Το οδοιπορικό ενός Έλληνα στα τρία μεγάλα γήπεδα του Λονδίνου σε 48 ώρες: «Η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής μου»!
Πώς είναι να ταξιδεύεις στο Λονδίνο για τρεις μέρες και να καταφέρνεις σε 48 ώρες να γυρίσεις τα τρία «μεγαλύτερα» γήπεδά του; Σίγουρα… εμπειρία ζωής! Αυτή βίωσε ο Αντώνης Τζανιδάκης και την κατέγραψε για το England365…
Άρσεναλ, Τότεναμ και Τσέλσι. Βάλτε τες με όποια σειρά θέλετε. Είτε συναισθηματικά, είτε όχι, αυτές είναι οι τρεις μεγαλύτερες ομάδες του Λονδίνου, δίχως αυτό να αναιρεί φυσικά τα επιτεύγματα ομάδων, όπως η Γουέστ Χαμ.
Ο Αντώνης Τζανιδάκης, φίλος του England365, οργάνωσε μία εκδρομή, που δεδομένα θα του μείνει αξέχαστη. Πήγε στο Λονδίνο, επισκέφτηκε το «Έμιρεϊτς» και το νεοσύστατο γήπεδο της Τότεναμ την ίδια μέρα, έκανε τουρ σε αυτό της Τσέλσι και μας περιέγραψε κάθε στιγμή που βίωσε στην πρωτεύουσα του «Νησιού».
Όσα του έκαναν εντύπωση, όσα δεν θα ξεχάσει, όσα θέλει να… ξαναζήσει και το… παράπονό του για το ματς που δεν παρακολούθησε, αλλά που σίγουρα, θα έχει την ευκαιρία!
Διαβάστε την «εμπειρία ζωής του», όπως την περιέγραψε στον Δημήτρη Μανάκο!
Γράφει ο Αντώνης Τζανιδάκης
Αν είσαι λάτρης του ποδοσφαίρου και του θεάματος του, οι επισκέψεις σε διάφορα γήπεδα της Ευρώπης μπορούν να σου προσφέρουν μια μεγάλη ευχαρίστηση. Συγκεκριμένα όμως, η επίσκεψη σε ένα γήπεδο της Αγγλίας είναι μια εμπειρία που δεν ξεχνάς εύκολα.
Η ζωή λοιπόν με έφερε στην ευχάριστη θέση να επισκεφτώ το Λονδίνο για μερικές μέρες και ως άνθρωπος του ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσα να μην πάω με τουρ σε κάποια από τα γήπεδα του.
Οι ημερομηνίες και οι ώρες της πτήσης δεν μου επέτρεψαν να παρακολουθήσω κανονικό παιχνίδι, αλλά πιστέψτε με, μόνο και μόνο η είσοδος σε τέτοια γήπεδα σε κάνουν να νιώσεις δέος.
Το Λονδίνο είναι μια μεγάλη πρωτεύουσα, με πολλές ομάδες και διαφορετικά γήπεδα, οπότε οι μέρες μου εκεί το καθιστούσαν δύσκολο να πάω σε όλα. Ως δηλωμένος οπαδός της Τότεναμ, ο πρώτος μου στόχος ήταν να πάω στο νέο γήπεδό της.
Το βλέπεις από φωτογραφίες και μέσα από την τηλεόραση, αλλά όταν πλησιάζεις σε αυτό, νιώθεις μια απορία και λες «πού βρίσκομαι τώρα», λόγω θαυμασμού. Η ατυχία όμως μου «χτύπησε» την πόρτα, καθώς στις συγκεκριμένες μέρες θα παιζόταν αγώνας του αμερικανικού ποδοσφαίρου, και την επομένη έπαιζε η Τότεναμ στο Champions League, οπότε τα τουρ είχαν ακυρωθεί για εκείνες τις ημέρες. Παρόλα αυτά, η επίσκεψή μου έγινε έστω και στον εξωτερικό χώρο του γηπέδου. Κατεβαίνω λοιπόν από το λεωφορείο και απλά κάνω μια βόλτα γύρω-γύρω από τον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου και βλέπω κάτι μοναδικό, καθώς μιλάμε για ένα καινούργιο γήπεδο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Πήγα σε όλες τις θύρες του γηπέδου καθώς και στο κεντρικό του σημείο, όπου υπήρχε το σήμα της Τότεναμ, ενώ μεγάλη εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός πως όλο το γήπεδο γύρω-γύρω είχε μεγάλα τζάμια και μπορούσες να δεις από μέσα καθαρά τους ανθρώπους που εργάζονταν για αυτό.
