Τι (Δεν) Μάθαμε Από το Μουντιάλ Του Κατάρ
Περιμένοντας τον μεγάλο τελικό της Κυριακής, μεταξύ Αργεντινής και Γαλλίας, αναλογίζεται κανείς τι ποδοσφαιρικά διδάγματα μπορεί να πάρει από αυτή την διοργάνωση. Ας κάνουμε μια αναδρομή στον τελευταίο μήνα και σε όσα είδαμε στους αγωνιστικούς χώρους.
Το Κατάρ ήταν κατώτερο των περιστάσεων, ειδικά ως γηπεδούχος. Κατέρρευσε από το πρώτο τέταρτο του αγώνα απέναντι στο Εκουαδόρ. Money can’t buy me love, θα έλεγαν εύστοχα οι Beatles, ένα τραγούδι που ταιριάζει στο κλίμα των ημερών.
Ο Καναδάς, αφού έκανε το «μπαμ» με το Βέλγιο, προσγειώθηκε απότομα, πολύ απότομα, από την Κροατία. Όπως και οι Ηνωμένες Πολιτείες, που πίστεψαν ότι μόνο με την αθλητικότητα και το τρέξιμο θα κέρδιζαν τους Ολλανδούς. It’s still called football, not soccer. Οι Ολλανδοί έδωσαν εκνευριστικά χώρο και χτύπησαν στις αντεπιθέσεις οπότε η παράσταση έληξε νωρίς για την ομάδα του Πούλισικ.
Τίποτα σπουδαίο από την Ελβετία που σπατάλησε όλη της ενέργεια να κερδίζει την Σερβία. Κλασσική ...Βαλκάνια ομάδα η Σερβία, αστείρευτο ταλέντο, στερείται όμως αγωνιστικής πειθαρχίας και ωριμότητας. Η Δανία δεν κατάφερε ποτέ να αποδείξει ότι μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο από το να συμμετέχει στους ομίλους. Στα θετικά η παρουσία του Έρικσεν, όλοι θυμόμαστε τι συνέβη το 2020.
Συμπαθέστατο το Καμερούν με ιστορική νίκη απέναντι στην Βραζιλία. Επίσης ιστορική η νίκη της Σαουδικής Αραβίας με την Αργεντινή, αλλά μια νίκη δεν έφτανε για την πρόκριση. Έμεινε η εκφραστικότατη ομιλία του προπονήτή της στο ημίχρονο. «Μα καλά, τι τον κοιτάτε τον Μέσι, μήπως θέλετε να τον βγάλετε και φωτογραφία με το κινητό σας; Δεν βλέπετε ότι μπορούμε να το γυρίσουμε;»
Η Αργεντινή ξεπέρασε την ήττα-σοκ από τους Άραβες. Ο Μέσι την οδήγησε μέχρι τον τελικό με μερικές από τις καλύτερες πάσες-ασίστ της καριέρας του. Ο Σκαλόνι φάινεται πώς της έχει κάνει καλό, η ομάδα του παίζει με σύστημα και σχέδιο στο παιχνίδι που ξεπερνάει το σύνηθες, «δώστε πάσα στον Μέσι».
Η Γαλλία έδειξε χαρακτήρα από τον πρώτο αγώνα, όταν το παιχνίδι «στράβωσε» και προηγήθηκε η Αυστραλία. Ξύπνησαν μνήμες του Μουντιάλ του 2002 με τον αποκλεισμό από την φάση των ομίλων, ήρθε όμως η γρήγορη ισοφάριση με το γκόλ του Ραμπιό στο 27’ και κατόπιν η..ισοπέδωση, με 4-1, των φιλότιμων καγκουρό. Ο Ολιβιέ Ζιρού, σαν αυθεντικό Γαλλικό κρασί, όσο ωριμάζει, τόσο καλύτερος γίνεται.
Η Γερμανία απογοήτευσε για δεύτερη συνεχόμενη διοργάνωση. Της γλίστρησε δικό της παιχνίδι μέσα από τα χέρια και οι Ιάπωνες έκαναν την έκπληξη. Κρίμα για τον Μουσιάλα που σίγουρα θα τον θαυμάσουμε τα επόμενα χρόνια. Παρέμεινε ο προπονητής, αλλά δεν τρελαινόμαστε κιόλας με τα δείγματα γραφής του.
