Ντέκλαν Ράις: Το τελευταίο κερδισμένο στοίχημα της FA πριν την αλλαγή
Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αγγλίας φρόντισε να υλοποιήσει το τελευταίο της project πριν την αλλαγή προσώπων στην τεχνική της διεύθυνση πείθοντας τον ελπιδοφόρο Ντέκλαν Ράις της Γουέστ Χαμ να επιλέξει την Εθνική Αγγλίας για να δομήσει τη διεθνή ποδοσφαιρική καριέρα του.
Όταν ο μέχρι πρότινος τεχνικός διευθυντής των «Τριών Λιονταριών», Νταν Άσγουορθ, ανακοίνωνε αμέσως μετά την επιστροφή της εθνικής ομάδας στην Αγγλία, από τα γήπεδα της Ρωσίας και του Μουντιάλ του περασμένου καλοκαιριού, πως σκόπευε να παραιτηθεί από το πόστο του, άρχισε ευθύς αμέσως η διαδικασία καθορισμού της επόμενης μέρας από την αγγλική ομοσπονδία. Ο Άσγουορθ, άμεσος συνεργάτης του Γκάρεθ Σάουθγκειτ και αρχιτέκτονας του περίφημου «England DNA», του προγράμματος εξέλιξης ταλέντων που ανέλαβε να σχεδιάσει και να υλοποιήσει και τα αποτελέσματα του οποίου έγιναν εμφανώς ορατά το περασμένο καλοκαίρι σε αντανάκλαση της φρέσκιας και νεανικής Αγγλίας που έφτασε μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης, με το που πάτησε το πόδι του ξανά επί βρετανικού εδάφους, είχε ήδη αποφασίσει για το μέλλον του.
Κι αυτό ήταν μακριά από την FA, βυθισμένος στο χάος που του προκαλούσε η σκέψη πως θα έπρεπε να περιμένει άλλα 4,5 χρόνια για να ζήσει ξανά μια αντίστοιχα δυνατή εμπειρία και να δει το κοπιώδες του έργο να αποδίδει καρπούς. Αντ’ αυτού, προτίμησε να αναζητήσει την νέα επαγγελματική του στέγη σε σύλλογο ξανά μετά το 2012, για να βρει την χαμένη καθημερινή «φλόγα», την τριβή που λάτρευε γύρω από το επάγγελμα του με παίκτες, προπονητές και ατζέντηδες, κι όχι μόνο κάθε δύο ή τέσσερα χρόνια. Η Brighton ήταν τελικά η ομάδα που αποφάσισε να τον εντάξει στα διευθυντικά στελέχη της.
Η παραίτηση του από τα «Τρία Λιοντάρια» έγινε δεκτή, ωστόσο ο ίδιος παρέμεινε στο πόστο του μέχρι και το Φλεβάρη που διανύουμε, απαλλαγμένος ήδη από τα καθήκοντα του από τις αρχές της εβδομάδας (11/2). Στους ενδιάμεσους αυτούς μήνες, όμως, θα φρόντιζε να μετουσιώσει σε κέρδος το τελευταίο στοίχημα που ανέλαβε πριν το τέλος της θητείας του.
Το πολύμηνης διάρκειας σίριαλ της υπόθεσης του Ντέκλαν Ράις είχε «happy-end» για τους Άγγλους, που είδαν το ανερχόμενο αστέρι της Γουέστ Χαμ και του ποδοσφαίρου τους να παίρνει την απόφαση να εκπροσωπήσει τη δική τους χώρα με το εθνόσημο στο στήθος. Ρίχνοντας ευγενικά και διακριτικά «πόρτα» στην Δημοκρατία της Ιρλανδίας που ήλπιζε ότι θα καταφέρει να τον διατηρήσει στην πλευρά της, αλλά περιορίστηκε μόνο σε μερικές άνοστες φιλικές εμφανίσεις με τον Ράις να αγωνίζεται, όντας μάλιστα ο κορυφαίος σε απόδοση παίκτης της.
Σ’ αυτή την εξέλιξη, καταλυτικό ρόλο έπαιξαν οι Σάουθγκειτ και Άσγουορθ, που με τους επιδέξιους και υπομονετικούς χειρισμούς τους «κλείδωσαν» το τελευταίο ζήτημα που εκκρεμούσε στην ατζέντα του δεύτερου, πριν αποχωρήσει οριστικά από τους κόλπους της εθνικής Ομάδας για την Μπράιτον, με τον άλλοτε προπονητή της Τσάρλτον και αντιπρόεδρο της Σαουθάμπτον, Λες Ριντ, να αναλαμβάνει τη διαδοχή του.
