Ο Τζάκι Τσάρλτον κάποτε υποβίβασε ακόμα και τη ομάδα του Μπόμπι!
Υπήρξε ένας χαρισματικός άνθρωπος και ένας ποδοσφαιριστής που ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του «καταστροφέα» ωστόσο ο Τζάκι Τσάρλτον ήταν κάτι παραπάνω από ενας παλαίμαχος . Ήταν ένας πολύ πετυχημένος προπονητής ο οποίος άλλαξε για πάντα την μοίρα του ιρλανδικού ποδοσφαίρου, ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής το 1966 με την Αγγλία και πάρα πολύ σημαντικός τα χρόνια της δεκαετίας του 60 της εκπληκτικής ομάδας που είχε δημιουργήσει στην Λιντς Γιουνάιτεντ ο Ντον Ρέβι. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ρέκορντμαν συμμετοχών με 773 με τη φανέλα της Λιντς και σκόρερ 96 τερμάτων, αριθμός πραγματικά εντυπωσιακός για κεντρικό αμυντικό.
Ήταν μία ηγετική φυσιογνωμία και πλήρως αντικομφορμιστής που έκανε μόνιμα του κεφαλιού του! Δεν χαριζόταν σε κανέναν όταν έπαιζε ποδόσφαιρο, ούτε καν στον ίδιο του τον αδελφό!
Όταν τελείωσε το ποδόσφαιρο έγινε προπονητης το 1973-74 και αυτό που ελάχιστοι θυμούνται είναι πως στη πρώτη του σεζόν στη Μιντλεσμπρο όχι μόνο την ανέβασε στη μεγάλη κατηγορία με ρεκόρ πόντων αλλά έριξε και την ομάδα που είχε αναλάβει ως προπονητης ο αδελφός του Μπόμπι! Ήταν η Πρέστον η οποία στο τελευταίο ματς χρειαζόταν βαθμούς στο γήπεδο της απέναντι στην Μίντλεσμπρο η οποία από εβδομάδες είχε ανέβει!
Ο Τζάκι όχι μόνο δεν έκανε χάρη στον αδερφό του αλλά είπε και στους παίκτες του ότι έπρεπε να παίξουν για να κερδίσουν και αυτό συνέβη με 3-1 υποβιβάζοντας την Πρέστον και τον Μπόμπι!
Τα δύο αδέλφια λάτρευαν ο ένας τον άλλο και όμως κάποια στιγμή από μία οικογενειακή διαφωνία έκαναν σχεδόν 10 χρόνια να μιλήσουν μεταξύ τους! Την λύση την έδωσε η τηλεόραση του BBC που φώναξε το Τζάκι να δώσει ένα βραβείο στον Μπόμπι και εκεί έσπασε ο πάγος!
Εκτός από την μήτρας βρω δούλεψε με πολύ μεγάλη επιτυχία στη Σεφιλντ Γουένσντεΐ και στη Νιούκαστλ προτού αναλάβει τη δουλειά που έμελλε να χαρακτηρίσει πλήρως τη ζωή και τον χαρακτήρα του! Εκείνη του προπονητή στην εθνική ομάδα της Δημοκρατιας της Ιρλανδίας.
Υπό τις οδηγίες του το Ειρε Προκρίθηκε σε τρεις τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων μέσα σε μία δεκαετία, το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1988 στην Δυτική Γερμανία, εκεί όπου νίκησε την Αγγλία που ήταν από τα φαβορί της διοργάνωσης με 1-0 και παραλίγο να προκριθεί στα ημιτελικά. Αποκλείστηκε τελικά από μία κεφαλιά του Ολλανδού Κιφτ λίγο πριν το τέλος του τελευταιου παιχνιδιού στους ομίλους!
Δύο χρόνια αργότερα στο παγκόσμιο κύπελλο της Ιταλίας, η Ιρλανδια του τζάκι Τσάρλτον έφτασε στα προημιτελικά χάνοντας τελικά από τους διοργανωτές Ιταλούς από ένα γκολ του Σκιλατσι 1-0. Και το 1994 πήγε στο παγκόσμιο κύπελλο της Αμερικής, εκεί όπου αποκλείστηκε από την Ολλανδία στην φάση των 16.
Ο Τσάρλτον είχε πολύ συγκεκριμένη ποδοσφαιρική φιλοσοφία. Όταν τον είχαν ρωτήσει γιατί Ιρλανδία έπαιζε αυτό το... αντιτουριστικο ποδόσφαιρο είχε απαντήσει πως δεν μπορούσε να ζητήσει από τους παίκτες του να κάνουν κάτι που δεν ξέρουν!
A remarkable man, loved on both sides of the Irish Sea ❤️
— England (@England) July 11, 2020
A special moment from our trip to Dublin in 2015, as #ThreeLions and @FAIreland fans rose as one to pay tribute to Jack Charlton 👏pic.twitter.com/4vF3euPu7L
Βοήθησε ως ποδοσφαιριστής εκτός από την χώρα του να πάρει το παγκόσμιο κύπελλο, την Λιντς Γιουνάιτεντ να γίνει ομάδα Β εθνικής ένας πανίσχυρος σύλλογος που κατέκτησε το πρωτάθλημα, το μοναδικό FA cup στην ιστορία του συλλόγου το 1972 και ευρωπαϊκα τρόπαια! Κυρίως όμως αυτό που λένε όσοι τον γνώρισαν ήταν πως μπορούσες να κάτσεις μαζί του ατελείωτες ώρες και να ακούς απίστευτες ιστορίες, εμποτισμένες με το ιδιαίτερο χιούμορ του, αλλά και με πάρα πολλή επιμονή στις απόψεις του!
Έφυγε σε ηλικία 85 ετών, αλλά ταλαιπωρήθηκε αρκετά χρόνια έχοντας αποσυρθεί από την δημόσια ζωή περίπου μία εικοσαετία τώρα, έχοντας προβλήματα μνήμης και εκδηλώνοντας όλο και περισσότερο τα συμπτώματα της νόσου του αλτσχάιμερ. Και αυτός, όπως δεκάδες παίκτες της εποχής του, πιθανως πλήρωσε τις μπάλες της εποχής, που ως αναμνήσεις οπτικα μπορεί να παίζουν συναισθηματικό ρόλο αλλά δεν έχουν καμία σχέση με την ποιότητα κατασκευής αυτών που υπάρχουν στον 21ο αιώνα.
Ένα άλλο μεγάλο ερώτημα , που εγείρεται κάθε φορά που φεύγει ένας σημαντικός για το αγγλικό ποδόσφαιρο από εκείνη την ομάδα που έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια το 1966, είναι γιατί ο δεν έγινε σερ! Και όχι μόνο αυτός αλλά και πολλοι από την ομάδα που χάρισε στην Αγγλία κάτι μοναδικό! Την απάντηση ούτε την πήραμε και πιθανώς ούτε θα την πάρουμε ποτέ!
