Άδειο γήπεδο, τελικός χωρίς κόσμο, έτη φωτός πίσω από τους Άγγλους, και στο τέλος… φταίει η Φραπάρ!
Άδειο γήπεδο. Ένα «άχρωμο» πράγμα. Ένας τελικός Κυπέλλου, που δεν είναι γιορτή. Ένας τελικός Κυπέλλου που λαμβάνει χώρα στον Βόλο, κάποιος θα πανηγυρίσει και στο φινάλε, θα φταίει πάντα ο διαιτητής. Όποιος και αν είναι αυτός. «Σήμερα» έμελλε να είναι η Γαλλίδα, Στεφανί Φραπάρ. Όλοι «έπεσαν» πάνω της, για τις κόκκινες κάρτες. Όλοι σήμερα θα μάθουν πως έχει δώσει 10 σε 22 παιχνίδια φέτος, όπου έχει σφυρίξει. Και μετά, βάζεις να δεις τι συνέβη στο Μάντσεστερ Σίτι – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Και αντιλαμβάνεσαι πολλά…
Ζούμε στην Ελλάδα. Γνωρίζουμε πως το Σάββατο το απόγευμα, έχουμε να δούμε ποδόσφαιρο. Για όσους αγαπούν άλλωστε το ποδόσφαιρο, η εν λόγω ημέρα πάντα είναι ιδιαίτερη.
Κοιτά κανείς το πρόγραμμα και διαπιστώνει πως είναι γεμάτο τελικούς. Όλα ξεκινούν από αυτόν του FA Cup, ανάμεσα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Μάντσεστερ Σίτι, για να φτάσουμε στο «δικό» μας «προϊόν» και στη συνάντηση του Παναθηναϊκού με τον Άρη στο «Πανθεσσαλικό Στάδιο».
Δέκα λεπτά πριν την έναρξη της συνάντησης, ανάμεσα στις δύο «συμπολίτισσες» του Μάντσεστερ, στο «Wembley» γίνεται γιορτή. Εντυπωσιακά κορεό, γεμάτο γήπεδο, συνθήματα από τις δύο πλευρές και μία τεράστια προσμονή για την έναρξη της συνάντησης. Δύο ώρες μετά, ο τελικός νιώθεις πως σε έχει «αποζημιώσει».
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον κατακτά και σηκώνει το 13ο Κύπελλο στην ιστορία της. Προηγήθηκε, παρότι θεωρήθηκε αουτσάιντερ, με 2-0, οι «πολίτες» μείωσαν στο 87ο λεπτό με τον Ντοκού, ακολούθησαν «δραματικά» λεπτά, αλλά οι «κόκκινοι διάβολοι» τα κατάφεραν. Ακολουθούν δηλώσεις από τους δύο προπονητές, κλάματα από τον Μπρούνο Φερνάντες και τον Ράσφορντ, απόλυτη αποθέωση στον Μέινου και τον Γκαρνάτσο, που γύρισαν τον χρόνο στο 2004 και τον Κριστιάνο Ρονάλντο, όντες οι πρώτοι teenagers που βρίσκουν γκολ σε τελικό Κυπέλλου Αγγλίας, στο «Wembley», για τη Γιουνάιτεντ.
Όπως θα διαπιστώσατε, στις δύο προηγούμενες παραγράφους, έχουμε κάνει λόγο για έναν νικητή που λίγοι περίμεναν, για ανθρώπινα συναισθήματα, για άγχος, συγκινήσεις, μεγάλες ευκαιρίες και ένα γιορτινό κλίμα. Διότι αυτό είναι το ποδόσφαιρο στην Αγγλία. Και αυτό ΔΕΝ είναι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.
Μία ώρα μετά την ολοκλήρωση του ντέρμπι του Μάντσεστερ, είχαμε το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον Άρη. Άδειο γήπεδο, «παγωμένη» ατμόσφαιρα, από 30 προσκλήσεις να δικαιούται η κάθε ομάδα. Το βλέπεις και αναρωτιέσαι. Ή το βλέπεις και δεν σου κάνει εντύπωση. Διότι ξέρεις πως θα το ξαναδείς. Διότι σίγουρα, το έχεις δει ξανά…
Από μόνο του φαντάζει ολότελα λάθος, αλλά συμβαίνει. Δίχως αυτό να σημαίνει πως πρέπει να εκλογικευτεί. Κακό θέαμα, κακό ματς και οτιδήποτε πιο ενδιαφέρον έλαβε χώρα, είναι οι τρεις κόκκινες κάρτες σε 20 λεπτά. Απλώς επειδή δεν το συναντά κανείς συχνά. Ο Άρης έχει παράπονα από τη διαιτησία της Γαλλίδας, Στεφανί Φραπάρ, ο Παναθηναϊκός κατακτά το Κύπελλο, χάρη σε γκολ του Βαγιαννίδη, στην τελευταία φάση του παιχνιδιού!
Δεν το χαίρεται πραγματικά κανείς. Ακολουθούν επεισόδια, υπάρχει η άρνηση των Θεσσαλονικιών να παραλάβουν τα μετάλλιά τους, ουδείς μιλά στη συνέντευξη Τύπου.
Είμαστε δύο διαφορετικοί κόσμοι. Στην Ελλάδα «καταφέραμε» έναν τελικό Κυπέλλου, χωρίς κόσμο, να τον κάνουμε «θρίλερ». Να υπάρχει γκρίνια, παράπονα, ακόμη και απόπειρα για χειροδικία, σύμφωνα με το φύλλο αγώνα. Στην Αγγλία αρκούνται στο 13ο Κύπελλο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και συζητούν για το αν ο Έρικ Τεν Χαγκ αξίζει έναν χρόνο παραμονής στην ομάδα του ακόμη ή όχι. Διότι εκεί μιλούν για ποδόσφαιρο. Εμείς συζητάμε για κάτι άλλο και το ποδόσφαιρο λειτουργεί απλώς ως πλαίσιο…
Δημήτρης Μανάκος
