Το ποδόσφαιρο απαιτεί πάνω απ' όλα μια κατάθεση ψυχής
Το Σάββατο ήταν η αγαπημένη μου μέρα στα σχολικά χρόνια. Αν και τότε είχαμε κανονικό μάθημα, το γεγονός πως σχολάγαμε νωρίτερα μου έδινε την ευκαιρία να προλάβω στην τηλεόραση την αγαπημένη μου εκπομπή.
Οι νέες εικόνες που έμπαιναν στα σπίτια μας, από έναν άλλο ποδοσφαιρικό γαλαξία μας έστελναν μηνύματα που ακόμη στην Ελλάδα ήταν άγνωστα. Οι παίκτες είχαν μακριά μαλλιά το παιχνίδι ήταν πολύ γρήγορο, τα γήπεδα έμοιαζαν τεράστια. Μόνο στις εξέδρες δεν υπήρχε διαφορά. Εκεί όπως και στην Ελλάδα, τα γήπεδα ήταν γεμάτα. Αλλά καποιες φορες οι οπαδοί τους προκαλούσαν επεισόδια και τους αποκαλούσαν «χούλιγκανς». Τότε τέτοια προβλήματα στην Ελλάδα δεν υπήρχαν, οι αντίπαλοι οπαδοί κάθονταν μαζί στην εξέδρα και αν κάποιος προέβλεπε πως θα είναι η κατάσταση τέσσερις δεκαετίες αργότερα θα τον περνούσαν για τρελό!
Η πρώτη μου αγάπη βλέποντας αγγλικό ποδόσφαιρο ήταν η Αρσεναλ, λόγω του Τσάρλι Τζορτζ και η Γουέστ Χαμ, η οποία πάντα βολόδερνε εκεί πάνω από την ζώνη του υποβιβασμού αλλά είχε ένα ιδιαίτερα όμορφο αγωνιστικό στυλ, συν το ότι αρχηγός της ήταν ο Μπόμπι Μουρ. Η Τσέλσι που την είδα το 1971 στο Στάδιο Καραισκάκη να νικάει την Ρεάλ στον τελικό του Κυπελλούχων, μου είχε κάνει εντύπωση γιατί οι φανέλες της έμοιαζαν πιο...μπλε από ότι τις περίμενα. Η μεγαλύτερη μου αγάπη πάντως τότε ήταν η Γουλβς, με τη φανέλα που είχε τους τρεις λύκους, σέντερ φορ τον Ντέρεκ Ντούγκαν και που έφτασε στον τελικό του ΟΥΕΦΑ κόντρα στην Τότεναμ το 1972.
Ο καλύτερος μου φίλος από εκείνα τα χρόνια μέχρι και σήμερα, ο Αγγελος, ήταν ξεκάθαρος πάντα στην προτίμηση του. Φανατικός Λιντς Γιουνάιτεντ, λόγω του αείμνηστου πατέρα του, ο Αγγελος είχε ενθουσιαστεί από την πρώτη μέρα που είδε την ολόασπρη στολή της Λιντς στην τηλεόραση, με τις χαρακτηριστικές κάλτσες να έχουν πάνω τον αριθμό κάθε παίκτη! Ομολογώ πως και εγώ τη θαύμαζα, κυρίως λόγω του Πιτερ Λόριμερ, του Σκωτσέζου με το πιο δυνατό δεξιό πόδι που υπήρχε τότε στον πλανήτη, αλλά . απενοχοποίησα τα αισθήματα μου για αυτή την τεράστια ομάδα την βραδιά που ο Χρήστος Μίχας την... «έσφαξε» στον τελικό του Κυπελλούχων με τη Μίλαν στη Θεσσαλονίκη. Από τότε δεν έκρυψα την εκτίμηση και την αγάπη μου για την καλύτερη αγγλική ομάδα εκείνων των χρόνων.
