Λίβερπουλ ετών 118
Τα χρόνια περνούν, οι εποχές, οι απόψεις και οι συνήθειες αλλάζουν, όμως υπάρχουν και ορισμένες αξίες που παραμένουν σταθερές με το πέρασμα των αιώνων. Εκεί φαίνεται η πραγματική δυναμική και η ουσιαστική επίδρασή τους στον κοινωνικό περίγυρο.
Κάπως έτσι ξεκινά και το ταξίδι στο παρελθόν για την- κατά πολλούς- κορυφαία ποδοσφαιρική ομάδα όλων των εποχών. Η Λίβερπουλ γιορτάζει σήμερα (15/3) 118 χρόνια από την ίδρυσή της. Το sday.gr θυμάται τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας των «κόκκινων» και σας παρουσιάζει όλες εκείνες τις «εικόνες», θετικές ή αρνητικές, που έκαναν εκατοντάδες ανθρώπους στον κόσμο να φωνάζουν περήφανα το όνομα της ομάδας του μεγάλου λιμανιού!
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα
Και η αναδρομή ξεκινά από τον 19ο αιώνα, στο 1892. Χρονιά που ο Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν (συγγραφέας του πασίγνωστου Άρχοντα των Δαχτυλιδιών) βλέπει το πρώτο φως του κόσμου, όπως και ο Φρανσίσκο Φράνκο (δικτάτορας της Ισπανίας). Παράλληλα, όμως, με τις σπουδαίες προσωπικότητες της παγκόσμιας ιστορίας, «γεννάται» ένας ακόμη θρύλος, που έμελλε να έχει με το μέρος του φανατικούς υποστηρικτές απ' όλο τον κόσμο.
Όλα ξεκίνησαν από. σπόντα. Για 4 χρόνια (1888-1892) η Έβερτον στεγαζόταν στο «Άνφιλντ», ιδιοκτησία του πρώτου της προέδρου, Τζον Χάουλντινγκ. Το 1892, όμως, ήρθε η ρήξη του πρώην ισχυρού άντρα των «ζαχαρωτών» με τα μέλη του ΔΣ της Έβερτον, με αποτέλεσμα η ομάδα να μετακομίσει στο «Γκούντισον Παρκ».
Ο Χάουλντινγκ, ζυθοποιός και Δήμαρχος του Λίβερπουλ, δεν είχε άλλη επιλογή. Προκειμένου να μην αφήσει έρημη την ιδιοκτησία του, αποφάσισε να δώσει πνοή σε μια νέα ομάδα, ιδρύοντας τους «reds». Από την πρώτη χρονιά η κόντρα δεν άργησε να «αναζωπυρωθεί», με αποτέλεσμα Έβερτον και Λίβερπουλ συγκρούονται κάθε χρόνο στο παραδοσιακό ντέρμπι του «Μέρσισαϊντ».
Ο δρόμος των επιτυχιών
Οι διακρίσεις δεν άργησαν να έρθουν. Πρώτος προπονητής της Λίβερπουλ ήταν ο Τζον ΜακΚένα, ο οποίος δημιούργησε μία ομάδα αποτελούμενη ως επί το πλείστον από Σκωτσέζους ποδοσφαιριστές. Υπό την καθοδήγησή του οι «κόκκινοι» κατέκτησαν το τρεμπλ στην τοπική κατηγορία και ανέβηκαν στη δεύτερη της Αγγλίας το 1893-94.
Τρία χρόνια αργότερα, η ομάδα του μεγάλου λιμανιού εξασφάλισε την άνοδο στην πρώτη κατηγορία και τη σεζόν 1900-01 πήρε το παρθενικό πρωτάθλημα της ιστορίας της. Η πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα αποδείχτηκε ιδιαίτερα γούρικη για τους «κόκκινους», οι οποίοι έφτασαν τους δύο τίτλους (1905-06), καθοδηγούμενοι από τον σπουδαίο Άλεξ Ρέινσμπεργκ.
