε και στο ευρωπαϊκό hall of fame.
Τέλος, το 2013 και μετά από ψηφοφορία του βρετανικού περιοδικού «World Soccer», ψηφίστηκε ως ο όγδοος καλύτερος προπονητής όλων των εποχών. Δεν έγινε ποτέ ιππότης αλλά για τους οπαδούς της Λίβερπουλ δεν έχει καμμια σημασία. Ο χαμογελαστος ανθρωπος που πήγαινε με τις παντόφλες του στο Άνφιλντ γιατί έτσι τον ένιωθε σαν το σπίτι του, θα είναι μόνιμα στη σκέψη και στη καρδιά...
Θάνος Κονταξής
