Στην ενδεκάδα δεν θα τα... χαλάσουμε, αλλά ίσως σας ξαφνιάσει ο κορυφαίος προπονητής που επέλεξα!
Με τη συμπλήρωση και της τελευταίας αγωνιστικής στην Premier League, όπως κάθε χρόνο, ήρθε η ώρα να φτιάξω τη δική μου καλύτερη ενδεκάδα, με τις όποιες ενστάσεις, ως απολύτως λογικές και δεκτές. Αν και νομίζω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, θα συμφωνήσουμε! Αν είστε έτοιμοι, ξεκινάμε… Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Όταν έφτιαξα την ομάδα του πρώτου γύρου τα Χριστούγεννα, είχα επιλέξει ως γκολκίπερ τον Ματς Σελς της Νότιγχαμ Φόρεστ και υπήρξαν κάποιες αντιρρήσεις τότε. Τώρα, τον επιλέγω ξανά, τον θεωρώ μαζί με τον Ράγια για τους δύο καλύτερους τερματοφύλακες της σεζόν, αλλά η επιλογή μου είναι και πάλι αυτός, γιατί ήταν καταλυτικός στο να βγει η Νότιγχαμ Φόρεστ σε ευρωπαϊκή διοργάνωση έπειτα από σχεδόν 30 χρόνια.
Ωστόσο, στον τερματοφύλακα της Άρσεναλ νομίζω ότι πηγαίνει το βραβείο της καλύτερης αποκρούσεις μέσα στη χρονιά, και μάλιστα, αν είχαμε δύο αποκρούσεις να βάλουμε στο ίδιο επίπεδο, ο Ισπανός γκολκίπερ θα ήταν αυτός που θα έπαιρνε διπλό βραβείο! Η κορυφαία της σεζόν ήταν στο τελευταίο λεπτό στις καθυστερήσεις, απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Ολντ Τράφορντ», στερώντας από τον Μπρούνο Φερνάντες την ευκαιρία να χαρίσει τη νίκη στους γηπεδούχους. Πολύ νωρίτερα στη σεζόν, ο Ράγια είχε κάνει μια απίθανη διπλή επέμβαση στο ματς με την Αστον Βίλα στο «Βίλα Παρκ».
Κορυφαίος ακραίος μπακ στα δεξιά στην φετινή σεζόν ειδικά με τα παιχνίδια που έκανε από τον Γενάρη και μετά, νομίζω πως είναι ο Ντάνιελ Μουνιός της Κρίσταλ Πάλας. Εξαιρετικός ανασταλτικά, πολύ δυνατός δημιουργικά και ένα παλικάρι πραγματικό… τανκ στα άκρα.
Από την άλλη πλευρά, παρότι οι αριθμοί βοηθάνε λίγο περισσότερο τον Άντονι Ρόμπινσον της Φούλαμ, νομίζω πως η συνολική εικόνα όλη τη σεζόν του Μίλος Κέρκεζ της Μπόρνμουθ, του δίνουν το προβάδισμα. Με έναν τρομερό πρώτο γύρο, όπου είχε βοηθήσει την Μπόρνμουθ να είναι ακόμα και μέσα σε συζήτηση για έξοδο στην Ευρώπη, με ένα τρομερό τρίμηνο μετά τα Χριστούγεννα έως τον Μάρτιο, την ώρα που έλειπαν πάρα πολλοί συμπαίκτες του με τραυματισμό και ο ίδιος σου δεν… καταλάβαινε τίποτα, ο Ούγγρος μπακ έκανε μια μικρή «κοιλιά» στο τέλος. Νομίζω, πά,ντως. πως αυτός ήταν ο κορυφαίος αριστερός μπακ της σεζόν.
