«Έσπασε την κατάρα»
Τη δεκαετία του ‘80 οι οπαδοί της Μίλγουολ θεωρούνταν οι χειρότεροι χούλιγκαν της Αγγλίας. Τρομοκρατούσαν την ομώνυμη περιοχή του Λονδίνου και κατευθύνονταν στο γήπεδο της ομάδας, το Ντεν, για να προκαλέσουν επεισόδια και να στήσουν καυγάδες.
Το προσωνύμιο τους χαρακτηριστικό της νοοτροπίας τους. Οι «bushwackers», αυτοί δηλαδή που κρύβονται για να παγιδεύσουν, ήταν απειλή ακόμα και για τους φιλάθλους της ομάδας τους και είχαν απασχολήσει μέχρι και την Σκότλαντ Γιάρντ.
Με τα χρόνια η δράση τους άρχισε να μειώνεται –ή τουλάχιστον να περιορίζεται εκτός γηπέδου- αλλά αγωνιστικά η ομάδα φάνηκε να αντιμετωπίζει μια κακοδαιμονία. Λές και κάποιος την είχε καταραστεί. Παρότι έφτανε συχνά σε… πηγές, «νερό» δεν κατάφερνε να πιει. Πρώτη… πηγή το 1991. Τα «λιοντάρια» κάνουν καλό πρωτάθλημα στην δεύτερη κατηγορία, με τον 25χρονο τότε Τέντυ Σέριγχαμ να κάνει ρεκόρ στην ιστορία του συλλόγου πετυχαίνοντας 38 γκολ και μπαίνουν στα πλέι-οφ. Εκεί χάνουν με κάτω τα χέρια από τη Μπράιτον και αποκλείονται από τα ημιτελικά. Το ίδιο σενάριο εκτυλίσσεται τόσο το 1995 όσο και το 2000. Η Μίλγουολ δεν φτάνει ούτε στον τελικό της διαδικασίας. Το 2002 η ομάδα κάνει την καλύτερη απόπειρά της να ανέβει -για πρώτη φορά στην ιστορία της- στην Πρέμιερ Λιγκ. Στα ημιτελικά των πλέι-οφ αντιμετωπίζει την Μπέρμιγχαμ και κάνει το πρώτο βήμα αποσπώντας την ισοπαλία στην έδρα της Σίτι. Στο δεύτερο ματς, το Νέο -πια- Ντεν είναι κατάμεστο. Ένα γκολ όμως στις καθυστερήσεις του ματς στέλνει τους Λονδρέζους στο καναβάτσο.
Οι bushwackers καίνε την πόλη τραυματίζοντας δεκάδες πολίτες και αστυνομικούς, κάνοντας τα αποτελέσματα της ομάδας να μοιάζουν με κατάρα των πράξεών τους. Ο τότε πρόεδρος της ομάδας ο -ελληνοκυπριακής καταγωγής επιχειρηματίας- Τεό Παφίτης, αφού καταφέρνει να γλιτώσει τα «λιοντάρια» από τιμωρία, ξεκινά το σχεδιασμό της νέας χρονιάς. Εκτός αγωνιστικού χώρου παλεύει για την καταπολέμηση της βίας ενώ εντός δίνει τα κλειδιά στον για χρόνια αρχηγό της Τσέλσι, Ντένις Γουάιζ, ο οποίος αναλαμβάνει ρόλο παίκτη-προπονητή. Τα αποτελέσματα έρχονται σύντομα με την ομάδα να κάνει την υπέρβαση το 2004 και να φτάνει για πρώτη φορά στο τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας. Εκεί το έργο της θεωρείται ούτως ή άλλως δύσκολο, αφού η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν είναι για τα… δόντια της. Όπως και να έχει όμως η ομάδα σε ακόμη μια «πηγή» δεν καταφέρνει να… ξεδιψάσει (ήττα με 3-0). Παρόλα αυτά κερδίζει το δικαίωμα να αγωνιστεί στην Ευρώπη και τίποτα δεν δείχνει ότι 2 -μόλις- χρόνια μετά θα βρεθεί να αποχαιρετά την Τσάμπιονσιπ για την Λιγκ 1.
Έτσι ήρθαν όμως τα πράγματα και πλέον στόχος όλων γίνεται η επιστροφή στην δεύτερη τη τάξει κατηγορία. Τα δύο πρώτα χρόνια οι σεζόν της είναι αδιάφορες. Φτάνουμε λοιπόν, στην περσινή χρονιά, όπου η ομάδα είναι πολύ ανταγωνιστική και παίρνει θέση στα πλέι-οφ για 5η φορά στην ιστορία της. Στον δρόμο της η ιστορική Λιντς. Η Μίλγουολ θεωρείται το αουτσάιντερ, καταφέρνει παρόλα αυτά, να κάνει την έκπληξη και περνάει στον τελικό. Εκεί οι παίκτες του Κένι Τζάκετ μπαίνουν πιο δυνατά και βρίσκονται να προηγούνται από νωρίς με 2-1 της Σκάνθορπ. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως η κατάρα κάνει και πάλι την εμφάνιση της και το παιχνίδι γυρνάει. Το τελικό 3-2 σκορπά την απογοήτευση στην ομάδα, όμως άπαντες υπόσχονται να επανέλθουν. Κρατώντας τον βασικό κορμό η Μίλγουολ έκανε πορεία πρωταθλητισμού φέτος αλλά έμεινε ένα βαθμό πίσω από τη Λιντς, χάνοντας την απευθείας άνοδο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παίξει και πάλι στα πλέι-οφ προσπαθώντας να αποδείξει πως δεν υπάρχει κατάρα που την κρατά… αφυδατωμένη.
Αυτή την φορά μπροστά στην «πηγή» της, βρέθηκε αρχικά η Χάντερσφιλντ και έπειτα η Σουίντον, όμως καμιά δεν κατάφερε να την κρατήσει και πάλι μακριά από το… νερό. Η κατάρα -αν υπήρχε- έσπασε, χάρη σε ένα γκολ του αρχηγού της, Πολ Ρόμπινσον. Η Μίλγουολ νίκησε πρώτη φορά σε τελικό και επέστρεψε μετά από τέσσερα χρόνια στην Τσάμπιονσιπ, απαλλαγμένη από δεισιδαιμονίες. Τα «λιοντάρια» νίκησαν επιτέλους τους δαίμονες τους.
