Ποιό είναι τελικά το μυστικό του Σερ «τσίχλα»;
30.08.2011 | 13.50
Παρακολουθώ τη Γιουνάιτεντ από πολύ παλιά. Από τότε που την επέλεξα και την αγάπησα. Τότε το τηλεοπτικό σύμπαν ήταν ακόμα μαυρόασπρο, οι δύο αθλητικές εφημερίδες δεν ήταν προσανατολισμένες σε τέτοιο βαθμό στο ξένο ποδόσφαιρο, το οποίο έδειχνε κάτι πολύ πολύ μακρινό.
Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου
Τις έγχρωμες ποδοσφαιρικές εικόνες τις έβρισκα στο αγγλικό περιοδικό «shoot», το οποίο κατέβαινα και αγόραζα κάθε Κυριακή από ένα περίπτερο στην Πανεπιστημίου και ήταν μία διαδικασία αποκάλυψης. Ανακάλυπτα πώς είναι να βλέπεις τον κόσμο με μία ακόμα γλώσσα -είχα αρχίσει να μαθαίνω αγγλικά- και να κρυφοκοιτάς ένα σύμπαν που κατοικούσαν ποδοσφαιρικοί μύθοι. Ακόμα θυμάμαι τη λαχτάρα με την οποία κράτησα στα χέρια μου το τεύχος που είχε την αφίσα της ομάδας της περιόδου 1973-74, την πρώτη που βρήκε θέση στον τοίχο του δωματίου μου, δίπλα στην Ντέρμπι Κάουντι, που ήταν η προτίμηση του αδελφού μου και η οποία τότε είχε σπουδαία ομάδα. Εχω βιώσει την οδύνη του οπαδού που μένει χρόνια μακριά από τίτλους και κουβαλούσα μέσα μου -τόσα χρόνια- μία ήττα-πληγή. Εκείνη του τελικού Κυπέλλου με 3-2 από την Αρσεναλ το 1979. Μία πληγή που έκλεισε την Κυριακή με αυτό το απίστευτο 8-2.
Ομως, πάνω απ' όλα, εκείνο που θαυμάζω είναι αυτή τη μυστηριώδη και θαυμαστή ικανότητα του σερ Αλεξ να δημιουργεί ομάδες και να ανανεώνει διαρκώς ένα μύθο. Αυτό το reloaded που κάνει από καιρό σε καιρό ο Φέργκιουσον έχω φτάσει πλέον να πιστεύω ότι το κάνει από μνήμης. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλη εξήγηση. Κάποιο μυστικό. Είναι μία διαδικασία που γίνεται αυτονόητα φυσικά, όπως και η αναπνοή.
Οταν στο παιχνίδι για το Community Shield με τη Μάντσεστερ Σίτι έβλεπα τον Γκιγκς με το κουστούμι του στην κερκίδα, κατάλαβα ότι η εποχή της νέας ομάδας έχει ήδη ξεκινήσει. Και το έχει καταλάβει και ο Ράιαν Γκιγκς, ο οποίος πριν από λίγο καιρό σε μία συνέντευξή του μίλησε κολακευτικά γι' αυτούς τους νέους πιτσιρικάδες «με τα φανταχτερά παπούτσια που έχουν φέρει μία απίστευτη ζωντάνια στα αποδυτήρια». Τους πιτσιρικάδες που όταν αρχίζουν να μιλούν για βιντεοπαιχνίδια, ομολογεί με χιούμορ ότι δεν τους καταλαβαίνει καθόλου. «Είναι σαν να μιλάνε μία ξένη γλώσσα», λέει.
Κοιτούσα διάφορα στατιστικά στοιχεία που αφορούν αυτή τη νέα ομάδα του Σκωτσέζου, προσπαθώντας να ανακαλύψω ένα στοιχείο, κάτι που να αποτελεί την άκρη του νήματος ενός μυστικού. Εκείνο που καταλαβαίνω, όμως, είναι τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας και το γεγονός ότι ο Φέργκιουσον έχει την υψηλή εποπτεία του σχεδίου και την ευθύνη της επιλογής των ανθρώπων που θα το εφαρμόσουν. Δεν κάνει ο Φέργκιουσον το σκάουτινγκ. Αλλοι το κάνουν, στους οποίους ο σερ Αλεξ έχει εμπιστοσύνη. Απλώς ο Σκωτσέζος έχει τον τελευταίο λόγο. Στη Γιουνάιτεντ δεν συμβαίνουν πράγματα τυχαία. Στο παιχνίδι με την Τότεναμ η ομάδα που κατέβασε ο «τσίχλας» στο γήπεδο είχε τον δεύτερο μικρότερο μέσο όρο ηλικίας που είχε ποτέ -επί σερ Αλεξ- η Γιουνάιτεντ, 23 ετών και ενός μήνα.