Η Ισπανία πήγε το τικι-τακα στην Μέση Ανατολή, άλλαξε 1000 και ....μια πάσες στο παιχνίδι με το Μαρόκο και αποκλείστηκε. Η αλαζονεία της σκόπιμης επιλογής αντιπάλου καμμιά φορά πληρώνεται. Όπως και οι πολλές πασούλες στην μικρή περιοχή μεταξύ τερματοφύλακα και σέντερ μπάκ.
Η Πορτογαλία δεν πήρε το ..δωρεάν μάθημα που προσέφερε η Ισπανία. Μπλέχτηκε στο ..hype του Ροναλντο-talk, σπατάλησε ένα ολόκληρο ημίχρονο κόντρα στο Μαρόκο και τελικά αποκλείστηκε. Τέλος ο συμπαθής μας Φερνάντο Σάντος από τον πάγκο.
Το Βέλγιο απογοήτευσε και απογοητεύτηκε, σε καμμία περίπτωση δεν περίμενε κανείς να παρουσιαστεί τόσο κακή η ομάδα του Ντρε Μπρόινε. Ελαφρώς καλύτερη η Ολλανδία που αποδείχθηκε σκληρό καρύδι για την Αργεντινή και την καθυστέρησε όσο μπορούσε. Της λείπει τρομακτικά ο γκολτζής, μια απουσία σπάνια το ποδόσφαιρο της χώρας του Φαν Μπάστεν, του Γκούλιτ, του Κλάιφερτ και του Φαν Νίστελροι...
Η Αγγλία αποκλείεται είτε στα πέναλτι, είτε με ένα πέναλτι, δεδομένο πάντως ότι ο συνδυασμός Αγγλίας και πέναλτι είναι πάντοτε οδυνηρός για αυτή την ομάδα. Καλοστημένη, καλοδουλεμένη, και με προπονητή ελαφρώς ανελαστικό στις επιλογές παικτών. Αναρωτιέται κανείς γιατι πήρε 22 παίκτες στο Κατάρ αφού είναι ζήτημα αν χρησιμοποίησε συνολίκα 16 σε όλους τους αγώνες, με τις αλλαγές.
Εκπληκτικό τουρνουά από το Μαρόκο, έκανε πράγματα που θεωρητικά δεν θα γίνονταν ποτέ, είχε ελάχιστη κατοχή, αμυνόταν μαζικά και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τους Ζίγιες, Χακίμι και Αμραμπάτ, όμως το παραμύθι είχε τέλος όταν βρέθηκαν απέναντι σε ομάδα που πίστευε στον ευατό της και στην Εμπαπέ.
Η Βραζιλία προσπάθησε να γιατρέψει την πληγωμένη της ψυχή από εκείνη την 7άρα απέναντι στους Γερμανούς το 2014. Το κατάφερε σε ένα βαθμό, δεν κατάφερε όμως να εκμεταλλευτεί το πανέμορφο γκόλ του Νέιμαρ και όταν ισοφαρίστηκε στο τέλος της παράτασης κατέρρευσε ψυχολογικά. Όπως κατέρρευσε με την σιερά της η Κροατία μόλις δέχθηκε το γκόλ από πέναλτι της Αργεντινής. Ήρθε και το 2-0 λίγο πρίν το ημίχρονο για να τελειώσει οριστικά το παιχνίδι.
Τι δεν είδαμε; Κάποια εξέλιξη στο παιχνίδι. Είτε αυτή αφορούσε το ξεπέταγμα κάποιου νέου μεγάλου ταλέντου, είτε σε επίπεδο τακτικής. Η διοργάνωση άρχισε με τους γνωστούς στάρ και θα τελειώσει με την μονομαχία Μέσι-Εμπαπέ. Καμμία φαντασία ή πρωτοτυπία στο στήσιμο των ομάδων, ούτε ακόμη κάποια ιδιαίτερη «κομπίνα» σε κάποια στημένη φάση. Σίγουρα το πόδοσφαιρο δεν εξελίχθηκε σε αυτή την διοργάνωση. Παρέμεινε σταθερό, με τους ίδους πρωταγωνιστές και στο ίδιο μοτίβο. Αλλά, όπως θα έλεγαν και στην Αγγλία : it is what it is.
Άκης Βαλαβάνης
