Αθπιλικουέτα: Ο «μέτριος» που κατέκτησε τα πάντα
Σε μια Τσέλσι γεμάτη σπουδαία ονόματα και ποδοσφαιρικά «αστέρια», αυτό που δεν παίρνει την προσοχή που του αξίζει είναι του Θέσαρ Αθπιλικουέτα. Είναι καιρός να αποδώσουμε τον «φόρο τιμής» στην ήρεμη «δύναμη» των «Μπλε» που έχει κατακτήσει πλέον τα πάντα!
Τον γύρο του κόσμου έχει κάνει η πανέξυπνη κίνηση του Θέσαρ Αθπιλικουέτα, στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων. Ο αρχηγός της Τσέλσι πήρε την μπάλα στα χέρια του όταν η ομάδα του κέρδισε πέναλτι, δέχτηκε το… bullying που περίμενε από τους παίκτες της Παλμέιρας και την έδωσε έπειτα στο Χάρβετς για να εκτελέσει ήρεμος. Απέκτησε έτσι το τελευταίο τρόπαιο που έλειπε από την συλλογή του, αποδεικνύοντας ξανά την τεράστια ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα του.
Ο Αθπιλκουέτα δεν «μαγεύει» τους αντιπάλους, δεν εντυπωσιάζει με τις εμφανίσεις του, ενώ συχνά αποκαλείται «μέτριος». Αποτελεί όμως και τον στρατιώτη και τον στρατηγό της Τσέλσι και ήταν εκεί σε όλες τις επιτυχίες της ομάδας τα τελευταία χρόνια. Όχι τυχαία.
H αρχή ενός «πολυεργαλείου»
Ακούγεται περίεργο σήμερα, η καριέρα του Αθπιλικουέτα όμως ξεκίνησε από το… κέντρο. Ως «απόφοιτος» των ακαδημιών της Οσασούνα, έκανε το ντεμπούτο του με την ομάδα στις 8 Απριλίου του 2007, στην ήττα από την Ρεάλ Μαδρίτης με 2- 0. Την επόμενη σεζόν, λόγω τραυματισμών, μετατοπίστηκε στη θέση στην οποία θα διέπρεπε, με τον Αθπιλικουέτα να καθιερώνεται στο δεξί άκρο της άμυνας.
Σε νεαρή ακόμα ηλικία είχε φανέλα βασικού στην Οσασούνα, ενώ την σεζόν 2008-09 έχασε μόλις δύο παιχνίδια πρωταθλήματος. Η σταθερότητα και η ωριμότητά του δεν έμειναν απαρατήρητες, με την Μαρσέιγ να τον αποκτά τον Ιούνιο του 2010 έναντι 6 εκατομμυρίων ευρώ.
Στην Γαλλία δεν δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί, καταλαμβάνοντας άμεσα μια θέση στην βασική ενδεκάδα του Ντιντιέ Ντεσάν. Η Μαρσέιγ την πρώτη του χρονιά κατέκτησε το κύπελλο ενώ τερμάτισε στην δεύτερη θέση του πρωταθλήματος.
Παράλληλα, κατέλαβε την δεύτερη θέση του ομίλου της στο Τσάμπιονς Λιγκ, πίσω από την επόμενη ομάδα του Αθπιλικουέτα, την Τσέλσι. Αποκλείστηκε όμως στον επόμενο γύρο από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Την επόμενη χρονιά το Τσάμπιονς Λιγκ έφερε αντίπαλο του Αθπιλικούετα τον Ολυμπιακό στους ομίλους, με τους Γάλλους να τερματίζουν δεύτεροι, έναν βαθμό πιο πάνω από τους «ερυθρόλευκους». Η πορεία στο πρωτάθλημα όμως ήταν απογοητευτική, με την Μαρσέιγ να τερματίζει 10η.
Ο Αθπιλικουέτα είχε ξεχωρίσει ήδη και το καλοκαίρι του 2012 έφυγε για την Αγγλία, όπου θα έγραφε ιστορία.
Η αρχή ενός θρύλου
Για… λίγο ο Αθπιλικουέτα έχασε στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ από την Τσέλσι το 2012. Θα ζούσε βέβαια την σπουδαία αυτή διάκριση μερικά χρόνια αργότερα.
