Η Παρί έκανε κάτι συγκεκριμένο σε «Άνφιλντ», «Έμιρεϊτς» και τελικό: Ο Ενρίκε την οδηγία, πάντα… επιλέγει πλευρά ο Βιτίνια! (vid)
Η Παρί ξεκινούσε κάθε παιχνίδι με απόλυτη συνέπεια: η πρώτη πάσα πήγαινε στον Βιτίνια και εκείνος, ακολουθώντας την εντολή του Λουίς Ενρίκε, έστελνε την μπάλα… πλάγιο, στην πλευρά που είχε προκαθοριστεί. Το ίδιο συνέβη και στον τελικό του Champions League, όπου η τακτική εφαρμογή από το πρώτο λεπτό οδήγησε στη μεγαλύτερη νίκη σε τελικό στην ιστορία της διοργάνωσης.
Η Παρί Σεν Ζερμέν βρίσκεται πια στην κορυφή της Ευρώπης. Όχι με τύχη, ούτε με κάποια μεμονωμένη έμπνευση ενός σταρ. Αλλά με συνέπεια, με πλάνο, με τακτική ακρίβεια. Και, αν υπάρχει κάτι που συνοψίζει τη φετινή της εικόνα, είναι αυτό το μικρό αλλά τόσο χαρακτηριστικό μοτίβο, που επαναλήφθηκε σε κάθε μεγάλη αναμέτρηση: σέντρα, πάσα πίσω, η μπάλα στον Βιτίνια και πλάγιο άουτ. Η ίδια ακριβώς διαδικασία, σε όλα τα κρίσιμα παιχνίδια – στο «Άνφιλντ», στο «Έμιρεϊτς», στη Γαλλία και… φυσικά, στον τελικό του Champions League.
Πολλοί μπορεί να το θεωρούν σύμπτωση. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι οργανωμένο κομμάτι του τακτικού σχεδίου του Λουίς Ενρίκε. Η μπάλα επιστρέφει, φτάνει στον Βιτίνια, και εκείνος την πετάει πλάγιο στην πλευρά που έχει ορίσει ο προπονητής πριν την έναρξη. Ο λόγος δεν είναι τυχαίος: με αυτόν τον τρόπο, η Παρί ξεκινά να πιέζει από την πλευρά που έχει «χτίσει» παγίδες, να επιβάλλει ρυθμό, να διαμορφώνει από την αρχή τις συνθήκες του αγώνα. Είναι μία επιλογή στρατηγική, όχι μία αμήχανη ενέργεια.
Το μοτίβο αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές φέτος. Απέναντι στη Λίβερπουλ, στην Άρσεναλ, σε ντέρμπι εντός συνόρων. Αλλά ποτέ δεν φάνηκε τόσο ξεκάθαρα, τόσο καθοριστικά, όσο στον τελικό του Champions League. Σέντρα, επιστροφή, Βιτίνια, πλάγιο - ακριβώς όπως είχε σχεδιαστεί. Και κάπου εκεί, η Παρί ξεκίνησε να «χτίζει» μια από τις πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις σε τελικό της διοργάνωσης. Πίεση από νωρίς, κλέψιμο, γκολ στο 7’. Λίγα λεπτά μετά, δεύτερο γκολ στο 19’. Η τελευταία φορά που σημειώθηκαν δύο τέρματα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα σε τελικό ήταν το 1956, στον πρώτο τελικό του θεσμού, όταν η Ρεάλ προηγήθηκε 2-0 της Ρεμς. Η διαφορά; Τότε το ματς ήταν… ένα ντέρμπι μέχρι τέλους. Στο φετινό, ήταν μονόλογος.
Το τελικό 5-0 δεν είναι απλώς η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία των τελικών Champions League. Είναι η επιβεβαίωση ότι τίποτα δεν έγινε τυχαία. Ο Λουίς Ενρίκε, 10 χρόνια μετά τον ευρωπαϊκό του τίτλο με την Μπαρτσελόνα, επανέρχεται στην κορυφή όχι με ατομικές λάμψεις, αλλά με ομαδική συνέπεια και απόλυτη πίστη στο σχέδιο. Και ο Βιτίνια, ένας από τους πιο λιγότερο συζητημένους μέσους στην Ευρώπη, τουλάχιστον μέχρι και το 2024, είναι το «γρανάζι» που ξεκινά το σύστημα. Δεν είναι απλώς αυτός που δίνει την πρώτη πάσα. Είναι ο παίκτης που εκτελεί το πρώτο βήμα της στρατηγικής. Αυτός που φέρνει την Παρί σε θέση επιβολής από το πρώτο δευτερόλεπτο. Αυτός που πετάει την μπάλα πλάγιο – στην πλευρά που έχει ζητήσει ο κόουτς. Όχι γιατί δεν έχει επιλογές. Αλλά γιατί αυτή είναι η… επιλογή.
Η Παρί φέτος απέδειξε πως μπορεί να κερδίσει, χωρίς τους «γκαλάκτικος» που είχε στο παρελθόν. Χωρίς το δράμα των προηγούμενων αποκλεισμών, χωρίς τις αποτυχίες που στιγμάτισαν τη σύγχρονη ιστορία της. Αυτήν τη φορά είχε ταυτότητα. Είχε πλάνο. Είχε πειθαρχία. Και κάθε λεπτομέρεια, όσο ασήμαντη κι αν φαινόταν, είχε το ρόλο της. Όπως αυτή η πρώτη φάση. Η πρώτη σέντρα. Μια πάσα στον Βιτίνια. Και ένα πλάγιο. Ένα πλάγιο που φέτος, έγινε… τίτλος!
Άννη Καλοφωλιά