Το hype αυτής της διαφαινόμενης, εδώ και καιρό, «αρπαγής» παρέμεινε στα ύψη και είναι λογικό από τη στιγμή που ο 20χρονος φέρελπις αμυντικός ενσάρκωνε για την ιρλανδική πλευρά το νέο εθνικό ηγέτη της επόμενης 15ετίας ενώ για την αγγλική ταίριαζε «τάλε κουάλε» στη φιλοσοφία που ο Άσγουορθ εμφύσησε στους μηχανισμούς της εθνικής ομάδας με το «England DNA». Πέρα όμως από τις διαφορετικές βλέψεις των αντιμαχόμενων μνηστήρων, η αλήθεια είναι πως για οποιαδήποτε εθνική ομάδα, ο εκπληκτικός μέσα στο 2019, Ντέκλαν Ράις θα αποτελούσε αναμφίβολα πόλο έλξης.
Ο γεννημένος στο Κίνγκστον, περιοχή του νοτιοδυτικού Λονδίνου που βρίσκεται κοντά στον ποταμό Τάμεση αλλά με ρίζες από το Κορκ της Ιρλανδίας, Ράις, πήρε το βάπτισμα του πυρός στην Premier League μόλις στα 18 του χρόνια, στις 21 Μαΐου 2017, στην τελευταία αγωνιστική εκείνης της σεζόν όπου η Γουέστ Χαμ νίκησε την Μπέρνλι με 2-1 και έκτοτε κατάφερε να φτάσει τις 50 συμμετοχές στον επόμενο ενάμισι χρόνο και συγκεκριμένα τον περασμένο Δεκέμβρη, πριν κλείσει τα 20 του χρόνια, όντας ο δεύτερος «έφηβος» που το καταφέρνει στην ιστορία των «σφυριών» μετά τον τεράστιο Μάικλ Κάρικ. Έχοντας εν τω μεταξύ μεσολαβήσει η παρ’ ολίγον πρωτιά στην ψηφοφορία των φίλων της ομάδας για τον «χάμερ» της χρονιάς 2017-18 καθώς μόλις στα 19 του ήρθε δεύτερος σε δημοφιλία πίσω από τον σταρ Μάρκο Αρναούτοβιτς. Τίποτα, λοιπόν το τυχαίο δεν ευσταθεί γύρω από τον «ντόρο» που προκάλεσε η υπόθεση της εθνικότητας του Ντέκλαν Ράις, ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός πριν από ένα μήνα, χάρη στο νικητήριο γκολ που πέτυχε επί της Άρσεναλ στη νίκη της ομάδας του με 1-0, το πρώτο της επαγγελματικής του καριέρας, με τον προπονητή του στη Γουέστ Χαμ, Μάνουελ Πελεγκρίνι, να δηλώνει για εκείνον μετά το τέλος του αγώνα:
«Ο Ντέκλαν βελτιώνεται σε κάθε παιχνίδι. Σήμερα μπορούσες να δεις πως προώθησε πολλές μπάλες και δεν έπαιζε προς τα πίσω και έχει καλό σουτ, είναι καλός τεχνικά και τα πηγαίνει περίφημα στις εναέριες μονομαχίες, συνεπώς πιστεύω πως βλέπουμε μπροστά μας έναν ολοκληρωμένο παίκτη. Είμαι σίγουρος πως στο μέλλον θα γίνει ένας κορυφαίος ποδοσφαιριστής».
Με το νέο πενταετές συμβόλαιο του να βρίσκεται ήδη σε ισχύ, ως το 2024, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα η χρηματιστηριακή του αξία να παρουσιάσει ακόμα μεγαλύτερη αύξηση και να αρχίσουν να χτυπούν από τώρα «καμπάνες» για ενδιαφέρον των τοπ συλλόγων του «Νησιού» (βλ. Μάντσεστερ Σίτι), ο ομοσπονδιακός coach των «Τριών Λιονταριών», Γκάρεθ Σάουθγκειτ, δεν μπορούσε να αφήσει αυτή την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη και μαζί της ένα τόσο ελπιδοφόρο project, όσο κι αν ομολογουμένως, τα φυτώρια και οι μικρότερες εθνικές ομάδες της Αγγλίας σφύζουν από σέντερ μπακ και αμυντικούς χαφ με σημαντική προοπτική όπως ο Τζο Γκόμεζ της Λίβερπουλ, ο Μέισον Χόλγκειτ της Έβερτον, ο Φικάγιο Τομόρι της Ντέρμπι Κάουντι, και άλλοι.