Μεταβατικές περίοδοι, και «στείρες» δεκαετίες
Κάπου εκεί άρχισαν τα σκαμπανεβάσματα. Η Λίβερπουλ αδυνατούσε να φτάσει ξανά στην κορυφή του αγγλικού πρωταθλήματος και η αγωνιστική της κάμψη κράτησε για 15 χρόνια. Κανείς δεν ήθελε να θυμάται την στείρα δεκαετία του 10' και ο στόχος της σταδιακής επιστροφής στις επιτυχίες υλοποιήθηκε τις περιόδους 1921-22 και 1922-23. Οι «κόκκινοι» προσέθεσαν στη συλλογή τους δύο ακόμα τίτλους, αποδεικνύοντας ότι οι θρίαμβοι του παρελθόντος δεν αποτέλεσαν «πυροτέχνημα» της εποχής.
Η προσμονή, ωστόσο, των υποστηρικτών των «reds» για ανάλογη συνέχεια, μετετράπηκε σε απογοήτευση. Η περίοδος των 30' αποτέλεσε ακόμη (ξανά) επιβεβαίωση της άποψης ότι η ομάδα στερείται διάρκειας! Παρά το γεγονός ότι το «Άνφιλντ» υποδέχτηκε ποδοσφαιριστές της κλάσης των Ματ Μπάσμπι, Γκόρντον Χόντσον, η κορυφή παρέμεινε απατηλό όνειρο. Τα πράγματα άρχισαν να διαφοροποιούνται στην πορεία, όταν η Λίβερπουλ κατέκτησε το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα, τη σεζόν 1946-47. Ήταν η περίοδος, που οι Λίντελ, Πέισλι και Τέιλορ έφεραν την άνοιξη στο διαλυμένο από τον πόλεμο Λίβερπουλ, αποσπώντας το βαρύτιμο τρόπαιο από τα χέρια της πανίσχυρης τότε Γουλβς.
Υπήρχαν και χειρότερα
Στις αρχές του 50' τίποτα δεν προϊδέαζε για τις κακουχίες που θα ακολουθούσαν. Η παρά λίγο κατάκτηση του Κυπέλλου το 1950 και το ρεκόρ εισιτηρίων (61.905) στο παιχνίδι με Γουλβς δύο χρόνια αργότερα προκάλεσαν ενθουσιασμό και αισιοδοξία εν για τη συνέχεια. Η παρουσία της ομάδας, όμως, τα επόμενα χρόνια ξέφευγε από τα όρια της φαντασίας. Ο Μπίλι Λίντελ προσπάθησε να αποτρέψει τα χειρότερα, αλλά δεν τα κατάφερε. Η Λίβερπουλ έπεσε κατηγορία και έμεινε μακριά από την ελίτ του αγγλικού ποδοσφαίρου μέχρι το 1959.
Αναγέννηση με Σάνκλι
Ήταν η χρονιά που ο Μπιλ Σάνκλι εμφανίστηκε σαν απομηχανής θεός και ανέλαβε την καθοδήγησή της. Στο διάστημα από το 1960 μέχρι το 1974, ο Σάνκλι μόνταρε εξαιρετικά την ομάδα, χαρίζοντας της τρία ακόμα πρωταθλήματα (1963-64, 1965-66 και 1972-73) και ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ
Η σειρά του Πέισλι
Το καλοκαίρι του 1974 τα ηνία της Λίβερπουλ ανέλαβε ο Μπομπ Πέισλι, ο μέχρι πρότινος βοηθός του Σάνκλι που παραιτήθηκε. Η δουλειά του εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε «ονειρική»! Οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη, πρωταθλήματα, Κύπελλα, ΟΥΕΦΑ, Πρωταθλητριών ήρθαν να κοσμήσουν την τροπαιοθήκη των «κόκκινων» και να τους χαρίσουν την διεθνή αναγνώριση.
Η γνωστή παροιμία «με όποιον δάσκαλο καθίσεις.» βρήκε πλήρη εφαρμογή στον Πέισλι, ο οποίος «απορροφώντας» τις απόψεις του προκάτοχου του για την τακτική προσέγγιση του αθλήματος κατάφερε να δώσει στην ομάδα νέα πνοή, αγωνιστική ταυτότητα και- φυσικά- παγκόσμια αναγνώριση.
Προσέφερε στους «κόκκινους» το δεύτερο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της ιστορίας τους και με περίσσια αυτοπεποίθηση για την ομάδα που κατάφερε να δημιουργήσει, κέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών (1976-77). Στη συνέχεια ήρθε το Σούπερ Καπ και ακολούθησαν άλλα 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών, το 1977-78 και το 1980-81.