Στο κέντρο της άμυνας είχαμε τον Φαν Ντάικ μέχρι τον Μάρτιο να έχει κάνει μια αψεγάδιαστη σεζόν, ισάξια ίσως της κορυφαίας εποχής του το 2018-19 και 2019-20 έως τον τραυματισμό του! Μετά την διακοπή των εθνικών ομάδων του Μαρτίου είχε μία πτώση, αλλά αυτό δεν μπορεί να του αφαιρέσει το δικαίωμα να είναι στο κέντρο της άμυνας στην καλύτερη ομάδα της σεζόν. Δίπλα του μέχρι τα Χριστούγεννα και ακόμα και τον Φλεβάρη νομίζω πως ο Μιλένκοβιτς της Νότιγχαμ ήταν απίστευτος. Επίσης, έκανε μια καλή σεζόν και ο Γκάμπριελ της Αρσεναλ, που μόλις τραυματίστηκε κατάλαβαν όλοι πόσο σημαντικός είναι για την ομάδα του Αρτέτα. Η επιλογή μου όμως, στο τέλος της ημέρας, είναι ο Σέρβος της Φόρεστ.
Στα χαφ νομίζω πως ο παίκτης που δικαιούται την παρουσία του εκεί είναι η αποκάλυψη από πλευράς Λίβερπουλ στο ρόλο του «εξαριού» και η πιο σημαντική συμβολή του Σλοτ στην αλλαγή τρόπου παιχνιδιού των πρωταθλητών: ο Χράφενμπερχ. Ειδικά το αγωνιστικό κομμάτι που έκανε ο Ολλανδός από τον Αύγουστο ως τον Μάρτιο, όταν και κουράστηκε, ήταν επικό!
Δίπλα του δικαιούται θέση ο δεύτερος πιο επιδραστικός ποδοσφαιριστής που είχε η Λίβερπουλ μέσα στη σεζόν, πίσω από τον Σαλάχ, ο Αλέξις ΜακΆλιστερ. Τρίτος στα χαφ νομίζω πως θα πρέπει, παρότι τα χαρακτηριστικά του είναι ίδια με τον άλλων δυο, να μπει ο Ράις. Στην καλύτερη σεζόν της καριέρας του μέχρι τώρα από πλευράς αριθμών, εξελίσσεται στον απόλυτο ηγέτη τον «κανονιέρηδων» και νομίζω πως ειδικά στα δύο παιχνίδια με τη Ρεάλ Μαδρίτης, όχι μόνο τα γκολ, αλλά η συνολική επιβλητική του εικόνα, τον κάνουν απαραίτητο σε κάθε σύνολο!
Όσον αφορά την τριάδα της επίθεσης, νομίζω ότι πολύ εύκολα μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι επιλέγονται αυτόματα!
Ο ένας είναι ο Αλεξάντερ Ίσακ. Πρόκειται για τον κορυφαίο αυτή τη στιγμή «φουνταριστό» στην Premier League, και τα γκολ, αλλά και η συνεισφορά του στον τρόπο παιχνιδιού της Νιούκαστλ οδήγησε τους «Magpies» στον πρώτο τους τίτλο έπειτα από το 1969, και ξανά στο Champions League.
Ο δεύτερος φυσικά είναι ο Σαλάχ. Πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα, πρώτος σε ασίστ, με σύνολο 47, έπιασε τον Σίρερ και τον Κόουλ που το είχαν κάνει σε σεζόν 42 αγώνων πριν 30 χρόνια. Επίσης, πήρε τα βραβεία ως παίκτης της χρονιάς, και από τους συναδέλφους του, και από τους Άγγλους ρεπόρτερ. Χωρίς υπερβολή, νομίζω ότι κάποιος μπορεί να πει πως αν δεν έκανε αυτή την σεζόν ο Αιγύπτιος μέχρι τον Μάρτιο, όπου η αλήθεια είναι πως έπειτα από τα ματς με την Παρί Σεν Ζερμέν η απόδοση του έπεσε, η Λίβερπουλ δεν θα έπαιρνε τον τίτλο!
Ο τρίτος είναι ο Μπράιαν Εμπουεμό. Ο επιθετικός της Μπρέντφορντ, που με τη συνολική του παρουσία στην χρονιά, δικαιούται μία θέση. Πραγματοποίησε εξαιρετική σεζόν, σκόραρε 20 φορές, έφτιαξα αναρίθμητα γκολ για την ομάδα του και μαζί με τον Γουϊσά αποτέλεσαν την αιτία να συζητά μέχρι και σχεδόν το φινάλε η ομάδα του Τόμας Φρανκ, για την κατάληψη της 8ης θέσης. Πολύ καλός επιθετικός, πολυθεσίτης, δημιουργεί φάσεις μόνος του, βελτιώνεται σεζόν με τη σεζόν. Δεν θα μπορούσε να λείπει, στην τριάδα της επίθεσης που με εντυπωσίασε φέτος.
