Υπάρχουν και αυτοί που πήραν έξι ευρωπαϊκά και ας μην ήταν… Ρεαλιστές!
Νάτσο, Μόντριτς, Κρόος, Καρβαχάλ. Ναι, όλοι αυτοί έχουν κατακτήσει έξι ευρωπαϊκούς τίτλους και το «χρωστούν», σε τεράστιο βαθμό στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ας μην ξεχνάμε όμως τι συνέβη και παλαιότερα, από τον Χέντο, μέχρι τον Ρέυ Κλέμενς, και από τον Φιλ Νιλ μέχρι τον Πάολο Μαλντίνι!
Ο τελικός της πρώτης μέρας του Ιουνίου, λήγοντας με νίκη της Ρεάλ, έδωσε την ευκαιρία σε τέσσερις παίκτες της να ισοφαρίσουν το ρεκόρ του μεγάλου Φρανθίσκο Χέντο με έκι νικηφόρους τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο Χέντο συμπλήρωσε το ρεκόρ μέσα σε μια ενδεκαετία, από τον πρώτο το 1955 μέχρι το 1966, και μερικοί Έλληνες (με περασμένα τα 65, βέβαια) είχαμε την τύχη και την τιμή να δούμε το τελευταίο τα τελευταία λεπτά της μεγάλης σταδιοδρομίας του στο Στάδιο Καραϊσκάκη.
Παίζοντας εναντίον της Τσέλσι στον επαναληπτικό τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1971 όταν μπήκε αλλαγή, χωρίς ευτυχώς για εμάς, τους σαφώς αγγλόφιλους, να αλλάξει την έκβαση του αγώνα, φτάνοντας μάλιστα το ρεκόρ σε επτά νικηφόρους ευρωπαϊκούς τελικούς, οπότε δεν θα συζητάγαμε για τους υπόλοιπους.
Αυτοί οι 4 εκλεκτοί προχτές ήταν οι Ντάνι Καρβαχάλ, ο οποίος μάλιστα το γιόρτασε ανοίγοντας το σκορ, Λούκα Μόντριτς, Νάτσο, παρόντες από το 2014, συν τον Τονι Κρόος, που έπαιξε σε πέντε από τους τελικούς της Ρεάλ, αλλά το είχε κερδίσει και το 2013, πάλι στο «Wembley», με τη φανέλα της Μπάγερν.
Υπάρχει όμως και παίκτης από το «Νησί» που πήρε μέρος σε έξι νικηφόρους ευρωπαϊκούς τελικούς, αν και όχι όλους στο Πρωταθλητριών. Και είναι ο Ρέυ Κλέμενς ο οποίος ξεκίνησε τη συλλογή φορώντας τη φανέλα της Λίβερπουλ (όμως… πράσινη, γιατί τέτοια φοράγανε τότε όλοι οι τερματοφύλακες) με 2 Κύπελλα Ουέφα το 1973 και το 1976, με αντιπάλους την Γκλάντμπαχ και την Μπριζ. Ακολούθησαν δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών, ‘77 και ‘78, κατά σύμπτωση πάλι εναντίον Γκλάντμπαχ και την Μπριζ δηλαδή, για να κλείσει την καριέρα του στη Λίβερπουλ το 1981, με άλλο ένα Πρωταθλητριών στον τελευταίο τελικό που η Ρεάλ βρέθηκε ηττημένη στη λήξη.
Ο Κλέμενς πήγε στην Τότεναμ, όπου πήρε άλλο ένα Κύπελλο Ουέφα το 1984, αν και δεν έπαιξε στους δύο τελικούς εναντίον της Άντερλεχτ, επειδή ήταν τραυματίας. Τη θέση του είχε πάρει ο Παρκς ο οποίος έγινε ήρωας στη διαδικασία των πέναλτι, αποκρούοντας μάλιστα το κρίσιμο του Γκούντιονσεν -που ο γιος του αργότερα έπαιξε σε Μονακό, Μπαρτσελόνα, Τσέλσι αλλά και στην ΑΕΚ στην Ελλάδα
Με πέντε νικηφόρους τελικούς ακολουθούν μερικοί, αλλά μεγαλύτερη αξία έχει (προσωπική γνώμη, φυσικά) το επίτευγμα εκείνων οι οποίοι το κατάφεραν χωρίς να παίξουν στη Ρεάλ, στους οποίους μάλιστα, εξίσου πρόσφατα, έχουμε την προσθήκη του Βιθέντε Ιμπόρα που με τέσσερα Γιουρόπα Λήγκ (3 με Σεβίλλη και ένα με Βιγιαρεάλ), συν το Κόνφερενς Λιγκ με τον Ολυμπιακό, ο μόνος που το πέτυχε με τρεις ομάδες.
Έχουμε όμως και τους πιστούς «στρατιώτες» μιας ομάδας, ευνόητα αμυντικοί που κρατάνε περισσότερο χρονικά, και εδώ έχουμε τον Πάολο Μαλντίνι με πέντε Πρωταθλητριών -τα δυο στην Αθήνα, μέσα στο ΟΑΚΑ- από το 1989 έως το 2007 και τον Φιλ Νιλ της Λίβερπουλ. Αυτός ξεκίνησε τη συλλογή με το Ουέφα το 1976 και ακολούθησε με τέσσερα πρωταθλητριών που αποτελεί ακόμα ρεκόρ (πιθανόν και ακατάρριπτο μελλοντικά) για Άγγλο παίκτη. Οι τελικοί ήταν από το 1977 μέχρι το 1984, χρειάστηκε δηλαδή μόλις εννέα χρόνια σε αντίθεση με τον Μαλντίνι. Ο Μαλντίνι έκανε άλλα δυο ρεκόρ στον τελικό του 2005, το πιο γρήγορο γκολ, στο πρώτο λεπτό και το πιο… «ώριμο», καθώς ήταν 36 ετών και 11 μηνών, αλλά η Λίβερπουλ έκανε… μεγαλύτερο ρεκόρ με το πιο γρήγορο come-back, τρια γκολ σε 7 λεπτά!
Και ο Φιλ Νιλ όμως, μπορεί υπερήφανα να προτάξει πως σκόραρε σε δυο Τελικούς Πρωταθλητριών (όχι σύνηθες για αμυντικό, το έχουν πετύχει πάντως ο Γκέμελ με τη Σέλτικ και ο Σέρχιο Ράμος με τη Ρεάλ), αλλά ο Νιλ σκόραρε και τα δυο στο ίδιο γήπεδο, το Ολίμπικο της Ρώμης, το 1977 και το 1984!
Θεόδωρος Α. Πέππας