Επόμενος, ο Φάγκαν
Το 1983 ο Πέισλι αποχώρησε από το «Άνφιλντ», αφήνοντας πίσω του ένα κατά πολλούς δυσαναπλήρωτο κενό. Ο πάγκος «βάρυνε» και ήταν δεδομένο πως όποιος τον αντικαθιστούσε θα γινόταν δέκτης μεγάλης πίεσης! Τελικά, ο ρόλος ανατέθηκε στον Τζο Φάγκαν. Το αποτέλεσμα;
H επιτυχημένη πορεία των «reds» συνεχίστηκε και όχι μόνο αυτό, αλλά με μπροστάρη τον ζωντανό- θρύλο, Κένι Νταλγκλίς μαζί με τον Ίαν Ρας κατάφερε να τους οδηγήσει στην κατάκτηση του πρώτου πραγματικού τρεμπλ στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, κερδίζοντας το τέταρτο Κύπελλο Πρωταθλητριών, το πρωτάθλημα Αγγλίας και το Λιγκ Καπ τη σεζόν 1983-84.
Η συνέχεια της καριέρας του, όμως, δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ. Τα γεγονότα του Χέιζελ αποτέλεσαν δυσβάστακτο βάρος στη συνείδησή του και προτίμησε να πει το αντίο.
Η τραγωδία του Χέιζελ…
29 Μαΐου1985 στις Βρυξέλλες.Περίπουμιαώρα πριντησέντρατουτελικού τουΚυπέλλουπρωταθλητριών … και του Χίλσμπορο Λίγα χρόνια μετά την πρωτοφανή τραγωδία στο Χέιζελ, ήρθε ακόμη ένα συνταρακτικό γεγονός να προστεθεί στις μαύρες σελίδες της ιστορίας των «κόκκινων». Στις 15 Απριλίου του 1989 η αναμέτρηση του «Χίλσμπορο» για ημιτελικά του Κυπέλλου Αγγλίας με η Νότιγχαμ Φόρεστ έμελε να στοιχίσει τη ζωή σε 96 φιλάθλους. Οι ευθύνες έπεσαν στην αστυνομία, με το επιχείρημα ότι δεν κατάφερε να έχει υπό την εποπτεία της την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα. Η «Sun» λίγα 24ωρα μετά έσπευσε να κατηγορήσει τους ίδιους τους οπαδούς, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις. Πορείες διαμαρτυρίας, πανό οργής και παροτρύνσεις για μποϊκοτάζ στην εφημερίδα ανάγκασαν τα υψηλόβαθμα στελέχη της να εκδώσουν νέο πρωτοσέλιδο, ζητώντας συγγνώμη. Επιστροφή στην Ευρώπη και τίτλοι Η αρχή της δεκαετίας του 90' βρήκε την ομάδα του μεγάλου λιμανιού μακριά από την Ευρώπη. Η ποινή μετά τα όσα συνέβησαν στο Χέιζελ δεν άφηναν περιθώρια για σκέψεις νέων ευρωπαϊκών επιτυχιών και άπαντες περιορίστηκαν στις εγχώριες υποχρεώσεις. Το μέλλον, όμως, δεν αποδείχτηκε ιδιαίτερα «γενναιόδωρο», αφού μετά το 1990- όταν και κατέκτησε για τελευταία φορά μέχρι σήμερα το πρωτάθλημα- οι τίτλοι έρχονταν με το «σταγονόμετρο»! Κάπως έτσι έφυγε ο 20ος αιώνας. Η αγωνιστική ανάκαμψη της Λίβερπουλ άρχισε το 2001. Τη χρονιά δηλαδή που κατέκτησε τοτρίτο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της ιστορίας κόντρα στην Αλαβές, έχοντας αποκλείσει νωρίτερα τον Ολυμπιακό, συν το Κύπελλο Αγγλίας και το Λιγκ Καπ. Όλα αυτά με τον Ζεράρ Ουγέ στον πάγκο, ο οποίος κατάφερε έπειτα από πολλά χρόνια να. ξυπνήσει τον «κοιμώμενο γίγαντα». Το 2004, τη θέση του στον πάγκο πήρε ο τωρινός κόουτς της ομάδας, Ράφα Μπενίτεθ. Ο Ισπανός, έχοντας δώσει τα διαπιστευτήριά του καθοδηγώντας τη Βαλένθια, έσπευσε να επιβεβαιώσει