The day a team died: Στα συντρίμμια του Μονάχου η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχασε μια γενιά από σταρ που ήταν όμως κανονικά παιδιά!
Μια πρώτη ανάγνωση γι’ αυτό που συνέβη στο Μόναχο το 1958, είναι πως μία απώλεια, ειδικά με τόσες νέες ψυχές να περιλαμβάνονται στην μακριά λίστα, αφήνει πάντα την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Τι μπορεί, όμως, να είναι αυτό που έχει μεταβάλλει ως τόσο σημαντικό το δυστύχημα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από άλλες τραγωδίες με περισσότερους νεκρούς, όπως εκείνη της Τορίνο το 1949, ή την πτώση του αεροπλάνου που μετέφερε την εθνική Ζάμπιας το 1993; Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Ένα απλό συμπέρασμα μπορεί να είναι πως την καθόρισε και η συνέχεια τη γιγάντωση της εξιστόρησης! Μη ξεχνάμε πως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μέσα από τα συντρίμμια του Μονάχου μπόρεσε να δημιουργήσει την επόμενη μέρα και μία δεκαετία αργότερα να καταφέρει (κάτι το οποίο συνήθως μοιάζει με σενάριο ταινίας) να πάρει τελικά το κύπελλο Πρωταθλητριών που κυνηγούσε τόσο παθιασμένα ο Ματ Μπάσμπι με ηγέτη τον Μπόμπι Τσάρλτον… που παραλίγο να έχουν χάσει τη ζωή τους στα συντρίμμια του αεροπλάνου στο Μόναχο!
Κανείς πάντως δεν μπορεί να ξέρει, πως θα ήταν το ίδιο το αγγλικό ποδόσφαιρο εάν οι μισοί παίκτες της εντεκάδας εκείνη την εποχή της Γιουνάιτεντ εξελίσσονταν στους αναμενόμενα βασικούς των «λιονταριών» στα Μουντιάλ του 1958 και 1962. Και πόσο διαφορετική θα ήταν η εικόνα της ομάδας που κατέκτησε τον τίτλο το 1966. Προσωπικά μου έχει πει ο Τέρι Βέναμπλς πως εάν ζούσε ο Ντάνκαν Έντουαρντς Θα συναγωνιζόταν σε δημοτικότητα, και τον Πελέ, ενώ θα ήταν πιθανότατα αυτός ο αρχηγός της εθνικής ομάδας, αντί του Μπόμπι Μουρ το 1966.
Όλα αυτά τα πιθανολογούμε… Κανείς δεν το ξέρει και φυσικά κανείς δεν θα το μάθει.
Αυτό που ξέρουμε ωστόσο είναι τι συνέβη εκείνη την αποφράδα ημέρα και τι άλλαξε στις ζωές αυτών που έμειναν πίσω.
Ο Ματ Μπάσμπι, είχε ψύχωση με αυτό το (νέο) Κύπελλο Πρωταθλητριών, το οποίο αποκαλούσε Ιερό δισκοπότηρο. Αγνόησε την απαγόρευση της αγγλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, η οποία ήδη είχε επιβάλει στην Τσέλσι το 1955 εμπάργκο για να μην μετάσχει σε αυτή την καινούργια ευρωπαϊκή προσπάθεια και δήλωσε πως για τη Γιουνάιτεντ ήταν μονόδρομος η συμμετοχή.
Ο πόλεμος, έστω και υπόγειος, που ξέσπασε ανάμεσα στους χαρτογιακάδες της ομοσπονδίας και τον Μπάσμπι πιθανώς να προκάλεσε στο τέλος και την τραγωδία. Αν εκείνη την μοιραία Πέμπτη, 6 Φεβρουαρίου 1958, η ομοσπονδία ανέβαλε το σαββατιάτικο παιχνίδι της Γιουνάιτεντ σε μια εποχή που όλα τα ματς γινόντουσαν ίδια ώρα και μέρα θα μπορούσαν να περιμένουν πριν αναχωρήσουν από το Μόναχο να βελτιωθεί ο καιρός ή ακόμα και να αλλάξει το αεροπλάνο. Φυσικά αυτό δεν έγινε.
Αυτό που ξέρουμε επίσης είναι πως ένας αληθινός ήρωας, ο Βορειοϊρλανδός τερματοφύλακας Χάρι Γκρεγκ μέσα από τα συντρίμμια έσωσε αρκετές ζωές κυρίως μιας Σέρβας ονόματι Λούκιτς, που ήταν έγκυος - και δεν το ήξερε- και μαζί της είχε ένα κοριτσάκι μωρό. Η αυτοθυσία του γυμνασμένου νεαρού τερματοφύλακα κρατήσει στη ζωή τη μητέρα και ουσιαστικά τα δύο παιδιά και μετά από πάρα πολλά χρόνια το 1998 τα γνώρισε από κοντά!
