Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας
«Η μεγαλύτερη μέρα της ζωής μας, εκτός αν χάσουμε», έγραφα χθες το μεσημέρι, καθ’ οδόν προς το Μπιλμπάο. Πλέον, μπορείτε να σβήσετε τον αστερίσκο. Στο Σαν Μαμές, μεγάλη η χάρη του, σβήστηκαν για την Τότεναμ όλοι οι αστερίσκοι. Τα 17 χρόνια χωρίς τρόπαιο, οι τέσσερις δεκαετίες ορφάνιας από την ευρωπαϊκή δόξα, η ετικέτα της καταραμένης και νερόβραστης ομάδας που πάντοτε τα θαλασσώνει, το «lads, it’s Tottenham» του σερ Άλεξ Φέργκιουσον.
Γράφει από το Μπιλμπάο ο Νίκος Παπαδογιάννης
Τι σόι ομάδα χάνει τέσσερις φορές σε έναν χρόνο από αυτούς τους lads, κύριε σερ μου; Καλύτερα που μείνατε στο Μάντσεστερ και δεν ήρθατε στη Χώρα των Βάσκων να τα λουστείτε από κοντά. Το 16% των φετινών νικών της, τα πετεινάρια τις πετύχαμε απέναντι στην αρμάδα σας. Μετά από 90 λεπτά χάους, για μερικά εκατοστά του μέτρου, εμείς ζούμε την καλύτερη σεζόν της τελευταίας 50ετίας και εσείς τη χειρότερη.
Ναι, μερικά εκατοστά του μέτρου. Δεν υπερβάλλω. Στο μοναδικό γκολ του τελικού, αυτό που έβαλε το φάντασμα των tap-ins Μπρέναν Τζόνσον, η μπάλα πήγε και φώλιασε δίπλα στο δοκάρι. Και ναι, ο τερματοφύλακας που το έφαγε ήταν ο ίδιος Ονάνα εκείνης της αξέχαστης νύχτας του 2019 στο Άμστερνταμ.
Μία ώρα αργότερα, στο ίδιο τέρμα, ο Ολλανδός ακροβάτης φαν ντε Φεν έκανε την απόκρουση της 50ετίας, ένα πόστερ που δεν θα ξεκολλήσει ποτέ από το screensaver μου. Εκεί κρίθηκε ο τελικός, στο βολ πλανέ αυτοθυσίας του Μίκυ.
Έπειτα η ομάδα έφαγε σίδερα. Δεν θα δεχόταν γκολ ακόμα και αν έπαιζαν μέχρι τον Αύγουστο. Υποτάσσοντας το jogo bonito στο βωμό της σκοπιμότητας. Με πέντε αμυντικούς στο τέλος. Που όλοι αμύνονταν. Τα λατρεύω τα 1-0. Ιδίως όταν τα πετυχαίνει η δική μου ομάδα. Η ομάδα του 4-3 και, συνηθέστερα, του 3-4 και του 2-4 και του 2-5.
«Πάντοτε κερδίζω τρόπαια στη δεύτερη σεζόν μου», είπε ο Άγγελος Ποστέκογλου μέσα στη σκοτεινιά του χειμώνα. Ένας προφήτης, μα τι προφήτης. Λίγο Έλληνας, λίγο Αυστραλός, πολύ Τότεναμ, είδωλο πλέον και άγαλμα από εκεί που ήταν φευγάτος. Η κατάρα και οι αστερίσκοι έσβησαν στα δικά του χέρια.
Τον έβλεπα στα δέκα μέτρα μπροστά μου και απορούσα με τη σιγουριά του. Κανένα άγχος, κανένας πανικός. Κι ας έφτανε ο τελικός στο φινάλε του. Οι αναπληρωματικοί (Σαρ) ζούσαν τα τελευταία λεπτά με γυρισμένη την πλάτη, κάποιος (Σπενς) πήγε να μπει στο παιχνίδι με λάθος φανέλα, αλλά ο Άγγελος ήθελε να ρουφήξει όλες τις στιγμές, όλα τα συναισθήματα. Άλλαξε την κουλτούρα της ομάδας και του αξίζει να μας πετάξει τα μικρόφωνα στα μούτρα. «Σας το έλεγα εγώ και εσείς με γράφατε παλιάτσο. Δεν είμαι παλιάτσος εγώ κύριοι. Έφτασα μέχρι εδώ με 25 χρόνια σκληρής δουλειά και δίχως να μου χαριστεί το παραμικρό». Και με την οικογένειά του να φεύγει από την Ελλάδα το 1970 διωγμένη από τη Χούντα. Τι να φοβηθεί ο αυτοδημιούργητος μετανάστης;
Τα συγχαρητήρια έρχονταν από κάθε γωνιά της μπλογκόσφαιρας, Σεβίλλη, Αταλάντα, Τάμγουορθ, παντού. Από το νησί, όπου οι οπαδοί όλων των αγγλικών ομάδων (πλην των άσπονδων συμπολιτών Άρσεναλ, Γουέστ Χαμ και Τσέλσι) έβλεπαν τον τελικό με κασκόλ της Τότεναμ. Το διάβασα στα γκάλοπ, το ήξερα από πριν. Έτσι πάει. Με τον πεινασμένο τάσσεται ο ουδέτερος, όχι με τον χορτάτο. Στο γρασίδι, το κίνητρο έκανε τη διαφορά.
Ο Λούκας Μόουρα, του Άμστερνταμ, παρακολουθούσε το ματς φορώντας την παλιά του φανέλα. Ο Χάρι Κέιν πανηγύριζε για τον Σον: οι δυο τους ήταν γραφτό να κερδίσουν το παρθενικό τους τρόπαιο την ίδια χρονιά. Ο Πίτερ Κράουτς, ο Άαρον Λένον, ο Βερτόνχεν, ο Γιορέντε, ο Στιβ Άρτσιμπαλντ. Ο Γκάρεθ Μπέιλ από τα δημοσιογραφικά θεωρεία. Ο Γκλεν Χοντλ, με το εμβληματικό μπλε κοστούμι του, να τον βλέπω μπροστά μου και να θυμάμαι τα χρόνια που με έκαναν «κοκοράκι». Ο Μο Σαλάχ να στέλνει συγχαρίκια μέσω Twitter. «Αφού το λέει ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου, κάτι σωστό μάλλον κάναμε», σχολίασε ο Άγγελος. Οι «διάβολοι» πεσμένοι στο καναβάτσο. Και οι 20 χιλιάδες οπαδοί της Γιουνάιτεντ, τι ντροπή, όλοι φευγάτοι τη στιγμή της απονομής.
Ραντεβού τον Αύγουστο στο Σούπερ Καπ, για τη δεύτερη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Αν και, βλέποντας την Παρί, την Ίντερ και τις άλλες ομαδάρες του Τσάμπιονς Λιγκ, νομίζω ότι παίζουμε διαφορετικό άθλημα. Μέχρι τότε, έχει ο Σαν Μαμές. Εμείς θα έχουμε για πάντα το Μπιλμπάο.