Φαίνεται όμως ότι το πάθημα, έγινε μάθημα για την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, μιας και στο πρόσφατο παρελθόν η FA βίωσε την εμπειρία που τώρα ανακαλύπτει η αντίστοιχη Ιρλανδική, και μάλιστα με παίκτες που βρίσκονταν στις τάξεις των μικρών εθνικών ομάδων όλων των ηλικιών, περιμένοντας το επίσημο ντεμπούτο τους για να πάψει και βάσει νομοθεσίας η αβεβαιότητα γύρω από το διεθνές τους μέλλον. Αυτό όμως δεν ήρθε ποτέ, με αποτέλεσμα περιπτώσεις όπως του Σαΐντο Μπεραχίνο, του νυν στράικερ της Στόουκ και τρίτου σε γκολ στην ιστορία της εθνικής Αγγλίας κάτω των 21 (10 γκολ σε 13 εμφανίσεις, πίσω μόνο από τους Φράνσις Τζέφερς και Άλαν Σίρερ), να καταφεύγει από το 2018 στην εθνική ομάδα της γενέτειρας του, στο μακρινό Μπουρουντί. Ή, ακόμα πιο χαρακτηριστικά, του αστεριού της Κρίσταλ Πάλας, Βίλφρεντ Ζαχά, ο οποίος έφτασε να αγωνίζεται μέχρι και με την εθνική των ανδρών στην Αγγλία, σε φιλική αναμέτρηση, αλλά ποτέ δεν πήρε σπίτι του επίσημο «καπέλο», εξέλιξη που τον οδήγησε στο να αποδεχθεί την κρούση που του έκανε η χώρα καταγωγής του, η Ακτή Ελεφαντοστού το 2016. Ο τότε προπονητής των «Τριών Λιονταριών» και από την επόμενη χρονιά καθοδηγητής του και στην Πάλας, Ρόι Χόντσον, αργότερα θα δήλωνε μετανιωμένος για τη μη χρησιμοποίηση του 26χρονου πλέον επιθετικού σε επίσημη αναμέτρηση που θα τον «έδενε» οριστικά στην πλευρά της Αγγλίας.
Για τον Ντεκλάν Ράις, η επιλογή του να φορέσει το εθνόσημο με το σύμβολο των τριών λιονταριών από το να ντυθεί δια βίου στο σμαραγδί πράσινο της ιρλανδικής φανέλας έχει τόσο λογική όσο και υπόσταση. Η Αγγλική εθνική ομάδα θα του δώσει περισσότερες ευκαιρίες προβολής σε αναβαθμισμένο επίπεδο, θα λειτουργήσει ευεργετικά στην ανοικοδόμηση μιας μεγαλειώδους καριέρας και θα σφυρηλατήσει πολύ πιο βαθιά το όνομα του στο παγκόσμιο στερέωμα, έτσι όπως τουλάχιστον υπόσχεται η μέχρι στιγμής ανάπτυξη του. Εκεί που όμως μεγαλώνει ο ανταγωνισμός, μεγαλώνει και το ρίσκο. Πάνε σκάρτα τέσσερα χρόνια από τότε που ο Τζακ Γκρίλις, το τότε next big thing του αγγλικού ποδοσφαίρου και της Άστον Βίλα, σχημάτιζε τα χνάρια στα οποία βαδίζει πλέον και ο Ράις. Στα 23 του, πλέον, ο Γκρίλις απαρνήθηκε την ιρλανδική καταγωγή του ασφαλούς μονοπατιού για την φανταχτερή επιλογή της χώρας στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, δίχως όμως να καταφέρει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που συνόδεψαν αυτήν του την απόφαση, φτάνοντας να ακολουθεί την Άστον Βίλα στην Τσάμπιονσιπ.
Πιθανώς, το στόρι του Ντέκλαν Ράις να αποδειχθεί ολότελα διαφορετικό ως προς την κατάληξη του, όμως το ρίσκο συνεχίζει να ενυπάρχει στο σκληρό ανταγωνισμό που συνιστά η δεξαμενή ταλέντων στην εθνική Αγγλίας, μέσα από το «England DNA». Και που θα συνεχίσει να κάνει, αν ο Λες Ριντ δεν λειτουργήσει εγωιστικά και αλλάξει ή αλλοιώσει το σύστημα του προκατόχου του, Νταν Άσγουορθ, που με βάση το πρώτο δείγμα του περασμένου καλοκαιριού, μεταβάλλει σταδιακά τα «Τρία Λιοντάρια» ξανά σε υπολογίσιμη δύναμη στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Κωνσταντίνος Κωλαΐτης
