Η βαριά σκιά του Σερ Άλεξ και οι αγάπες που πρέπει να ζήσουν μακριά από τον μεγάλο έρωτα!
Κάποτε ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσoν είχε δηλώσει για τον τότε συνάδελφό του Αρσέν Βενγκέρ ότι «δεν γνωρίζει τίποτα για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Είναι σε ένα μεγάλο κλaμπ, αλλά είναι πρωτάρης και καλύτερα να κρατήσει τις απόψεις του για το Ιαπωνικό ποδόσφαιρο». Το αποτέλεσμα μάλλον δεν δικαίωσε πότε τον Σερ Άλεξ.
Αυτό που δεν φαντάστηκε ποτέ ο Σερ Άλεξ, όμως, είναι τι κοινό στοιχείο θα είχε με τον Αλσατό τεχνικό αφού και οι δύο τερμάτιζαν τις πολυετείς και επιτυχημένες καριέρες τους.
Οι ομάδες τους παραμένουν εγκλωβισμένες στις επιτυχίες που γνώρισαν μαζί τους και δεν μπορούν να κάνουν το επόμενο βήμα.
Ειδικά η περίπτωση της Γιουνάιτεντ τείνει να μονιμοποιηθεί καθώς από την ημέρα που αποχώρησε ο Σκωτσέζος τεχνικός από τον πάγκο της ομάδας έχουν περάσει προπονητές με μεγάλες περγαμηνές - σε αντίθεση με την Άρσεναλ - όπως ο Φαν Χάαλ και ο Ζοσέ Μουρίνιο, χωρίς όμως κανείς να μπορέσει να βοηθήσει την ομάδα και τους φιλάθλους να αφήσουν πίσω τους τις ημέρες του Σερ Άλεξ.
Όσοι έχετε παρακολουθήσει αγώνες της Γιουνάιτεντ θα έχετε γίνει πολλές φορές μάρτυρες του ότι μετά από την επίτευξη ενός τέρματος υπέρ του αντιπάλου ή στο τέλος ενός αγώνα που συνοδεύεται από ήττα των κόκκινων διαβόλων, ο Άγγλος σκηνοθέτης κάνει ένα πλάνο στις κερκίδες του γηπέδου και βρίσκει πάντα τον βλοσυρό Σερ Άλεξ.
Η σύγκριση με τον εκάστοτε προπονητή είναι όχι μόνο μοιραία, όχι μόνο άδικη, αλλά και χρονικά άσκοπη. Είναι σαν να έχει κανείς χωρίσει με την σύντροφό του αλλά να συγκρίνει συνέχεια την επόμενη με την πρώην του.
Ποτέ στην ιστορία των ανθρώπινων σχέσεων αυτό δεν λειτούργησε θετικά για την αποδέσμευση από το παρελθόν όσο ένδοξο και αν ήταν αυτό.
Οι ποδοσφαιρικές ομάδες βασίζονται στην χημεία και την συνεργασία ενός μεγάλου γκρουπ 30-35 ανθρώπων που πρέπει να συνυπάρξουν και να συνεργαστούν αρμονικά μεταξύ τους. Η αναμόχλευση των περασμένων επιτυχιών ανήκει σίγουρα στην ιστορία των ομάδων, δεν βοηθάει όμως στην δημιουργία ενός περιβάλλοντος φιλικού στους επόμενους που έχουν αναλάβει το δύσκολο έργο της συνέχισης των επιτυχιών.
Αντίθετα, τοποθετεί ψυχολογικά εμπόδια που κάνουν την ζωή τους περισσότερο δύσκολη, ενώ προσφέρει στους αντιπάλους πρόσφορο έδαφος για δηλώσεις που σκοπεύουν στον αποπροσανατολισμό της ομάδας.
Ένας από τους άγραφους νόμους στις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις για κάθε μάνατζερ είναι πως πρέπει να μπορεί να προετοιμάζει την ομάδα του για το επόμενό της βήμα δίχως αυτόν.