τις εξαιρετικές συστάσεις. Mετά από ένα χρόνο, οδήγησε την ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης επικρατώντας στα πέναλτι της Μίλαν, στον αξέχαστο τελικό της Κωνσταντινούπολης, ενώ σαν να μην έφτανε αυτό, η Λίβερπουλ σήκωσε το Σούπερ Καπ στο Μονακό 3 μήνες αργότερα και το Κύπελλο κόντρα στη Γουέστ Χαμ το 2006. Από εκείνη την περίοδο μέχρι και φέτος, οι «κόκκινοι» έχουν μείνει μακριά από τους τίτλους. Τελευταία φορά που διεκδίκησαν στα ίσα κάποια επιτυχία ήταν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ της Αθήνας (2007), όταν και ηττήθηκαν από τη Μίλαν. Στις 3 Μαϊου 1994 ξεκίνησε η δεύτερη ανακατασκευή του ΚΟΡ έτσι ώστε να πληρεί τους κανονισμούς ασφαλείας στα αγγλικά γήπεδα για εξέδρες καθημένων. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια εξ'ολοκλήρου νέα εξέδρα χωρητικότητας 12500 θέσεων με μια σειρά από καινούριες εγκαταστάσεις που θα αντικαθιστούσε την ήδη υπάρχουσα. Τα απομεινάρια του παλιού ΚΟΡ, μετά την ανακατασκευή, η διοίκηση της Λίβερπουλ συμφώνησε να δωρίσει τα εναπομείναντα κομμάτια του στο βασιλικό πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Λίβερπουλ για τη συγκέντρωση οικονομικών πόρων. Ομάδα και κόσμος, μια «γροθιά» και… «You'll never walk alone». Οι άσχημες συγκυρίες και τα τραγικά αποτελέσματα των όσων συνέβησαν σε Χέιζελ και Χίλσμπορο, δημιούργησαν έντονους δεσμούς μεταξύ της ομάδας και των οπαδών. Το θρυλικό σύνθημα «You'll never walk alone», που τραγουδήθηκε στις αρχές του 60', αποτέλεσε σημείο αναφοράς και στιγμάτισε τα μνημόσυνα των αδικοχαμένων προσώπων. Χωρίς καμία δόση υπερβολής, αποτελεί έμβλημα για την ομάδα, σύνθημα σταθμό και ένδειξη της στενής σχέσης συλλόγου- φιλάθλων. Είναι σαν ένα είδος τελετουργίας, που συμβαίνει πάντα, σε όλους τους αγώνες, πριν την έναρξη των ματς ή και κατά τη διάρκεια τους (όπως στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην Κωνσταντινούπολη). Μεγάλες «κόκκινες» προσωπικότητες: Λόνγκγουορθ, Σκοτ, Γέιτς, Χαντ, Μπάσμπι, Πέισλι, Νταλγκλίς, Χάνσεν, Μπαρνς, Χιουζ, Κίγκαν, Χάιγουεϊ, Κλέμενς, Ρας, Τόμπσον, Νιλ, Χάνσεν, Σούνες, Μπαρνς, ΜακΜάναμαν, Φάουλερ, Όουεν, Τζέραρντ, Κάραγκερ και πολλοί άλλοι... Πρωταθλήματα Αγγλίας (18):1901, 1906, 1922, 1923, 1947, 1964, 1966, 1973, 1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1983, 1984, 1986, 1988, 1990. Κύπελλα Αγγλίας (7): 1965, 1974, 1986, 1989, 1992, 2001, 2006. Λιγκ Καπ (7):
Σούπερ Καπ Αγγλίας (14): 1964, 1965, 1966, 1974, 1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1986, 1988, 1989, 1990, 2001, 2006.
Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης / Τσάμπιονς Λιγκ (5): 1977, 1978, 1981, 1984, 2005.
Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (3): 1973, 1976, 2001.
Σούπερ Καπ Ευρώπης (3): 1977, 2001, 2005.
Πηγή:www.sday.gr