Η νεότερη ήταν εκείνη που είχε παρατάξει την τελευταία αγωνιστική της περιόδου 2008-09 εναντίον της Χαλ Σίτι κι ενώ ετοιμαζόταν για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Νεαρούς ποδοσφαιριστές δεν τους βάζεις για πλάκα σε μία ομάδα όπως η Γιουνάιτεντ, αν δεν είσαι πεπεισμένος για το ταλέντο τους, για την επάρκειά τους να αντιμετωπίσουν δυσκολίες για τις οποίες τους έχεις προετοιμάσει και αν δεν είσαι αποφασισμένος να τους στηρίξεις στο όποιο λάθος και αν κάνουν.
Αν ο Ντε Χέα έπαιζε σε ελληνική ομάδα και έκανε τα λάθη του παιχνιδιού κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι, θα καταδικαζόταν στον πάγκο ή θα έφευγε κάπου δανεικός με τη ρετσινιά του «ανώριμου» ταλέντου. Αντιθέτως και παρά τα λάθη που έκανε στη συνέχεια, ο προπονητής του τον στηρίζει. Μάλιστα, λίγες μέρες πριν ο Φέργκιουσον είχε πει ότι στη Γιουνάιτεντ ήξεραν από πριν την αδυναμία του Ντε Χέα στον αγγλικό τρόπο παιχνιδιού με τις σέντρες, αλλά πιστεύουν πολύ σε αυτόν και ότι δουλεύει σκληρά για να βελτιωθεί. Συμπλήρωσε ότι η βελτίωση έρχεται ΚΑΙ με τα παιχνίδια, ενώ υπενθύμισε τις προβληματικές πρώτες μέρες του Σμάιχελ στη Γιουνάιτεντ.
Το πάρτι των μικρών
Η στήριξη στον Ντε Χέα και στους άλλους νεαρούς της ομάδας του, ο ψυχολογικός χειρισμός του Ρούνεϊ μετά την περσινή ένταση, όπως και του Νάνι που βγάζει μάτια φέτος, είναι μία απόδειξη της συνεισφοράς του σερ Αλεξ στη διάπλαση του χαρακτήρα της ομάδας. Ο Σκωτσέζος δεν είναι ο άνθρωπος που θα δουλέψει «τον μαυροπίνακα» με την κιμωλία για την τακτική -αν και απ' ό,τι λένε μπορεί ακόμα να το κάνει- αλλά είναι ο ιθύνων νους που κινεί τα νήματα.
Είναι το ορατό «χέρι του Θεού» σε μία ομάδα που είναι ένα τεράστιο αθλητικό και επιχειρηματικό σχέδιο. Μια αθλητική επιχείρηση που κοστίζει σχεδόν 1,9 δισ. δολάρια. Μία τιμή που χωρίς τις επιτυχίες της ομάδας και το θέαμα που προσφέρει φυσικά θα ήταν σημαντικά χαμηλότερη. Ο Φέργκιουσον νομίζω πως είναι φανερό ότι διασκεδάζει αυτό που κάνει. Τον ανανεώνει. Προφανώς του αρέσει αυτή η διαδικασία της ανανέωσης μιας ομάδας, όταν γίνεται με τους όρους του.
Οπως είχε πει πριν από λίγο καιρό σε μία συνέντευξη Τύπου ο σερ: «Πολλοί από τους παλιούς έχουν αποχωρήσει, οπότε είναι φυσικό οι νεότεροι να παίρνουν το πάνω χέρι στα αποδυτήρια, αλλά χρειάζονται και καθοδήγηση». Μία καθοδήγηση που γίνεται από τον σερ Αλεξ και τους αποστόλους του. Τον Φέρντιναντ, τον Ρούνεϊ, τον Γκιγκς. Ισως πολλοί από όσους ζήσαμε τον ερχομό και την ωρίμανση της γενιάς του '92 να κάνουμε ήδη τις συγκρίσεις, αλλά δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Ο Κλέβερλι δεν είναι Σκόουλς, αλλά, βρε παιδί μου, το γεγονός ότι κρατάει τον Κάρικ εκτός 11άδας κάτι σημαίνει. Οπως επίσης το γεγονός ότι είναι σε αυτή την ηλικία και παίρνει παιχνίδια και εμπειρίες με την ομάδα «εν κινήσει». Και δεν είναι μόνο ο Κλέβερλι, αλλά και ο Ουέλμπεκ και ο Σμόλινγκ και ο Τζόουνς, για τον οποίο ο σερ Μπόμπι Τσάρλτον επιφύλαξε το ύψιστο κομπλιμέντο. Πως θυμίζει πολύ τον Ντάνκαν Εντουαρντς, το μεγάλο και αδικοχαμένο ταλέντο της Γιουνάιτεντ και του αγγλικού ποδοσφαίρου στο δυστύχημα του Μονάχου. Η ουσία είναι πως ο σερ Αλεξ είναι έτοιμος να παρακολουθήσει ένα ακόμα πάρτι πιτσιρικάδων, στο οποίο όχι μόνο είναι καλεσμένος, αλλά το προετοίμασε κιόλας.