Πετυχημένη, είναι η ομάδα που λειτουργεί το ίδιο άψογα με ή χωρίς την φυσική παρουσία του μάνατζερ γιατί έχει μάθει να τηρεί κανόνες, διαδικασίες, συστήματα και τα έχει αφομοιώσει σε τέτοιο βαθμό που ο μάνατζερ απλώς παρακολουθεί και σχεδιάζει τα επόμενα βήματα.
Η Γιουνάιτεντ, μετά την απόσυρση του Σερ Άλεξ δίνει την εικόνα της ομάδας που έμεινε ορφανή. Από το 2013, η Γιουνάιτεντ έχει κερδίσει συνολικά 3 τρόπαια, ένα Κύπελλο το 2016, ένα Γιουρόπα Λίγκ το 2017 και ένα Λιγκ Καπ το ίδιο έτος.
Επί Σερ Άλεξ η ομάδα κέρδισε συνολικά 38 τρόπαια μέσα σε 26 χρόνια και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης.
Φυσικά, διαδραματίζει μεγάλο ρόλο και η ποιότητα του ρόστερ της ομάδας και εκεί φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα καθώς η Γιουνάιτεντ έχει μερικούς παίκτες παγκόσμιας κλάσης όπως ο Καβάνι, ο Μπρούνο και ο Ράσφορντ, έχει όμως και κάποιους που στα μεγάλα παιχνίδια όπως στον πρόσφατο τελικό με την Βιγιαρεάλ δεν μπόρεσαν να δείξουν χαρακτήρα.
Οι νίκες σε τέτοια παιχνίδια χτίζουν χαρακτήρα και δίνουν ειδικό βάρος σε κάθε φανέλα και η Γιουνάιτεντ με τον άπειρο Σόλσκιερ στον πάγκο φάνηκε ψυχολογικά ανέτοιμη να διαχειριστεί έναν τέτοιο τελικό.
Αμέσως μετά το τέλος του αγώνα ο σκηνοθέτης αναζήτησε και βρήκε τον Σερ Άλεξ, πάντα βλοσυρό και προφανώς απογοητευμένο στην κερκίδα.
Δεν τίθεται θέμα αφοσίωσης ή αγάπης του Φέργκιουσον προς την ομάδα της Γιουνάιτεντ. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός και έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Όμως το ποδόσφαιρο που πάντα αποτελεί καθρέφτη της πραγματικής ζωής, δείχνει για ακόμη μια φορά την σημασία που έχει η αποχώρηση στον σωστό χρόνο και με τις κατάλληλες συνθήκες.
Όταν αφήνουμε στην θέση μας κάποιον άλλον, πρέπει να του δίνουμε χώρο, χρόνο, και κυρίως να αποτρέπουμε την αποφυγή οποιασδήποτε σύγκρισης μαζί μας.
Ειδάλλως τον καταδικάζουμε σε μια μόνιμη σύγκριση υπέρ μας που λειτουργεί με τρόπο νοσταλγικό, μη αφήνοντας κανένα περιθώριο για την αποτυχία που είναι απαραίτητη στον δρόμο προς την επιτυχία.
Η μεγάλη αγάπη του Σερ Άλεξ για την ομάδα του έχει μετατραπεί σε μια βαριά σκιά πάνω από το Ολντ Τράφορντ.
Αυτό που χρειάζεται η Γιουνάιτεντ είναι ένας προπονητής που θα σβήσει από την πρώτη κιόλας μέρα του στον πάγκο όλη αυτή την σιωπηλή επιρροή και θα επιβάλει τον δικό του νόμο.
Μερικές φορές, οι παλιές αγάπες περνούν καλύτερα μακριά μας και αυτό είναι το πιο σκληρό μάθημα που πρέπει να αποδεχθεί πρώτα από όλους ο ίδιος ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.
Οι υπόλοιποι θα τον ακολουθήσουν.
Άκης Βαλαβάνης
Follow me at Instagram @lockdownfootball
