Στην Κάρντιφ λείπεις ήδη, στον Παναθηναϊκό σε αγαπούν, στη Γαλλία είσαι ο «Siopis», στην Ελλάδα ο «δικός της Καντέ»!
Συγκινητικός, συγκλονιστικός, αδιαπέραστος! Πώς να περιγράψεις τον Μανώλη Σιώπη… Τι να πεις για όσα έκανε στο Φιορεντίνα – Παναθηναϊκός… Πώς να αποδώσεις σε κείμενο μία τέτοια εμφάνιση ενός ποδοσφαιριστή, που δεν δέχεται να χάσει μονομαχία από οποιονδήποτε έχει απέναντί του; Είναι «απόλαυση» να τον βλέπεις, είναι υπέροχο να σε κάνει να νιώθεις καλύτερα βλέποντας ένα τάκλιν του, από μία απίθανη προσποίηση ενός άλλου παίκτη! Η Ελλάδα άργησε, αλλά εκτίμησε τον Σιώπη, στην Αγγλία «λείπει» και δεν κατάλαβαν ποτέ γιατί η Κάρντιφ είπε «ναι»!
Ναι, προφανώς και το England365 δεν αποτελεί ένα σάιτ, το οποίο θα μπει στη διαδικασία να σχολιάσει και να κρίνει ένα παιχνίδι ελληνικής ομάδας. Και δεν θα συμβεί ούτε σε αυτήν την περίπτωση.
Προφανώς και παρακολουθήσαμε τη «μάχη» του Ολυμπιακού με την Μπόντο Γκλιμτ και τη νίκη που του εξασφαλίζει τη συμμετοχή στη League Phase του Champions League για την επόμενη αγωνιστική περίοδο, αν κατακτήσει ο ίδιος το πρωτάθλημα.
Προφανώς και είδαμε τον Παναθηναϊκό και όσα έγιναν στη Φλωρεντία απέναντι στην Φιορεντίνα, με τους «πράσινους» να χάνουν ένα ημίχρονο και να ηττώνται με 3-1, μένοντας εκτός προημιτελικών του Europa Conference League.
Ωστόσο, υπάρχει ένα πράγμα, το οποίο δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο. Δεν γίνεται να μην εκθειαστεί. Ούτως ή άλλως, έχει άρρηκτη σχέση με το αγγλικό ποδόσφαιρο, μιας και πριν από δύο μήνες, ο Μανώλης Σιώπης βρισκόταν ακόμη στο «Νησί» και την Κάρντιφ.
Πριν από 1,5 χρόνο, του είχα κάνει μία συνέντευξη για το κορυφαίο σάιτ στην Ελλάδα, αναφορικά με το αγγλικό ποδόσφαιρο, σε οποιαδήποτε κατηγορία του. Είχα μιλήσει με τον ποδοσφαιριστή – τότε – των Ουαλών, μετά από ένα Κάρντιφ – Σουόνσι 2-0, που είχε αναδειχθεί ο κορυφαίος. Συζητήσαμε πολλά, κράτησα ένα από αυτά, μεταξύ άλλων: «Προσαρμόζομαι εύκολα όπου και αν πάω. Νομίζω ότι είναι ένα από τα ταλέντα μου.»
Μου το είπε και γελούσε. «Σήμερα», το θυμάμαι, το κρατάω και αντιλαμβάνομαι πλήρως πως δεν το είχε πει απλά για να το δηλώσει.
Το έκανε και στον Παναθηναϊκό, τον λάτρεψε άμεσα ο κόσμος των «πρασίνων». Αλλά όσα έχει πράξει ο Μανώλης Σιώπης στην Ιταλία, με αντίπαλο τη Φιορεντίνα, πρέπει να παίζουν σε βίντεο και να διδάσκονται σε σεμινάρια που αφορούν τη θέση του κλασικού «εξαριού». Ενός παίκτη που δεν τον θες για να σου βάλει γκολ. Δεν τον θες για να σου φτιάξει παιχνίδι. Τον θες γιατί δεν μπορείς δίχως αυτόν. Διότι με κάποιον τρόπο, καταφέρνει να γίνει απαραίτητος. Να σε κάνει να πρέπει να τον βάλεις. Να δημιουργεί απορία στον κόσμο αν δεν ξεκινάει η ενδεκάδα μαζί του.
Ήταν συγκινητικός ο Σιώπης στο Φιορεντίνα – Παναθηναϊκός. Τρέχει για όλους. Τρέχει και για αυτούς που δεν παίζουν. «Τιμά» την οποιαδήποτε φανέλα στον απόλυτο βαθμό. «Παλεύει» κυριολεκτικά για κάθε φάση σαν να είναι η τελευταία. «Πεθαίνει» για κάθε μπάλα και για να κερδίσεις μονομαχία απέναντί του, πρέπει να «ματώσεις». Αν δεν το κάνεις, σου πήρε την μπάλα.
