Αγαπήσαμε πολύ τον Εζίλ, εκείνος δεν αγάπησε πολύ το ίδιο το ποδόσφαιρο! (vids)

Ο Αρσέν Βενγκέρ είχε δηλώσει πως «αν αρέσει σε κάποιον το ποδόσφαιρο, δεν γίνεται να μην αγαπάει τον Μεσούτ Εζίλ»! Ωστόσο, ίσως ο Γερμανός με την πορεία του τα τελευταία χρόνια, διέψευσε τον Αλσατό. Για την ακρίβεια, ίσως απλά ο Εζίλ δεν αγάπησε το ποδόσφαιρο, όσο οι φίλοι του αθλήματος αυτόν! Και στα 34 του χρόνια, αποφάσισε να βάλει τέλος σε μία πολύ ένδοξη καριέρα με ιδιαίτερα άδοξο τέλος!  

Αγαπήσαμε πολύ τον Εζίλ, εκείνος δεν αγάπησε πολύ το ίδιο το ποδόσφαιρο! (vids)

Φτάσαμε στο τέλος μίας σπουδαίας ποδοσφαιρικής καριέρας. Αυτής του Μεσούτ Εζίλ. Ενός ποδοσφαιριστή που στα καλά του χρόνια, τόσο στην Ρεάλ Μαδρίτης, όσο και στην Άρσεναλ, μάγεψε ολόκληρο τον πλανήτη. Σπάνια χαρακτηριστικά στη «φαρέτρα» του, τεράστια αντίληψη, τελείωμα των φάσεων με δική του επινόηση και μία φαντασία, που όμοιά της θα αργήσουμε να ξαναδούμε.

Το ερώτημα βεβαίως είναι αν μπορεί να εξηγηθεί λογικά η απόφασή του να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο. Διότι μιλάμε για έναν παίκτη, ο οποίος χαρακτηρίζεται για την οξυδέρκειά που διακρίνει τον τρόπο παιχνιδιού του.

 

Ένα δεκάρι που στην κυριολεξία μπορούσε να περάσει την μπάλα από τη μύτη της βελόνας. Ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά από τους αντιπάλους του και ανέκαθεν συμμετείχε στα πιο ωραία γκολ που έλαβαν χώρα από την Άρσεναλ στην Premier League στο διάστημα παρουσίας του.

Έμοιαζε με αρτίστα. Δεν θα έτρεχε για να διεκδικήσει πολύ την μπάλα, δεν θα έμπαινε σε προσωπικές μονομαχίες, μιας και το physical game δεν ήταν ποτέ μία αρετή που τον διέκρινε, αλλά έκανε τους αντίπαλους προπονητές να σχεδιάζουν τρόπους για να μην φτάσει η μπάλα σε αυτόν.

Δεν σκόραρε συχνά αλλά κάθε φορά που το έκανε, ήταν μοναδικό! Κανένας δεν θα ξεχάσει άλλωστε την ενέργειά του απέναντι στην Λουντογκόρετς, αλλά και το πρώτο του γκολ με την φανέλα των «κανονιέρηδων» στο Champions League απέναντι στη Νάπολι.

Οι καλές του στιγμές ήταν πάντα περισσότερες από τις κακές, αλλά με την αποχώρηση του Αρσέν Βενγκέρ άρχισε να φθείρεται. Ούτε ο Έμερι, ούτε όσοι ακολούθησαν μπορούσαν να αποδεχθούν πως δεν αποτελούσε «εργάτη» και άμεση συνέπεια αποτέλεσε η απαξίωσή του στο Βόρειο Λονδίνο.

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την ενέργειά του στο παιχνίδι με τη Λέστερ, μία μεταβίβαση στον Νάτσο Μονρεάλ βγαλμένη μόνο από την δική του φαντασία και ένα ξεχωριστό «σκαψιματάκι» της μπάλας, το οποίο δημιούργησε ο ίδιος να τελειώνει τις φάσεις.

Έμοιαζε ως ένας από τους πιο ιδιαίτερους παίκτες που φόρεσαν την τελευταία δεκαετία τη φανέλα της Άρσεναλ. Με τα καλά και τα κακά του, που πάντα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα, γιατί ο Εζίλ έκανε πολύ απλό το ποδόσφαιρο.

Και συνήθως, τέτοιου είδους περιπτώσεις έχουν άσχημο τέλος. Μετακόμισε στην Τουρκία, δεν στέριωσε στη Φενέρ, το ίδιο συνέβη και με τη Μπασακσεχίρ και ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα. Δεν περίμενε καν να φτάσει το καλοκαίρι. Το ποδόσφαιρο μετατράπηκε σε «βραχνά» για τον Εζίλ και ο ίδιος γνώριζε καλύτερα από τον κάθε έναν, πως τα χρόνια δεν πέρασαν, αλλά για τον ίδιο το πλοίο της γραμμής χάθηκε όταν αποχώρησε από το «Νησί».

Το ποδόσφαιρο αγάπησε πολύ τον Μεσούτ Εζίλ. Πάρα πολύ. Όλοι τον αποθέωσαν, όλοι χειροκρότησαν τον τρόπο παιχνιδιού του και την οξυδέρκεια που τον χαρακτήριζε. Κανείς δεν έχει δημιουργήσει περισσότερες φάσεις σε ένα ματς Champions League. Το ίδιο συμβαίνει και σε ένα ενενηντάλεπτο στην Premier League. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για μία ολόκληρη αγωνιστική περίοδο στα πέντε κορυφαία πρωταθλήματα.

 

Ο ίδιος όμως, δεν αγάπησε τόσο το ίδιο το άθλημα. Και για αυτό δεν έβλεπε την ώρα για να το εγκαταλείψει… Θα μας λείψει ο Γερμανός. Εμείς μάλλον, δεν θα λείψουμε το ίδιο σε αυτόν!

Δημήτρης Μανάκος