Κουλιμπαλί: Η ιστορία με τον μικρούλη που του ζήτησε συγγνώμη για τους ρατσιστές οπαδούς της Λάτσιο...
Ο Καλιντού Κουλιμπαλί υπερήφανα δηλώνει μαύρος, Μουσουλμάνος, Σενεγαλέζος, Γάλλος, αλλά και Ναπολιτάνος. Είναι πατέρας. Μιλάει πολλές γλώσσες. «Φωνάζει» πως όλοι είμαστε αδέρφια. Και γι' αυτό έχει ξεχωριστή σημασία η ιστορία που είχε διηγηθεί στο παρελθόν από την ρατσιστική συμπεριφορά οπαδών της Λάτσιο προς το πρόσωπό του...
Το νέο μεταγραφικό απόκτημα της Τσέλσι πριν από αρκετό καιρό είχε γράψει τη δική του ιστορία ζωής στο ThePlayersTribune και ανάμεσα στα υπόλοιπα, είχε σχολιάσει το θέμα του ρατσισμού.
Διαβάστε το απόσπασμα:
«Νομίζω ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται καλύτερα τον κόσμο από τους μεγάλους. Κυρίως σε θέματα συμπεριφοράς.
Με ρωτούν συνεχώς πως αισθάνομαι όταν γίνομαι στόχος ρατσιστικής συμπεριφοράς και η αλήθεια είναι πως αν δεν το βιώσεις, δεν καταλαβαίνεις τον αντίκτυπο που έχει. Είναι πολύ άσχημο. Σκληρό ακόμα και το να μιλάς γι' αυτό.
Την πρώτη φορά είχε συμβεί σε ματς με την Λάτσιο πριν από μερικά χρόνια. Άκουσα τους ήχους που έκανε ο κόσμος. Ρωτούσα τους συμπαίκτες μου αν το έκαναν μονάχα για εμένα αυτό... Το παιχνίδι συνεχιζόταν, όπως συνεχίζονταν και οι ήχοι μαϊμούδων από τις εξέδρες. Κάποια στιγμή ο ρέφερι σταμάτησε το παιχνίδι και ήρθε να μου πει “είμαι μαζί σου, μην ανησυχείς. Ας σταματήσουμε αυτές τις ιαχές. Αν θέλεις να σταματήσουμε το ματς, να μου το πεις”. Σκέφτηκα να φύγω από το γήπεδο, αλλά μετά αναρωτιόμουν “γιατί το κάνουν όλο αυτό; Γιατί απλά είμαι μαύρος; Δεν είναι φυσιολογικό να είσαι μαύρος σε αυτό τον κόσμο;”.
Μετά το τέλος του ματς κι ενώ οι ήχοι μαϊμούδων δεν είχαν σταματήσει ποτέ, πήγαινα προς τ' αποδυτήρια και θυμήθηκα εκείνο το μικρό παιδάκι που είχε μπει μαζί μου στο γήπεδο ως μασκότ. Μου είχε ζητήσει τη φανέλα και του είχα υποσχεθεί να του τη δώσω. Τον έψαξα και τον βρήκα στην εξέδρα και μόλις του πήγα τη φανέλα μου είπε “συγγνώμη για ό,τι συνέβη”. Του απάντησα “δεν πειράζει, να είσαι καλά...”.
Με επηρέασε αυτό. Ένα μικρό παιδί μου απολογήθηκε για συμπεριφορά μεγάλων ανδρών. Αυτό είναι το πνεύμα των παιδιών και αυτό που λείπει από τον κόσμο αυτή τη στιγμή...».
Κώστας Ζάλιαρης