Φωτογραφίες πολλές έξω από το γήπεδο που σε έκαναν να νιώσεις την απόλαυση της στιγμής. Ακολούθησε η αναμενόμενη επίσκεψη στην μπουτίκ της ομάδας με αγορά αναμνηστικών, και η πορεία μου συνεχίστηκε αμέσως με προορισμό το «Έμιρεϊτς» και το γήπεδο της Άρσεναλ.
Η απόσταση με το λεωφορείο των 2 γηπέδων είναι περίπου 45 λεπτά. Όπως πας προς το γήπεδο υπάρχει μια μικρή γέφυρα, την οποία περνάς από κάτω και ξαφνικά στο αριστερό σου χέρι εμφανίζεται το γήπεδο. Σε αυτή την περίπτωση, ήμουν τυχερός καθώς υπήρχε τουρ κανονικά, το οποίο ξεκίναγε μέσα από την μπουτίκ. Καθώς λοιπόν έκλεισα και συνεννοήθηκα με τους εργαζόμενους στη μπουτίκ, μου εξηγούν πως το τουρ δεν θα είχε ξεναγό, παρά ένα μικρό τάμπλετ με ένα μικρό βίντεο, το οποίο θα ξεκίναγε καθώς μπαίναμε μέσα στο γήπεδο.
Το τουρ θα ξεκινούσε με προορισμό τη σουίτα του γηπέδου καθώς την προηγούμενη μέρα υπήρχε παιχνίδι μεταξύ Άρσενα και Λίβερπουλ και η παρουσία μας στο αγωνιστικό χώρο, δεν κατέστη εφικτή. Ανεβαίνοντας λοιπόν τις σκάλες, υπήρχαν παντού τρόπαια της Άρσεναλ και σπάνια σύμβολα της ομάδας.
Μπαίνοντας στην κεντρική σουίτα του γηπέδου υπήρχε ανοιχτή πόρτα όπου έβγαινες στο γήπεδο, στην πλευρά που βρίσκονταν τα επίσημα του γηπέδου. Παρότι ήταν άδειο, η είσοδος στο γήπεδο σε κάνει να ανατριχιάζεις μόνο και μόνο από το αεράκι που έρχεται πάνω σου. Ένα γήπεδο χαοτικό που βλέπεις μόνο τις κερκίδες άδειες και σκέφτεσαι πώς είναι να είσαι σε επίσημο παιχνίδι. Εντύπωση μου προκάλεσαν τα πολλά πανό από διαφορετικές χώρες που υποστήριζαν την Άρσεναλ.
Μετά το «σοκ» της πρώτης μου παρουσίας μέσα σε ένα αγγλικό γήπεδο, ακολούθησε η ξενάγησή μας στα αποδυτήρια της ομάδας. Ένας μεγάλος διάδρομος που ένωνε το γήπεδο με τα αποδυτήρια και σε έκαναν να νιώθεις… παίκτης της Άρσεναλ και εσύ. Τα αποδυτήρια ήταν μοναδικά, καθώς σε κάθε θέση που κάθεται ποδοσφαιριστής, υπήρχε μια φανέλα με το όνομά του. Επίσης, επισκέφτηκα το χώρο του προπονητή, που εντύπωση μου έκανε ότι έμοιαζε με δικό του δωμάτιο. Εξαιρετικοί χώροι και το γυμναστήριο της ομάδας αλλά και οι χώροι αποκατάστασης των ποδοσφαιριστών με τρομερά μέσα.