Ξαφνικά το 1974, στην διάρκεια του τελικού Λίβερπουλ- Νιούκαστλ 3-0, αν και αρχικά ήμουν αποστασιοποιημένος σχετικά με το ποιός θα ήθελα να νικήσει, έπιασα τον εαυτό μου να μαγεύεται από τις πολλές πάσες των νικητών στο τρίτο γκολ του Κίγκαν. Και την επόμενη τριετία, σιγά σιγά η Λίβερπουλ άρχισε να με κατακτά όλο και πιο πολύ. Στον τελικό του 1976 με την Μπριζ, ξαναθαύμασα τον Κίγκαν και την ανατροπή από 0-2 σε 3-2 μέσα σε δέκα λεπτά στο «Ανφιλντ», το 77 είδα σε μαγνητοσκόπηση (κρυφά από τους γονείς μου γιατί ήταν περασμένες δώδεκα) την επική πρόκριση με την Σεντ Ετιέν.
Τα κύπελλα Πρωταθλητριών του 77 και του 78 τα χάρηκα αλλά ακόμη η καρδιά μου αμφιταλαντευόταν. Η Γουλβς έπεσε το 1976 ακριβώς επειδή την νίκησε η Λίβερπουλ και την ίδια τύχη είχε και η άλλη παλιά μου αγάπη η Γουέστ Χαμ χάνοντας από την «κόκκινη στρατια» δύο χρόνια αργότερα!
Η μέρα του απόλυτου προσηλυτισμού μου έγινε τον Σεπτέμβρη του 1978, όταν περνώντας τα τουρνικέ στο «Ανφιλντ» βίωσα την αληθινή ποδοσφαιρική εμπειρία. Η Λίβερπουλ υποδεχόταν την Τότεναμ που είχε μόλις αποκτήσει τους «φρέσκους» παγκόσμιους πρωταθλητές Αρντίλες και Βίγια. Το τελικό σκορ, 7-0, δεν το φανταζόταν κανείς και μέχρι και σήμερα είναι πιθανότατα η τελειότερη παράσταση που δόθηκε από την Λίβερπουλ μπροστά στον λαό της.
Από εκείνη την μέρα οι όποιες αμφιταλαντεύσεις τελείωσαν. Στα σχεδόν 30 χρόνια που ακολούθησαν απόλαυσα μεγάλες μέρες και νύχτες, χάρηκα και πανηγύρισα, στενοχωρήθηκα και απογοητέυτηκα. Εκλαψα στο Χίλσμπορο όταν χάθηκαν 96 ψυχές και ανάμεσα τους ο Τζέιμι, που τον γνώρισα παιδάκι και που ήταν έφηβος. Βλέπω τον γιό μου να χαίρεται στις επιτυχίες (και που δεν ήταν πολλές τα τελευταία χρόνια) και να «συννεφιάζει» στις αποτυχίες. Έζησα τη βιβλική ανατροπή στην Πόλη στον τελικό με την Μίλαν, μετέδωσα τους πιο ατμοσφαιρικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων, αυτόν με την Μπαρτσελόνα το 2007 όπου παρά την ήττα ερχόταν η πρόκριση και το επιβλητικό 4-0 με την Ρεάλ πριν από ένα χρόνο.
Επειδή η σχέση με αυτή την ομάδα περνάει πάντα από το κρύο στο ζεστό, ήμουν αναπόφευκτα αυτός που μετέδωσε για την ΕΡΤ το ματς που η Αρσεναλ με τον Τόμας άλωσε το Ανφιλντ παίρνοντας τον τίτλο μετα από 18 χρόνια, το 1989.
Αυριο αυτή η ομάδα συμπληρώνει 118 χρόνια ζωής. Είμαι χαρούμενος που βρέθηκα σε εκείνο το ματς το 1978 και την επέλεξα για ότι έζησα στην συνέχεια. Είχα την τύχη να μιλήσω με τον Πέισλι και τον Φάγκαν, να πάρω συνέντευξη από τον Κίγκαν, τον Νταλγκλίς, τον Νιλ τον Τόσακ. Να συναντηθώ και να συζητήσω με τον Χάνσεν, τον Αλαν Κένεντι, τον Γουίλαν, τον Ρας, τον Μπέγκλιν, τον Χάουτον. Αλλά πάνω από όλα νοιώθω μία ανατριχίλα στην σπονδυλική στήλη κάθε φορά που ακούω το κοινό να τραγουδά με όλη του την ψυχή το You'll Νever Walk Alone.Ειδικά στις ήττες. Γιατί τότε καταλαβαίνεις πως το ποδόσφαιρο απαιτεί πάνω από όλα μία κατάθεση ψυχής