Όταν έφτασε όμως στο «Στάμφορντ Μπριτζ», η ομάδα βρισκόταν σε μια μεταβατική περίοδο. Όπως και στην Μαρσέιγ, έτσι και στην Τσέλσι δεν δυσκολεύτηκε να καθιερωθεί στην 11άδα, κάνοντας τον ντεμπούτο του στις 25 Σεπτεμβρίου του 2012 με αντίπαλο την Γουλβς στο Λιγκ Καπ.
Παρά την κατάκτηση της προηγούμενης χρονιάς, οι «Μπλε» απέτυχαν να προκριθούν από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ την σεζόν 2012-13 και συνέχισαν στο Γιουρόπα Λιγκ. Εκεί, με προπονητή τον Ράφα Μπενίτεθ, έφτασαν μέχρι τέλους.
Το πρώτο τρόπαιο στην «συλλογή» του Αθπιλικουέτα ήταν γεγονός. Οι εμφανίσεις του δεν έμειναν απαρατήρητες από την εθνική Ισπανίας. Στις 6 Φεβρουαρίου του 2013 θα έκανε το ντεμπούτο του με το εθνόσημο μια φιλική νίκη με 3-1 απέναντι στην Ουρουγουάη.
Η επόμενη σεζόν σημαδεύτηκε από την επιστροφή του Ζοσέ Μουρίνιο, αλλά και από την αποτυχία κατάκτησης κάποιας διοργάνωσης. Ο Πορτογάλος τεχνικός όμως εντυπωσιάστηκε από τον Αθπιλικουέτα, δηλώνοντας γι’ αυτόν: «Πιστεύω μια ομάδα με 11 παίκτες σαν τον Αθπιλικουέτα πιθανώς να κέρδιζε το Τσάμπιονς Λιγκ γιατί το ποδόσφαιρο δεν έχει να κάνει μόνο με καθαρό ταλέντο».
Επί εποχής Μουρίνιο, ο Αθπιλικουέτα άρχισε να δείχνει και πάλι την δυνατότητα του να προσαρμόζεται, μιας και χρησιμοποιήθηκε συχνά στην θέση του αριστερού μπακ.
Στις 29 Οκτωβρίου 2013 θα πετύχαινε και το πρώτο του γκολ με την φανέλα της Τσέλσι, στην νίκη επί της Άρσεναλ με 2-0 για το Λιγκ Καπ. Οι εμφανίσεις του θα του χάριζαν μια θέση στην εθνική Ισπανίας για το Μουντιάλ της Βραζιλίας το καλοκαίρι του 2014.
Ο Αθπιλικουέτα θα ξεκινούσε βασικός στους δύο πρώτους αγώνες με Χιλή και Ολλανδία, με τους «Φούριας Ρόχας» να γνωρίζουν τις ήττες και τον αποκλεισμό.
Την σεζόν 2014-15 θα ερχόταν και η πρώτη Πρεμιέρ Λιγκ, αλλά και η κατάκτηση του Λιγκ Καπ, με τον Αθπιλικουέτα βασικό στον τελικό. Την επιτυχία αυτή θα ακολουθούσε μια καταστροφική σεζόν, με την Τσέλσι να τερματίζει 10η στο πρωτάθλημα και τον Μουρίνιο να απολύεται.
Παρά την κακή χρονιά, όμως, επιλέχθηκε στην αποστολή της εθνικής Ισπανίας για το Euro 2016, παίζοντας εννιά λεπτά στην νίκη επί της Τουρκίας στους ομίλους με 3-0.
Όπου και να τον βάλεις θα αριστεύσει
Την θέση του Μουρίνιο πήρε την σεζόν 2016-17 ο Αντόνιο Κόντε, ο οποίος ανακάλυψε ακόμα μια θέση στην οποία ο Αθπιλικουέτα μπορούσε να διακριθεί.
Ο Ιταλός τεχνικός χρησιμοποίησε το αγαπημένο του 3-5-2. Η τακτική καρποφόρησε, με τον Αθπιλικουέτα να κερδίζει την δεύτερη Πρεμιέρ Λιγκ της καριέρας του, χωρίς μάλιστα να χάσει λεπτό από εκείνο το πρωτάθλημα! Είχε έρθει η ώρα ο «στρατιώτης» της Τσέλσι να ανταμειφθεί και με την αποχώρηση του Τζoν Τέρι το καλοκαίρι του 2017, έγινε δεύτερος αρχηγός της ομάδας πίσω από τον Γκάρι Κέιχιλ.