Μπήκα και στην αίθουσα Τύπου της ομάδας καθώς και στο χώρο που παίρνουν συνέντευξη στους ποδοσφαιριστές, και καθώς έφευγα για να πάω στην μπουτίκ και να αγοράσω τα καθιερωμένα σουβενίρ, στο αριστερό μου χέρι βρέθηκε ένας μεγάλος πίνακας όπου την προηγούμενη μέρα ο Αρτέτα σχεδίαζε την τακτική για το παιχνίδι με τη Λίβερπουλ και υπήρχαν τα ονόματα των ποδοσφαιριστών της και το πώς θα παίξει η ομάδα. Στη συνέχεια βρέθηκα και στο μουσείο της Άρσεναλ, που υπήρχε το τρόπαιο της Premier League που κατέκτησαν αήττητοι και όχι μόνο, καθώς και φανέλες ποδοσφαιριστών που δόξασαν την ομάδα. Δύο μεγαλα γήπεδα λοιπόν μέσα σε μία μέρα στο Βόρειο Λονδίνο ήταν… υπέρ-αρκετά για πρώτη μέρα. Και αφού γλυκάθηκα, την τελευταία μου μέρα στο Λονδίνο είπα να επισκεφτώ το «Στάμφορντ Μπριτζ», το γήπεδο της Tσέλσι, ένα γήπεδο τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα, καθώς μιλάμε για ένα από τα πιο ιστορικά της Αγγλίας με διαφορετική δομή. Ένα γήπεδο που φαίνεται από έξω πως είναι παλιό αλλά μοιάζει με… ιστορικό χώρο.
Από έξω υπήρχε σε μινιατούρες η ενδεκάδα της Τσέλσι, ενώ στη συνέχεια προχώρησα προς την είσοδο, που θα ξεκινούσε ξανά από την μπουτίκ το τουρ του γηπέδου . Αυτή τη φορά το τουρ θα είχε κανονικά ξεναγό που θα τον ακολουθούσες σε όλους τους χώρους μέσα και έξω από το γήπεδο και που θα σου εξηγούσε τα πάντα λεπτομερώς με ονόματα, ημερομηνίες και διαφορετικές ομάδες. Στο συγκεκριμένο γήπεδο, το τουρ άρχιζε ανάποδα, καθώς πρώτα μπήκαμε στα αποδυτήρια της ομάδας, όπου υπήρχαν και τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων με φανέλες διαφορετικές, από ομάδες και ποδοσφαιριστές που είχαν έρθει να αγωνιστούν απέναντι στην Τσέλσι.
Στη συνέχεια μπήκαμε στα αποδυτήρια των «μπλε» και μετά μέσα από τη φυσούνα βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου, όπου κάτσαμε στους πάγκους, στα δημοσιογραφικά και πατήσαμε το χορτάρι. Όσο μιλούσε ο ξεναγός το μοναδικό πράγμα που έκανα ήταν να κοιτάω γύρω-γύρω και να απολαμβάνω τις στιγμές μέσα σε αυτό. Έκατσα στο χώρο των δημοσιογράφων όπου υπήρχαν μικρές οθόνες για τις ανάγκες του τουρ και στη συνέχεια ανεβήκαμε στις κερκίδες του γηπέδου, όπου η αίσθηση ήταν τελείως διαφορετική.
Μέσα στο γήπεδο και στο μουσείο, υπήρχε έντονη ελληνική παρουσία καθώς βρίσκονταν τα σύμβολα του Ολυμπιακού, που είχε παίξει αντιμέτωπος στο Champions League. Μέσα στην μπουτίκ υπήρχαν τα ευρωπαϊκά τρόπαια και όλες οι φανέλες της Τσέλσι, όλα αυτά τα χρόνια.
Βγαίνοντας λοιπόν και από αυτό το γήπεδο, η όρεξή μου είχε «ανοίξει «πάρα πολύ για να πάω και σε άλλο, αλλά δυστυχώς οι ώρες δεν έβγαιναν. Είμαι σίγουρος όμως, πως στην επόμενη επίσκεψή μου στο Λονδίνο, θα το πράξω. Ήταν μια πολύ μεγάλη εμπειρία, η εμπειρία της ζωής μου, την οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ και ευελπιστώ στο μέλλον να δω και ένα παιχνίδι κανονικό, καθώς τότε θα μιλάμε για την υπέρτατη εμπειρία που θα μπορούσα να βιώσω.
Ως λάτρης και του αγγλικού ποδοσφαίρου ήταν μια μοναδική στιγμή για εμένα στη ζωή μου, και παρά το ότι έκανα μόνο τα τουρ χωρίς να δω κανονικό παιχνίδι, μπορούσα να καταλάβω ακριβώς γιατί μιλάμε για το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο. Χάρηκα πολύ που μοιράστηκα μια τέτοια εμπειρία μέσα εδώ και ελπίζω σε όλους να δοθεί η ευκαιρία να κάνουν ό,τι έκανα και εγώ, γιατί είναι μια στιγμή που θα τη συζητάς για πολλά χρόνια με φίλους και ακόμα και με την ίδια σου την οικογένεια.
Αντώνης Τζανιδάκης