Πριν από χρόνια είχα γνωρίσει τον Ρέι Γουντ που πέθανε τελικά το 2002 και ήταν ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας του Γκρεγκ. Και εκείνος ήταν τυχερός και σώθηκε από τα συντρίμμια. Μάλιστα είχε βρεθεί στα μέρη μας, το 1972 ως προπονητής της ομάδας των Τρικάλων και μου είχε πει μια πολύ ωραία ιστορία, όταν μετά από ήττα εντός έδρας ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε, εάν φοβάται στη σκέψη του υποβιβασμού. «Χαμογέλασα» είπε «και του απάντησα ότι είχα βγει από τις φλόγες στα συντρίμμια αεροσκάφους το 1958 όποτε «οτιδήποτε νεαρέ μου, έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο φυσικά δεν με φοβίζει»....
Η μοίρα ήθελε τον Μπάσμπι να το πετύχει αυτό το όνειρο, να κάνει την Γιουνάιτεντ την πρώτη αγγλική ομάδα που θα γινόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ακριβώς 10 χρόνια μετά και αφού θα είχε ξαναχτίσει την αδικοχαμένη ομάδα των «μπέμπηδων» με νέα παιδιά, με τον Τζορτζ Μπεστ, τον Ντένις Λόου και αρχηγό τον Μπόμπι Τσάρλτον (τον μόνο που ζει ακόμα από εκείνη την τραγωδία) θα τα κατάφερνε.
Είχα γνωρίσει τον μόνο δημοσιογράφο που σώθηκε στο δυστύχημα, τον εμβληματικό Φρανκ Τέιλορ (επί χρόνια προέδρου της διεθνούς Ένωσης αθλητικών συντακτών της AIPS) που έγραψε ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο The day a team died. Μέσα στην καραντίνα βρήκα την ευκαιρία να το ξανά διαβάσω πρόσφατα και είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που διηγείται τα πράγματα. Μου μίλησε σε εκείνη τη συνάντηση στο Ολντ Τράφορντ, με έναν μοναδικό τρόπο, τον άκουγα και είχα αποσβολωθεί! Μου εξιστορούσε πως ζητούσε από τους συναδέλφους του να έρθουν πιο μπροστά στο αεροπλάνο γιατί υπήρχαν πολλές κενές θέσεις για να κάτσουν δίπλα του. Πίστευαν όμως πως πίσω ήταν πιο ασφαλείς. Και αυτή αποδείχτηκε πως ήταν η μοιραία κίνηση της ζωής τους. Μιλούσε και τα μάτια του ήταν βουρκωμένα!
Μαζί με την ομάδα σκοτώθηκαν οκτώ από τους κορυφαίους Άγγλους δημοσιογράφους της εποχής επηρεάζοντας και εκείνοι, με τον τρόπο τους, τα γεγονότα των επόμενων χρόνων. Όταν σχεδόν κάθε εφημερίδα είχε χάσει τον καλύτερο της δεν ήταν εύκολο να μην αναφέρεται κάθε χρόνο η τραγωδία και να μην γίνονται διεξοδικά αφιερώματα κάτι που βοήθησε πάρα πολύ στην συντήρηση της μνήμης!
Σίγουρα βοήθησε, επίσης το γεγονός ότι υπήρχαν επιζήσαντες, κάτι σπάνιο στις αεροπορικές τραγωδίες. Ο Μπάσμπι και ο Τσάρλτον κράτησαν ολοζώντανο το όνειρο και τη μνήμη των υπόλοιπων, αλλά και οι προσωπικές ιστορίες αυτών που δεν ξανάπαιζαν ή συνέχισαν άλλου την καριέρα τους αναπαράχθηκαν και το γεγονός πως υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες για να μεταφέρουν τα γεγονότα ώστε να γίνουν ταινία, βιβλίο, αφιερώματα. Ακόμα κι ορισμένες βιωματικές εμπειρίες (διόλου κολακευτικές για τον σύλλογο, από κάποιους παίκτες τον Μπλανσφλαουερ και τον Μπέρι που τους ζητήθηκε να αφήσουν τα σπίτια τα οποία τους είχε παραχωρήσει η ομάδα όταν έγινε γνωστό πως δεν θα ξανάπαιζαν ποδόσφαιρο λόγω τραυματισμών) ήταν εξίσου σημαντικά για να μπορέσει να μη σβήσει ποτέ η μέρα εκείνη από τη μνήμη.
Τέλος, κάτι που κράτησε ολοζώντανο στις σκέψεις όλων, ήταν το γεγονός πως εκείνη την εποχή οι ποδοσφαιριστές δεν ζούσαν στο δικό τους κόσμο πλήρως αποξενωμένοι από τους οπαδούς, αλλά ήταν ένα κομμάτι από αυτούς, έμεναν δίπλα τους, μοιραζόντουσαν πολλές φορές στις διαδρομές στο ίδιο λεωφορείο πηγαίνοντας στο γήπεδο, διασκέδαζαν στο ίδιο μπαρ με εκείνους που πλήρωναν από το υστέρημα τους για να τους δουν. Ήταν μία ομάδα με ποδοσφαιρικούς σταρ, αλλά με κανονικούς ανθρώπους. Κάτι το οποίο δεν βλέπουμε εδώ και πολλά χρόνια και ούτε στο μέλλον πρόκειται να ξαναδούμε.
Πηγή: bnsports.gr