Στις 19 Μαΐου του 2018 ο Αθπιλικουέτα κατέκτησε και το τελευταίο εγχώριο τρόπαιο που μπορούσε, το FA Cup, με την Τσέλσι να επικρατεί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 1-0. Θα πήγαινε ξανά με την Ισπανία σε μεγάλη διοργάνωση, στο Μουντιάλ της Ρωσίας το καλοκαίρι του 2018, δεν θα έπαιρνε όμως αγωνιστικό χρόνο.
Με την αρχή της αγωνιστικής περιόδου 2018-19 είχε έρθει η ώρα ο «στρατιώτης» να γίνει… «στρατηγός». Με τον Γκάρι Κέιχιλ να αγωνίζεται ελάχιστα, ο Αθπιλικουέτα φόρεσε το περιβραχιόνιο σχεδόν καθ' όλη την διάρκεια της σεζόν, οδηγώντας την Τσέλσι και στην κατάκτηση του Γιουρόπα Λιγκ. Την επόμενη σεζόν θα έπαιρνε αυτό που δικαιούταν, μιας και ορίστηκε πρώτος αρχηγός της ομάδας, με την αποχώρηση του Κέιχιλ.
Συνέχισε, παράλληλα, την σταθερή παρουσία του στην εθνική ομάδα της Ισπανίας. Στο Euro 2020 κάθισε στον πάγκο στα πρώτα δύο παιχνίδια, αγωνίστηκε βασικός όμως σε όλα τα υπόλοιπα, στην πορεία της ομάδας μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης.
Veni, Vidi, Vici
Κόντρα σε όσους θα τον χαρακτήριζαν «τυχερό» και «μέτριο», ο Θέσαρ Αθπιλικουέτα θα περνούσε στα βιβλία της ιστορίας. Στις 29 Μαΐου του 2021, θα ήταν αρχηγός στην νίκη της Τσέλσι επί της Μάντσεστερ Σίτι με 1-0 στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η «συλλογή» θα είχε (σχεδόν) ολοκληρωθεί και ο Ισπανός είχε χαράξει το όνομά του στην λαμπερή ιστορία του συλλόγου. Λίγους μήνες μετά, στις 28 Αυγούστου, θα γινόταν μόλις ο τέταρτος παίκτης στων «Μπλε» που θα σημείωνε 300 εμφανίσεις στην Πρέμιερ Λιγκ, πίσω από Τέρι, Λάμπαρντ και Τσεχ.
Συνολικά είναι έβδομος σε συμμετοχές στον σύλλογο με περισσότερες από 450. Το μόνο τρόπαιο που έλειπε από το «ράφι» του ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Φυσικά, η Τσέλσι είχε την δυνατότητα να το διεκδικήσει μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ.
Αφού ξεπέρασε το εμπόδιο της Αλ Χιλάλ, στις 12 Φεβρουαρίου 2022 ήρθε αντιμέτωπη με την Παλμέιρας στον τελικό της διοργάνωσης. Η κανονική διάρκεια έδειξε 1-1 με τις δύο ομάδες να πηγαίνουν στην παράταση. Όταν λοιπόν η Τσέλσι κέρδισε πέναλτι στο 117’, ο Αθπιλικουέτα ήξερε πως πρέπει να φανεί αρχηγός.
«Κορόιδεψε» τους Βραζιλιάνους, βοήθησε τον Χάβερτς να ευστοχήσει και τόσο απλά κατέκτησε τα πάντα!
Δεν έχει τα τελειώματα του Λουκάκου, την δημιουργικότητα του Μάουντ, τα τρεξίματα του Καντέ ή την δύναμη του Ρούντιγκερ. Ο Θέσαρ Αθπιλικουέτα όμως διατηρείται σε κορυφαίο επίπεδο εδώ και χρόνια, με το όνομα του συχνά να λησμονείται «εγκληματικά». Στην λίστα των θρύλων της Τσέλσι ο μέσος ποδοσφαιρόφιλος θα βάλει τον Τέρι, τον Λάμπαρντ, τον Ντρογκμπά, τον Τσεχ.
Ήρθε η ώρα να βάλει και τον Αθπιλικουέτα.
Κωνσταντίνος Ξενακούδης