Και τώρα, θα σας αιφνιδιάσω στη δικιά μου επιλογή για προπονητή της σεζόν. Το εύκολο και το πολύ φυσιολογικό θα είναι να επιλέγαμε τον άνθρωπο που έδωσε στην πρώτη του χρονιά στον πάγκο της Λίβερπουλ τον τίτλο, σταματώντας και το σερί της Μάντσεστερ Σίτι.
Ο Αρνε Σλοτ πραγματικά έκανε σπουδαία πρώτη χρονιά. Επειδή όμως κάθε χρόνο σε αυτή την επιλογή και θα το έχετε παρατηρήσει δεν πηγαίνω αναγκαστικά με τον πρωταθλητή προπονητή που είναι και το προφανές, εφόσον έχει πάρει το πρωτάθλημα, ωστόσο υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορεί να τα παρατηρήσει ένας άνθρωπος και να δώσει εύσημα ανάλογα με το επίτευγμα. Θα μπορούσε λοιπόν, ο κορυφαίος τεχνικός της σεζόν να είναι και ο Χάου με έναν τίτλο έπειτα από δεκαετίες, αλλά και έξοδο στο Champions League για τη Νιούκαστλ, θα άξιζε την αναγνώριση. Φυσικά, και ο Νούνο, που παραλίγο να βγάλει τη Νότιγχαμ στο Champions League, ενώ ξεκίνησε τη σεζόν για να σώσει την ομάδα. Το γεγονός πως στο τέλος βγαίνει «απλά» στο Conference League δε μειώνει την επιτυχία, αφού η Φόρεστ έπαιξε τελευταία φορά στην Ευρώπη τον Μάρτιο του 1996!
Αλλά το δικό μου βραβείο για προπονητή τη σεζόν, θα πάει στον Όλιβερ Γκλάσνερ. Η Κρίσταλ Πάλας πήρε τον πρώτο της τίτλο έπειτα από 164 χρόνια ιστορίας και το πέτυχε μάλιστα εντυπωσιακά. Νίκη μέσα στην έδρα της Φούλαμ με 3-0, με το ίδιο σκορ και στον ημιτελικό απέναντι στην Αστον Βίλα, και επικράτηση στον τελικό επί της Μάντσεστερ Σίτι του Γκουαρδιόλα, που ήθελε το Κύπελλο για να κλείσει μια απογοητευτική σεζόν με τίτλο. Νομίζω πως η συνολική εικόνα, από την ώρα που έφτασε στο αγγλικό πρωτάθλημα, που έχει δώσει στην ομάδα του ο Γκλάσνερ, αξίζει αυτή την επιβράβευση.
Όπως σε κάθε τέτοια ανάδειξη ενδεκάδας και κάθε βραβείο, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και απόλυτα σεβαστές. Είναι βέβαιο πως σε κάποιες τα συμφωνήσετε και σε κάποιες θα διαφωνήσετε. Άλλωστε, αυτό είναι και το ωραίο σε τέτοιες υποθετικές περιπτώσεις. Το μόνο σίγουρο είναι πως ήταν μία πολύ ιδιαίτερη σεζόν, που στο τέλος της ημέρας δίνει σε εννέα αγγλικές ομάδες επί συνόλου 20 την ευκαιρία να παίξουν τη νέα χρονιά στα ευρωπαϊκά κύπελλα!
Γεροί να είμαστε και υπομονή μέχρι τα μέσα Αυγούστου, όταν θα αρχίσουμε πια να παρακολουθούμε την εξέλιξη της καινούργιας σεζόν του 2025 - 26. Μία νέα σεζόν που σηματοδοτεί την επιστροφή της Λιντς, αλλά και της Σάντερλαντ, μαζί με την Μπέρνλι, στη μεγάλη κατηγορία. Και η αίσθηση μου είναι πως θα έχουμε ένα υπέροχο πρωτάθλημα την καινούργια χρονιά!