Η οξυδέρκειά του είναι ανεπτυγμένη σε τεράστιο βαθμό και η αντίληψή του «υπερκαλύπτει» την αδυναμία του ως προς την ανάπτυξη του παιχνιδιού. Πράγμα που επίσης έχει βελτιώσει, κυρίως μετά τη θητεία του στην Αγγλία. Θυμηθείτε απλά το τρίτο γκολ του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ κόντρα στην Φιορεντίνα, διότι από αυτόν ξεκινάει. Όπως και η φάση του Βαγιαννίδη στην Ιταλία, με τον Μλαντένοβιτς να σεντράρει. Ο Σιώπης έχει κλέψει, ο Σιώπης έχει αλλάξει κατεύθυνση, ο Σιώπης μοιράζει σωστά την μπάλα με το αριστερό του πόδι.
Πόσες φορές, άραγε, στο Φιορεντίνα – Παναθηναϊκός πήδηξε με ψηλότερο παίκτη; Πόσες φορές βρέθηκε «τελευταίος», να είναι υποχρεωμένος να μην τον προσπεράσεις; Πόσες φορές φώναξε «εγώ» για μία ακόμη παρέμβαση και σε πόσες περιπτώσεις ήταν αυτός που αναχαίτισε, για να προσπαθήσει ξανά, ακόμη μία φορά για γκολ, η ελληνική ομάδα;
Βλέπεις το στυλ παιχνιδιού του και σε ενθουσιάζει πολύ περισσότερο από έναν άλλον πιο «φαντεζί» παίκτη. Δεν σε ενδιαφέρει να κάνει ντρίμπλα, να ξεπεράσει από… πάνω τον αντίπαλο. Σε νοιάζει να τον δεις να κάνει τάκλιν, να σηκωθεί, να πέσει ξανά, να κάνει λάθος και να είναι ο πρώτος που θα «κλείσει» τον χώρο. Ήταν συγκλονιστικός, συγκινητικός, αξίζει κάθε χειροκρότημα από φίλους του Παναθηναϊκού και μη!
Ίσως, τώρα, που τον βλέπουμε και θα τον βλέπουμε βασικό «μπροστά» μας, στην Ελλάδα, να τον εκτιμήσουμε καλύτερα. Ίσως τώρα, η φράση ο «Έλληνας Καντέ» να μας γίνει συνήθεια. Ανεξαρτήτως χρώματος. Ίσως τώρα, στο Ελλάδα – Σκωτία, να τον παρατηρήσουμε λίγο περισσότερο.
Και κάτι ακόμη… Το ματς του Παναθηναϊκού με τη Φιορεντίνα λήγει και ο Σιώπης είναι στα όρια της «συγκίνησης». Δεν το πιστεύει. Βάζει τη φανέλα στο πρόσωπο. Έδωσε τα πάντα. Έδωσε το 200% του εαυτού του και αυτό δεν έφτασε. Η αποτυχία είναι συλλογική, το αποτέλεσμα αφορά άπαντες, αλλά σε κάτι τέτοιες βραδιές, ο κάθε ένας αξίζει και μια μεμονωμένη κριτική. Όσον αφορά τον ίδιο; Ο Μανώλης Σιώπης παίζει σε κάθε ελληνική ομάδα βασικός και «χωράει» στο ρόστερ κάθε συλλόγου, που απλώς κοιτά λίγο «πιο μακριά» από όσα βλέπει ο μέσος φίλαθλος στην τηλεόραση!
Στην Κάρντιφ λείπει ήδη, στον Παναθηναϊκό «λατρεύεται» δικαιολογημένα, στην Ελλάδα είναι ο «δικός της Καντέ».
Μανώλη Σιώπη, τα χρόνια περνούν, 30άρισες, αλλά μακάρι κάθε 20άρης να έχει το πάθος σου, την αυταπάρνησή του, το «δεν μπορείς να με περάσεις» σού! Αν ένα ανήλικο παιδί ή ένας οπαδός είχαν δυνατότητα συμμετοχής στο Φιορεντίνα – Παναθηναϊκός, θα έκαναν ό,τι και ο Μανώλης Σιώπης στο γήπεδο! Θα «πέθαιναν» για 90 λεπτά. Και αυτό, το κάνει ο Έλληνας διεθνής στα 30 του χρόνια… Συγχαρητήρια και μόνο!
Δημήτρης Μανάκος
