Κλοπ: «Όλα άλλαξαν όταν γεννήθηκε ο γιος μου...»
Ο Γιούργκεν Κλοπ γνωρίζει πολύ καλά πόσο σοβαρά θα πρέπει να παίρνουμε τελικά το ποδόσφαιρο, μπροστά στην πραγματική ζωή. «Όταν γεννήθηκε το παιδί μου, κατάλαβα ότι η μπάλα δεν είναι ζωή και θάνατος...» είπε στο τρομερό γράμμα που έγραψε στο Players Tribune, εξηγώντας αρκετά στοιχεία της φιλοσοφίας του και των λόγων για τους οποίους χαμογελάει, ακόμα κι όταν χάνει ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι...
Ο τεχνικός της Λίβερπουλ από το βράδυ της Δευτέρας είναι ο κορυφαίος κόουτς για το 2019 όπως αναδείχθηκε από τη FIFA, εξήγησε γιατί η ζωή του άλλαξε μόλις γεννήθηκε ο γιος του.
Εκείνος, τότε, ήταν 21 ετών, το πρωί ξυπνούσε να δουλέψει σε αποθήκη με φιλμ κινηματογραφικών ταινιών – μια δουλειά που όπως λέει ήταν δύσκολη αν μια ταινία είχε... 3-4 φιλμ στις παλιές μεταλλικές θήκες – και το απόγευμα πήγαινε για προπόνηση.
«Ορισμένες φορές ο κόσμος με ρωτάει γιατί πάντοτε χαμογελάω ακόμα κι όταν έχω χάσει ένα παιχνίδι. Είναι γιατί όταν γεννήθηκε ο γιος μου, κατάλαβα ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει να κάνει με θέμα ζωής και θανάτου. Δεν σώζουμε ζωές με αυτό που κάνουμε. Το ποδόσφαιρο δεν θα έπρεπε να σκορπάει μιζέρια και έχθρα. Το ποδόσφαιρο θα έπρεπε να είναι έμπνευση και απόλαυση, ειδικά για τα παιδιά» ήταν τα λόγια του.
Στο ίδιο γράμμα στο Players Tribune, ο Κλοπ αποκάλυψε ένα από τα πιο... ντροπιαστικά περιστατικά της ζωής του, όταν προσπάθησε ν' αναπτερώσει το ηθικό των παικτών του στη Μπορούσια Ντόρτμουντ δείχνοντάς τους σκηνές από τις ταινίες του Ρόκυ, τον οποίο όμως... ήξεραν μονάχα οι Κελ και Οβομογιέλα.
«Όλη η ομιλία μου ήταν άχρηστη! Αχρείαστη! Στο πιο σημαντικό ματς της σεζόν! Και εγώ μιλούσα για... την τεχνολογία στη Σοβιετική Ένωση και τη Σιβηρία με τον Ιβάν Ντράγκο και τον Ρόκυ για 10 λεπτά» είπε!
Ανέφερε πως η μεγαλύτερη προπονητική του επιτυχία προήλθε από μια μεγάλη αποτυχία μετά το 3-0 της Μπαρτσελόνα στον πρώτο ημιτελικό του περασμένου Champions League, λέγοντας: «Είχα πει στους παίκτες μου πριν από τον επαναληπτικό: “Θα παίξουμε δίχως δυο από τους καλύτερους επιθετικούς μας. Ο κόσμος πιστεύει ότι είναι αδύνατο να τα καταφέρουμε. Ας είμαστε ειλικρινείς, είναι σχεδόν αδύνατο. Όμως επειδή είστε εσείς στην ομάδα, έχουμε πιθανότητες”. Και το πίστευα αυτό που τους έλεγα.
Την πιο τρομερή στιγμή στην ιστορία της διοργάνωσης την έχασα. Είδα τον Άρνολντ να πηγαίνει για το κόρνερ, είδα τον Σακίρι να πηγαίνει κοντά του και γύρισα προς τον πάγκο γιατί θα κάναμε αλλαγή. Ξαφνικά ακούω την ιαχή από τον κόσμο και γυρίζω να δω τη μπάλα να πηγαίνει στα δίχτυα.
Από τον θόρυβο δεν μπορούσα καν ν' ακούσω τον συνεργάτη μου κι εκείνος αμέσως μετά το γκολ μου είπε: “τελικά θα την κάνουμε την αλλαγή;”. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Έχω δει το βίντεο με το γκολ του Οριγκί από τότε 500.000 φορές».
Κλείνοντας και αναλύοντας την απόφασή του να στηρίξει το Common Goal με την πρωτοβουλία που πήρε ο Χουάν Μάτα για την παραχώρηση του 1% του ετήσιου μισθού για βοήθεια σε συνανθρώπους και επένδυση σε ποδοσφαιρικά πρότζεκτ σε χώρες που δεν μπορούν να κάνουν πολλά, έγραψε: «Ας είμαστε ειλικρινείς. Είμαστε τρομερά τυχεροί. Είναι ευθύνη μας να δώσουμε κάτι για το μέλλον των παιδιών στον κόσμο. Εκείνων που χρειάζονται μια ώθηση, μια ευκαιρία στη ζωή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα. Εμείς ζούμε σε μια φούσκα. Συγγνώμη, αλλά αυτός ο κόσμος του ποδοσφαίρου δεν είναι αληθινός. Όσα συμβαίνουν σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, δεν είναι προβλήματα. Θα πρέπει να έχουμε μεγαλύτερους στόχους ως άνθρωποι, από τίτλους και έσοδα...
Μακάρι να κάνουμε κάτι θετικό για να αλλάξουμε τον κόσμο. Ίσως είμαι αφελής. Ίσως είμαι τρελός, ονειροπόλος.
Όμως, για ποιους φτιάχθηκε αυτό το παιχνίδι;
Όλοι ξέρουμε πως φτιάχθηκε για εκείνους που ονειρεύονται...».
Κώστας Ζάλιαρης
