Gone, but never forgotten... (vids)
Για πάντα, τα λουλούδια της Γιουνάιτεντ. Τα... αιώνια «μωρά» του Μπάσμπι. Εκείνη η ομάδα που όλοι θα ήθελαν να τη δουν να φτάνει στην ευρωπαϊκή κορυφή. Κι όμως, δεν ήταν γραφτό... Η 6η Φεβρουαρίου θα υπάρχει να δίνει απλά ακόμα μια αφορμή για την τιμή της μνήμης των αδικοχαμένων στην τραγωδία του Μονάχου, από την οποία συμπληρώθηκαν 62 χρόνια. Γιατί κανείς δεν ξέχασε. Γιατί το ρολόι είναι πάντοτε εκεί, κολλημένο, να θυμίζει... 15:04...
6η Φεβρουαρίου του 1958... Το κλίμα, εορταστικό. Το 3-3 με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι και η πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών για την αγωνιστική περίοδο 1957-1958, έκανε τα μέλη της αποστολής να το γλεντήσουν μέχρι πρωίας.
Τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να δημιουργήσει τόσο εφιαλτικό και μαύρο σενάριο για ό,τι θα επακολουθούσε τις επόμενες ώρες, όταν το αεροσκάφος που μετέφερε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πίσω στην Αγγλία, θα σταματούσε στο Μόναχο για ανεφοδιασμό.
Μια, δυο, τρεις... Και τέλος... Οι «κόκκινοι διάβολοι», καταστρέφονται. Οχτώ ποδοσφαιριστές χάνονται. Μαζί τους, τρία μέλη του πληρώματος και οχτώ δημοσιογράφοι. Η είδηση, συγκλονίζει. Σοκάρει. Βυθίζει τον σύλλογο και τους οπαδούς του στο πένθος. Λύπη, πόνος, οδυρμός...
Τα ταλαντούχα παιδιά του Ματ Μπάσμπι, δεν θα έπαιζαν ποτέ ξανά όλοι μαζί. Δεν θα συνέχιζαν την τρομερή ιστορία που είχαν ξεκινήσει να γράφουν. Κανείς δεν θα μάθει που θα μπορούσαν να φτάσουν. Πόσες κορυφές να κατακτήσουν. Για πόσο καιρό θα μπορούσαν να κυριαρχήσουν.
Στο σύνολό τους, έχασαν τη ζωή τους 21 άτομα, συμπεριλαμβανομένων των θρύλων, Ντάνκαν Έντουαρντς, Τόμι Τέιλορ και Φρανκ Σουίφτ. Άλλοι 15 διακομίστηκαν στο νοσοκομείο.
«Όταν του είπα ότι ήθελα να πάω μαζί, ο Ματ μου απάντησε πως είχα δουλειά στο Κάρντιφ και πως έπρεπε να βρεθώ κανονικά στην εθνική ομάδα. Έτσι, αποφασίστηκε να ταξιδέψει στο Βελιγράφι ο γυμναστής, Μπερτ Γουάλεϊ.
Μπήκα μέσα στο γραφείο, έβαλα ένα ποτήρι ουίσκι και η Άλμα (σ.σ. γραμματέας της ομάδας τότε) μου είπε ότι το αεροσκάφος είχε συντριβεί... Εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος... Μου το ξαναείπε και φώναζε πως εκείνη τη στιγμή δεν το αντιλαμβανόμουν και πως υπήρχαν νεκροί από την ομάδα... Άρχισε να κλαίει... Την τρίτη φορά που το άκουσα, τότε κατάλαβα τι ακριβώς είχε συμβεί...
Πήγα στο γραφείο μου και άρχισα να κλαίω, μέχρι η ησυχία αυτή που από πριν προκαλούσε ανησυχία, διακοπεί από τα τηλεφωνήματα και τον χαμό που ακολούθησε» ήταν η συγκλονιστική περιγραφή του Τζίμι Μέρφι, τότε βοηθού του Ματ Μπάσμπι, για εκείνες τις στιγμές. Ο Μέρφι, ανέλαβε να συνεχίσει την ιστορία της Γιουνάιτεντ. Σταματούσε όποιον τολμούσε να σκεφτεί το τέλος της ομάδας. Δεν το δεχόταν. Θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να συνεχιστεί η ιστορία. Και τα κατάφερε...
3 Μαΐου του 1958 γίνεται η... επανεκίννηση, με την παρουσία στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας. Ο Ματ Μπάσμπι ήταν παρών για να μιλήσει στους παίκτες στ' αποδυτήρια. Έρχεται ήττα με σκορ 2-0. Όμως, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε επιστρέψει...
10 χρόνια μετά, θα κατακτούσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. 10 χρόνια μετά, θα ολοκληρωνόταν αυτό που έμεινε μισό από εκείνα τα «μωρά» του Μπάσμπι. Η κορυφή της Ευρώπης έγινε... διαβολική.
Και εκείνα τα παιδιά, δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Θα παραμείνουν για πάντα παιδιά. Και θα ζουν στο μυαλό, την καρδιά και τις αναμνήσεις όσων περιβάλλουν τον οργανισμό, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ...
Κώστας Ζάλιαρης
